หนี้รัก หัวใจซ่อนร้าย

สายตาคู่คมสวยสบตามองชายที่เธอรักด้วยความเจ็บปวด ตลอดสามปีที่คบกันมาล้วนเป็นเรื่องโกหกแทบทั้งสิ้น เขาไม่ได้รักเธออย่างที่เธอรักเขา ทุกคำพูด ทุกการกระทำล้วนเสแสร้ง หาความจริงใจไม่ได้เลย เธอคิดมาตลอดว่าเธอคือผู้หญิงที่เขารักและต้องการแต่งงานด้วย แต่มันไม่ใช่เลย เธอไม่ได้เป็นทั้งคนรักหรือคนรู้ใจของเขา สิ่งที่เขามอบให้เธอก็แค่คู่นอนชั่วคราว น้ำตาที่พยายามจะกลั้นเอาไว้ก็พลันไหลออกมา หัวใจเจ็บปวดจนเกินจะรับไหว ความรักที่เธอมอบให้เขาตลอดสามปีที่ผ่านมา มันไม่มีค่าอะไรกับเลย เธอมันโง่เองที่หลงเชื่อคำพูดของเขาในเช้าวันนั้น หากเธอใจแข็ง แล้วปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป วันนี้เธอก็คงไม่ต้องเสียน้ำตาและเสียความรู้สึกมากขนาดนี้ “พูดอะไรบ้างสิเปรม อย่าเอาแต่เงียบ” คนบอกเลิกเอ่ยขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ หลังจากที่เขาบอกเหตุผลที่ต้องการเลิกออกไป หญิงสาวก็เอาแต่นั่งเงียบ มองเขาด้วยสายตาตัดพ้อและเต็มไปด้วยความเสียใจ สองแก้มอาบไปด้วยน้ำตา ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกหัวเสียไม่น้อย ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เขาคงบอกเลิกทางโทรศัพท์ไปแล้ว “แล้วคุณหนึ่งจะให้เปรมพูดอะไรล่ะคะ” เปรม หรือ เปรมมิกา เกษมศรี ย้อนถามผู้ชายที่เธอคิดมาตลอดว่าเขากับเธอเป็นแฟนกัน หากแต่ความจริงที่เพิ่งได้รับรู้ในเวลานี้ เธอไม่ใช่แฟน แต่เธอเป็นเพียงคู่นอนชั่วคราวของเขา หนึ่ง หรือ ธราทิป พิทักษ์เทวา มองผู้หญิงที่เขาคบมาตลอดสามปีด้วยสายตาเย็นชา ไม่ได้รู้สึกเสียใจสักนิดที่ตัดสินใจบอกเลิกเปรมมิกา เขาไม่เคยบอกสักคำว่าจะแต่งงานด้วย เขาก็แค่ต้องการคู่นอนชั่วคราวเท่านั้นเอง ผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานมีเพียงคนเดียวก็คือ เพียงนภา สุรเวช เพียงนภาเดินทางไปเรียนต่อปริญญาโทที่อังกฤษ เมื่อสามปีก่อน เขากับเธอสัญญากันว่าหลังจากที่เธอเรียนจบกลับมา เธอจะยอมแต่งงานกับเขาทันที ตอนนี้มันก็ถึงเวลาที่คนรักของเขาจะเดินทางกลับมาเมืองไทยแล้ว เขาจึงไม่จำเป็นที่จะต้องคบกับเปรมมิกาอีก ใครจะหาว่าเขาเลวหรือชั่วที่ทำร้ายจิตใจผู้หญิงคนนี้ เขาก็ไม่แคร์ เพราะผู้หญิงที่เขารักและแคร์มากที่สุดนอกจากมารดาแล้ว ก็มีแต่เพียงนภาเท่านั้น “ทานข้าวกันเถอะ กับข้าวเริ่มเย็นแล้ว เดี๋ยวจะไม่อร่อย” “เปรมทานไม่ลงหรอกค่ะคุณหนึ่ง ถ้าคุณหิว คุณก็ทานไปเถอะ” “วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะนั่งทานข้าวกับคุณ หลังจากวันนี้ไป ผมกับคุณจะไม่เกี่ยวข้องกันอีก และผมจะไม่มาเหยียบบ้านหลังนี้อีก” “...” “ผมยกบ้านหลังนี้ให้คุณก็แล้วกัน ถือเสียว่าเป็นของขวัญปลอบใจที่ผมทำให้คุณร้องไห้ อ้อ ผมเกือบลืมเช็คใบนี้ไปเลย ผมให้คุณ...ถือเป็นค่าตอบแทนที่คุณเสียเวลาอยู่กับผมถึงสามปี” “เปรมไม่เอาหรอก คุณเอากลับไปเถอะ” เปรมมิกาปฏิเสธเสียงสั่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้น แล้วเลื่อนเช็คที่เขาวางบนมือเธอคืนกลับไปให้เขา เธอไม่ได้ต้องการของเหล่านี้เสียหน่อย สิ่งที่เธอต้องการก็คือความรักของเขา ไม่นึกเลยว่าความรักที่เธอมอบให้เขาตลอดสามปี กลับถูกตอบแทนด้วยบ้านและเช็คใบนี้ “ผมให้...คุณก็รับไปเถอะ ผมเบื่อที่จะต้องทะเลาะกับคุณแล้ว” ธราทิปวางเช็คกลับไปตรงหน้าเปรมมิกา แล้วลุกเดินออกจากบ้านหลังนั้นด้วยความหัวเสีย เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่ถูก แต่เขาก็ไม่อยากมีปัญหากับสาวคนรัก อีกไม่กี่วันเธอก็จะกลับมาจากอังกฤษ เขาจึงจำเป็นต้องจัดการเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อย ถึงจะโหดร้ายต่อเปรมมิกาไปบ้าง แต่เขาก็ไม่อยากปล่อยให้ปัญหามันคาราคาซังอีก เพราะยังไงผู้หญิงที่เขารักและอยากแต่งงานด้วยก็มีแต่เพียงนภา *******