จอมมารสยบรัก

บทที่ 4.2 – คลั่งรัก (ซินเป็นของพี่) (จบตอน)

ร่างสูงใหญ่เคลื่อนกายยืนอยู่ใต้ฟักบัวแล้วเปิดสายน้ำรินรดเรือนร่างเปลือยเปล่าเพื่อดับความร้อนรุ่มหลังจากแยกทางกับดาริกา ใบหน้าคมคายแหงนขึ้นเล็กน้อย มือหนาลูบเส้นผมเปียกลู่แนบไปทางด้านหลังศีรษะก่อนยกมือทั้งสองข้างยันกำแพงกระเบื้องเย็นเฉียบแล้วนึกถึงรสจูบแสนหวานที่ช่วงชิงมาอย่างป่าเถื่อน มันอาจดูเป็นการกระทำแสนหยาบช้าแต่นาทีนั้นเขาไม่สน สามัญสำนึกด้านร้ายสั่งให้ลงโทษผู้หญิงปากดีให้หลาบจำว่าอย่าริพ่นคำว่า เกลียด ใส่หน้าเขาอีกเด็ดขาด!

ชายหนุ่มสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวแล้วปิดการทำงานของฟักบัวก่อนกระชากผ้าขนหนูสีขาวนุ่มพันช่วงเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่ ทุกย่างก้าวหนักแน่นมั่นคงสมชายชาตรี ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกายสีน้ำผึ้งสร้างความเย็นยะเยือกแต่ดูเหมือนคนตัวโตจะไม่ใยดีต่ออุณหภูมิเหล่านั้น สองเท้าเดินไปยังเคาน์เตอร์บาร์ที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ครบครัน ไล่ตั้งแต่แบรนด์ไทยไปจนถึงแบรนด์นอกมีราคา ภานุหยิบแก้วออกมาจากชั้นวางแล้วรินน้ำสีอำพันลงไปจนเกือบเต็ม จากนั้นก็กระดกดื่มเพียวๆ รวดเดียวหมดแก้ว กลืนเหล้าดีกรีร้อนแรงลงสู่ลำคอหนาด้วยท่าทีสบายๆ

พอดื่มย้อมใจได้ที่จึงเดินเข้าห้องนอนแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนสีน้ำเงินเข้มออกมาสวมใส่ ฉีดน้ำหอมกลิ่นโปรดเพียงเล็กน้อยที่ซอกคอทรงเสน่ห์ บำรุงใบหน้าหล่อเหลาด้วยครีมนำเข้ายี่ห้อดังก่อนกระโดดขึ้นเตียงเหยียดกายขับไล่ความเหนื่อยล้าที่พบเจอมาตลอดทั้งวัน นอนคิดถึงใบหน้าสวยพริ้มเพราเป็นอันต้องอมยิ้ม ภาวนาให้หล่อนตอบรับข้อเสนอ เขาอยากกกกอดร่างนุ่มนิ่มใจแทบขาด

เสียงมือถือดังขึ้นทำลายความความฝันแสนหวานพานให้อารมณ์หงุดหงิด ภานุกดรับโดยไม่ดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ

“มีไร” น้ำเสียงห้วนจัดกรอกลงไปยังปลายสาย

‘คุณไทม์ครับ ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งขับรถมาหาคุณดาริกาถึงบ้านเลยครับ’ นักสืบที่เขาจ้างให้คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของ

ดาริการายงานความคืบหน้าสดๆ ร้อนๆ

แก้วหูสั่นระริกเพียงได้ยินว่าน้องมีผู้ชายมาชิดใกล้ รีบลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างไว

“ว่าไงนะ ผู้ชายงั้นเหรอ?”

‘ครับ ดูท่าทางคงสนิทสนมกันไม่น้อย’

“อาจจะเป็นเพื่อน” ปากว่าเช่นนั้นแต่แค่เพื่อนเขาก็หึง

‘ทีแรกผมก็คิดแบบนั้นนะครับ แต่ว่า…’ น้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ เงียบไป คนรอฟังทนไม่ไหวตะคอกถามอย่างเดือดดาล เล่นเอาปลายสายสะดุ้งโหยงละล่ำละลักตอบแทบไม่ทัน

‘ผมสืบรู้มาว่าผู้ชายคนนี้กำลังตามจีบคุณดาริกาอยู่ครับ’

ตามจีบงั้นเหรอ

ภานุคำรามในอก เขากดวางสายก่อนปามือถืออัดใส่กำแพงห้องระบายอารมณ์ ดวงตาคู่คมแข็งกร้าวดุจเสือร้าย เนื้อตัวสั่นเทิ้มขึ้นอย่างน่ากลัว ลมหายใจกระเพื่อมขึ้นลงถี่กระชั้น สองมือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดผุดปรายรอบวงแขน

สายตามาดร้ายมองไปยังกรอบรูปที่วางตั้งข้างหัวเตียง รอยยิ้มสดใสบ่งบอกว่าเจ้าของร่างบางในชุดนักเรียนถักเปียสองข้างนั้นมีความสุขมากเพียงใด

“พี่ไม่มีวันให้ซินเป็นของใครหน้าไหนทั้งนั้น ซินเป็นของพี่ เป็นมาตั้งแต่ต้น” ถึงเวลาที่เขาจะทวงคืนน้องน้อยผู้อ่อนหวานกลับคืนสู่อ้อมกอดเสียที!

“ขอบคุณพี่ภพมากนะคะที่ช่วยฝากงานให้ซิน” ดาริกายกมือไหว้ชายหนุ่มรูปร่างภูมิฐานอย่างนอบน้อม

แผ่นภพ รับไหว้ด้วยรอยยิ้มเอ็นดูระคนเสน่หาอยู่ลึกๆ แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายใจร้อน ต่อให้รักชอบเพียงใดก็รู้จักหักห้ามความรู้สึกไม่ให้กระทบความสัมพันธ์อันดีงามมากจนเกินไป

“พี่ยินดีครับ น้องซินเป็นคนเก่ง แค่พี่เสนอประวัติให้เจ้านายลองพิจารณาเขาก็ชอบทันที อีกอย่างน้องซินเป็นคนหน้าตาสะสวย บุคลิกภาพน่ามอง บริษัทฯ ไหนก็อยากร่วมงานด้วยทั้งนั้น” แผ่นภพพูดเอาใจเต็มที่ ดาริกาเผยรอยยิ้มบางเบา

“น้องซินมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ” แผ่นภพเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เขาสังเกตสีหน้าหญิงสาวตั้งแต่รับประทานอาหารร่วมกัน ดูเธอกลัดกลุ้มไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน

“ปะ เปล่าค่ะ” คนกำลังคิดอะไรเพลินๆ รีบปฎิเสธเพื่อกลบเกลื่อนความทุกข์ใจ “พี่ภพกลับบ้านเถอะค่ะ ขับรถตอนกลางคืนทางมันเปลี่ยว อันตราย”

เพียงเจ้าหล่อนแสดงความห่วงใยเล็กๆ น้อยๆ แผ่นภพก็มีความสุขยิ้มกว้างหัวใจพองโต

“เอาเป็นว่าพี่กลับก่อนนะครับ เดี๋ยววันจันทร์พี่จะมารับไปทำงานพร้อมกัน” เขาถือโอกาสหาทางใกล้ชิดทันที

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ภพ ซินนั่งรถเมล์ไปเองได้ค่ะ” ฝ่ายหญิงสาวสุดแสนเกรงใจ ไม่อยากเป็นภาระรบกวนเขาไปมากกว่านี้ ลำพังแผ่นภพมีน้ำใจช่วยฝากงานให้ทำก็นับเป็นบุญคุณล้นเหลือ

“ไม่เป็นไรไม่ได้ครับน้องซิน บริษัทฯ อยู่ไกลจากบ้านน้องซินตั้งหลายกิโลฯ กว่าจะเดินทางกินเวลาเป็นชั่วโมง ไปรถส่วนตัวดีกว่าครับสะดวกสบายกว่าเยอะ” แผ่นภพไม่อยากให้หญิงสาวไปเบียดเสียดกับผู้โดยสารคนอื่นๆ หรือจะพูดง่ายๆ ก็คือหวงนั่นเอง กลัวพวกผู้ชายนิสัยแย่ฉวยโอกาสลวนลามร่างบางขณะชุลมุน

“แต่ว่า…”

“อย่าปฎิเสธน้ำใจจากพี่เลยครับ พี่หวังดีจริงๆ” เขาใช้สายตาเว้าวอนจนดาริกายอมใจอ่อน ยกมือไหว้ขอบคุณเขาอีกครั้ง

“งั้นซินคงต้องรบกวนพี่ภพด้วยนะคะ”

จะว่าไปมีเขาเป็นที่พึ่งในยามยากลำบากก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจไม่น้อย แผ่นภพดีกับเธอตั้งแต่วันแรกจนทุกวันนี้

“ขับรถกลับดีๆ นะคะ ถึงบ้านแล้วไลน์บอกซินด้วยนะ” สาวเจ้าโบกมือลาพลางเอ่ยเสียงหวาน ทำเอาชายหนุ่มถึงกับเคลิบเคลิ้ม

