Alta Montaña Series I(Alpha And The Rejected Luna)

Chapter Two

PAGKAGISING ni Celestine kinabukasan, nasa

kuwarto na siya. Marahan siyang bumangon kasabay

ng kanyang pagngiwi nang kumirot ang leeg niya, kaya

kaagad niya iyong nasapo. Nanlaki ang mga mata niya

nang may makapa na kung ano doon.

Mabilis siyang umalis sa ibabaw ng kama at

patakbong pumunta sa harap ng salamin. Higit siyang

nagimbal nang makita kung ano ang nasa leeg niya.

Bilog iyon at halatang kagat ng isang hayop.

No! Nagtaas-baba ang dibdib niya nang

maalala ang lalaking tinulungan niya kagabi. Kung

tama ang pagkakatanda niya, Scoth ang binigay nitong

pangalan…

“As a thank you, I'll give you my mark…”

naalala niyang sabi nito na mariin niyang ikinapikit.

Mark... Muli niyang tiningnan ang kagat na

nasa pagitan ng leeg at balikat niya. So, this is the mark

he's talking about? Pero para saan ito at bakit siya

binigyan ng ganito ng Lycan na `yon?

Magulo ang isip niyang lumabas ng kuwarto.

Naabutan niyang nagkakape ang ama sa kusina. Nag-

angat ito sa kanya ng tingin nang mapansin ang

paglabas niya.

“Magandang umaga, `Pa.”

“Magandang umaga. Nagluto ako ng

umagahan. Kumain ka na lang kung gusto mo,” anito

at muling ibinalik ang mga mata sa binabasang

diyaryo.

“`Pa? Kayo ho ba ang naglipat sa `kin sa

kuwarto?" tanong niya rito.

Kunot ang noong nagtaas ito sa kanya ng

tingin. “Hindi.” Nakagat niya ang ibabang labi. Ibig

sabihin, si Scoth ang nagdala sa kanya sa kuwarto.

“May problema ba?”

Mabilis siyang umiling. Hindi nito dapat

malaman ang nangyari kagabi at ang kagat na nasa

kanya ngayon.

Mabilis siyang lumabas ng bahay para

puntahan si Rhoda, ang matalik niyang kaibigan.

Kailangan niyang sabihin dito ang bumabagabag sa

loob niya. Ito lang ang parating niyang nasasabihan ng

problema. Naabutan niya itong nagdidilig ng halaman.

Agad siya nitong nginitian nang makita siya. Mapait

siyang ngumiti at agad itong niyakap.

“Hoy! Ano'ng drama `yan?” anito na niyakap

din siya.

“I made a mistake,” she murmured.

“What mistake?”

Sandali siyang nag-alinlangang magsabi pero

sa huli, pinili niyang sabihin dito ang totoo. “Don't

hate me, please?”

“Bakit ko naman gagawin `yon? That will

never happen. Remember, I'm your best friend!”

Tumango siya at bumuntong-hininga muna bago

muling nagsalita. “Kagabi, may tinulungan ako.

Sugatan siya at malubha ang lagay niya…”

Nangunot ang noo nito. “Malaking kasalanan

ba `yan? Hindi ba dapat mo pa nga `yan ipagmalaki?

Maliban na lang kung isang Lycan ang niligtas

mo…`yan ang malaking kasalanan…” Tumawa ito

nang pagak, pero agad ding nawala ang ngiti nito sa

labi nang makita ang pagkabagabag sa mukha niya.

Hinila siya nito palayo sa bahay nito. “Don't tell

me…isang Lycan ang iniligtas mo?” Marahan siyang

tumango na ikinalaki ng mga mata nito. “Bakit mo siya

iniligtas kung alam mong isa siyang Lycan?!”

Bumagsak ang mga balikat niya at nahihiyang

nagbaba ng tingin. “I don't know… I don't know why I

helped him.” Kung alam lang niya'y hindi na sana siya

nalagay sa alanganin.

“Him? Isang lalaki ang niligtas mo! Are you

out of your mind?!” pag-uulit ni Rhoda.

