Filiz Çetin
Gözlerimi açtığımda yine o beyaz tavanla baş başaydım. Bu manzara artık bana yabancı gelmiyordu. Korkmuyordum; çünkü biliyordum, yaşama geri dönmüştüm.
Vücudumda bir yanma hissi vardı. Sanki içten içe alev almış gibiydim. Gözlerim Faruk’a takıldı. Tekli koltukta oturuyor, telefonuyla meşgul görünüyordu. Hemen yanında Serap ayakta bekliyordu. Ama ben başka birini arıyordum… Selim’i.
Tam o an, her şey karardı. Gözlerimin önündeki perde kapanmış, yerini uğultulu bir sessizlik almıştı. Kulaklarımda yankılanan ses, Serap’ın sesiydi; panik ve endişeyle doluydu.
Serap:
“Filiz? Beni duyuyor musun, Filiz?”
Ama o ses de giderek uzaklaştı. Sonra her şey yeniden karanlığa gömüldü.
Selim, Laboratuvarın kapısında resmen pusuya yatmış bekliyordum. Panzehir için bir umut…
Zülfikar’dan
