The Ruthless Billionaire’s Regret

“ARE you sure about your decision now? You’re giving your virginity to me?” Isang malademonyong ngisi ang ginawad niya sa akin. Ang sabi ng aking nanay ay dapat kong pakaingatan ang aking sarili at ibigay ko lamang ang p********e ko sa lalakeng magiging kabiyak ko sa aking buhay. Kakatungtong ko pa lamang ng dese otso noong nakaraang linggo at iyan ang isa sa pangaral na sinabi niya sa akin. Itinatak ko iyon sa isipan ko at ipinangako ko rin sa sarili ko na hindi ko kakalimutan. Ngunit nalulungkot ako dahil sa nangyari. Kinakailangan kong gawin ito para sa mga magulang ko. Kaylangan kong isakripisyo ang sarili ko. "f**k! Ahh! Ang sarap talaga ng birhen na tulad mo!" Isang nakakadiring ungol ang pumalinlang sa pandinig ko. Napakuyom ako ng kamao. Nandidiri ako sa bawat salitang lumalabas sa labi ng lalakeng nakaluhod sa pagitan ng mga hita ko habang walang tigil na umuulos kahit panay na ang pag daing ko sa sakit. Alam niyang ito ang una ko ngunit hindi niya man lang nagawang magdahandahan sa kilos niya. Sabayan pa ng ungol at pagmumura nito. Parang niyuyurakan ang buo kong pagkatao. Pero anu nga ba ang magagawa ko? Wala… Ano nga ba ang laban ng isang mahirap na katulad ko sa mayaman na kagaya niya? Ngunit kapalit ng titulo ng lupa. Kinakailangan ko itong gawin. "Bend on your knees," paos ang baritong boses nitong bulong sa aking teynga. Naramdaman ko pa ang pagdila niya doon. Napapikit ako hanggang sa hindi ko na napigilan pa ang emosyon na kanina ko pa pinipigilan at tuluyan nang pumatak ang luha sa magkabila kong mga mata. Kasabay nun ang pagpihit niya sa akin upang mapaluhod ako sa picnic matt na inihanda niya. Malamig ang simoy ng hangin dito sa labas. Ang tunog ng pagbagsak ng tubig ng talon dito sa asyenda ng mga Ferranci ay nagpapadagdag ng lamig sa balat ko. Gabi na at madilim ngunit nasa labas kami ng tinatawag na cabin. At malinaw pa rin sa akin kung papaano ako nahantong sa ganitong sitwasyon. *** "PAANO natin mababawi ang titulo ng lupa nito sa mga Ferranci, Sito?" Dinig ko ang mahinang pagdaing ni nanay sa aking ama. Nakatago ako sa maliit na partisyun ng aming sala at kusina at nakikinig sa usapan nilang dalawa. Gasera lamang ang namukukod tanging ilaw sa bahay ngunit malinaw sa aking paningin nang makita ko ang pagpatak ng luha ng aking ama. Napahawak ako sa dibdib ko dahil hindi maiwasang kumirot ng puso ko. "H-hindi ko alam,” tugon naman ni tatay. Tila nanghihina ang boses nito kawalan ng pag-asang makakuha ng solusyon sa kinahaharap naming problema. Napakagat ako sa aking pang-ibabang labi upang maiwasang mapahikbi. Ang lupang kinatatayuan ng aming bahay sa pagitan ng boundary ng Asyenda Ferranci ay nanganganib na mawala sa 'min. Nanganganib na baka paalisin kami dito sa bayan ng Cordova. At iyon ang ayaw na ayaw kong mangyari. "Paano tayo? Paano si Ysa kung aalis tayo dito? Sito, alam mong tanging agrikultura lamang ang pinagkukunan natin ng hanap buhay. Saan tayo pupulutin nito?" Hindi ko na kayang marinig pa ang bawat paghinagpis ng boses ng aking magulang. Nasasaktan ako hindi lang para sa kanila. Maging sa sarili ko dahil mula pa nang pagkabata ay dito na ako lumaki at nagka-isip. Natatakot ako na baka kapag hindi ko ito gawan ng paraan ay hindi na sa amin makabalik ang titulo. Tuso ang mga Ferranci. Iyan ang alam ko dahil gusto nila kaming paalisin sa aming bahay at lupa upang sakupin nila iyun. Ngunit may paninindigan ang aking ama. Hindi siya pumayag sa inaalok na konting halaga na pera kapalit ng lupa. Marahil ay hindi nakatungtong sa kolehiyo ang aking mga magulang kaya ganun na lamang nila kami lokohin. Mababa ang tingin