สยบร้ายพ่ายรัก

ตอนที่ 3...

วันต่อมาธนภพทนไม่ไหวที่ไม่สามารถรู้ความเคลื่อนไหวของกมลเนตรได้เลย จึงมานั่งรอเธอที่ล็อบบี้ชั้นล่างของคอนโดเธอตั้งแต่เช้า เขาติดต่อพนักงานต้อนรับเพื่อให้ช่วยติดต่อเธอ แต่ก็ถูกปฏิเสธว่าเธอออกไปทำธุระข้างนอก แต่ธนภพเชื่อว่าเธอไม่ได้ออกไปไหนแน่ ๆ เขานั่งรอเธออย่างร้อนรน จนในที่สุด ร่างบางที่เขาได้เชยชมก็ปรากฏตัวให้เห็นในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดธรรมดา ๆ แค่แต่งตัวง่าย ๆ แค่นี้เธอยังสวยโดดเด่นเลย

"กุ๊บกิ๊บ!" เขาตะโกนเรียกและวิ่งไปหาเธอที่บริเวณหน้าลิฟต์ กมลเนตรเห็นคนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของเธอก็รีบกดลิฟต์เพื่อที่จะกลับไปที่ห้องคืน แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

"จะไปไหน คุยกันก่อน" เขารั้งแขนของกมลเนตรไว้

"ไม่คุย" เธอบอกพร้อมกับสะบัดมือเขา

"ต้องคุย" ธนภพใช้สองมือจับแขนของเธอไว้อีกครั้ง และดันตัวเธอให้ชิดกับผนัง

"อย่ามาเข้าใกล้ตัวฉันนะ" กมลเนตรพยายามหาทางออกห่างจากตัวเขา

โครม!

ร่างของธนภพถูกเหวี่ยงลงไปกองที่พื้น โดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัว

"ทำอะไรของมึงวะ" ชายปริศนาผลักธนภพออกจากกมลเนตรและชี้หน้าถามเขาอย่างเอาเรื่อง

"อย่าไปยุ่งกับเค้าเลย พวกคนบ้า" กมลเนตรวิ่งเข้าไปดึงร่างสูงของชายหนุ่มผู้มาเยือน

"พี่ รปภ. คะ ทางนี้หน่อยค่ะ" เธอตะโกนเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัย

"จับไปเลยค่ะ วันหลังอย่าให้เขามาอีกนะคะ" เธอบอกพนักงานที่รีบเข้ามาลากตัวธนภพออกไป

"ปล่อยนะเว้ย! กุ๊บกิ๊บ! เธอต้องคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อน"

"ปล่อยสิวะ กุ๊บกิ๊บ!" ธนภพตะโกนจนสุดเสียงจนเขาถูกเหวี่ยงลงพื้นที่ด้านหน้าคอนโด เขามองกมลเนตรที่กำลังเดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับผู้ชายที่เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นใคร

เมื่อถึงวันทำงาน ธนภพรีบไปทำงานด้วยความเร่งรีบ เพราะเขามีเรื่องต้องคุยกับเพื่อนสนิทของกมลเนตร

"คุณอัญญามาทำงานหรือยังครับ" เขาถามเลขาหน้าห้องของเธอ

"มาแล้วค่ะ แต่ว่าอยู่กับคุณกฤษนัย" เลขาบอกประโยคหลังเบา ๆ เพราะคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่ฝ่ายชายเป็นเจ้าของห้างกับฝ่ายหญิงที่เป็นผู้จัดการแผนกซุปเปอร์มาเก็ต เพิ่งเดินเข้าห้องไปก่อนหน้านี้

"ขอบคุณครับ" ธนภพรับทราบและหันหลังกลับ แต่เพียงเสี้ยววิเขากลับเดินไปเปิดประตูห้องทำงานของอัญญาทันที

"ขอโทษที่ขัดจังหวะนะพี่ แต่ผมมีเรื่องด่วนต้องคุยกับออม" ธนภพรีบพูดเมื่อเขาเห็นกฤษนัยและอัญญากำลังทานอาหารเช้าด้วยกันอย่างมีความสุข

"มีเรื่องอะไรวะ" กฤษนัยถามด้วยความสงสัย

"เรื่องกุ๊บกิ๊บเหรอ" อัญญาถามอย่างรู้ทัน แต่ยังไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเขาเท่าไหร่ หากจะฝากของให้กมลเนตรจริง ๆ ไม่เห็นจำเป็นต้องรีบมาแต่เช้าขนาดนี้ก็ได้

"ใช่... ไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะ เราขอเบอร์ติดต่อของเพื่อนออมหน่อย" ธนภพพูดออกมาอย่างรวดเร็ว ด้านคนฟังอย่างอัญญาและกฤษนัยเมื่อได้ยินก็อึ้งไปตาม ๆ กัน

