เริ่มต้นความรัก
1551 Words
"ไอ้เก้า มึงกับผู้หญิงคนนั้นคือได้ยังไงวะ" จู่ๆ เฮียภีมแม่งก็นึกอยากเสือกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยยุ่งเลยว่า ผมจะควงใคร คบใคร
"เฮียไม่ยุ่งดิวะ"
"เออไอ้ภีม มึงก็ไปแซวน้องมัน เขาบอกไม่ให้ยุ่งก็ไม่ให้ยุ่งสิวะ คงไม่ได้สำคัญอะไรหรอก เพราะขนาดตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นโดนผู้ชายจีบอยู่ข้างล่าง เก้ามันไม่แคร์เลย" ผมถึงกับหันขวับคอแทบหัก เมื่อได้ยินเฮียองศาพูดว่า วีกำลังโดนผู้ชายจีบ แม่งเอ้ยยย!!!ทำไมผมต้องมารู้สึกเหมือนหึงหวงเพื่อนตัวเองด้วยวะ อยากตายโว้ยยยยยยยย
"อืมๆ คงไม่สนใจจริงๆแหละ หันคอแทบหลุดเลย" จิ๊!! พวกเฮียเขาก็ขยันแขวะกูจังเลย เห้ออ!!! ถ้าจะถามว่า ผมกับวีรู้จักกันได้ยังไงอะหรอ คงเป็นตั้งแต่ตอนนั้น....
.
.
ย้อนกลับไปตอนเรียนอยู่ปี1
ผมที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่ใต้ตึกคณะเพราะโครตเซ็งเลย นัดสาวไว้ แต่ดันลืมว่าตัวเองมีสอบ อดกินเลย กว่าจะดีลได้ไม่ง่ายนะเว้ย แต่ก็ช่างเถอะดีลใหม่ก็ได้ เพราะไม่ขนาดไม่ได้ดีลก็มีให้เลือกเยอะจนสร้างฟาร์มได้ล่ะ ผมไม่ใช่คนเจ้าชู้นะก็ผมไม่มีแฟนอ่ะ คนไม่มีแฟนจะทำอะไรก็ได้ไม่ใช่หรอ ไม่ได้ผูกมัดอยู่กับใคร เอาจบก็แยกย้าย
"อ๊ะ! ขอโทษค่ะ ไม่ได้มอง" อยู่ๆก็มีใครไม่รู้มาชนหลังผมอย่างแรงเลย แม่งอย่าให้รู้นะว่าใคร ลูกตามีไว้ทำอะไรวะ
"นี่! ไม่ได้มองทางหรอวะ..." ผมหันไปตวาดใส่ผู้หญิงคนนึง ก็เฉยๆไม่ได้สวยขนาดนั้น แต่ก็น่ารักดี ยังไงก็ช่างเถอะ สวยแต่ไม่มีลูกตาก็ไม่อยากเอาด้วยหรอก
"ก็บอกว่าไม่ได้มองไง" ดุซะด้วย
"ก็งั้นจะมีตาไว้ทำไม"
"ก็หาของอยู่ไง" แม่งเถียงเก่งชิบหาย เอาจริงๆมั้ยแค่เจอหน้าหล่อๆของผมก็ไม่มีใครเขาเถียงแล้วนะ ยัยบ้านี้ถ้ามีรางวัลเถียงเก่งผมว่าชนะนะ
"เธอนี่...มัน!!!!"
"มันอะไร? ก็ขอโทษไปแล้วไง ไม่รับก็ตามใจ ฉันไม่ได้มีเวลามานั่งขอโทษนายทั้งวันหรอก ไร้สาระ" พูดเสร็จแล้วก็เดินไปเลย ผมอยากจะเดินตามไปบีบคอซะให้เข็ดเลย ผู้หญิงอะไรเถียงเก่งชะมัดเลย
"นี่เธอคิดว่า มาด่าฉันแล้วก็จะหนีหรอวะ!!" รีบเดินไปไหนมา คิดจะหนีใช่มั้ย? คนอย่างนายกรินทร์ไม่เคยให้ใครมาด่าฟรีนะเว้ย ผมก็เดินตามไปเลยสิครับ ว่าแต่แม่นั้นรีบเดินไปไหนวะ ขาก็สั้นทำไมเดินเร็วแบบนี้วะเนี้ย
ปัก ปัก ปัก!!!!
