ตอนที่8.ไม่กินของซ้ำใครเด็ดขาด
เหมือนว่าปรานต์จะไม่อยากให้เรื่องราวในอดีตระหว่างเขากับเธอมันจบไปง่ายๆถึงแม้ว่าเธอจะคุยกับเขาแค่เรื่องงานก็ตามที
"ผมกับออมเราเลิกกันด้วยดี แยกกันอยู่มาเป็นปีก่อนไปเชียงใหม่แล้ว คุณก็รู้"
"ไม่ทราบค่ะดิฉันไม่ทราบ ขอยืนยันอีกครั้งว่าตอนนี้ขอโฟกัสที่งานอย่างเดียวค่ะ"
ทำไมเธอถึงดื้ออย่างนี้นะ
เด็กก็คือเด็กวันยันค่ำ
"ถึงไม่มีคุณ ผมก็หย่าอยู่ดี ไม่ต้องคิดมากนะเรากลับไปเหมือนเดิมได้แล้วใช่ไหม"
พูดจบเขายื่นมือหนากอบกุมมือนุ่มส่งความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านจากปลายนิ้วของเขาสู่ปลายนิ้วเรียวให้แล่นริ้วไปถึงหัวใจ
"ผมรอยูนานมากแล้วนะ ยอมทิ้งทุกอย่างที่เชียงใหม่เพื่อมารอคุณที่นี่ เราดีกันนะ เลิกทรมานผมซักทีเถอะ"
ใครเขาใช้ให้มารอ เธอไม่ได้ง้อซะหน่อย
เนิ่นนานเสียจนเธอรู้สึกว่ามือเขาร้อนอย่างกับไฟความอบอุ่นที่เปล่งประกายจากสายตาของเขาทำเอาเธอเกือบใจอ่อน แต่สติอันน้อยนิ
