มารยาชายร้อยเล่มเกวียน
1021 Words
ฮั่วฮั่วนั่งแปะลงตรงหน้าเขาอย่างง่าย ๆ แล้วล้วงพุทราป่าลูกเล็กหลายลูก ที่ดูอย่างไรก็น่าจะทั้งเปรี้ยวทั้งฝาด ออกมากินอย่างอารมณ์ดี
“แบ่งกันกินเถอะ” ฟางรั่วหยุนรู้สึกแปลก ๆ ในอก
“เจ้าโง่หรือ แป้งย่างสองแผ่น กับไก่ย่างน่องหนึ่ง จะพอให้คนสองคนแบ่งกันกินได้อย่างไร แล้วอีกอย่างเจ้ากินไปเถอะ ข้าเป็นมังสวิรัติ”
ตอนนั้นเขากัดแป้งย่างอย่างตื้นตัน หากไม่ติดว่าตนเป็นบุรุษอกสามศอก ไม่ควรหลั่งน้ำตา เขาอาจจะโผเข้ากอดคอนักพรตสาวตรงหน้าผู้นี้แล้วก็เป็นได้
♡
♡
หลังจากรักษาตัวอยู่บนเขาเทวะได้สามเดือน ฟางรั่วหยุนก็มีคำถามมากมายที่สงสัย...
บ่ายวันหนึ่งเขานั่งแกะเปลือกกระเทียม เซียนสาวขี้เมานั่งจิบสุรา เห็นนางอารมณ์ดีไม่เลว เขาเลยถามเรื่องที่ข้องใจออกไป
“นักพรตน้อย ยอดเขาเทวะไม่มีวิหาร ไม่มีอารามให้ผู้คนมาจุดธูปสักการะ แล้วเจ้าจะเอาปัจจัยที่ไหนมาใช้จ่าย”
“เจ้าตัวไร้ประโยชน์ เจ้าลงเขาไม่ได้ ออกจากประตูศิลาของเขาเทวะก็ยังไม่ได้ แล้วเจ้าคิดว่าชาวบ้านสามัญ จะขึ้นเขาเทวะได้ง่าย ๆ อย่างนั้นหรือ”
นางปรายตามองเขาแล้วส่ายหัว คล้ายจะพูดว่า…เจ้าโง่ ตัวโตเสียเปล่า ไม่รู้ความเลยจริง ๆ
“ประตูศิลาของเขาเทวะ เปิดรับเพียงผู้มีวาสนาเท่านั้น ในเมื่อไม่อาจให้คนทั่วไปขึ้นมา แล้วเขาเทวะของเราจะสร้างวิหาร สร้างอารามไปทำไม ศรัทธาอยู่ที่ใจ ผู้บรรลุเซียน ก็คือผู้มีใจอันประเสริฐ เข้าใจหรือยัง”
“แล้วเจ้าเอาเงินที่ไหน ไปซื้อสุรามาดื่มได้ทุกสามวันห้าวัน”
สมัยฟางรั่วหยุน เป็นรัชทายาทในตำหนักบูรพา เขาไม่เคยสนใจเรื่องเงินทอง หรือปากท้องเลยสักนิด แต่ตอนนี้อยู่กับเซียนสาวขี้เมากันสองคนบนเขาเทวะ หากเขายังนิ่งเฉยดูดาย จะคล้ายกับว่าเขามาเกาะนางกินข้าว
“เยี่ยม ๆ เยี่ยมมาก เจ้าตัวไร้ประโยชน์ เจ้าพัฒนาจิตใจไปอีกขั้นแล้ว เริ่มเห็นอกเห็นใจผู้อื่น รู้จักสังเกตและวิเคราะห์สิ่งรอบตัวจากพื้นฐานของมนุษย์”
หากเซียนสาวขี้เมายกเท้ามาปรบกันได้นางคงทำไปแล้ว ยามนี้เห็นนางปรบมืออย่างเอาเป็นเอาตาย ฟางรั่วหยุนให้หน้าตึงดวงตาเย็นเยียบ
“เอาละ ๆ ไม่ล้อเจ้าแล้ว เจ้าตัวไร้ประโยชน์ อย่ามาเถียง ข้าขอถามเจ้า เมื่อก่อนเจ้าเคยสนใจบ่าวไพร่ในตำหนักสักนิดหรือไม่ บ่าวชราเก่าแก่ที่เลี้ยงเจ้ามาตั้งแต่อ้อนแต่ออก เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาเป็นโรคไขข้อ ตั้งแต่เจ้าโตมาจนถึงตอนนี้ เจ้าเคยรู้บ้างไหม ว่าวันไหนเขาเป็นไข้ เขาไม่สบาย”
หากยามนี้เซียวฮั่วไม่จิบสุราจนดวงตาแดงก่ำ นางคงเหมือนเซียนสาวจากสวรรค์เก้าชั้นฟ้ามาเดินดินแล้วจริง ๆ
“ไม่ต้องซาบซึ้งข้าให้มาก ตอนนี้เจ้าเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ขอแค่ต่อไปขยันทำกับข้าว ช่วยเหลืองานบ้านงานเรือน บีบนวด ปรนนิบัติพัดวี ก็นับว่าได้ตอบแทนบุญคุณบิดาแล้ว”
“เฮ้ย! เจ้าตัวไร้ประโยชน์ เจ้าจะไปไหน ข้ายังพูดไม่จบเลย เดี๋ยวสิ! เดี๋ยว!”