Nanahimik lang siya dahil wala siyang

mahanap na tamang sagot kung bakit niya iniligtas ang

isang Lycan. Sising-sisi siya at iyon ang totoo.

“Did he hurt you? Or did he do something bad

to you?” she asked worriedly.

Marahan siyang umiling. “He like—kind of—

but he leave me this…” Marahan niyang hinawi ang

mahabang buhok na nakatakip sa leeg niya.

Awtomatikong nanlaki ang mga mata ng

kaibigan nang makita ang kagat na nasa leeg niya. “W-

what is t-that?”

Nagkibit siya ng balikat. “When that Lycan

spoke, he said he'll give me a m-mark.”

“Mark? Naku baka kung ano `yan. Kailangan

natin itong sabihin kay Tito Fred,” anito na hinila siya

pauwi sa bahay nila. Pero mabilis niyang inagaw ang

kamay mula rito.

“Hindi niya puwedeng malaman!”

Nakunot ang noo nito. “Bakit hindi? Celestine,

kailangan niya itong malaman! Paano kung may

mangyaring masama sa `yo? Paano kung may

masamang epekto `yan sa katawan mo?”

Mariin niyang kinuyom ang kamay. Tiyak

kapag nalaman ng ama niya ang tungkol dito,

siguradong gagawa ito ng isang hakbang na maaari

nitong ikapahamak. Siguradong susugurin nito ang

kuta ng mga Lycan, iyon ang ayaw niyang mangyari.

“Kasalanan ko ito, kaya haharapin ko itong

mag-isa.”

“Celestine naman!”

“Please, Rhoda. Huwag mo itong sabihin kay

Papa. Ayokong may mangyari sa kanyang hindi

maganda.” Doon pumatak ang mga luha niya. Ngayon

lang niya napatunayan na mali ang nagawa niya.

Nagbuga si Rhoda ng hangin at pagkuwa'y

niyakap siya nito. “All right, I won't. Basta kapag

mayroon kang hindi magandang nararamdaman, just

tell me.”

Tango lang ang isinagot niya rito. This is the

right thing to do, kasama na doon ang kalimutan si

Scoth.

Six months later...

NAPAHINTO si Celestine sa pagkarga ng mga gamit

sa wrangler jeep nang umihip ang malakas na hangin.

Tumingala siya sa bughaw na kalangitan kung saan

natatakpan ng makapal na ulap ang araw. Hinuli niya

ang ilang hibla ng buhok na isinayaw ng malakas na

hangin at itinali iyon. Naipikit niya ang mga mata.

Heto na naman ang biglaang pagbilis ng t***k ng

kanyang puso. Tiyak magsisimula na naman siyang

makaramdam ng matinding kirot sa katawan. Humugot

siya ng hangin at mabagal iyong ibinuga. Paulit-ulit

niya iyong ginawa para pakalmahin ang dibdib.

Nagsimula ang ganoong pakiramdam niya

magmula nang iwanan siya ng marka ng Lycan na

tinulungan niya. Matapos din nang gabi iyon,

nakaramdam na siya ng pagbabago sa kanyang

pakiramdam tulad ng pagkabalisa at pananakit ng

buong katawan na hindi mawari kung saan nanggaling.

Hinawakan niya ang marka na nasa kanyang

kaliwang leeg. Hindi ko alam kung bakit at kung para

saan ang kagat na iyon. Maraming katanungan sa

kanyang isipan na hindi niya mabigyan ng kasagutan.

Dahil sa kagustuhan niyang mabigyan ng kasagutan

ang mga gumugulo sa isip ay napagdesisyunan niyang

pumunta sa Tierra Tribo kung saan naninirahan ang

mga tinawag nilang matandang bayok na si Ka Ipeng,

isang lalaking manggagamot, na maaaring may alam

tungkol sa mga Lycan.

“Are you okay?” pukaw sa kanya ng kaibigang

si Rhoda.

Tipid na nginitian niya ang kaibigan. “Yep.”

Nagbuntong-hininga ito. “Sigurado ka ba na

gusto mong pumunta sa Tierra Tribo?” Isinakay na din

nito ang mga gamit sa likod ng wrangler.

