นักพรตหญิงขี้เมานางนั้น คือพระชายาข้า

ขายวิญญาณแลกสุรา

บทที่ 2

ขายวิญญาณแลกสุรา

“น้องชายคนงาม มานั่งตรงนี้มา”

เซียวฮั่วโอบกอดเอวคนงามแนบอก ถือโอกาสหากำไรจากร่างสูงโปร่ง ผู้มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับพานอัน

“นักพรตขี้เมา เจ้าช่างหน้าไม่อาย ดื่มสุราทีไร เป็นได้หาแต่เรื่องทุกที” รัชทายาทที่ถูกเรียกว่าคนงาม เอามือหยิกแก้มนุ่ม ๆ ของเซียนสาวขี้เมาอย่างมันเขี้ยว

“ฟางรั่วหยุน ทำไมเจ้าถึงได้เกิดมาหน้าตาน่ากินเช่นนี้เล่า” นักพรตสาวหอมแก้มรัชทายาทรูปงามไปฟอดใหญ่อย่างห้ามใจไม่อยู่

ฟางรั่วหยุน ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างอ่อนใจ เซียนสาวขี้เมาของเขาเทวะนางนี้ ยามปกติก็ย่ำแย่มากอยู่แล้ว นอกจากจะชอบดื่มสุราเป็นชีวิตจิตใจ การบำเพ็ญพรตของนางไม่ก้าวหน้าก็แล้วไปเถิด ทว่างานบ้านงานครัวก็ยังไม่เป็นโล้เป็นพาย เย็บปักถักร้อยนับว่าย่ำแย่ แม้แต่เขียนพู่กัน หรือวาดภาพก็ยังสู้เด็กห้าขวบไม่ได้ สามปีที่ทั้งคู่ใช้ชีวิตด้วยกันบนเขาเทวะ ทุกเรื่องการอยู่การกิน จึงตกใส่ศีรษะของรัชทายาทฟางรั่วหยุนแต่เพียงผู้เดียว

“เก็บมือของเจ้าออกจากอกเสื้อของข้าด้วย” ฟางรั่วหยุนได้แต่ตะปบมือเล็ก ๆ ที่กำลังหลอกกินเต้าหู้เขาเอาไว้

“ใครใช้ให้เจ้าตัวไร้ประโยชน์ของข้า น่ามองเช่นนี้กันเล่า” เซียนสาวขี้เมาเปลี่ยนจากหน้าอก มารูปใบหน้าหล่อเหลาปานหยกสลักของเขาแทน

“เซียนสาวขี้เมา ก็เพราะนิสัยเจ้าชู้ เมาแล้วชอบลวนลามบุรุษของเจ้า ข้าที่ถูกเจ้าหลอกกินเต้าหู้มาหลายปี จึงสมควรจับเจ้ากลับเมืองหลวง ตำแหน่งพระชายารัชทายาทของข้า ไม่มีใครจะเหมาะสมไปกว่าเจ้าอีกแล้ว”

สิ่งที่รอเขาอยู่ที่เมืองหลวง ไม่ใช่สวรรค์อันงดงาม แต่เป็นแดนสังหารอย่างแท้จริง นักพรตสาวเซียวฮั่วนางนี้ เรียกตัวเองว่าเซียน เช่นนั้นนางก็สมควรไปปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย โปรดสรรพสัตว์ให้ใต้หล้า ใช่หรือไม่

“เจ้าตัวไร้ประโยชน์ มากินเปล่าอยู่เปล่าบนเขาเทวะของข้ามาตั้งสามปี บิดาแค่ขอจับนิดจับหน่อย ทำเป็นหวงตัวไปได้ หรือที่แท้เจ้าไม่ใช่บุรุษรูปงาม แต่เป็นองค์หญิงน้อยปลอมตัวมา”

โบราณว่าอย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา แต่คนเมาที่เจ้าชู้กรุ้มกริ่ม มือไว ปากร้ายเช่นเซียนสาวขี้เมาผู้นี้ ยากจะรับมือเกินไปหรือไม่

“เอาหน้าหนา ๆ ของเจ้าออกไปไกล ๆ”

มีนักพรตสาวขี้เมามาหลอกกินเต้าหู้ รัชทายาทไม่เพียงไม่สะบัดก้นลุกหนี ยังยอมให้เซียนสาวขี้เมา มานั่งคลอเคลียอยู่บนตักกว้างอย่างพระทัยดี เห็นได้ชัดว่าโอรสมังกรมีเจตนาร้ายแอบแฝงอยู่ หรือพยัคฆ์จะห่มหนังลูกแกะ...

