สมบัติที่ l บังเอิญรักยัยวิศวะ

คำโปรย ว่ากันว่าคณะวิศวะมีผู้หญิงน้อยนิดเพียงหยิบมือ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอแต่ผู้ชาย ผู้ชาย และผู้ชาย !!! ดังนั้นในคณะนี้ผู้หญิงเปรียบดั่งสมบัติที่ต้องถนอมไว้บนฝ่ามือ ประคบประหงมราวลูกในไส้ ถ้าจะมีแฟนยังต้องให้เพื่อนผู้ชายสแกนก่อนเพราะถ้าเจอพวกหน้าหม้อหูดำหลอกต้องเจอซัดกันไปข้าง แล้วแบบนี้พวกเธอจะมีแฟนได้ยังไง !!! [ สมบัติวิศวะ ] story by sunshine-day 🌙 บทที่ 1 สายรหัส “แม่ง โคตรสวย” “คนนั้นดาวการจัดการเลย” “มาร้านนี้แจ่มว่ะ !!” เสียงแซวดังคึกคักจากผู้ชายในโต๊ะ ทำให้ฉันปรายตามองตามพิกัดที่พวกเขาคุยกันก่อนจะเมินหน้าหนี พลางคิดในใจว่าสวยระดับนั้นเขาจะมาสนใจอะไรพวกแกกัน !!! “เบะปากอะไร” “อ้าว พี่โช มาตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงเอ่ยดังขึ้นจากเหนือศีรษะทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่มาใหม่ ใบหน้าหล่อเหลากำลังอมยิ้มมองมาที่ฉันด้วยแววตาเอ็นดู “พึ่งมาถึง แต่แวะโต๊ะเพื่อน แล้วเราล่ะทำหน้าเบื่อแบบนี้ใครพูดไม่เข้าหู” “เปล่า ๆ แค่รำคาญพวกหูดำแถวนี้ เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้เลย ระริกระรี้หางกระดิก” ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธพี่รหัสของตัวเองทันที เพราะกลัวว่าคนที่ชอบตามใจน้องอย่างเขาจะโบกเหล่าน้องรหัสในสายที่เอาแต่ทำตัวหน้าหม้อให้รำคาญใจ วันนี้สายรหัสของเรานัดกันมาเลี้ยงสาย แม้คนจะไม่เยอะแต่อบอุ่นมากเลยทีเดียว คนแรกพี่โช ปีสี่ คนที่อาวุโสที่สุดในสาย ต่อมาก็ฉัน มาเฟีย อยู่ปีสาม ส่วนน้องรหัสก็ไอ้ที่มันมองสาวตาไม่กะพริบนั่นแหละ กัส อยู่ปีสอง และอีกสองคนที่ชอบเอ่ยสมทบพี่มันก็คือ เรนและโจ น้องปีหนึ่งเด็กสุดในสาย “โธ่ เจ๊เฟีย นาน ๆ ทีจะได้มาเที่ยวเปิดหูเปิดตา” “ใช่ แถวนี้มันแจ่มแมวมากเลย” เรนและโจรีบเอ่ยแทรกขึ้นมาเมื่อได้ยินฉันคุยกับพี่โช และยังพยักหน้ารับกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยอีก “ทำอย่างกับเขาจะสนใจพวกแก ถึงหน้าตาดีแต่กินไม่เลือกแบบนี้คนเขาขยาดกันหมด” ฉันเบะปากอย่างหมั่นไส้เพราะพวกน้องแต่ละคนทำท่าเหมือนกับไม่เคยเจอผู้หญิง ทั้งที่พวกมันน่ะร้ายจะตาย อยู่ปีหนึ่งปีสองแต่เรื่องชื่อเสีย อ๋อ ไม่ได้เอ่ยผิดนะ ชื่อเสียจริง ๆ ไม่ใช่ชื่อเสียง ! คนพูดถึงกันมากเรื่องความเจ้าชู้ แน่นอนว่าขึ้นชื่อว่าวิศวะยังไงก็ไม่พ้นเรื่องนี้ แต่ไอ้สามตัวนี้มันเกินคนไง อดจะแซวไม่ได้เวลาเห็นพวกมันทำหน้าตาเวอร์เวลาเจอบรรดาสาวต่างคณะ “อย่ามาปรักปรำกันนะเจ๊ ถ้ามีก็เห็นแล้วดิ” ไอ้กัสลอยหน้าลอยตาตอบอย่างไม่ยอมรับ ฉันเลยหยิบขวดเหล้ามาเทใส่แก้วมันจนเกือบเต็มด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเลื่อนไปตรงหน้าน้องรหัส “แดกไป ไม่ต้องพูดมาก !” “โห แบบนี้ใครเขากินกันเล่า แกล้งกันนี่” หนุ่มหล่อใบหน้าร้ายกาจของวิศวะถึงกับเข่าทรุด เมื่อพี่รหัสเทแอลกอฮอล์รสแรงให้ ถ้ากินหมดมีหวังคืนนี้ไม่ได้แอ้มสาวกันพอดี “เฮียโช ช่วยบอกน้องเฮียหน่อยดิ” เมื่อคิดว่าไม่มีคนช่วยได้ เจ้าตัวเลยหันไปมองหน้าลุงรหัสหรือโชที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พี่รหัสอย่างมาเฟีย ด้วยใบหน้าเศร้าสลด “ไอ้กัส เจ๊เทให้จะไม่แดกใช่ป้ะ ?” เมื่อเห็นคนปากดีอิดออดไม่ยอมยก มาเฟียเลยขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ก่อนจะปรายตามองหลานรหัสอีกสองคนอย่างเรนและโจ จนทั้งคู่หลบสายตาเพราะกลัวถูกเธอเล่นงานแบบกัส “มันก็ไม่ใช่แบบนั้นไงเจ๊ แค่เหล้าใครจะไม่ยก !!” กัสหัวเราะแห้งก่อนจะรีบคว้าแก้วขึ้นมายกจนหมดรวดเดียว ก่อนจะกระแทกแก้วลงกับโต๊ะอย่างแรง แม้จะร้อนไปทั่วทั้งลำคอแค่ไหน แต่เขาจะไม่แสดงอาการให้พี่รหัสรู้เด็ดขาดเพราะเข็ดขยาดกับการเทเหล้าเหมือนพร้อมเชือดของมาเฟียแล้ว “เรน โจ !” “คร้าบ !” น้องเล็กสุดในโต๊ะรีบสไลด์หน้ายิ้มหวานให้ป้ารหัสสุดสวยอย่างมาเฟียแทบไม่ทัน เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยเรียกพวกเขาด้วยเสียงเย็นเยียบจนขนลุกไปทั่วทั้งร่าง ร่างบางฉีกยิ้มหวานแต่ตากลับไม่ยิ้มตาม เธอเทเหล้าลงในแก้วของทั้งคู่ด้วยปริมาณที่เท่าเทียมกันจนเรนและโจหน้าซีดเผือด เพราะดูเหมือนว่าวันนี้พวกเขาจะไปเหยียบเท้าป้ารหัสเข้าเสียแล้ว “กินให้หมดนะน้องรัก วันนี้เจ๊เลี้ยงเอง” ร่างบางหัวเราะอย่างพอใจเมื่อเห็นทั้งสามคนทำหน้าพะอืดพะอมราวกับกินยาขม ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่รหัสอย่างโชที่ไม่ปริปากหรือห้ามปรามสักคำ แถมยังเป็นคนคอยตามใจให้เธอเล่นงานพวกน้องในสายอีก ช่างเป็นพี่รหัสที่ดีจริง ๆ “หึ” “พี่โชจะเอาด้วยไหม ?” เสียงหัวเราะดังในลำคอทำให้เธอเอ่ยปากถามแล้วปรายตาไปมองยังขวดเหล้าด้วยแววตาเจ้าเล่ห์และอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะโดนมือหนาดีดที่หน้าผากเนียนเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว “อะไร !! จะเล่นพี่แล้วเหรอเรา” “อ้าว ก็นึกว่าพี่โชอยากจะยกเหล้า” “ต้องพี่ไหมที่ถามเราน่ะ น้องยกกันหมดแล้วมาเฟียจะไม่ยกโชว์น้องหน่อยเหรอ ?” ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาอมยิ้มเท้าคางมองหน้าน้องรหัสอย่างท้าทาย เมื่อเห็นว่ารุ่นน้องสาวกำลังจะย้อนกลับมาเล่นงานเขา ด้วยการเทเหล้าหนักหน่วงแบบที่เทให้น้องในสายอีกสามคน “กลัวที่ไหน มาสิ !” สาวสวยหนึ่งเดียวในโต๊ะคว้าขวดเหล้ามาเทลงในแก้วตัวเองและพี่รหัสทันที พลางแอบค่อนขอดในใจว่าไหนตอนแรกเหมือนกับหนุนหลังเธอแต่ตอนนี้จะเล่นกันเองเสียแล้ว คนอย่างมาเฟีย กลัวที่ไหน ยกก็ยกสิ !!! “อ่า แบบนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย” โชยืดตัวขึ้นปรายตามองน้องในสายอย่างกัส เรน และโจเป็นเชิงให้ทั้งสามเทเหล้าใส่แก้วของตัวเอง เมื่อทุกอย่างพร้อมเขาจึงชูแก้วขึ้นข้างบน โดยมีมาเฟียยื่นมาชนที่กลางแก้วตามด้วยกัส เรน และโจที่ชนจนแทบจะก้นแก้วตามธรรมเนียมของชาววิศวะที่ต้องชนต่ำกว่ารุ่นพี่ “สายหน้าตาดีจงเจริญ !!!” เสียงแก้วกระทบกันก่อนจะแยกกันยกจนกระทั่งหมดแก้วถึงวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะได้ ไม่อย่างนั้นโดนเล่นแน่นอนเพราะไม่มีใครกล้าวางแก้วในขณะที่ดื่มยังไม่หมด แน่นอนว่านี่คือธรรมเนียมของชาววิศวะอีกเช่นกัน ผ่านไปหลายชั่วโมงบรรยากาศในผับค่อนข้างครึกครื้นเพราะดีเจกำลังจะขึ้น และเป็นช่วงเวลาที่เหล่าผีเสื้อราตรีต่างรอคอยเพื่อจะได้วาดลวดลายอวดโฉมกันอย่างเต็มที่ “เจ๊เฟีย นั่นแก๊งเพื่อนเจ๊ไหม ? ตรงหน้าเวที” กัสสะกิดที่แขนของฉันเบา ๆ ก่อนจะชี้มือและพยักพเยิดไปยังโซนหน้าเวที ฉันก็พยักหน้ารับโดยที่ไม่ได้หันไปมองเพราะรู้อยู่แล้วว่าบริเวณนั้นเป็นโต๊ะของเพื่อนตัวเอง “เออใช่ เพื่อนเจ๊เองแหละ” “มีแต่คนสวย ๆ ถามจริงทำไมโสดกันวะ” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าไอ้กัสทันที พลางขมวดคิ้วแน่น อย่าว่าแต่มันเลย นี่ก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมยังโสด เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบเลย หรือบางทีอาจเพราะความเย็นชาแต่ก็ไม่น่าใช่ แม้จะขี้เกียจตอบแชตบ้าง แต่ก็ถือว่าตอบ “ไม่รู้” ฉันตอบแบบตัดบทไป “ตอบได้เย็นชามาก” “เออ งั้นถามกลับได้ไหมล่ะ ทำไมแกยังโสดวะกัส” “อ้าวเจ๊ กวนตีนนะเรา” “ไอ้กัส อย่าลามปาม” พอเหล้าเข้าปากแล้วเริ่มปากดีขึ้นมาเชียว ฉันเลยเอ่ยเสียงแข็งตวัดสายตามองค้อนน้องรหัส จนเจ้าตัวหน้างอก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่ฉันได้ยินเต็มสองหู หืม โมโหเลย !! “ดุแบบนี้ไงเลยไม่มีใครเอา !” กัสพึมพำในลำคอ “ว่าไงนะ !!” ร่างบางร้องลั่นเสียงดัง ด่าว่าไม่สวยนี่จะไม่ขึ้นเท่าบอกไม่มีคนเอาเลยนะ น้ำหน้าอย่างเธอน่ะแชตเด้งรัวยิ่งกว่าคนทักมาซื้อหวยอีก เพียงแต่เรื่องมากนิดหน่อย ไม่ได้ใจง่ายเหมือนมันนะที่คลำดูไม่มีหางแล้วรับประทานได้หมดน่ะ !! “เปล่า ผมไม่ได้พูดอะไรเลย” กัสตอแหลหน้าตาย “ไม่ต้องมากลับคำเลยไอ้เด็กปากดี !!” “เจ๊นั่งลงแล้วใจเย็น ๆ นะ” “พูดมา แบบเมื่อกี้น่ะก่อนจะโมโห” “ไม่มีอะไรเจ๊” อารมณ์โมโหทำให้เธอยืนเท้าเอวพร้อมจะเชือดน้องรหัสเต็มที่ ทำเอากัสหน้าซีดปากสั่นกลัวว่าพี่รหัสจะผีเข้าเอาขวดมาตีหัวเขาจริง ๆ แม้พวกเราจะสนิทกันมาก รักกันประดุจพี่น้องคลานตามกันมาเขาเลยกล้าจะแซวพี่รหัสตัวเอง แต่ไม่คิดว่าวันนี้พี่รหัสจะโกรธถึงขั้นเอาไม่ลงขนาดนี้ “ไอ้กัส !!” “ครับผม” “จะพูดหรือไม่พูด” มาเฟียเอ่ยเสียงเย็นพลางเอื้อมมือไปคว้าขวดที่ใกล้มือที่สุดมาถือไว้ ทำให้กัสถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอ เพราะกลัวว่าวันนี้เลือดชั่ว เอ๊ย ! เลือดหัวจะออก “ยอมก็ได้ เมื่อกี้ผมบอกว่า ดุแบบนี้เลยไม่มีใครเอา” บรรยากาศในโต๊ะเย็นลงทันทีเพราะปีหนึ่งอย่างเรนและโจไปเข้าห้องน้ำ ส่วนโชก็เดินไปชนแก้วกับเพื่อนในคณะที่อยู่อีกโซน ทำให้ทั้งโต๊ะเหลือเพียงคู่พี่น้องสายรหัสที่หยุมหัวกันตลอด “เจ๊ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจไง” กัสกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขามองซ้ายมองขวาหาตัวช่วยแต่ก็ไม่เจอใคร ท่าทางหูลู่หางตก หมดกันภาพลักษณ์คนเสน่ห์แรงที่สุดในคณะวิศวะ “ผมจะไม่แซวเจ๊แบบนี้อีกแล้วนะครับ ขอโทษ จะให้ทำอะไรก็ยอมหมดทุกอย่างเลยนาทีนี้” “จริงเหรอ ?” “จริงครับ เอ๊ะ !!!” ด้วยความดีใจเขาเลยรีบตอบรับคำของพี่รหัสก่อนจะมาฉุกคิดกับคำถามของมาเฟียอีกครั้ง ริมฝีปากบางของกัสเม้มเข้าหากันแน่น เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้า นัยน์ตาคมเหลือบมองไปที่ใบหน้าของพี่รหัส และตกใจกับรอยยิ้มหวานปานน้ำผึ้งสัญชาตญาณกู่ร้องอยู่ในใจว่าอันตรายกำลังมา ก่อนสติจะดับวูบไปพร้อมแรงกระแทกที่ศีรษะ เพล้ง !!!