“Yes, kailangan kong gawin ito para sa

ikatatahimik ng buhay ko.”

Tinapik niya ang balikat nito at pagkuwa'y

sumakay na sa driver's seat. Si Rhoda naman ay

sumakay sa passenger's seat. Pagkasakay ay inilabas

nito ang lumang mapa ng lugar at inilapag sa pagitan

naming dalawa. May luntian, asul at kulay-kapeng mga

pulo. Kahit sa imahe ay namamangha pa rin siya sa

kabuuan ng Atheia. “Pagkalabas natin sa border ng

Atheia ay kakaliwa tayo sa Aphaea, at lalabas tayo sa

kabilang dulo niyon. Pagkalabas natin doon ay dire-

diretso na papunta sa Tierra Tribo,” aniya habang

itinuturo ang daan sa mapa.

Binuhay ng dalaga ang ignition at agad na

pinaandar ang sasakyan papalayo. Alam niyang

ikagagalit ng kanyang papa ang hindi niya pagpaalam

rito, pero hindi niya na lang puwedeng sabihin dito ang

tungkol sa kagat na iniwan ng isang Lycan. Kasalanan

niya naman kung bakit siya nagkaroon nito, kaya dapat

siya ang magresolba nito.

“Celestine, puwede ba akong magtanong?”

Maya'y tanong ni Rhoda.

“Tungkol saan?” Nakatuon ang mga mata niya

sa daan nang tumugon sa kaibigan.

“Bakit mo tinulungan ang Lycan na `yon

gayong alam mo na mapanganib siya at maaari ka

niyang saktan o patayin?”

Sandali niya itong sinulyapan at muling

ibinalik sa daan ang tingin. Sa totoo lang hindi niya

alam ang dahilan kung bakit niya tinulungan ang

Lycan na `yon. “But he didn't…” tangi niyang nasagot.

“Pero iniwanan ka niya ng kagat d’yan sa leeg

mo!” inis nitong wika. “Sumpa `ata `yan.”

Nagbuntong-hininga siya. Naiintindihan niya

kung bakit ganito na lang ang galit ni Rhoda sa mga

Lycan. Dahil Lycan ang pumatay sa tunay nitong mga

magulang. Hindi na lang siya sumagot para hindi na

humaba pa ang usapan. Kahit man siya ay hindi alam

kung ano'ng nangyari nang gabing iyon. Para bang

nahipnotismo siya na hindi maintindihan, dahil imbes

na patayin niya ang Lycan ay tinulungan niya pa itong

magpagaling at makatakas. Pero maliban kay Rhoda,

wala na siyang ibang pinagsabihan tungkol dito.

Mabilis na natapakan ni Celestine ang preno

nang biglang kumirot ang dibdib niya. Sumubsob siya

sa manibela habang mariing hawak ang dibdib.

Everyday is getting worse!

“C-Celestine?” nag-aalalang hinawakan siya ni

Rhoda. “A-are you okay?”

Hindi siya makahinga at napadilat. “M-

masakit...” Ramdam niya ang malamig na pawis na

namuo sa kanyang noo at kasabay niyon ang

panlalamig ang buo niyang katawan.

“N-nasa border pa lang naman tayo. Gusto mo,

bumalik na lang tayo? Humingi na tayo ng tulong kay

Tito Fred,” suhestiyon ni Rhoda na akmang tatawagan

sa cellphone ang anyang ama pero mabilis niya itong

pinigilan.

“H-hindi! Tutuloy tayo. Kailangan ko itong

gawin.” Naiiyak na kinagat niya ang ibabang labi.

Nagbuntong-hininga ito. “S-sige. Ako na ang

magmamaneho,” prisinta nito. Bumaba ito at umikot sa

gawi driver's seat at inalalayan siyang makalipat sa

kabila bago pumalit sa puwesto niya. Kumuha ito ng

bottled water at iniabot sa kanya.

“Salamat,” sabi niya at kaagad din iyong

ininom. Inihilig niya ang aking ulo sa headrest ng

upuan at mariin na pumikit.

