ภายในห้องสุดหรูของคลับ ชายหนุ่มทั้งสี่คนกำลังนั่งล้อมโต๊ะ ใบหน้าทุกคนฉายแววเคร่งเครียด ขณะที่กระดาษหลายแผ่นที่พิมพ์รายงานสถิติรายรับและจำนวนลูกค้าในแต่ละวันของเดือนนี้ ถูกวางกระจัดกระจายอยู่กลางโต๊ะ ทั้งสี่คนขยับนิ้วเคาะโต๊ะถี่ ๆ แสดงถึงความไม่พอใจที่พุ่งขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่
"ทำไมตัวเลขรอบนี้มันลดเยอะจังวะ?" วาคิมเอ่ยขึ้น เสียงทุ้มต่ำผสานความหงุดหงิด เขาขมวดคิ้วพลางใช้ปลายนิ้วแตะกระดาษตรงหน้า
"กูเช็คลูกค้าที่เข้ามาอาทิตย์ก่อน เยอะสุดแค่สามพันกว่าคนต่อวัน..." มาวินเสริมขึ้นด้วยสีหน้าเครียด มืออีกข้างลูบผ่านไรเครือเบา ๆ ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“ห่ะ? สามพันเนี่ยนะ?” ริวหลุดเสียงสูงอย่างตกใจ พลางเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางเหลือเชื่อ
“ผับเรารับลูกค้าได้เกือบหมื่นต่อวันเลยนะเว้ย!” น้ำเสียงของริวฉายชัดถึงความไม่พอใจและสับสน การลดลงอย่างฮวบฮาบของจำนวนลูกค้าไม่ใช่แค่ส่งผลต่อรายได้ แต่ย
