Wonderful Tonight

Chapter 1 - Pregnant

Alexene's POV

“I’m pregnant. Pakasalan mo ako," that's the first word that came out of my mouth when I saw him.

He laughed at me.

“t's yours. Really," sabi ko na hindi pinansin ang pagtawa niya.

"Are you crazy? Sa tingin mo talaga maniniwala ako pagkatapos kong masaksihan kung paano ka kumilos bilang babae noon sa bar?" sabi niya habang hindi mapakali sa kinauupuan niya. I can see how irritable he was.

We are here in a coffee shop. Nakaupo kami sa couch while facing each other.

“I really have to go after drinking my coffee," he said while massaging his forehead. Maybe he's controlling his anger.

Napabuntung-hininga ako. Kung siya ay halatang nagpipigil ng galit, ako naman ay relax na relax lang dito. Ininom ko na rin ang kape ko habang pinagmamasdan ko siya. He got the looks. Mapupungay ang mga mata niya at mahahaba ang kanyang mga pilik mata. Sobrang tangos din ng ilong niya at maninipis ang kanyang mga labi. Maputi siya, compared to me. Hindi naman ako maitim, kayumanggi ang balat ko pero sa tuwing maaalala ko iyong babaeng kahalikan ng boyfriend ko dati, nakakaramdam ako ng insecurity. Sobrang puti at kinis naman kasi talaga ng babaeng iyon.

"Tititigan mo na lang ba ako? What are you planning this time, huh? Have another one night with me?” ngumisi siya at saka ako tinitigan… pababa. Huminto ang mga mata niya sa dibdib ko.

Pervert.

“Listen to me,” nagsalita siyang muli pero nakatitig pa rin siya sa dibdib ko, "one-night stand is enough. At ang nangyari sa atin a month ago, ay hindi kapani-paniwalang magbubunga. Baka may ibang nakabuntis sa’yo. Baka pagkaalis mo sa bahay may naka one-night stand ka pa ulit. Alalahanin mong mabuti,” sabi niya at tila nag-iisip pa ang gago.

Well, did my boobs enlighten him? Nakatitig pa rin kasi siya rito. Simpleng t-shirt na plain white lang ang suot ko. Tinernuhan ko ito ng puti ring pantalon. Actually, sukang-suka ako noong magsuot ako ng pink tube at pink skirt. Hindi ko alam kung anong pumasok sa kukote ko noon. Maya-maya pa ay tumayo na ako. Busog naman na siguro siya sa pagtitig sa dibdib ko.

"Hey," he shouted.

Naglakad na kasi ako para lumabas sa coffee shop na iyon. Para saan pang magtagal, ‘di ba? Kung ayaw niyang pakasalan ako, wala ng dapat pag-usapan. I am about to open the coffee shop's door kaya naman nilingon ko na lang siya sabay sabi ng, "What?"

“So, we're done talking? You realized how embarrassing you are now that's why you're leaving without saying ‘goodbye and have a nice day, Blake'?’ he said sarcastically.

“Oh no," I smiled at him. Relax na relax akong dumating dito kaya gusto kong kalmado lang din akong aalis dito. But this man is getting into my nerves! Sinadya niyang lakasan ang boses niya para marinig ng ibang tao na nandito sa loob ng coffee shop. Well, malayo na rin naman kasi ako sa kanya kaya siguro sumigaw na lang.

“I realized that I just had a one night stand with a man who's not really a man. A gay, to be exact!" nilakasan ko rin ang boses ko para naman quits lang kami.

Then, I gave him a very charming smile before opening the door and walked as fast as I can. I swear, I won't talk to that gay anymore!

***

THAT night I really cried so hard. I felt helpless. And I am worried. Ano na ang mangyayari sa akin at sa magiging anak ko? That's what I'm thinking while touching my baby bump.

“Alexene?" si mama.

I stand up and opened the door. Nabungaran ko ang nag-aalalang mukha ni mama.

“Are you okay, darling?" she asked.

Tumango lang ako.

“Are you sure?"

I know that she's really worried about me so I tried to smile.

“Yes, ma. You don't have to worry. You know how strong I am," pilit kong pinasigla ang boses ko.

“Dylan's here. He wants to talk to you," she then said.

I became nervous as I heard his name. Dylan is here. Dylan Wilson. The reason why I'm suffering this.

“I can tell him that you're not feeling well," my mother said as she turned her back.

"Ma, I'll talk to him," I said.

Lumabas na ako sa k’warto. At habang naglalakad ako pababa sa hagdanan, I know my heartbeat is not normal. Malapit na ako sa huling baitang nang masilayan ko siya. Nakaupo siya habang magkasalikop ang mga kamay niya.

"Alexene..." he whispered as he saw me.

“Tinawag lang ako ni mama dahil andito ka nga raw," I said in a normal voice.

I sitted in front of him and act normally.

"A-Aexene, I'm sorry," umpisa niya.

Napatitig ako sa mga mata niya. I can see his sincerity. How I wish I can hug him. But it's too late.

“Alam kong ang laki ng kasalanan ko, but please, give me the chance to-" I cut him right there.

"Nagkamali ka at nagkamali rin ako. Alam mo kung anong nangyari sa akin. That's it. It's over, Dylan," I was hurt when I said it, but I have to. "you can leave now, Dylan," dagdag ko pa.

Tumayo si Dylan kaya naman akala ko ay aalis na siya. Lumapit lang pala siya sa akin at nagulat ako nang lumuhod siya. He's about to cry. Parang bibigay na ang puso ko sa ginagawa niya. Pero kailangan ko itong paglabanan.

