บทที่ 10 หาเรื่อง
1065 Words
คอนโดหรู Angle
ฉันกดล็อกรถเรียบก็คว้ากระเป๋าสะพายหลังสีดำ แบรนด์หรูมาสะพาย เพราะอุปกรณ์การเรียนต้องมีไอแพดหรือไม่ก็ต้องใส่ของมากมาย เลยใช้แบบนี้มากกว่าสะพายข้างซึ่งจุของได้น้อย เน้นเลือกที่มีประโยชน์ใช้สอยมากกว่าเอามาโชว์
คอนโดห้องนี้เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่แม่ทิ้งไว้ให้ก่อนจะเสียชีวิตเมื่อประมาณสามปีที่แล้ว หลังจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป พ่อที่เคยแสนดีกลับเผยโฉมหน้าออกมาและฉันพึ่งรู้ว่าที่แม่หัวใจวายเพราะจับได้ว่าพ่อมีเมียน้อย
และครั้งนั้นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันพูดกับพ่อ คนแบบนั้นไม่สมควรที่จะเรียกตัวเองว่าพ่อหรือสามีของใครด้วยซ้ำ
เมื่อเข้ามาในห้องแล้วก็จัดการเก็บข้าวของและทรุดกายลงบนโซฟาขนาดใหญ่ ยกเท้าขึ้นพาดบนโต๊ะด้วยความเคยชินก่อนจะคว้ารีโหมตมาเปิดหนังดู ชีวิตประจำวันของฉันไม่มีอะไรมาก ก็เหมือนนักศึกษาทั่วไป เรียน เที่ยว กลับหอนอน
อ๋อ ยังมีงานอดิเรกอยู่สองสามอย่าง…
“หืม”
เสียงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ละสายตาจากหนังมายังเจ้าเครื่องมือสื่อสารราคาแพงระยับ เมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรมาฉันก็ได้แต่เบะปากและกลอกตามองบนทันที มือกดรับสายแต่ไม่พูดอะไร
“….”
[ ทำอะไรคะ?]
เสียงปลายสายเอ่ยอย่างอ่อนโยนเหมือนเช่นทุกครั้ง ทำให้ฉันรีบดึงโทรศัพท์ออกจากหูทันที ได้ยินแล้วจะอ้วก
[ฮัลโหล ได้ยินไหมคะ?]
“มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมา” ฉันเอ่ยน้ำเสียงติดรำคาญเขาจะได้วางสายไปสักที ก็รู้ว่าไม่อยากจะคุย
[มาเฟียไม่น่ารักเลยนะ]
“ไม่ได้ขอให้มารัก”
[ไม่รักได้ยังไง เราเป็นน้องสาวคนเดียวของเฮียนะ]
ใช่ คนที่ชอบโทรมาหาฉันอยู่เรื่อยมีเพียง ‘มอร์ฟีน’ พี่ชายที่คลานตามกันมาเท่านั้น รายนี้อายุมากกว่าฉันสี่ปีได้ แต่นิสัยไม่ต่างกับเด็กเล็ก ชอบทำตัวน่ารำคาญ
“รู้แล้ว มีอะไร”
[อาทิตย์หน้าเฮียจะกลับไทยและจะไปนอนกะ!]
“ห้องไม่ว่าง!”
ฉันไม่รู้ว่าพี่ชายจะมาทำอะไรที่ไทยหลังจากจบงานศพแม่ เขาก็เดินทางไปอเมริกากับพ่อทันที เพราะธุรกิจหลักอยู่ที่นู่นมีเพียงฉันที่อยู่ไทยตามลำพัง ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีมาก การที่เขาจะกลับไทยมันเลยค่อนข้างน่าแปลกใจอีกอย่างฉันรู้ว่าเขาจะเอ่ยอะไรเลยรีบปฏิเสธ
[ทำไม!] ปลายสายเอ่ยเสียงแข็ง
“ไม่สะดวก” หึ ไม่อยากเจอเขาต่างหาก
[แต่คอนโดมีสองห้องนอนนะ] มอร์ฟีนยกเรื่องห้องมาอ้าง
“มีสองห้องนอนแต่ไม่สะดวกไง”
[ไม่รู้แหละยังไงเฮียก็จะไปนอนด้วยและใช้ชีวิตกับเราหนึ่งเดือน]
“มาทำบ้าอะไร!”
