Teneffüs zili çalar çalmaz Zeki, elindeki kalemi sertçe masaya bıraktı ve bir an bile oyalanmadan sınıftan dışarı çıktı. Kalbi sıkışmış, nefesi düzensizleşmişti. Melih’in o kendini beğenmiş gülümsemesi, Melis’in ise alaycı bakışları beynine kazınmış gibiydi.
Koridorda hızla yürürken, kendi kendine dişlerini sıktı. Yaptığının doğru olmadığını biliyordu. O nişanlı bir adamdı. Melis’in ne yaptığına karışmaya hakkı yoktu. Ama yine de... içindeki öfkeyi, kıskançlığı, çaresizliği kontrol edemiyordu.
"Bu senin isteğin değil miydi Zeki? Daha az önce bahçede Melis'e doğru olanın birbirlerinden uzak durmak olduğunu söylüyordun" dedi içinden.
O, ailesinin istekleri doğrultusunda, onların mutluluğu için Zeynep’le nişanlanmıştı. Kendi isteklerini, kendi duygularını bir kenara itmişti. Ama Meli