Nagising siya sa mahinang yugyog sa kanyang

balikat at ang nag-aalalang mukha ni Rhoda ang

bumungad sa kanya. “Nandito na tayo. Naghihintay na

sa loob si Ka Ipeng. Nakausap ko na siya,” bungad

nito.

Nanginginig ang katawan na bumaba siya ng

sasakyan. Inalalayan naman siya ni Rhoda hanggang sa

makapasok sila sa isang lumang kubo. Agad siyang

inabutan ng balabal ng isang matandang babae.

“Maupo ka rito, ineng,” utos ng isang

matandang lalaki na ngangalang Ka Ipeng. Tinuro nito

ang bakanteng kaharap na upuan at tumalima naman

siya. “Puwede ko bang makita?” tanong nito. Marahil

alam na nito ang tungkol sa kanyang sugat sa leeg.

Hinawi niya ang buhok na tumatakip sa

kanyang leeg para makita nito ang marka, pero agad

din nito iyong tinakpan gamit ang aking buhok.

Hindi makapaniwala ang mga mata nito na para

bang ngayon lang ito nakakita ng ganoon. “Bukod sa

akin, sino pa ang nakaaalam tungkol dito?” maya'y

tanong nito. Tumingin siya kay Rhoda at agad nito

iyong nakuha. “Hindi dapat ito malaman ng iba dahil

maari ka nilang gamitin laban sa Lycan na naglagay sa

`yo niyan.” babala nito.

“A-ano ho ba ang ibig sabihin ng kagat na ito?”

nahihiwagaan kong tanong.

“Mayroong tatlong uri ng kagat ang mga Lycan. Una,

ang kagat na ito ay intensyon nilang pumaslang.

Pangalawa, ang kagat na nais baguhin ang sinumang

nilalang at gagawing kauri nila. At ang panghuli ay

ang kagat na tanda ng kanilang pagmamay-ari.”

Doon siya nakaramdam ng kaba. “Pagmamay-

ari?”

Tumango ito. “Oo, hija. Pero ang hindi ko lang

maintindihan kung bakit ikaw? Bakit sa isang normal

na tao?”

“A-ano ba ang markang ito?”

“Ang markang iyan ay pangatlo sa aking

nabanggit. At ito ay karaniwang ginagawa ng isang

Lycan sa kapwa nila bilang pakikiisang-diwa sa kanya.

Kung ano ang nararamdaman niya ay iyon din ang

mararamdaman mo. At kung ano ang nararamdaman

mo ay iyon din ang mararamdaman niya.”

Hindi makapaniwalang hinawakan ni Celestine

ang marka. Bakit naman nito iyon gagawin? Kung

ganoon, ang mga nararamdaman niya ay ang mismong

nararamdaman ni Scoth? Pero bakit ito nakararamdam

ng ganoon? May nangyayari ba ritong hindi maganda?

“Ano ang puwede naming gawin para mawala

ang markang `yan?” sabat ni Rhoda mula sa

pananahimik.

Umiling ang matanda. “Wala kayong

magagawa, maliban na lang kung ang Lycan na iyon

mismo ang magpapawalang-bisa niyan.”

“Sa paanong paraang ho?” Si Rhoda ulit ang

nagtanong.

“Hindi ko alam kung paano. Pero nasisiguro

kong siya lang ang makakagawa niyon.”

Kung gano’n, kailangan ko itong puntahan,

para makausap ito… sabi niya sa kanyang isip.

“Alam ko na kung ano ang iniisip mo,

Celestine.” Nagulat siya sa muling pagsasalita ni

Rhoda. “Huwag mong sabihin sa `kin na pinaplano

mong puntahan ang halimaw na `yon?” Hinawakan

nito ang balikat niya at bahagyang pinaharap sa

kaibigan. “Hindi ka pupunta sa kanya!”

Nagbuga siya ng hangin at kinagat ang ibabang

labi. Heto na naman ang biglaang pagbilis ng t***k ng

kanyang puso. “Rhoda, I'm sorry. But I need to see

him again. Hindi puwedeng wala akong gawin. Kung

ang makaharap siyang muli ang tanging paraan para

muling maging maayos ang buhay ko, gagawin ko.”