ฉันแผดเสียงดังลั่นอย่างตกใจ เมื่อได้ยินว่าเขาจะมาอยู่ด้วยและระยะเวลาหนึ่งเดือนมันนานเกินไป อีกอย่างความสัมพันธ์ของเรามันก็เปราะบางมาก บอกตามตรงยังโกรธเขาอยู่ที่เลือกไปจากที่นี่และตามพ่อกลับอเมริกา
[น้องรัก ตะโกนจนแก้วหูเฮียระเบิดแล้วมั้ง]
ยังจะมาเล่นอีกฉันแอบค้อนขอดคนที่อยู่อีกซีกโลก ก่อนจะพยายามเค้นหาข้ออ้างในการปฏิเสธพี่ชายจอมจุ่นอย่างเขา
“เสียใจด้วยนะ ยังไงก็ให้มาอยู่ไม่ได้”
[ทำไมต้องใจร้าย เฮียอยากไปอยู่ดูแลเรานะ]
“ยิ่งพูดยิ่งดูตอแหล” ฉันพึมพำกับตัวเองพลางยื่นโทรศัพท์ออก
“ไม่ได้ ยังไงก็มาไม่ได้”
[ทำไมไหนขอเหตุผลหน่อย] มอร์ฟีนเริ่มเอ่ยเสียงเข้ม
“เพราะเฟียอยู่กับแฟน..เก็ตป่ะ”
[ว่ายังไงนะ!]
ฉันโกหกพี่ชายอย่างหน้าด้าน ๆ แฟนเฟินอะไรไม่มีหรอกมั่วไปอย่างนั้น กว่าเขาจะมาค่อยหาแผนสำรองต่อไปก็ได้
“ก็ตามนั้น มีแฟนแล้วแฟนก็มาอยู่ด้วย”
[เฮียไม่มีทางเชื่อ อย่ามาโกหก]
“แล้วแต่ดิ มาเห็นก็รู้เองแค่นี้นะแฟนตามไปกินข้าว”
[เฮ้ยเดี๋ยว!]
ติ๊ด!!!
มอร์ฟีนโวยวายเสียงดังแต่คนอย่างฉันเหรือจะสนใจนอกจากกดตัดสายไปให้จบ ๆ ไม่รู้จะกลับมาทำไม น่ารำคาญ
“หรือชีวิตฉันมันจะไม่สงบอีกต่อไป”
ตั้งแต่ที่แม่เสียฉันก็ไม่เคยย่างกรายไปบ้านหลังโน้นเลย ขนาดปิดเทอมพี่ชาคะยั้นคะยอให้ไปก็ไม่อยากจะไป จนพวกเขาเลิกบังคับไปเอง แม้จะโกรธเรื่องแม่แต่พูดกันตามเนื้อผ้า พ่อก็ยังดูแลฉันไม่ได้ขาดและพยายามติดต่อมาตลอด ซึ่งฉันก็คุยบ้างไม่คุยบ้าง หลัก ๆจะติดรำคาญเหมือนพี่ชายนี่แหละ รายนี้ขยันโทรมาบ่อยเกินความจำเป็น
“ใครอีกวะ”
ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาอีกครั้ง ตอนแรกจะไม่สนใจแล้วนะแต่หน้าจอกลับปรากฏข้อความแจ้งเตือนไม่หยุดเลยหยิบโทรศัพท์มาเปิดดู
“ไอ้นาย?”
เจ้านาย : ทำอะไร ?
เจ้านาย : คืนนี้ซอมมี้คลับกัน
เจ้านาย : พวกไอ้ฟิวมันชวน
เจ้านาย : ไปนะจะจองโต๊ะ
ข้อความเอ่ยชวนแกมมัดมือชกของเพื่อนทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก ร่างแทบพังยังจะต้องลากสังขารออกไปดื่มอีกเหรอเนี่ย ไหนจะเรื่องมอร์ฟีนอีก เอ๊ะ! หรือจะใช้โอกาสนี้หาคนมาช่วยตบตาพี่ชายจอมจุ้นดี
ถึงเวลาเดี๋ยวค่อยหาเอาดาบหน้าแล้วกัน
มาเฟีย : เออ เจอกันกี่โมง
เจ้านาย : รีบมารีบเมา
มาเฟีย : งั้นไปตอนนี้เลย
เจ้านาย : มึงจะมาช่วยเขาเปิดร้านเหรอ?
ฉันหัวเราะออกมาทันทีเมื่อเห็นประโยคตอบกลับของเพื่อน ก็สมกับที่เราคบกันมาได้ตั้งแต่ปีหนึ่ง กวนตีนพอกันเมื่อตกลงเวลากันเป็นกิจลักษณะเรียบร้อยแล้ว ฉันก็นอนดูหนังต่อ มีเวลาเตรียมตัวตั้งสามชั่วโมงเพราะผับไม่ไกลจากคอนโดและอย่างวันนี้ไปกับพวกเจ้านายไม่ได้แต่งตัวจัดเต็มอะไรมากเท่าไปกับพวกเพื่อนสาวสวย ดังนั้นไม่รีบหรอกปล่อยพวกมันรอไป
- Writer