"อ๊ะ!! อ๊าาส์ อ๊ะ!!!" เสียงอะไรวะ แต่ก็ช่างเถอะ ไอ้สัสช่างไม่ได้เพราะยัยนี้ยิ่งเดินเสียงยิ่งดัง อย่าบอกนะว่า...สวยๆแบบนี้ รับจ๊อบหรอวะ
"อ๊าาาส์...เจน"
"อ๊ะ อ๊ะ!! รามม" ปัก ปัก ปัก!!!! ผมเห็นเธอหยุดอยู่หน้าห้องๆนึง เห็นยืนลังเลอยู่นานขนาดผมเดินมาหลังเธอแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ในนั้นมีดีอะไรนอกจากเสียงคนเอากัน เสียงคมจัดชัดจริง
"ฮึกกก ฮือออ" เชี้ยร้องไห้หรอวะ อะไรวะเนี้ย
"เธอเป็นไรอะ" เธอสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงผมอยู่ข้างหลังเธอ ถ้าเป็นโจรป่านนี้เอาเงินไปหมดกระเป๋าล่ะ ยังไม่รู้ตัวเลยมั้ง
"นะ..นาย..."
"ร้องไห้ทำไม" ผมไม่รู้ทำไมผมต้องมาอ่อนโยนกับแม่นี้ด้วย แต่มันก็อดสงสารไม่ได้จนเผลอยกนิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาเธอออก ถ้าเดาไม่ผิดไอ้รงไอ้รามนี้คงเป็นแฟนล่ะมั้ง คงไม่มีใครเขามาร้องไห้เพราะเห็นคนเอากันหรอก
"...."
"ทำไม คนในนั้นแฟนเธอหรอ" ก็พอจะรู้อยู่เดาจากสถานการณ์ แต่ก็ไม่อยากคิดไปเองถามเอาดีกว่า
"อื้ม ฮึกก" เห้อออ มาร้องไห้แบบนี้ไอ้ข้างในมันไม่รู้อะไรหรอก
"รอตรงนี้ ห้ามไปไหน" ผมทนไม่ไหวจนต้องลากเธอมาหลังเสา เดี๋ยวพี่จะทำให้ดูเองไอ้น้องว่าควรทำยังไง คือผมไม่ได้เกี่ยวเหี้ยไรกับเรื่องนี้เลยนะ แต่ก็แหละถือว่าหาทำไรคลายเครียดหลังสอบ
------------------------------------------
part วี
ผู้ชายคนนั้นลากฉันให้มายืนหลังเสาทำไมก็ไม่รู้และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่า ผู้ชายคนนั้นเขาจะทำอะไรแต่ฉันก็ไม่ได้ขัดอะไร คือฉันได้ข่าวมาจากเพื่อนว่า รามเขานัดผู้หญิงไว้.. คือฉันก็รู้แหละว่าเขาเจ้าชู้แต่ว่า เราตกลงกันอ่ะ ทำไมมันยังมีเรื่องอยู่เรื่อยๆด้วยก็ไม่รู้ มันก็จบด้วยแค่คำว่า ขอโทษ แล้วก็เป็นอีก คือแม่งแบบ!!! ไม่ไหวแล้วอ่ะ ฉันคิดว่า เขาคงคิดได้แต่มันก็ยังไม่มีวันนั้นสักที...
"ป่ะ เสร็จแล้ว" ไม่เห็นเกิดอะไรขึ้นเลย
"หื้ม? ทำอะไรอ่ะ ไม่เห็นมีอะไรเลย" ก็มันไม่มีอะไรจริงๆป่ะ เขายังเอากันอยู่เลย นึกว่าจะไปห้ามซะอีก ก็เห็นยังมีเสียงกันอยู่นะ
"ไปเถอะน่าา ไม่ต้องทำหน้าสงสัยแล้ว" เขาผลักไหล่ฉันให้เดินไป คือมันก็คาใจแต่ก็ช่างมันเถอะ ฉันก็เลยเดินนำเขามาถึงข้างล่าง คือมันก็ใจหายเหมือนกันนะ ทำตัวไม่ถูก อึดอัด คืออยากเลิกให้ขาดๆไปเลย แต่รามมันก็แบบไม่ยอมเลิกมันน่าหงุดหงิดนะ ไม่อยากเลิกแต่มึงก็ไม่เลิกเหี้ยสักที
"กินอะไรมั้ย" ในขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิดอยู่ ผู้ชายคนนั้นเขาก็ถามฉัน เขาชื่ออะไรไม่รู้อ่ะ
"อ้อ ไม่ล่ะ ขอบคุณนะ" ฉันพูดพร้อมกับเดินตรงไปสนามฟุตบอล ฉันแค่อยากหาที่เงียบๆนั่งไปเรื่อยๆ สอบเสร็จแล้วก็ไม่มีอะไรล่ะ ส่วนเขาก็เงียบๆและก็เดินหายไปไหนแล้วไม่รู้ ฉันไม่รู้เขาคือใคร ดูแบดๆแต่ก็ใจดีแปลกๆ ฉันตัดสินนั่งลงที่อัฒจันทร์แล้วก็คิดว่า ฉันไม่ได้อยู่สงบๆแบบนี้มานานขนาดไหนแล้วนะ ในใจโล่งไปหมดเลย เงียบด้วย ท้องฟ้ากำลังจะตกดิน...สีฟ้าตัดด้วยสีส้ม บรรยากาศโรแมนติกไม่ไหว เห้อออตรงข้ามกับอารมณ์ฉันตอนนี้จริงๆ
ตุบ!