Napahawak ito sa sentido. “Ewan ko lang, ha?

Hindi ako kumbinsido sa sinasabi mo. Paano kung

saktan ka na niya ngayon?”

“Kung sasaktan niya ako, sana noon pa…” giit

niya.

“Tama ang kaibigan mo, ineng. Hindi

magagawang saktan ng Lycan na iyon ang kabiyak

nito,” segunda ni Ka Ipeng na siguradong-sigurado sa

sinabi nito.

Kunot ang noong nilingon niya ito. “Ano hong

kabiyak?”

“Ikaw ay itinadhana para sa kanya, at siya ay

itinadhana para sa `yo. Naniniwala akong alam ng

Lycan na `yon kung sino ka sa buhay niya. Hindi niya

ibibigay ang marka nang walang dahilan.”

Ako…itinadhana sa isang Lycan? Itinadhana…

Nasapo niya ang kanyang sentido nang bahagya iyong

kumirot. May iilang imahe ang pumasok sa isip niya

na lalong nagbigay kaguluhan sa isipan niya.

“Celest…” nag-aalalang nag-angat untag ni

Rhoda.

“I'm fine. Please let me see him again. I need to

do this.” Hindi na muling nagsalita pa si Rhoda, at

kalaunan ay sumang-ayon na rin ito sa gusto niyang

mangyari. Walang kasiguraduhan sa puwedeng

mangyari sa oras na muli silang magkaharap ni Scoth,

pero sa kabila niyon ay hindi siya nakararamdam ng

kahit na anumang takot.

Muli niyang hinarap si Ka Ipeng. “Saang

distrito naninirahan ang mga Lycan?”

“Sa Alta Montaña lang ang tanging lugar ng

mga Lycan.”

MATAPOS ang ilang sandaling pananatili nila sa

Tierra Tribo ay nagpaalam na rin sila ni Rhoda kay Ka

Ipeng. Ibinigay nito sa kanila ang mapa papunta sa

Alta Montaña, kaya hindi rin sila nahirapan hanapin

ang tagong daan papunta roon. Habang palapit sila

nang palapit sa Alta Montaña ay mas lalong kumikirot

at bumibilis ang t***k ng dibdib niya. Napangiwi siya

habang sapo ito.

“Malapit na tayo, Celestine. Konting tiis na

lang,” nag-aalalang sabi sa kanya ni Rhoda habang

nagmamaneho. Kumulimlim ang kalangitan at

nagsiunahan ang kulog at kidlat sa pananakot sa itaas.

Kasabay niyon ay ang pagbuhos ng malakas na ulan.

Maliban sa head light ng sasakyan ay lumiliwanag din

ang madilim na daan dahil sa panaka-nakang

pagkidlat.

“Ngayon pa umulan. `Pag minamalas ka nga

naman!” mahinang sabi ni Rhoda. “I hate

thunderstorms.”

Sumulyap siya sa kaibigan. “Sorry, Rhoda.

Naabala pa kita dahil sa problema ko…”

“`Yan na naman ba tayo sa sorry mo? Sinabi ko

na sa `yo na ginusto kong tulungan ka kaya wala ka

dapat ihingi ng tawad.”

Tipid niya itong nginitian. “Salamat. The best

ka talagang kaibigan.”

Ngumisi ito. “Nambola ka pa. Pero wala `yon.

Mabuti pa, magpahinga ka muna. Teka, nasaan na ba

tay—” Mabilis nitong natapakan ang preno, kasunod

niyon ay may kung ano ang tumama sa bumper ng

sasakyan.

“s**t!”

Muntikan na siyang sumubsob sa dashboard ng

sasakyan sa biglaang pagpreno ng kaibigan. “What

happened?” nagtatakang tanong niya habang sinundan

ang tingin nito sa harapan.

“I think I hit someone!” Takot ang rumehistro

sa mukha nito.

“Are you sure?” Sinuri niya ang madilim na

daan pero wala naman siyang nakitang tao.