nila sa 'min. Isa lamang kaming basahan na maaari nilang apak-apakan. Kaya nang hindi pumayag ang tatay sa gusto ng pamilyang Ferranci ay ni-set up nila ang huli at inakusahang magnanakaw. Ang mga nawawalang sako-sakong pataba ng mga pananim sa asyenda ay biglang nawala. At nang magsagawa sila ng imbestigasyon at halughugin ang kalapit na bahay, natagpuan iyun sa maliit naming bodega. Hindi kami naniniwalang magagawa iyun ng aking ama. Hindi kami magnanakaw. Sila ang maituturing ditong tuso at ganid dahil sapilitang hinalughog ng mga tauhan nila ang bahay namin at hinanap ang titulo ng aming bahay at lupa. Mahirap lamang kami at walang kalaban-laban. Dumalo kami sa presinto upang humingi ng tulong ngunit pamilya pa namin ang lumabas na masama. Kalat na kalat sa buong bayan ng Cordova ang pagnanakaw daw ng aking ama dahilan upang alipustahin kami ng mga tao dito. Tingin nila sa 'min ay isang salot dahil lamang sa ginawang kasamaan ng mga Ferranci. Mga hayop sila! Gusto kong maghiganti ngunit ang labing walong taong gulang na tulad ko ay walang magawa. Pumasok ako sa maliit kong kwarto at doon napahagulhol hanggang sa makatulog ako. Kinabukasan ay nakarinig ako ng ingay na tila nagsisigawan at may kasama pang pag-iyak. Nagmadali ako at nang tingnan ko sa labas ay naabutan kong nakikipaglaban ang ama ko sa mga tauhan ng asyenda at pinipigilan ito sa paggiba ng bahay namin. Napaiyak ako nang makita ang dugong umaagos mula sa noo ni Tatay pababa sa kanan niyang sintido. Habang si Nanay naman ay napahiga na sa lupa nang itulak ito ng isang tauhan. "T-tama na po. Pakiusap! Tama na po!" Hinarang ko ang aking katawan kay Nanay. Ako na lang ang saktan nila 'wag lang aking ina. "A-anak. M-magtago ka! Pakiusap!" Umiling ako kay nanay at dinaluhan ito ng yakap. "H-hindi ko ho kayo pwedeng iwan dito." Pilit kong pinatatag ang boses ko sa kabila ng paninikip ng dibdib ko. "Ang titigas talaga ng bungo ninyo! Binigyan na kayo ng isang linggong palugit ngunit hindi kayo natakot sa babala ng mga Ferranci! Ngayon, magdusa kayo!" sigaw ng isa sa mga tauhan. Tila diring diri din sila sa amin. Napahagulhol na lamang ako habang tinatanaw ang tatay ko na ngayon ay nakaluhod na sa harapan ng mga ito at nagmamakaawa na ‘wag gibain ang aming mumunting bahay. "Y-ysa, anak, saan ka pupunta?" Hindi ko inintindi ang tanong ni Nanay at tinawid ang boundary ng asyenda mula sa aming lupain. Halos lakad-takbo na ang ginawa ko makarating lang sa gintong malaking gate na may nakaukit ng salitang Ferranci. "P-papasukin niyo ako!" paos na sigaw ko. Kung ito lamang ang tanging paraan para hindi nila kami mapaalis sa bahay namin ay gagawin ko. Ilang araw ko na itong pinag-isipan at labag man sa aking kalooban, kaylangan ko itong gawin upang maisalba ang aking mga magulang—ang aming pamumuhay—ang tanging mayroon kami. "Senyorito Alaric! Kausapin mo ako!" kalabog ko sa malaking gate. Alam kong imposibleng may makarinig sa akin ngunit naniniwala ako na malalaman nilang nandidito ako. Tumingin ako sa cctv camera at muling sumigaw. “Senyorito!” Hanggang sa tuluyang bumukas ang malaking gate makaipas ang ilang minuto at iniluwa ang isang guwardya. Naghabol ako ng hininga. "Ysa?" may bahid na gulat na ani Manong Rudy. Si Manong Rudy ay isa sa kaibigan ni Tatay at naniniwalang walang kasalanan ang huli. Ngunit wala siyang magawa dahil halos lahat ng tao dito ay sakop ng Asyenda. Dito sila kumukuha ng ipangbubuhay nila sa pamilya nila. At alam nila na oras na kalabanin nila ang mga Ferranci ay may kalalagyan sila. "Manong Rudy, maawa ho kayo. Kaylangan kong makausap si Senyorito Alaric." Halos lumuhod na ako dahil sa panghihina. "Tumayo