"จริง ๆ เราจะให้ก็ได้นะ แต่ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของกุ๊บกิ๊บ แทนเข้าใจเราหรือเปล่า" อัญญาอธิบายเหตุผลของเธอให้เขาฟัง เธอพอจะเดาออกแล้วว่าสองคนนี้คงต้องมีเรื่องอะไรกันสักอย่างแน่นอน ธนภพขาดการไว้แล้วว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้ แต่เขาแค่อยากลองเสี่ยงดูเท่านั้น

"มีปัญหาอะไรกัน" กฤษนัยถามแทรกขึ้นมาท่ามกลางความอึดอัดของทั้งสองคน ธนภพอึกอักไม่ยอมตอบ เพราะถ้าอัญญารู้ความจริง เธอจะต้องโกรธเขาที่ทำร้ายเพื่อนสนิทของเธอแน่ แต่ด้วยความเป็นผู้ชายด้วยกันของกฤษนัย ทำให้เขาคาดการณ์เรื่องบางอย่างได้

"ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร ออกไปก่อนไป คนจะกินข้าว แล้วอีกครึ่งชั่วโมงไปหาที่ห้องด้วย" กฤษนัยไล่ธนภพให้ออกจากห้องทำงานของอัญญา

"หาพี่? หาทำไมครับ" คนที่ได้รับคำสั่งงุนงง

"ก็เอกสารที่ให้แก้ไง เสร็จหรือยัง เสร็จแล้วก็เอามาให้ตรวจด้วย" เขาบอกธนภพเสียงดัง

"ครับ ๆ " ธนภพเออออตามกฤษนัย และเดินจากไป

"กูจะไม่ถามนะว่ามึงทำอะไรกุ๊บกิ๊บ แต่กูจะถามว่ามึงทำผิดมากหรือน้อยแค่ไหน" กฤษนัยถามเมื่อธนภพเข้ามาหาเขาในห้องทำงาน

"ตอบดี ๆ นะ กุ๊บกิ๊บก็เหมือนนางสาวกูคนนึง" กฤษนัยบอกอย่างตรงไปตรงมา เพราะกมลเนตรเป็นเพื่อนสนิทของอัญญา และคอยช่วยเหลือเรื่องความรักและเขากับอัญญาอยู่เสมอ

"ก็... ก็มากครับ" ธนภพสารภาพ

"แล้วมึงตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ" ผู้เป็นพี่ชายถามอย่างเอาเรื่อง เขาจ้องธนภพตาไม่กระพริบ

"ตั้งใจครับ" ธนภพหลบตาอย่างรู้สึกผิด

"ดีที่กล้ายอมรับ" กฤษนัยละสายตาจากเขา และหยิบกระดาษแผ่นเล็ก ๆ บนโต๊ะทำงาน ยื่นให้ธนภพ

"อะ... ถ้าอยากขอโทษก็รีบไปขอโทษซะ ถึงเค้าจะไล่ยังไงก็หน้าด้านเข้าไว้แล้วกัน" กฤษนัยให้คำแนะนำ

"ขอบคุณครับพี่ ผมไปก่อนนะ ขอบคุณครับ" ธนภพหยิบกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาดู ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องทำงานของกฤษนัยทันที

"อย่าให้เสียการเสียงานนะเว้ย!" ผู้เป็นพี่ชายและเจ้านายตะโกนตามหลัง

"สวัสดีค่ะ" กมลเนตรหยิบโทรศัพท์จากในกระเป๋า ขณะที่รอลิฟต์เพื่อออกไปทำงาน และรับสายโทรศัพท์ที่เธอไม่คุ้นเคย ด้วยความเคยชินที่มักจะมีลูกค้าโทรศัพท์มาติดต่องานอยู่เสมอ เธอจึงรับสายอย่างง่ายดาย

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องงานโฆษณาหรือเปล่าคะ" กมลเนตรเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อปลายสายอ้ำอึ้ง

"ครับ ใช่ครับ" ธนภพพูดเออออตามน้ำไป

"ต้องการเป็นสปอนเซอร์รายการหรือละครเรื่องไหนคะ" กมลเนตรถามเสียงหวาน

"เอ่อ... ทุกรายการครับ" เขาแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากมลเนตรหมายถึงพูดถึงเรื่องอะไร แต่ถ้าเปิดเผยความจริงตอนนี้ก็กลัวเธอจะไม่ยอมคุยด้วย แถมน้ำเสียงอันไพเราะที่เธอคุยด้วยตอนนี้ ช่างแตกต่างกับที่เขาเคยได้ยินเหลือเกิน

"ทุกรายการเลยเหรอคะ!" กมลเนตรตกใจ เพราะรายการของสถานีโทรศัพท์ที่เธอทำงานมีเป็นร้อยรายการ

"ครับ"

"กิ๊บขออนุญาตถามชื่อลูกค้า และผลิตภัณฑ์ของลูกค้าได้มั้ยคะ" กมลเนตรถามอย่างหาข้อมูล ตั้งแต่ทำงานมาเกือบสิบปี เธอไม่เคยเจอลูกค้ากระเป๋าหนักแบบนี้มาก่อน