“ครับน้องซิน” ความจริงเขาไม่อยากห่างร่างงามเลย ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งชอบ อยากหาโอกาสสานสัมพันธ์รักให้รู้แล้วรู้รอด

“เฮ้อ… น้องซินจะรู้สึกเหมือนพี่หรือเปล่านะ”

เหตุผลเดียวที่ฉุดรั้งไม่ให้เขาก้าวข้ามเส้นคำว่า พี่ชายผู้แสนดี ก็เพราะไม่มั่นใจว่าดาริกาจะรู้สึกเฉกเช่นเดียวกับตนหรือไม่

ดาริกาเดินกลับเข้าบ้านด้วยสีหน้าอมทุกข์ หารู้ไม่ว่ามีสายตาจับผิดของพี่ชายคอยจับจ้องตลอดเวลา ดนัยเข็นรถมาใกล้ๆ น้องสาวที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาตัวยาว

“พี่เห็นซินดูเครียดๆ ตั้งแต่กลับมาจากขายของช่วงเช้า มีเรื่องอะไรที่ตลาดหรือเปล่า”

“เปล่าค่ะพี่ซัน ซินแค่เบื่อๆ นิดหน่อยค่ะ” จะให้ดนัยรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเจอกับภานุ ศัตรูหมายเลขหนึ่งของครอบครัว

“งั้นเหรอ” ดนัยไม่สงสัยอะไร ก่อนอมยิ้มเจ้าเล่ห์พลางมองหน้าน้องสาวอย่างมีเลศนัย

“มองหน้าซินแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ”

“พี่กำลังคิดว่าเร็วๆ นี้พี่อาจจะได้น้องเขยมาร่วมวงศ์ตระกูลแล้วหรือเปล่า”

“พี่ซัน” ดาริกาลากเสียงยาว มองตาพี่ชายก็รู้ว่าตำแหน่งน้องเขยที่ว่ามานั้นหมายถึงใคร

“ซินกับพี่ภพเรารู้สึกดีต่อกันแค่พี่น้องเท่านั้นค่ะ ไม่มีอะไรเกินเลย” ดาริการีบแก้ต่าง

“พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ร้อนตัวเหรอเราน่ะ” พี่ชายได้ทีจึงแกล้งเย้า ก่อนเอ่ยปากชมฝ่ายชายเปราะ “แต่พี่ภพของซินเขาเป็นคนดีนะ ขยันทำงานแถมยังรักน้องสาวของพี่มากอีกด้วย”

“รู้ได้ไงว่าเขารักซิน” ดาริกาย้อนถาม หยิบรีโมทกดปิดทีวีเพราะไม่มีสมาธิดูต่อ

“พี่เป็นผู้ชาย เรื่องแค่นี้ดูง่ายจะตายไป” ดนัยรู้ตั้งแต่แรกๆ แล้วว่าแผ่นภพหลงเสน่ห์น้องสาวคนสวยของเขา ไม่อย่างนั้นจะตามเทียวไล้เทียวขื่ออยู่เป็นปีๆ เชียวหรือ

“พอๆ ซินไม่คุยกับพี่ซันแล้ว ขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนนะคะ พรุ่งนี้ว่าจะตื่นแต่เช้าไปถวายสังฆทานให้พ่อกับแม่ที่วัด”

“พี่อยากไปด้วยจัง” ดนัยหน้าเศร้าขึ้นมาทันทียามเอ่ยถึงบิดามารดา ดาริกาจับมือพี่ชายกุมไว้หลวมๆ

“แต่ไม่เป็นไร พี่ไปก็รังแต่จะเป็นภาระให้ซินเปล่าๆ เดี๋ยวพี่ใส่บาตรหลวงตาหน้าบ้านเอาก็ได้” ดนัยพูดอย่างปลงตกแล้วยิ้มกว้าง ดาริกาเห็นพี่ชายไม่เครียดก็พลอยอุ่นใจ

“งั้นพรุ่งนี้ซินเตรียมกับข้าวไว้ให้นะคะ ตอนนี้ก็… ซัลจาโยค่า ง่วงนอนแล้ว” หอมแก้มพี่ชายหนึ่งทีก่อนรีบเดินขึ้นห้องไปพักผ่อน

“ซิน… พี่ขอให้น้องสาวของพี่ได้คู่ครองที่ดี วันใดที่พี่ไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว พี่จะได้อุ่นใจว่าซินมีคนดูแล”

เสียงเข้มพึมพำกับตัวเองเพียงลำพัง