Episode : 2 ไม่ได้ชอบ

1880 Words

หนูพุก ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกที่บ้านของคุณป้าแม่ของคุณหมีนั่นแหละค่ะ คุณป้ากับแม่หนูพุกเป็นเพื่อนสนิทกันฉันเจอคุณป้าบ่อยนะคะเพราะคุณป้าไปเมืองไทยอยู่บ่อยๆ "หนูพุกลูกพรุ่งนี้ป้าไม่ว่างพาหนูพุกทัวร์แล้ว"ฉันมองหน้าคุณป้าที่พูดน้ำเสียงเบา "ไม่เป็นไรค่ะหนูพุกไปเองได้สบายมาก"ฉันบอกที่จริงฉันมาเกาหลีสองสามครั้งแล้วแหละแต่ส่วนมากจะอยู่ที่โซลมากกว่า "ไม่ได้ลูกป้าบอกให้พี่เจฟพาหนูเที่ยวแล้วพรุ่งนี้เดี๋ยวพี่เขามารับ" "รบกวนพี่เขาค่ะหนูพุกรอไปกับคุณป้าดีกว่า"ฉันรีบบอก "ทำไมไปกับฉันมันลำบากมาก"เราสองคนหันมองตามเสียงของคนที่พูดเมื่อกี้ "มาทำไมอ่ะ"คุณป้าถาม "นอนสิครับคุณแม่ถามแปลก"คุณหมีตอบคุณป้า "งั้นก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"ฉันบอกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉัน "งั้นเราขึ้นห้องกันดีกว่าลูกหนูพุกอย่าอยู่แถวนี้นานเลยเดี๋ยวคนอื่นอ่านกินหนู"คุณป้าพูดแล้วลากฉันขึ้นมาด้านบนทันที เจฟ นี่คืออะไรผมทำอะไรผิดวะผมก็ทำตามที่แม่บอกแล้วเนี่ยให้พาไปเที่ยวให้ดูแลก็ทำแล้วทำไมแม่ต้องมาเหน็บผมด้วย เหอะผมก็คนดีนะเว้ย ผมเดินขึ้นมาชั้นสองของบ้านแล้วผ่านห้องนอนของแขกก็เจอแม่ตัวเองนั่งคุยกับยัยหนูผีอยู่ เอาจริงนะผมไม่คิดว่ายัยหนูผีจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เปลี่ยนสะจนน่าตกใจ “มองอะไรคะคุณหมี” เสียงเล็กร้องถามผม “มองหมามั้ง” ผมพูดจบก็เดินเข้าห้องผมไม่ได้อยากพายัยนี่ไปทัวร์เลยนะให้ตายเลยก็ได้ หลังจากที่เมื่อคืนผมได้นอนเต็มอิ่มแล้วตอนนี้ผมก็กำลังนั่งรอยัยหนูผีอยู่ที่รถเดี๋ยวจะพาทัวร์ให้ร้องกลับบ้านเลยคอยดู “ดูแลน้องให้ดี” เนี่ย...สั่งจังเลย “รู้น่าแม่สั่งอยู่นั่นแหละ” ผมบอก “เที่ยวให้สนุกนะลูกเดี๋ยวป้าเคลียร์งานเสร็จเราไปเที่ยวกัน” นี่ยังจะมีไปเที่ยวกันอีกหรอวะ “ขึ้นรถสิครับหรือต้องให้อุ้ม” ผมถามคนที่ยืนใส่แว่นเป็นเด็กเรียนอยู่ “อุ้มก็ได้ค่ะหนูพุกขี้เกียจเดินพอดีเลย” ผมกลอกตามองบนทันทีคือแม่งกวนไง “ประชดโว้ยยยย” “ออกรถเลยค่ะหนูพุกพร้อมแล้ว” หึ พร้อมแล้ว “ไม่ต้องมาสั่ง” ผมบอกก่อนจะขับรถออกจากบ้านแต่งตัวป้าได้อีกยิ่งใส่แว่นแม่โคตรป้าเลย “รู้ว่าสวยไม่ต้องมองขนาดนั้นก็ได้ค่ะ” ความมั่นหน้าของแม่คุณนี่สุดยอด “กระจกมีก็ส่องสะบ้าง” ผมบอกก่อนที่ยัยหนูผีจะรีบเปิดกระเป๋าตัวเองแล้วหาบางอย่างที่อยู่ด้านในตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกถ้าสิ่งที่ผมเจอในกระเป๋ายัยนี่มันเป็นสิ่งอื่นที่ไม่ใช่..... "นี่พกถุงยาง"ครับอย่าถามว่าทำไมผมรู้เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมใช้ประจำไง หนูพุก "ใครๆ เขาก็พกกันนี่คะไม่เห็นแปลกอีกอย่างหนูพุกพกมาตั้งแต่ตอนเรียนมอสามแล้วด้วย" ฉันตอบไปยืดอกพกถุงไงไม่รู้จักหรอมีความรักก็ต้องรู้จักป้องกันถูกมั้ยคะ "ดูภูมิใจ"คุณหมีพูดขึ้นมา "แน่นอนค่ะอีกอย่างหนูพุกยังใส่เก่งอีกด้วยนะไม่อยากจะคุย" ก็เรียนเพศศึกษามาแถมและอีกอย่างพี่พยาบาลก็สอนใส่ด้วยใส่ไม่ยากนะหนูพุกบอกเลยทฤษฎีเรื่องเพศหนูพุกเรียนมาหมดแล้วแหละส่วนปฏิบัติยังไม่เคยลงสนามจริงๆ หรอกค่ะพึ่งสิบแปดเองนะ “พึ่งรู้ว่าเด็กแว่นก็เก่งเรื่องพวกนี้ นึกว่าจะเก่งแค่เรื่องเรียนสะอีกว่ะ” นี่เหน็บหรือหรอกด่ากันเนี่ยแล้วเกี่ยวอะไรกับใส่แว่นด้วยอ่ะ “อาโออิก็ใส่แว่นนะคะ” เจฟ ให้ตายเถอะว่ะนี่กูต้องมานั่งฟังเด็กอายุสิบแปดภาคภูมิใจกับการใส่ถุงยางอนามัยเป็นด้วยหรอวะ แถมยังพูดได้ไม่มีอายเลยสักนิดนี่โลกมันหมุนเร็วหรือกูแก่ช้าวะเนี่ย “แล้วพ่อแม่ไม่ว่า” ผมถามออกไปเพราะเคยได้ยินมาว่าพ่อของยัยหนูผีเนี่ยหวงลูกสาวยังกับอะไรดี “ไม่ว่าค่ะเพราะไม่รู้” หน้าระรื่นตอบได้อีกแม่คุณ “ดีว่ะ” “ที่ถามเนี่ยอยากได้หรอคะเอามั้ยหนูพุกแบ่งให้” ผมหันมองคนที่ยื่นซองถุงยางให้ผม “โทษทีไซซ์มันเล็กไป” ผมตอบทันที ครืด ครืด ผมมองมือถือตัวเองก่อนจะหันไปมองมือถือของคนที่นั่งข้างๆ คือของยัยหนูผีไงแล้วจะมองเพื่ออะไรทำไมไม่รับสักที “รับดิว้า” ผมพูดขึ้นลอยๆ “สวัสดีค่ะพี่มาร์ค” ผมเหยียบเบรกรถเมื่อได้ยินชื่อของเพื่อนรักตัวเองจนยัยหนูผีหันมามองผมแล้วยิ้มให้ก่อนจะหันไปคุยต่อ “แล้วพี่มาร์คอยู่ไหนคะไปเที่ยวกับหนูพุกมั้ย” เหอะ ทีกับคนอื่นแม่งพูดดีจังทีกับผมนะให้มันได้แบบนี้ดิ “เพื่อนมาร์คครับไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าเอ่ย” ผมแย่งมือถือออกจากมือยัยหนูผีทันทีคุยอยู่นั่นแหละน่ารำคาญ (เพื่อนเจฟเองหรอครับพอดีว่าเพื่อนมาร์คอยากจะเที่ยวด้วยอ่ะ) “กูไม่ให้ไปครับ” (เสียใจด้วยครับกูอยู่ด้านหลังมึงแล้ว) ไอ้มาร์ครีบตัดสายทิ้งทันทีมันมาตอนไหนทำผมไม่เห็นวะแล้วนี่ก็ยิ้มอะไรนักหนาวะ “ไปกับมันมั้ยล่ะ” ผมถามออกไป “ไปก็ได้ค่ะไม่มีปัญหาคุณหมีจะได้กลับไปพักผ่อน” คือกูประชดไงครับยังจะมีหน้ารีบเปิดประตูอีก หึ “ว้าย คุณหมีทำอะไรเนี่ยถ้าหนูพุกตกรถขึ้นมาจะทำยังไงเล่า” เสียงยัยหนูผีโวยวายเมื่อผมออกรถโดยที่เธอกำลังจะก้าวลงไป “ก็ไม่ตายนี่” “ไม่หล่อแล้วยังนิสัยแย่อีกนะคะ” โว้ะ ยัยนี่แม่งน่าเตะให้คอหักว่ะ หนูพุก ถึงฉันจะชอบผู้ชายเกาหลีแต่ขอยกเว้นคนที่กำลังขับรถเหมือนเป็นวันสุดท้ายของตัวเองคนนึง นิสัยแย่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง “สวยตาย” “แน่นอนค่ะหนูพุกสวยและสวยมากใช่มั้ยล่ะคะไม่เหมือนตอนเด็กที่คุณหมีคิดไว้ใช่มั้ยล่ะ” ฉันถามออกไป “อย่างนี้สวยโลกนี้ก็ไม่มีคนขี้เหร่แล้วมั้ง” “แต่พี่มาร์คบอกหนูพุกสวยอ่ะ และหนูพุกเชื่อคำพูดของพี่มาร์คมากกว่าคุณหมีค่ะ” ฉันรีบบอกฉันกับพี่มาร์ครู้จักกันมาสักพักแล้วค่ะแต่ก็ไม่คิดว่าคุณหมีจะเป็นเพื่อนพี่มาร์คด้วย “อ่ะ..ถึงแล้วเชิญลง” ฉันรีบลงจากรถแล้วเดินไปหาพี่มาร์คที่จอดรถข้างๆ ทันที “มึงกลับเลยก็ได้นะเดี๋ยวกูพาน้องเที่ยวต่อเอง” พี่มาร์คบอกคุณหมีที่เดินเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มเหมือนกำลังจะไปหาเรื่องใครอย่างนั้นแหละ “แม่ให้กูดูแลยัยนี่” “เดี๋ยวหนูพุกบอกคุณป้าเองค่ะ” ฉันรีบบอกเพราะดูท่าแล้วคุณหมีก็ไม่ได้อยากพาฉันมาหรอก “พูดมาก” “ไปกันค่ะพี่มาร์ค” ที่จริงก็ไม่ได้อยากมานักหรอกยิ่งมากับคุณหมีแล้วด้วยนะไม่อยากจะพูดเลย ครืด ครืด “คุณป้าโทรมาเดี๋ยวหนูพุกขอรับสายคุณป้าก่อนนะคะ” ฉันรีบบอกพี่มาร์คก่อนที่คุณหมีจะหันกลับมาทำหน้าเซ็งใส่ฉัน “เรื่องมากจะรับก็เร็วๆ ดิเสียเวลา” บ่นจังเลย “ค่ะคุณป้า” (หนูพุกลูกเที่ยวสนุกมั้ยคะ) “พึ่งมาถึงค่ะคุณป้ามีอะไรหรือเปล่า” (คือป้ามีประชุมที่ฝรั่งเศสด่วนเลยป้าคงพาหนูเที่ยวไม่ได้แล้วล่ะลูก) “ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูพุกเที่ยวเองก็ได้หนูพุกว่าจะไปที่โซลพอดีเลยค่ะ” (หนูอยู่คนเดียวไม่ได้นะลูกเดี๋ยวป้าบอกให้พี่เขาดูแลหนู) “ไม่เป็นไรค่ะที่โซลหนูมีเพื่อนเดี๋ยวหนูพุกไปพักกับเพื่อนก็ได้ค่ะ” (แต่ว่าป้า....) “เอามานี่ฉันคุยเอง” เจฟ คุยจังไม่จบไม่สิ้นจะคุยอะไรกันนักหนาวะ “เจฟเองแม่” (แม่ไม่อยู่ดูแลน้องด้วย) “ไม่เอาอ่ะแม่” (จะเอาแบบนี้จริงหรอเจฟ ถ้าอย่างนั้นแม่โทรหาตามาร์คก็ได้) “แต่ผมจะกลับโซลไงแม่” (พาน้องไปด้วยให้น้องพักที่คอนโดกับแก ทำได้ใช่มั้ย) “แม่....” เนี่ยชอบออกคำสั่งกับลูกตัวเองแล้วจะมาติดงานอะไรแล้วทำไมต้องให้ผมดูแลยัยเด็กนี่ด้วย ผมเดินหัวเสียแล้วยื่นมือถือคืนให้ยัยหนูผีทันที “มากับกูครับเพื่อนรัก” เนี่ย..ไอ้นี่ก็อีกคนชอบออกคำสั่งกับเพื่อน “อะไรของมึงอีกมาร์ค”ผมถามเพื่อนตัวเอง "กูถามจริงชอบหนูพุก"ไอ้มาร์คถามผมก่อนจะมองไปที่ยัยหนูผี "ไม่ได้ชอบมึงจะให้กูเอาอะไรไปชอบยัยหนูผีนั่นมาร์ค"ใครจะไปชอบวะหน้าตาแบบนั้น "แล้วไอ้ที่มึงให้คนไปป่วนงานคุณป้าเพื่อ"ทำไมต้องคิดว่าผมเป็นคนทำด้วยผมดูร้ายกาจขนาดนั้นเลยหรือไงกัน "กูไม่ได้ทำ"ผมไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องทำถูกมั้ย "แล้วเรื่องที่มึงจะให้หนูพุกมาอยู่คอนโดกับมึงเพื่อ..."ผมเคยบอกหรือยังครับว่าไอ้ห่าเนี่ยแม่งฉลาดคือฉลาดผิดกับคนปกติทั่วไปและเมื้อกี้มันได้ยินผมกับแม่คุยกันด้วย "ก็แม่กูไม่อยู่บ้านแม่ให้กูดูแลน้อง"ผมรีบบอกใครจะอยากพาไปวะคอนโดผมผมหวงจะตายถ้าแม่ไม่สั่งผมไม่มีทางพาไปแน่ "ตอแหลไอ้เวร"มันด่าผมเสร็จก็เดินกลับไปหายัยหนูผีทันที “กลับโซลกับฉันแม่ไม่อยู่ และเป็นคำสั่งแม่ไม่ต้องมองหน้าหาเรื่อง” ผมบอกออกไป “ค่ะ” "หนูพุกรู้ใช่มั้ย..."ไอ้มาร์คหันไปพูดกับยัยหนูผี "มาร์ค..."ผมกดเสียงเรียกเพื่อนตัวเอง "รู้อะไรคะ" "ก็..."แล้วดูมันสิไอ้ห่านี่แม่ง "มาร์ค ไอ้เหี้ยมาร์ค"เหมือนคำด่าของผมมันจะไม่ได้ทำให้เพื่อนผมหยุดพูดเลย "รู้ใช่มั้ยว่าผู้ชายแสนดีมีแค่ในนิยายเท่านั้น”อ้มาร์คก็พูดก่อนจะหันมายกยิ้มใส่ผม “ผู้หญิงใส่แว่นก็ไม่ได้ใสซื่อทุกคนนี่คะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more