"ธนภพครับ" ธนภพบอกชื่อของตัวเองไปเพราะเขาคิดว่า กมลเนตรคงไม่ทราบชื่อจริงของเขา

"ค่ะคุณธนภพ สินค้าของคุณธนภพเป็นประเภทไหนคะ เนื่องจากตอนนี้มีหลายรายการ ในหลายช่วงเวลาของสถานี มีสปอนเซอร์เต็มแล้วนะคะ บางรายการก็มีสินค้าที่เซ็นสัญญายาวไปถึงปีหน้าเลย กิ๊บจะได้แนะนำรายการที่เหมาะกับสินค้าของคุณธนภพได้ค่ะ" กมลเนตรบอกอย่างคล่องแคล่ว

"นัดคุยได้มั้ยครับ ผมอยากทราบรายละเอียดต่าง ๆ ด้วย" ธนภพเห็นโอกาสในการเจอตัวกมลเนตรแล้ว

"ได้ค่ะ คุณธนภพสะดวกเป็นวันไหนคะ" กมลเนตรตกลงทันที เพราะเธออยากเห็นหน้าตาของลูกค้าคนนี้เหลือเกิน เธอคำนวณตัวเลขในหัวอย่างรวดเร็ว หากเขาตัดสินใจเป็นสปอนเซอร์ให้สักสองหรือสามรายการ ผลงานของทีมเธอในปีนี้ต้องชนะคู่แข่งแน่ ๆ

"เอ่อ... คุณ... คุณชื่ออะไรนะครับ" ธนภพนั่งอมยิ้ม แกล้งถามชื่อของเธออย่างเนียน ๆ

"ดิฉันชื่อกุ๊บกิ๊บ กมลเนตรค่ะ เรียกว่ากิ๊บก็ได้ค่ะ หัวหน้าทีมฝ่ายโฆษณาของสถานีโทรศัพท์ช่อง Today News ช่องข่าวและความบันเทิงคุณภาพ อันดับหนึ่งของประเทศไทยค่ะ" เธอแนะนำตัวเองอย่างเต็มยศ

"อ๋ออออ... คุณกมลเนตร" ธนภพยิ้มอย่างพึงพอใจกับข้อมูลที่เขาได้รับ

"สรุปว่า สินค้าของคุณธนภพคืออะไร และสะดวกเจอกิ๊บวันไหนคะ"

"ตอนบ่ายนี้เลยได้มั้ยครับ" เขายังคงหลีกเลี่ยงคำถามของกมลเนตร ที่เขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะตอบว่าอะไร

"เป็นบ่ายสองได้มั้ยคะ คุณธนภพสะดวกที่ไหนคะ"

"ห้าง Anya's Place ครับ" เขาตอบอย่างรวดเร็ว

"Anya's Place ?" กมลเนตรย้ำคำตอบของเขา

"ใช่ครับ มาถูกมั้ยครับ" ธนภพแกล้งถาม

"ถูกค่ะ" เธอจะไปไม่ถูกได้ยังไงล่ะ ในเมื่อที่นี่เป็นที่ทำงานของเพื่อนสนิทเธอ

"ครับ เดี๋ยวผมส่งข้อความไปแจ้งสถานที่อีกทีนะครับ" ธนภพบอกก่อนจะวางสายไปทันที กมลเนตรได้แต่แปลกใจกับลูกค้าคนใหม่ที่มีน้ำเสียงแสนจะคุ้นหู แถมยังทำตัวลึกลับชอบกลด้วย

'เอาน่า! ถ้าฉันได้ลูกค้ารายนี้ ยัยแป้งเน่าต้องชักจนเข้าโรงพยาบาลแน่ ๆ ' เธอคิดในใจและแสยะยิ้มออกมา เมื่อคิดถึงหัวหน้าทีมอีกทีม ที่ทีมของเธอไม่ค่อยจะลงรอยด้วยสักเท่าไหร่... ธนภพแอบมองเธอผ่านหนังสือพิมพ์ที่เขากางบังหน้า วันนี้เขาสังเกตว่าเธอดูอารมณ์ดีขึ้นเยอะ โดยวัดได้จากรอยยิ้มของเธอที่ส่งให้กับพนักงานที่ดูแลความเรียบร้อย รวมทั้งบรรดาแม่บ้านที่เดินสวนกับเธอด้วย ธนภพสำรวจการแต่งตัวของกมลเนตร จากหน้าเปื้อนยิ้มก็เปลี่ยนเป็นกุมขมับทันที กระโปรงทรงสอบยาวสีดำยาวเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อยและเสื้อสายเดี่ยวสีเหลืองผ้าอะไรสักอย่างที่เขาเรียกไม่ถูก รองเท้าส้นสูงที่มีสีเดียวกับเสื้อ กระเป๋าที่ท่าทางน่าจะราคาเฉียดแสนสีดำที่เธอคล้องแขนเอาไว้ เครื่องแต่งการทุกชิ้นเหมือนถูกเตรียมไว้เป็นอย่างดี

"แต่งตัวจัดเหลือเกินแม่คุณ กลัวชาวบ้านไม่รู้หรือไงว่าวันนี้วันจันทร์" เขาพับกระดาษหนังสือพิมพ์ลงและบ่นถึงหญิงสาวที่เพิ่งโดนออกจากคอนโดไป เขากลับไปที่ห้าง Anya's Place ซึ่งเป็นที่ทำงานของเขาอีกครั้ง เพื่อจัดการงานต่าง ๆ ให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว เขารอที่จะเจอตัวยัยขี้เมาไม่ไหวแล้ว

"สวัสดีค่ะคุณธนภพ กุ๊บกิ๊บจากช่อง Today News นะคะ กิ๊บมาถึง Anya's Place แล้วค่ะ จะให้กิ๊บไปพบที่ไหนคะ" กมลเนตรถามธนภพผ่านโทรศัพท์ เธอมาถึงที่นี่ตั้งแต่สิบเอ็ดโมง เพื่อมาทานอาหารเที่ยงกับอัญญา และนี่ก็เป็นเวลาบ่ายโมงสี่สิบห้านาทีแล้ว แต่ยังไม่ได้รับข้อความจากเขา เพื่อยืนยันสถานที่ในการคุยงานเลย

"ขอโทษครับ ผมลืมคอนเฟิร์มเรื่องสถานที่ไปเลย ตอนนี้คุณกิ๊บอยู่ตรงไหนครับ"

"เอ่อ... กิ๊บอยู่ชั้นสองค่ะ หน้าร้านกระเป๋า" เธอบอกชื่อร้านและจุดที่เธอยืนอยู่ให้เขาทราบ

"คุณกิ๊บเดินมาขึ้นลิฟต์ตัวแรกทางด้านซ้ายมือเลยนะครับ แล้วก็ขึ้นมาที่ชั้นห้า ออกจากลิฟต์แล้วเดินตรงมาเรื่อย ๆ จนสุดทางเลยนะครับ" ธนภพบอกอย่างคล่องแคล่ว ก็เขาเป็นผู้จัดการแผนกอาคารและสถานที่นี่นา

"เดินไปทางซ้าย ขึ้นลิฟต์ตัวแรก ไปชั้นห้า แล้วเดินตรงไปเรื่อย ๆ " เธอทวนคำบอกทางของเขา

"ใช่ครับ แล้วเจอกันนะครับ" ธนภพเป็นฝ่ายวางสายก่อนอีกครั้ง กมลเนตรออกมาจากลิฟต์เมื่อถึงชั้นที่ห้า ตามคำสั่งของเขา เธอเดินตรงมาเรื่อย ๆ ก็พบว่าผู้คนดูน้อยลงจนบางตาเข้าไปทุกที จนมาถึงสุดทางที่เขานัดหมาย เธอไม่เจอสิ่งมีชีวิตใด ๆ นอกจากโต๊ะและเก้าอี้ ที่จัดเรียงกันคล้ายในศูนย์อาหารอยู่เต็มไปหมด

"อยู่ไหนของเค้านะ มันเงียบจนฉันกลัวแล้วนะเนี่ย" กมลเนตรเกิดความกังวล เหมือนเธออยู่คนละโลกกับเมื่อห้านาทีก่อนหน้านี้เลย

"ว๊ายยยย!" เธอร้องออกมาเมื่อรู้สึกดึงแรงฉุด ที่ดึงเธอจากด้านหลัง จนเธอตัวเธอชิดติดกับกำแพง

"เงียบ ๆ สิ" ธนภพใช้มือหนาปิดปากน่าจูบที่กำลังจะตะโกน

"อื้อ อ่อย อั้น อะ" คนที่โดนกักขังร้องโวยวาย

"ถ้าเธอไม่เงียบฉันจูบจริง ๆ ด้วย!" เขาจ้องตาเธอเพื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น เมื่อเห็นว่าเธอยอมสงบลง เขาจึงปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

"มาทำอะไรที่นี่" เขาเอาสองมือล้วงกระเป๋า และเปิดบทสนทนาด้วยท่าทีสบาย ๆ

"เรื่องของฉัน" กมลเนตรบอกอย่างรำคาญ พร้อมกับจัดเสื้อสูทสีดำที่เธอใส่คลุมเสื้อสายเดี่ยวไว้ให้เรียบร้อย

"งั้นก็เรื่องของฉันเหมือนกัน" เขาทำหน้ากวนใส่เธอ

"เรื่องของฉันจะมาเกี่ยวกับนายได้ไงฮะ เวรกรรมของฉันจริง ๆ ที่ต้องมาเจอนายอีกเนี่ย" เธอส่งสายตาค้อนให้เขาอย่างอารมณ์เสีย ธนภพไม่โต้ตอบอะไร เพียงแค่สบตาของเธอเท่านั้น