“เจ้าตัวไร้ประโยชน์ ให้มันน้อย ๆ หน่อย นอกจากหน้าตาดีแล้ว เจ้าก็เป็นตัวไร้ค่าอย่างแท้จริง สองมือไม่อาจหยิบจับ สองบ่าไม่อาจหาบคอน กับข้าวที่เจ้าทำ ไม่เพียงแต่ไม่อร่อย แต่ยังกินแทบไม่ได้อีกด้วย” นักพรตสาวขี้เมาชี้หน้าพ่อครัวหนึ่งเดียวของเขาเทวะอย่างโมโห

“ไหนครั้งก่อน เจ้าบอกข้าว่า ข้าเป็น…พ่อครัวเทวดา อย่างไรเล่า”

ฟางรั่วหยุนเพียงปรายตามองสองแขนเรียว ของเซียนสาวขี้เมาที่มาคล้องคอเขา แต่ไม่ได้ปัดป้องหรือขัดขืนแต่อย่างไร

“ขี้บ่นขึ้นทุกวันเจ้าตัวไร้ประโยชน์ เจ้าชักจะทำตัวเหมือนฮูหยิน บ่นตาแก่ที่บ้านเข้าไปทุกที” นิ้วเล็ก ๆ ของนางจิ้มหน้าอก หลอกกินเต้าหู้เขาอีกแล้ว

“เฮ้อ! นักพรตสาวขี้เมาน้อย เซียวฮั่วเมื่อไรเจ้าจะทำตัวดี ๆ เหมือนแม่นางน้อยในห้องหอเสียบ้างนะ” ใบหน้าของรัชทายาทฟางรั่วหยุนแดงก่ำ เมื่อใบหูขาวใสของเขาถูกวัวสาวขี้เมา กินแทนหญ้าไปแล้ว

“องค์ชายใหญ่ฟางรั่วหยุน หากเจ้าเลิกเป็นองค์ชาย แล้วเปลี่ยนมาเป็นบุรุษอุ่นเตียง จะดีสักเพียงใดนะ”

เพียงสุราเข้าปาก ปีศาจจิ้งจอกสาวก็เข้าสิงนักพรตสาวทันที รัชทายาทหนุ่มได้แต่ขึงตามองนางอย่างดุ ๆ

“ให้ผู้อื่นมาเป็นบุรุษอุ่นเตียงให้เจ้า เจ้ามีเงินจ้างข้าอย่างนั้นหรือ เศษเงินทองแดงของเจ้า แค่ซื้อพัดจีบให้ข้าสักด้ามยังไม่พอเลย”

ฟางรั่วหยุนกระชับร่างนุ่มนิ่มที่เลื้อยพันตัวเขาราวกับนางงูสาวไร้กระดูก นางเมาจนลืมเว้นระยะห่างชายหญิงกับเขาก็ดี ตั้งใจทำตัวเป็นปีศาจจิ้งจอกสาวหลอกกินเต้าหู้เขาก็ช่าง แต่การมีร่างเล็ก ๆ ของนางมาอยู่บนตัก มีแขนสองข้างของนางโอบกอดรอบลำคอหนา มีใบหน้าเล็ก ๆ ปากนิดจมูกหน่อยของนาง มาถูไถกับใบหน้าเขา ฟางรั่วหยุนไม่รู้สึกว่าเขาขาดทุนเลยสักนิด

‘ตั้งแต่รับราชโองการฉบับนั้น ตำแหน่งพระชายา เขาก็ตั้งใจยัดเยียดให้นาง เช่นนั้นคู่หมายจะใกล้ชิดกันหน่อยย่อมมีแต่เรื่องดี’

♡

♡

ฟางรั่วหยุนมองใบหน้าแดงเลือดฝาดของเซียนสาวขี้เมา แล้วส่ายหน้าอย่างเอือมระอา สามปีที่อยู่บนเขาเทวะ เขาเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ยามคิดย้อนไปในอดีต รัชทายาทหนุ่มก็ได้แต่ส่ายศีรษะอย่างจนใจ

“เจ้าตัวไร้ประโยชน์ ไปก่อไฟติดเตาสิ” จำได้ว่าเซียนสาวขี้เมา รักษาเขาอยู่ประมาณสิบวัน อาการป่วยของเขาก็ดีขึ้น จนสามารถลุกขึ้นนั่งได้

“บังอาจ! เจ้ากล้าเรียกเรารัชทายาทว่าเจ้าตัวไร้ประโยชน์ เจ้าไม่อยากเก็บศีรษะไว้กับตัวแล้วหรือ” จำได้ว่า ตอนนั้นกลิ่นอายสูงศักดิ์ และความหยิ่งทระนงในฐานะองค์ชายใหญ่แคว้นฉินของเขายังสูงเทียมฟ้า

