Khamala’s POV:
Napapangiti na lang ako, sa tuwing maalala ko kung paano nagsimula ang pagkakaibigan namin ni Ali. Parang may kung anong humaplos sa puso sa tuwing naririnig ko ang malulutong niyang tawa. Mga simpleng ngiti. Higit sa lahat bawat pagkamot niya ng batok tuwing nahihiya.
“Kham! Kita mo iyon?” Malakas niyang tawag sa akin. Nasa bench kami nakaupo habang nanonood ng laro nilang basketball.
Kahit salat kami sa maraming bahay, gaya na lang ng sapatos, habang naglalaro sila, pero balewala lang sa kanila. Hindi mapagkakailang masaya at kuntento kami sa ganitong buhay. Kahit wala na kaming mga magulang.
Tumango ako, at ngumiti. Pero namula ako ng kinindatan niya ako at umungol ang hiyawan dahil sa ginawa niya. Tinaasan ko siya ng kilay para itago ang kilig na nararamdaman ko.