"มองอะไรฮะ" กมลเนตรถาม เพราะสายตาของเขาก็ยังไม่หยุดมองเธอสักที

"นาย! นายทำงานที่นี่นิ มิน่าล่ะนายถึงบอกทางฉันได้เป๊ะ เหมือนกินนอนอยู่ที่นี่" กมลเนตรรู้ทันเขาแล้ว

"ไอ้ธนภพ! ไอ้หลอกลวง ไอ้บ้าเอ๊ย ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนฮะ!" เธอตะโกนต่อว่าเขาด้วยความโกรธเคือง

"อื้อออ... ไอ้แทน... อื้ออออ" เธอเบือนหน้านี้กับจุมพิศฉวยโอกาสของเขา

"บอกแล้วไงว่าถ้าเธอตะโกน ฉันจะจูบ!"

"ฉันไม่น่าหลงกลคนนิสัยไม่ดีแบบนายเลย" เธอบอกก่อนจะเดินหนี แต่ก็ถูกคนที่แรงเยอะกว่าดึงกลับมาที่เดิม

"ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย ที่ทำแบบนี้เพราะรู้ว่าถ้าบอกเธอตรง ๆ เธอคงไม่อยากเจอฉัน" ธนภพบอกน้ำเสียงจริงจัง

"ถูก! ใครจะอยากเจอคนแบบนายอีก" กมลเนตรสนับสนุนคำพูดของเขาด้วยความเกลียดชัง

"หายเจ็บหรือยัง" เขาถามโดยไม่ใส่ใจกับคำพูดของเธอ และเลื่อนสายมองต่ำลงไป จนกมลเนตรหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย และที่จริงมันคืออับอายด้วย เพราะภาพในวันนั้นมันเข้ามาให้หัวเธอทันที

"ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่คงดีขึ้นแล้วใช่มั้ย" เขาได้คำตอบให้กับตัวเอง เมื่อนึกถึงท่าทางการเดินของเธอบนรองเท้าส้นสูงแบบนี้

"ฉันไปได้หรือยัง" กมลเนตรมีน้ำเสียงอ่อนโยนลง เมื่อสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงจากเขา

"ยัง... ฉันยังมีอีกเรื่อง" เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

"ฉันขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ... ขอโทษสำหรับทุกเรื่อง" เขาส่งสายตาคมจ้องเขาไปในดวงตาของกมลเนตร เพื่อส่งผ่านความรู้สึกผิดที่เขามี กมลเนตรรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเขาได้อย่างง่าย

"เออ! ฉันก็บอกแล้วไง ว่าฉันชดใช้เรื่องที่ฉันทำไม่ดีกับนาย" เธอหลบตาเขาและพูดจาด้วยเสียงหงุดหงิดกับเขาเช่นเดิม

"ขอบคุณนะ" เขายิ้มออกมาอย่างสบายใจ แม้ว่าเธอจะตอบกลับมาด้วยท่าทางโมโห แต่เขามั่นใจว่าเธอให้อภัยเขาแล้วจริง ๆ

"โอเค! สรุปว่าฉันกับนาย ไม่มีอะไรติดข้างกันแล้วนะ ฉันกลับละ" เธอบอกพร้อมกับก้าวยาว ๆ ให้พ้นจากเขาโดยเร็ว

"เดี๋ยว!" ธนภพดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน และบรรจงจูบเธอด้วยความโหยหา เพียงแค่ไม่กี่วันที่ไม่ได้เจอเธอ เขาทั้งรู้สึกผิด ทั้งคิดถึงปากหวาน ๆ ของเธอจนเขาอยู่นิ่งแทบไม่ได้

"อืมมมม" เขาครางออกมาเบา ๆ เพราะตอนนี้กมลเนตรตอบสนองต่อลิ้นของเขาอย่างเคอะเขิน

"นายคิดถึงฉันขนาดนี้เลยเหรอ" กมลเนตรส่งสายตาถามเขาอย่างยั่วยวน

"อืมมม ใช่ ฉันคิดถึงเธอแทบบ้าเลยรู้มั้ย" เขาค่อย ๆ ดันร่างของกมลเนตรให้ชิดผนังอีกครั้ง

"งั้นฉันมีรางวัลให้นะ" เธอบอกเขาพร้อมกับใช้สองมือลูบไล้ไปตามแขนกำยำและหลังของเขาอย่างช้า ๆ

"อาห์..." ธนภพครางออกมาอีกครั้งเมื่อสองมือของเธอวางอยู่บนบั้นท้ายของเขา

"แทน... ใจเย็น ๆ สิ นี่มันในห้างนะ" เธอกระซิบบอกเขาด้วยเสียงแหบพร่าเมื่อมือใหญ่ของเขาสอดเข้าไปในเสื้อสูทของเธอ และไล่วนบริเวณหน้าท้อง