"อ่าว นายมาทำไรอ่ะ" ฉันหันไปมองเขาที่ยืนอยู่ แล้วโยนอะไรมา นี่เขาเบื่อโลกหรือไงทำไมต้องทำหน้าเบื่อหน่ายแบบนั้นด้วย
"กินซะ" เขาพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆฉัน อะไรของเขากัน ไม่มีการพูดคุยกันระหว่างเราสองคน มีแต่ความเงียบที่เกิดขึ้น ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกอบอุ่นเวลาอยู่กับเขาจังนะ คงเป็นเพราะฉันอยู่กับเขาตอนที่ตัวเองกำลังอ่อนแอล่ะมั้ง ฉันเหลือบตาไปมองเขา เขาก็มองตรงไปข้างหน้าด้วยสีหน้านิ่งๆ มองไปมาเขาก็หล่อเหมือนกันนะเนี้ย
"เธอชื่ออะไร"
"วี นายล่ะ"
"เก้า เธอหน้าตาเหมือนหนูในเรื่องแฮมทาโร่เลย" ห๊ะ!? ไอ้บ้านี้เป็นการเริ่มต้นบทสนทนาอะไรเนี้ย เขากำลังว่าหน้าตาฉันเหมือนหนูอย่างนั้นหรอ
"นี่นาย! ไอ้บ้า"
"อะไร ไปกลับบ้านได้แล้ว"
"...."
"อ่าว ทำไมไม่ไปล่ะ ยังนั่งไม่พอหรอ"
"ป่าว แค่ไม่มีที่ไป ฉันกับรามอยู่ด้วยกันที่คอนโดหน่ะ แต่พอ..."
"อ่าๆ โอเค นั้น...เธอไว้ใจฉันหรือป่าวล่ะ" เขาหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันไว้ใจมั้ย แต่ว่าก็รู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่กับเขา
"อะ...เอ่ออ..."
"มาเถอะ ฉันไม่ทำไรเธอหรอก ถ้าทำทำไปนานล่ะ" เขาเอื้อมมือมาลากแขนของฉันไปหลังจากที่เห็นท่าอึกอักของฉัน คือมันดูแปลกๆมั้ย ฉันกำลังจะไปกับผู้ชายที่พึ่งเจอไม่กี่ชั่วโมง ถึงเขาจะได้ชื่อว่า เป็นคนช่วยฉันก็เถอะ แต่ก็ไหนๆแล้ว คงดีกว่าการไปคอนโดรามก็แล้วกัน รถหรูขับเข้ามาคอนโดแห่งหนึ่งดูหรูมากเลย สงสัยตานี้คงรวยมากเลยสินะ ไม่ว่าจะเป็นรถ คอนโด ลักษณะการแต่งตัว
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
"เธออยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ มันมีสองห้องอ่ะ" เก้าเดินนำเข้ามาในห้องหรู นี่เขาเป็นเจ้าของที่นี่หรือป่าว เหมือนเป็นชั้นบนสุดของคอนโดเลยมั้ง เขาหันมาพูดกับฉันด้วยท่าทางเฉยๆ
"อะ..เออไม่เป็นไรก็ได้ ฉันเกรงใจหน่ะ เดี๋ยวฉัน..."
"อยู่ๆ ไปเถอะน่า ฉันไม่ได้อยู่กับใคร ตัวเธอแค่นี้มันไม่ได้เกะกะอะไรหรอก"
- Writer