ka, Ysa. At uminom ka muna ng tubig.” Pag-alok niya pero tinanggihan ko ito. Wala akong oras para doon. "P-pakiusap ho." Tumango naman ito na tila awang-awa sa akin. "Tatawag lang ako sa Mansyon. Pasensya ka na Ysa. Hindi kita pwedeng papasukin ng basta." Pumasok ito sa loob at makaraan ang limang minuto ay bumalik na ito. "Wala si Senyor Alaric sa mansyon. Umalis kaninang madaling araw at nagtungo sa kabilang bayan." Bumagsak ang balikat ko sa narinig ko. "A-anong oras ho siya babalik?" Umiling ang guwardya. "'Yun ang hindi ko alam, Ysa. Pasensya na." "S-sige ho." Nakatungong pumihit ako patalikod at umalis doon. Pinunasan ko pa ang aking luha ngunit kahit anong gawin ko ay wala iyung tigil sa pag-alpas. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko at napa-upo sa damuhan. Ano na ang gagawin ko? Hindi pwedeng wala akong gawing paraan. Napatungo ako. Ilang minuto na siguro akong umiiyak sa gilid nang makarinig ako ng pagbusina ng isang sasakyan. Napaangat ako ng tingin dahil doon. At tila nabuhayan ako ng loob nang huminto ang pulang sasakyan sa aking tapat at iniluwa si Senyorito Alaric. May suot itong salamin sa mata ngunit natatakpan lamang iyon ng kanyang kulay tsokolateng buhok dahil sa nililipad ito ng hangin. "S-Senyorito, pumapayag na ho ako sa gusto niyo," walang pag-aalinlangang ani ko habang pinaglalaruan ko ang aking kuko. Umangat naman ang sulok ng labi nito at sumandal sa nguso ng kanyang mamahaling sasakyan. Pinagkrus nito ang kanyang magkabilang braso sa tapat ng kanyang matigas na dibdib at muling ngumisi. "But my offer expired two days ago already,” baritono ang boses na anito. Mababakas ang panunudyo sa kanyang boses. Namilog ang aking mga mata at walang pagdadalawang isip na lumapit pa sa kanya. Hinawakan ko siya sa braso at umiling. Hindi ko na inisip na baka madumihan ko siya. "P-pakiusap, Senyorito. Bigyan niyo ho ako ng pagkakataon." Kumilos ang kanang kamay nito at hinaplos sa aking pisngi. "You're really f*cking beautiful, Ysa,” bulong nito. Nangilabot ako bigla at gusto kong tabigin ang kamay niya. Ngunit hindi maaari. Kaylangan ko iyong tiisin. Ang kanyang kamay ay dumako sa aking balikat hanggang sa bumaba pa iyon sa kaliwa kong dibdib. Napaatras ako dahil sa gulat pero naging maagap siya at hinapit ako gamit ang isa niya pang kamay. "S-Senyorito." Naging sunod-sunod ang paglunok ko lalo na nang bumalik ang kamay niya doon. Lantaran niyang pinisil ang dibdib ko habang kagat-kagat niya ang kanyang pang ibabang labi. "Hmm. So, tell me what you want?" may panunudyo pa rin sa boses nito, hindi pa rin niya tinitigil ang kanyang ginagawa. "T-titulo ho ng lupa. Ibalik niyo iyun sa 'min. Nagkakagulo na at pilit kaming pinapaalis sa bahay namin ngayon. Pakiusap—ah!" singhap ko nang mas diinan niya pa ang paghawak sa dibdib ko. Ngumisi naman ito at kinuha ang kanyang telepono sa bulsa ng kanyang maong na pantalon at may tinipa doon. Mayamaya lang ay itinapat niya iyun sa kanyang teynga. Mabilis ang pagkakabigkas niya ng mga salitang Ingles kaya hindi ko iyon maintindihan. Hanggang sa pinutol niya ang tawag at bigla ay dumukwang ito at dinilaan ang aking leeg. Gusto kong mapaatras pero hindi ko magawa dahil mahigpit na nakapulupot na ang braso niya sa aking beywang. "Be ready. Susunduin kita mamayang alas dyes ng gabi sa bahay ninyo." Doon niya lamang ako binitawan at walang lingong pumasok sa kanyang sasakyan at saka pinasibad iyon. Halos mapaluhod naman ako sa damuhan. Naghabol ako ng hininga. Gusto kong umiyak. Akala ko ay makakaramdam sa akin ng awa si Senyorito Alaric. Ngunit katulad ng una naming pag-uusap, katawan ko pa rin ang hinihingi niyang kapalit.