"อื้มมมม... ไม่มีใครเห็นหรอกน่า... ตรงนี้มันมุมอับ... กล้องวงจรปิดก็ไม่มี" เขาบอกเธอด้วยเสียงกระเซ่า เพียงแค่จูบเธอและอกใหญ่ที่แนบชิดกับอกของเขา แค่นี้เขาก็แทบจะไม่ไหวแล้ว

"อาห์... แล้ว... อืมมม... แล้วเราจะมีเซ็กส์กันตรงนี้เลยเหรอแทน" เธอถามพร้อมกับเลื่อนมาลูบคลำที่เป้ากางเกงของเขา

"อู้ววว... ใช่... ตรงนี้แหละ..." เขาร้องออกมาด้วยความเสียว เมื่อมือบางของเธอเคลื่อนผ่านน้องชายที่เติบโตเป็นชายชาตรี

"แทน... กิ๊บร้อน ถอดเสื้อให้กิ๊บหน่อยสิ" เธอสะบัดผมลอนยาวของเธอไปด้านหลังช้า ๆ

"ได้ครับ..." ธนภพใช้สองมือถอดเสื้อสูทของเธอออก เขาใช้สองมือลูบไล้ไหล่ขาว และจ้องมองที่เนินอกนวลเนียนอยู่เนิ่นนาน

"ให้แทนเพิ่มรอยให้ใหม่นะ" เขาเอ่ยปากบอก เมื่อเห็นรอยรักที่เขาเคยประทับตราไว้ ได้จางหายไปแล้ว

"อย่าเพิ่งสิ... กิ๊บถอดเสื้อให้แทนก่อนดีกว่า" เธอจับหน้าเขาไว้และลูบไล้ไปตามใบหน้าคม ก่อนจะถอดเสื้อสูทและเสื้อเชิ๊ตของเขาออก พร้อมกับแลกลิ้นจูบกับเขาด้วยความเร่าร้อนไปด้วย

"อาห์... ถ้ากิ๊บ... จูบ... ตรงนี้... แทนจะเสียวมั้ย" เธอใช้นิ้วเรียวไล่วนไปที่กล้ามท้องของเขาช้า ๆ

"จูบสิ... กิ๊บทำอะไร... อาห์... แทนก็เสียวทั้งนั้น" เขาครางเมื่อมืออีกข้างของเธอกลับไปลูบไล้ที่เป้ากางเกง

"ปากหวานจัง... กิ๊บชิมอีกได้มั้ยคะ" เธอถามพร้อมกับเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้กับหน้าของธนภพ

"อาห์... อืมมมม... แทนเก่งจัง... ตรงนี้ทำให้กิ๊บตื่นเต้นกว่าที่คอนโดกิ๊บอีก"

"แล้วตรงนี้ล่ะ... เสียวกว่าครั้งแรกมั้ย" เขาใช้สองมือถลกกระโปรงของเธอขึ้นมาไว้ที่เอวบางและใช้เมื่อลูบคลำจุดอ่อนไหวของเธออย่างเชี่ยวชาญ

"อาห์... เสียวมาก แทน... กิ๊บเสียวมาก... อ๊ะ" กมลเนตรครางออกมาอย่างเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่

"แทน แทนช่วยกิ๊บด้วย อาห์" เธอใช้สองมือโอบคอของเขาไว้ ธนภพยกขาของเธอข้างหนึ่งพาดเอาไว้ที่เอว ก่อนจะใช้นิ้วแทรกเข้าไปใต้กางเกงชั้นใน นิ้วของเขาขยับเพื่อทำงานตามคำสั่งของกมลเนตร

"อ๊ะ... อ๊า... แทน... แทนเสียวเหมือนกิ๊บมั้ย" เธอถามเมื่อมือของเธอปลดซิปและเกาะกุมน้องชายของเขาอยู่

"อู้ววว... แทนเสียวมากครับ กิ๊บ... อาห์ กิ๊บขยับมือด้วยสิครับ" เขาบอกเธอให้ช่วยสร้างความสุขให้เขาที

"อ๊ะ... แทนทำให้กิ๊บก่อนนะ กิ๊บจะไม่ไหวแล้ว อ๊ะ... อ๊า" กมลเนตรกอดคอธนภพไว้แน่นขึ้น ตอนนี้ร่างกายเธอจะแทบมอดไหม้

"อ๊ะ... อ๊ะ... อาห์... อื้อออออ" เธอถอนหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย แค่ร่างกายเกร็งตัวแค่นี้ ทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้นะ ธนภพเช็ดเหงื่อที่เกาะอยู่ตามใบหน้าของเธอด้วยปากของเขา

"ถึงตากิ๊บช่วยแทนแล้วนะครับ" เขาส่งสายตาอ้อนวอนให้กมลเนตร

"ค่ะ..." กมลเนตรยิ้มให้เขาอย่างเขินอาย และใช้สองมือแทรกเข้าไปด้านหลังซิปกางเกงอีกครั้ง...

