Dahan-dahan niyang inihakbang ang kanyang mga paa palapit sa hinihigaan ni Monique ng mga oras na 'yon.
Nailipat na ito sa isang private room.
Nang nasa tabi na siya nito ay siya namang pagmulat ng mga mata nito at napatingin ito sa kanya.
"Sorry," umiiyak niyang sabi, "Sorry, hindi ko alam," dagdag pa niya rito.
"Akala ko, kakayanin ko ang lahat," napangiti ng sapilitan ang dalaga saka ito napatingin sa ibang side ng kwartong kinalalagyan nito. "Mahina pa rin pala ako hanggang ngayon."
Napatingin sa kanya uli ang dalaga habang pinipilit na magiging okay sa kanyang harapan.
"Alam mo ba kung gaano kasakit ang mawalan ng taong minamahal?" tanong nito sa kanya pero hindi naman siya makaimik para sagutin ang tanong nito sa kanya.
"Napakasakit, Sandy," umiiyak nitong saad, "Ang sakit