“รู้ตัวหรือไม่ ที่นี่คือที่ไหน ทำไมรัชทายาทผู้สูงส่งอย่างเจ้า ถึงมานอนอยู่ที่นี่ แล้วที่สำคัญ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร” ฟางรั่วหยุนมองสาวน้อยวัยสิบสองสิบสามปี ที่มีลักษณะเหมือนเด็กขอทาน แล้วอดไม่ได้ที่จะมองสำรวจไปโดยรอบ

ห้องที่เขาอยู่เป็นห้องกรรมฐาน มีเพียงเสื่อผืนหนึ่ง โต๊ะน้ำชาเตี้ย ๆ นอกนั้นก็ไม่มีสิ่งอื่น ข้อดีเพียงข้อเดียวของห้องนี้ คือความโปร่ง สงบ และสบาย หน้าต่างบานใหญ่รอบด้าน มองเห็นความเขียวขจีรอบนอก ฝั่งโน้นมีแม่น้ำสายเล็ก ๆ ไหลจากยอดเขาลงมาคล้ายน้ำตก แสงแดดสีทองอ่อน ๆ เคลือบอากาศทั้งสี่ด้านในห้อง จนคล้ายแสงทองจากสวรรค์

“สิบวันก่อน ใครเป็นคนดูแลเจ้า ใครป้อนข้าว ป้อนน้ำ ป้อนยา ก็ล้วนแต่เป็นข้า เจ้านอนสลบหลับบ้างตื่นบ้าง ครางอือ ๆ เออ ๆ แม้แต่ธุระส่วนตัวของเจ้า ข้ายังต้องช่วยเหลือ เจ้าว่าบิดา เรียกเจ้าว่าเจ้าตัวไร้ประโยชน์ มีอันใดไม่ถูกต้องหรือ”

ฟางรั่วหยุนมองแม่นางน้อยในชุดนักพรตสาว นางไม่มีสิ่งใดงดงามเรียบร้อย และห่างไกลจากคำว่าสูงส่ง ทั้งเกล้าผมไม่เรียบร้อย เพียงรวบ ๆ ง่าย ๆ แล้วเสียบปิ่นไม้ยึดเอาไว้ นางเท้าเอวถลึงตามองเขาอย่างเอาเรื่อง แล้วให้สับสน

หลังจากหนึ่งเดือน ที่เขาใช้ชีวิตอยู่กับนางบนเขาเทวะ เขาก็ได้เรียนรู้ชีวิตของตัวไร้ประโยชน์ผู้หนึ่งอย่างแท้จริง

“หากฝ่าบาททรงรู้ว่า รัชทายาทอย่างข้า ต้องตกระกำลำบากอยู่บนเขาเทวะถึงสามปีเต็ม พระองค์ต้องลงโทษเจ้าแน่ ฮั่วฮั่วข้าขอเตือนเจ้าไว้ ช่วยทำตัวให้เรียบร้อยหน่อยเถอะ”

“ฝ่าบาท ๆ พูดยังกับข้ากลัว เจ้าลูกเต่าบ้า งานบ้าน งานครัว องค์ชายสูงศักดิ์อย่างเจ้าทำไม่เป็นก็แล้วไปเถอะ แต่แค่หาบน้ำ ผ่าฟืน เจ้ายังทำไม่ไหว เจ้าตัวไร้ประโยชน์ เจ้าจะให้บิดาทำอย่างไรกับเจ้าดี”

ในเมื่อข้าวไหม้ทั้งหม้อ ไข่เจียวดำปี๋ ห้องครัวของนางถูกไฟไหม้ไปหนึ่งแถบ และห้องเก็บฟืนถูกเขาเผาวอดไปทั้งห้อง นักพรตสาวเซียวฮั่ว จะโมโหจนชี้หน้าด่าเขามันก็สมควรแล้ว

ผ่านไปสองชั่วยาม นางหายตัวไปนานมาก ส่วนเขาลงจากเขาเทวะไม่ได้ ประตูศิลานั่นไม่ยอมเปิดออกก็แล้วไปเถอะ ไหนจะยังมีเขาวงกต ที่เดินเท่าใดก็วนกลับมาหน้ากระท่อมน้อยของนางเหมือนเดิมอีกเล่า

“เจ้าหิวแล้วกระมัง” เสียงเล็ก ๆ ไพเราะราวกระดิ่งเงิน พร้อมยื่นแป้งย่างกับไก่ย่างน่องหนึ่งส่งให้เขา

ครั้งนั้นเป็นครั้งแรก ที่เขาตั้งใจมองนักพรตสาวแห่งเขาเทวะอย่างค้นหา จำได้ว่าเขาถามนางกลับไป ไม่ต่างจากตัวโง่งม

“แล้วเจ้าเล่า ไม่กินหรือ”

“เงินทั้งหมดที่ข้ามี ซื้อของได้เท่านี้ เจ้ากิน ๆ ไปเถอะ อย่าพูดมาก”