"อาห์... แทนเสียวมากเลย เลื่อนมือเร็วกว่านี้หน่อยครับกิ๊บ" เขาบอกความปรารถนากับเธอ พร้อมกับซุกหน้าคมไว้ที่ซอกคอระหงส์ของกมลเนตร ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่พ่นออกมาอย่างรุนแรง ทำให้กมลเนตรยิ้มอยู่ในใจ

"ได้! แรงแค่นี้พอมั้ยฮะ!" เธอใช้มือบีบน้องชายของเขาสุดแรง

"โอ๊ยยยย! กิ๊บทำอะไร!" เขาถามพร้อมกับใช้สองมือกุมเป้าตัวเองไว้อย่างเจ็บปวด

"เจ็บเหรอ! เจ็บมากมั้ย เจ็บอีกสิ นี่!" เธอผลักตัวเขาให้ล้มลงไปกองที่พื้น และกระชากสองมือของเขาออกจากจุดศูนย์กลางของร่างกาย

"นี่! ของนายอะ มันเจ็บยังไงมันก็ยังอยู่เหมือนเดิม แต่ของฉัน มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เข้าใจมั้ยฮะ" เธอถอดรองเท้าส้นสูงออกมาตีที่กล่องด้วยใจของเขาไม่ยั้ง

"โอ๊ยยยย เจ็บนะเว้ย! พอได้แล้ว หยุด ทำบ้าอะไรของเธอฮะ!" ธนภพพยายามจะสู้เธอด้วยเสียงที่ดังกว่า เพราะร่างกายของเขามันเจ็บปวดจนจุกไปหมด

"ฉันก็เอาคืนให้สาสมยังไงล่ะ ครั้งที่แล้วฉันเจ็บแทบตาย แต่นายมีความสุข วันนี้ฉันจะมีความสุขแบบที่นายมีบ้างไม่ได้หรือไงฮะ!" เธอทำร้ายเขาไม่หยุดด้วยความโกรธแค้น

"โอ๊ยยย แสบนักนะยัยขี้เมา โอ๊ย หยุด!" ธนภพใช้แรงที่เหลืออยู่จับรองเท้าของเธอและโยนมันไปทางอื่น

"เฮ้ย! ส่งเสียงดังอะไรกันวะ!" กฤษนัยวิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ เขาเพิ่งกลับจากตรวจงานนอกสถานที่และกำลังจะขึ้นลิฟต์ เพื่อกลับเข้าไปทำงานบนออฟฟิศ แต่กลับเจอเหตุการณ์นี้ซะก่อน เขาสงสัยเหลือเกินว่าใครมาโวยวายอะไรกันแถวนี้ เพราะบริเวณนี้เป็นบริเวณที่ใช้สำหรับเข้าออกลานจอดรถกับออฟฟิศของผู้บริหารระดับสูง และเป็นที่ที่มีแค่คนในเท่านั้นที่รู้

"หยุดเดี๋ยวนี้! ทั้งสองคนเลย!" กฤษนัยวิ่งเข้ามาพบว่าคนที่กำลังตะลุมบอลกันอยู่คือธนภพและกมลเนตร

"ทำอะไรฮะไอ้แทน" เขาสำรวจสภาพสะบักสะบอมของธนภพที่ท่อนบนเปลือยเปล่า แถมซิปกางเกงยังมีสภาพอย่างที่ไม่ควรจะเป็นซะอีก

"ก็เพื่อนสนิทเมียพี่น่ะสิ" เขาโวยวายอย่างโมโห พร้อม ๆ กับดันตัวเองลุกให้ลุกขึ้นยืนด้วยความเจ็บปวด

"ทำไม! ฉันทำไม" กมลเนตรผลักไหล่เขาอย่างหาเรื่อง

"ก็เธอทำร้ายร่างกายฉันไง" ธนภพบอกพร้อมกับหยิบเสื้อที่กองอยู่ที่พื้นมาใส่

"ก็เพราะนายทำร้ายร่างกายฉันก่อนไม่ใช่เหรอ" เธอมองหน้าเขาอย่างท้าทาย

"ใช่! แต่ฉันก็ขอโทษเธอไปแล้วไง" เขาบอกอย่างหงุดหงิด ไม่คิดเลยว่าเธอจะทำให้เขาเจ็บปวดด้วยวิธีนี้