“Dylan, please," sinubukan kong bawiin ang aking kamay pero mahigpit ang pagkakahawak niya rito.

"I will marry you," he said wholeheartedly.

"No," I refused as I stand up.

Dylan wanted to marry me.

"It's not your responsibility," sabi ko at naglakad ako palayo sa kanya.

"I don't care and it's okay. Kasalanan ko kung bakit nangyari 'yan sa'yo. Hayaan mong makabawi ako. Isa pa, mahal na mahal kita," nagmamakaawa ang boses ni Dylan.

Tintigan ko siyang muli sa mga mata. Muntik na akong bumigay. But I don't want him to suffer. Hindi niya anak ang dinadala ko. I still love him but it's different now. Pakiramdam ko rin ay hindi na ganoon katindi ang pagmamahal ko sa kanya dahil sa ginawa niya. If only...

Naipilig ko ang aking ulo. Forget about that if's. This is the situation now. Kailangan ko na itong tanggapin... he had too.

"You should leave, Dylan. You're free now. Maaari mo ng ligawan ang babaeng iyon. I wish you the best," binigyan ko siya ng pekeng ngiti at saka patakbo ko nang inakyat ang hagdanan. Ayokong makita niya pa ang pagtulo ng luha ko. Kapag tinanggap ko siya, baka dumating ang araw na isumbat niya rin ang pagkakabuntis ko sa lalaking hindi ko naman talaga kilala...

****

Akala ko ay magiging ayos na ako matapos ang naging pag-uusap namin ni Dylan kagabi. Pero nagulat ako nang gisingin ako ni mama nang umagang iyon...

"A-alexene..." rinig kong anas ni mama habang niyuyugyug ang balikat ko.

Pupungas-pungas akong bumangon.

"Bakit po 'ma?" kahit antok pa ay sinubukan kong magsalita.

"M-may naghahanap sa'yo sa baba, anak. At mukhang galit na galit siya. Siya raw si Blake Adams," sagot ni mama na talaga namang gumulat sa akin.

What is he doing here?

Dali-dali akong bumangon at nag bra. Hindi na ako nag abala pang tumingin sa salamin. Hindi ako excited na makita siya kaya nagmamadali ako. Pero kasi, base sa reaksiyon ni mama ay hindi maganda ang balita. Dali-dali na akong bumaba and there I saw him, Blake Adams. I can see in his eyes how mad he is. Nakapagtataka iyon. Anong problema niya eh hindi ko na nga siya ginulo o tinangkang kausapin pa noon matapos ang pag-uusap namin sa isang coffee shop.

"W-what are you doing here?" kinakabahan kong tanong sa kanya.

Hindi ko gusto ang awra niya. Nakakatakot.

"You're really asking me what am I doing here?" nilapitan niya ako at sobrang hina nguni't diin ng mga salitang binigkas niya.

Kumunot ang noo ko. I really don't know what's happening.

"My family's facing humiliation because of what you did. Rape, huh? Rape pa talaga ang ipinagkalat mo para panagutan kita? Ganoon ka ba ka desperada?" kahit mahina ang boses niya ay alam kong nagpipigil siya ng galit.

Awang naman ang mga labi ko sa sinabi niya. Hindi ko alam kung paano dedepensahan ang sarili ko. Marami pa siyang mga sinabi na hindi ko na halos maintindihan.

"I will marry you. But don't expect a nice wedding," iyon ang huling sinabi ni Blake bago siya umalis.

Wala man lang kahit anong salita siyang narinig sa akin. Hindi ko alam pero para talaga akong itinuod sa kinatatayuan ko.

"Alexene, totoo ba lahat ng sinasabi ng lalaking iyon?"

Tila natauhan lang ako nang marinig ang boses ni mama sa likuran ko.

"Ma..." gusto kong umiyak. Hindi ko na kasi talaga maintindihan ang kinahinatnan ko. Hindi ko man lang maipagtanggol ang aking sarili.

"Magpahinga ka na," sabi ni mama bago ako iwan mag-isa sa aming sala.

Nang mapag-isa ako ay saka unti-unting nag sink in sa utak ko ang mga sinabi ni Blake kanina.

According to him, he and his family were humiliated because of the rape news. Ipinamalita ko raw na ni-rape niya ako. Ginagawan niya ba ako ng kuwento?

Kinabukasan matapos ang araw na iyon ay dumating muli doon si Blake pero kasama na ang pamilya nito. I tried to explain. But Blake didn't listen. At isa pa, gusto rin ng mga magulang ni Blake na makasal nga kami dahil ang laki raw ng eskandalong dulot niyon sa pamilya nila. I then found myself going with the flow. Besides, iyon din naman ang gusto ko. Ang magkaroon ng ama ang aking magiging anak. Nguni't magulong-magulo pa rin ang utak ko. Hindi ko mapagtapi-tagpi ang mga nangyayari.

That very same day, naging mabilis ang mga pangyayari. Sa buong maghapon niyon ay nakapag pagawa sila ng wedding gown ko at ng para kay Blake. Nakilala ko rin ang ilan sa mga kaibigan ng lalaki at isa na nga roon si Luke. Natatandaan kong tutol na tutol si Blake sa pag-aasikasong iyon. Ang gusto kasi ng lalaki ay civil wedding lang pero hindi pumayag ang mga magulang nito. Simple pa rin naman daw ang kalalabasan ng kasal namin ayon sa mga magulang ni Blake. Pero sigurado akong malaki pa rin ang magiging gastos ng pamilya Adams. Sa simbahan kami ikakasal at bukas na kaagad iyon. Nananatili pa rin akong lutang. Sunod lang ako sa lahat ng nangyayari.

***