“ยัยบ้าบอกให้ค่อย ๆ ทำไง !”
ร่างสูงตวาดดังลั่นและผุดลุกขึ้นนั่ง เมื่อคนตัวเล็กกดสะโพกลงมาพรวดเดียวกลืนกินท่อนลำไปจนหมด ใบหน้าสวยเหยเก ริมฝีปากเม้มแน่น ดูก็รู้ว่าเจ็บมาก น้ำตาเม็ดเล็กตรงหางตาทำให้เขาไม่อยากดุเธอมาก
“เธอร้องไห้”
เขาเอ่ยเสียงเรียบ นัยน์ตาคู่คมยังจับจ้องที่น้ำสีใส ต่างกับร่างบางที่เบิกตากว้างเมื่อได้ยิน เพราะตลอดยี่สิบเอ็ดปีแทบจะไม่เคยร้องไห้เลย ยิ่งหลังจากที่เสียแม่ไปเธอก็แทบจะไร้ความรู้สึก เพราะใบหน้าฉายแววงุนงง เขาเลยใช้นิ้วปาดน้ำตานั้นและยื่นมาตรงหน้าให้เธอได้ดู
“ร้องไห้ไม่รู้ตัวเหรอ”
ความรู้สึกประหลาดทำให้เขาอยากรู้ว่าอะไรทำให้เธอเป็นคนเย็นชาแบบนี้ ยิ่งเห็นสีหน้าของมาเฟียเขายิ่งไม่เข้าใจ มือหนาเลื่อนปลายนิ้วมาใกล้ปากตัวเอง ก่อนจะตวัดลิ้นเลียต่อหน้าร่างบาง ก่อนจะเอ่ยออกมา
“แบบนี้ก็ไม่ร้องแล้ว”
ถ้าไม่มีน้ำตาเป็นหลักฐานก็แปลว่าไม่ได้ร้อง ในเมื่อเธอสบายใจแบบไหนเข