"พี่กฤษคะ กิ๊บเกลียดน้องชายของพี่มาก ดีนะคะที่เค้าไม่ใช่น้องชายแท้ ๆ ของพี่ เค้าขืนใจกิ๊บ ทำร้ายร่างกายและจิตใจกิ๊บ พูดตรง ๆ เลยนะคะ กิ๊บไม่ได้เสียดายความบริสุทธิ์บ้าบออะไรนั่นเลย และกิ๊บไม่อายที่จะพูดเรื่องนี้ด้วย กิ๊บรู้จักวิธีป้องกัน กิ๊บจะนอนกับใครก็ได้ที่กิ๊บเต็มใจ แต่กับไอ้ผู้ชายคนนี้ คนที่ชื่อไอ้แทน! กิ๊บไม่เต็มใจเลยสักนิด แต่มันกลับฝืนใจกิ๊บ โดนแค่รองเท้าส้นสูงฟาดแค่นี้คงไม่เป็นหมันหรอกค่ะ ดีแค่ไหนแล้วที่กิ๊บไม่ใช้เท้ากระทืบ ๆ ๆ ๆ กระทืบให้มันเลือดออกไปเลย" เธอบอกด้วยความแค้นใจ ก่อนจะเดินไปหยิบรองเท้าส้นแหลมปี๊ดของเธอมาใส่ รวมทั้งหยิบเสื้อสูทและกระเป๋ามาถือไว้ด้วย

"ใจเย็น ๆ กุ๊บกิ๊บ โต ๆ กันแล้ว คุยกันดี ๆ เถอะ" กฤษนัยเดินเข้ามาบอกกมลเนตร เขาเข้าใจความรู้สึกเสียใจของกมลเนตรดี แต่ที่เขาตะลึงคืออารมณ์ร้าย ๆ แบบนี้ของกมลเนตร ปกติกมลเนตรที่เขารู้จัก คือคนที่เป็นมิตรกับทุกคน และไม่โกรธใครง่าย ๆ เรื่องนี้คงกระทบจิตใจเธอมากจริง ๆ และเขาก็เข้าใจอารมณ์ความเป็นชายของธนภพด้วย แต่ที่เขาฝืนใจเธอแบบนี้ก็ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย

"เย็นแน่ค่ะพี่กฤษ แต่กิ๊บขอเอาคืนให้ครบทุกเรื่องก่อนนะคะ" เธอพุ่งตรงเข้าไปหาธนภพและตบหน้าเขาทันที

เพี้ยะ!

"นี่สำหรับเรื่องที่นายมีเบอร์โทรศัพท์ฉัน โดยที่ฉันไม่ได้เป็นคนอนุญาต" ประโยคนี้ทำให้กฤษนัยรู้สึกเหมือนตบไปด้วย เขายกมือขึ้นมาลูบหน้าเบา ๆ ทั้งรู้สึกผิดและเจ็บแทนธนภพที่หน้าหันตามแรงของนิ้วเรียว

เพี้ยะ!

"นี่สำหรับเรื่องที่นายหลอกฉันมาที่นี่วันนี้" เธอตบหน้าเขาอีกข้าง

เพี้ยะ!

"และนี่... สำหรับข้อหาที่นายตัดสายฉันทั้งสองครั้ง โดยไม่บอกไม่กล่าว" ธนภพงุนงงกับคำถามนี้อย่างเห็นได้ชัด

เพี้ยะ!

"ตบเรียกสมองนายกลับมาไง ก็วันนี้นายคุยกับฉันแล้วตัดสายฉันก่อน จำได้หรือยังฮะ!" เธอตะโกนบอกเขาด้วยความโมโห

"กิ๊บกลับแล้วนะคะพี่กฤษ สวัสดีค่ะ" เธอหันมายกมือไหว้กฤษนัย ก่อนจะเดินหันหลังให้ชายหนุ่มทั้งสอง

"ไงล่ะมึง ถ้ากูมาช้ากว่านี้คงได้พาไปส่งโรงพยาบาลแล้วมั้ง" กฤษนัยหันไปซ้ำเติมธนภพ

"โถพี่... ทำไมพี่ไม่ห้ามเธอเลย โอ๊ย!" ธนภพตัดพ้อพร้อมทั้งเช็ดเลือดที่มุมปาก

"ห้ามเหี้ยอะไรล่ะ สมควรโดนแล้วมึงอะ กูให้ไปขอโทษเขาดี ๆ ก็เสือกไปหลอกอะไรเค้าอีกล่ะ ตัวใครตัวมันแล้วกันนะ กูมีเมียและครอบครัวที่ต้องดูแล แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเตรียมเข้าประชุมเย็นนี้ด้วย" กฤษนัยบอก ก่อนจะเดินจากไปเงียบ ๆ

"ยัยกิ๊บ! เธอได้เจอฉันอีกแน่!" ธนภพยัดเสื้อเข้ากางเกงพร้อมกับคิดถึงหน้าสวย ๆ แต่ข้างในเต็มไปด้วยความร้ายกาจของกมลเนตร

"โธ่เว้ย! จะไปคิดถึงทำไมวะ" ภาพของกมลเนตรที่ส่งสายยั่วยวนและเสียงกระเซ่าที่เธอกระซิบข้างหู ปรากฏชัดขึ้นมาในหัวเขา ธนภพใช้ขาเตะอากาศอย่างไม่รู้ทิศทาง เพื่อระบายความโกรธและอารมณ์ที่คั่งค้างเมื่อครู่