“Sigurado ako—”

Katok sa bintana ang nagpatigil sa kanila.

Sabay sila ni Rhoda na napalingon sa bintana sa gawi

nito. Isang lalaking walang suot na pang-itaas ang

nakita nila sa labas. Hindi nila masyadong maaninag

ang mukha nito dahil sa dilim sa labas.

“Celestine, s-siya `yon,” natatakot na sabi ng

kanyang kaibigan.

Nangunot-noo siya. “Siya? Papaanong...”

Natigilan siya. Hindi kaya isa itong… “Rhoda,

patakbuhin mo ang sasakyan, ngayon na! Bilis!” sigaw

niya.

Natatarantang binuhay nito ang makina pero

bago pa mapaandar ang sasakyan ay marahas na

binuksan ng lalaki ang pinto ng driver seat kaya nasira

iyon. Wala itong pakialam na basta na lang itinapon

kung saan ang nasirang pintuan.

Napasigaw si Rhoda sa takot, lalo na nang

hilain siya ng lalaki palabas ng sasakyan. “Celestine!”

Kahit nanghihina pa siya ay pilit niyang

bumaba ng sasakyan at sinuong ang malakas na ulan.

Agad niyang tinalon ang likod ng lalaki at pinapapalo

ito. “Bitiwan mo ang kaibigan ko!” sigaw niya rito

habang patuloy na pinapalo ang likod nito.

Nanlilisik ang mga matang bumaling ito ng

tingin sa kanya. Umibis naman siya at paatras na

naglakas mula sa lalaki. Halos panghinaan na siya ng

mga tuhod sa takot, pero bago pa man siya tuluyang

bumagsak ay may mga matitipunong bisig na ang

sumalo sa kanya.

“Got you…” Natigilan siya at mabilis pumihit

paharap sa tao na nasa likuran niya. Nanlalaki ang

kanyang mga matang tumitig dito. Si Scoth. Agad

siyang sinalubong ng itim nitong mga mata na walang

kaemo-emosyon. Tila saglit din itong natigilan na para

bang ngayon lang siya nito nakilala.

Bakit ganito ang nararamdaman niya? Si Scoth

ang kaharap niya, pero bakit parang hindi ito ang

kaharap niya ngayon?

“Easy, Torch…” anito sa lalaking may hawak

kay Rhoda.

“They are tresspassing my land,” sagot naman

nito.

Muling bumaling ng tingin si Celestine kay

Rhoda na nanlalaban mula sa pagkakahawak ng

lalaking nangangalang Torch. Nakita niya ang

paggalaw ng mga panga nito habang nanlilisik ang

mga matang nakatuon kay Scoth.

“Next time, siguraduhin mong hindi dadaan sa

lugar ko ang mga taong ito, kung hindi ay papatayin ko

sila,” pagbabanta ni Torch.

“Wala naman kaming choice kundi ang

dumaan dito!” Si Rhoda ang nagsalita. Sandaling

tumitig kay Rhoda si Torch at hindi nagsalita. Nang

mairita ay nagsalitang muli ang kanyang kaibigan. “B-

bitiwan mo nga ako. Halimaw ka!”

May binulong ito kay Rhoda na nagpahinto

rito. Galit na binitiwan ni Torch si Rhoda bago mabilis

na umalis.

“We're just in time.” Napatingin ang dalaga sa

isang lalaki na bagong dating. Tulad ni Scoth ay wala

rin itong suot na pang-itaas. Matitipuno ang mga

katawan nito at may kayumangging balat.

“Cage…” tawag ni Scoth dito.

Muli siyang tumingin kay Scoth na nakatingin

pala sa kanya. Malamig ang titig na ibinigay nito sa

kanya. Ibang-iba sa tingin na ibinigay nito sa kanya

noong una silang nagkakilala. Ang paraan ng

paghawak nito sa kanya ay ibang-iba rin. Niyakap niya

ito at pilit na hinanap ang pakiramdam noong gabing

iyon, pero nabigo siya. Mariin niya na lang na ipinikit

ang mga mata at dinama ang mahigpit nitong yakap.