เซียวฮั่วอดที่จะมีโมโหไม่ได้ นางยังไม่ทันเกลี้ยกล่อมให้รัชทายาทแคว้นฉิน ตั้งใจทำอาหารเลย คนกลับสะบัดก้นหนีไปเสียแล้ว
บทที่ 3
มารยาชายร้อยเล่มเกวียน
ตั้งแต่ขึ้นรถม้าของวังหลวง ฟางรั่วหยุนพยายามไม่สบตาตาวาว ๆ ของนักพรตสาวขี้เมา รัชทายาทหนุ่มรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ กลัวเซียนสาวขี้เมาจะลุกขึ้นอาละวาด พังรถม้าขึ้นมากลางทาง เพื่อแสดงบทบุปผาที่ถูกย่ำยีให้สมบทบาท องค์ชายใหญ่ฟางรั่วหยุนจึงพยายามทำตัวเซื่องซึม ไม่พูดไม่จา ไม่ต่างกับคุณหนูในห้องหอที่เพิ่งถูกโจรเด็ดบุปผาหลอกกินเต้าหู้มาหมาด ๆ
“ข้าบอกว่าจะรับผิดชอบ ก็รับผิดชอบสิ ข้าเซียวฮั่วพูดคำไหนคำนั้น” เซียนสาวขี้เมาเห็นบุรุษหน้าหยกหลบสายตานาง ขี้เมาสาวก็เริ่มจะมีโทสะเต็มท้อง
‘นักพรตหญิงขี้เมา ไม่ใช่ข้าไม่เชื่อคำพูดเจ้า ทว่าข้าต้องขอประทานโทษจริง ๆ ข้าอยู่บนเขาเทวะกับเจ้ามาสามปี เจ้าเคยรักษาคำพูดด้วยหรือ ทุกทีมีแต่วันนี้พูดอย่างพรุ่งนี้พูดอีกอย่างละสิไม่ว่า’
ถึงในใจจะคิดเช่นนี้ แต่ฟางรั่วหยุนก็ฉลาดพอที่จะไม่หาเรื่องใส่ตัว ชายหนุ่มแสร้งกระชับเสื้อคลุมให้มิดชิด แล้วกอดอกแน่น
“เจ้าลูกเต่ารั่วหยุน เจ้าเป็นองค์ชายประสาอะไร แค่ถูกหลอกกินเต้าหู้แค่นี้ ต้องทำท่าคับแค้นใจ ทำตัวอย่างกับองค์หญิงน้อยถูกโจรเด็ดบุปผาย่ำยี จนต้องไปโกนผมบวชชีไปได้”
ฮั่วฮั่วยิ่งมองเจ้าตัวไร้ประโยชน์ให้ยิ่งหมั่นไส้ นางอาจจะเมาแล้วเผลอรังแกเขา แต่รัชทายาทหนุ่มต้องทำตัวเป็นดอกโบตั๋นถูกวัวย่ำยีเช่นนี้เลยหรือ อย่างไรเขาก็เป็นบุรุษ จะเสียหายอะไรนักหนา นางเสียอีกที่เป็นสตรียังไม่ออกเรือน…เสียเปรียบไปถึงไหนต่อไหน
“เจ้าบ้ารั่วหยุน เมื่อวานทำไมไม่ขัดขืนให้มากอีกหน่อยเล่า” สาวน้อยเพียงคิดถึงค่ำคืนที่เกิดเรื่อง ให้อดหน้าแดงไม่ได้
จำได้ว่านางเริ่มดื่มสุราตั้งแต่พระอาทิตย์ตก ส่วนพ่อครัวเทวดาที่ทำอาหารอะไรก็ไม่อร่อย มีเพียงแต่ย่างปลาเท่านั้นที่พอกินได้ ก็นั่งก่อไฟย่างปลาไปตามหน้าที่
“นักพรตหญิง เจ้าเคยบอกว่าเจ้าเป็นมังสวิรัติ”
ฟางรั่วหยุนไม่แปลกใจอะไรนัก ที่เห็นปลาสองตัวที่เขาเพิ่งย่างเสร็จ จะเข้าไปนอนอยู่ในท้องเซียวฮั่วเรียบร้อย
- Writer
