Do you have to lose : คนนี้แหละเมียผม [เจฟ+หนูพุก]

เจฟ “ตายแล้ววันนี้ลูกชายฉันเข้าบ้านด้วยแหละคุณ มิน่าล่ะพายุเหมือนจะมาเลย” ผมยืนกลอกตามองบนเมื่อได้ยินเสียงเหน็บแนมของแม่ตัวเองที่นั่งอยู่ที่โซฟาให้ตายเถอะนี่ผมลูกแม่จริงป่ะวะนอกจากจะไม่รักผมแล้วยังมีหน้าจะมาประชดผมอีก “เอ่อ...ขอโทษนะครับแม่เป็นคนเรียกเจฟมา” ผมบอกแม่ตัวเองก่อนจะนั่งลงข้างๆ คิดว่าถ้าแม่ไม่เรียกมาผมจะเข้าบ้านมั้ย ไม่เข้าอยู่แล้วเข้าทำไมบ้านอยู่ตั้งแต่เล็กจนโต “แกกลับบ้านปีนึงนี่นับครั้งได้เลยนะตาเจฟจนฉันคิดว่าฉันไม่มีลูกแล้วเนี่ย”แม่บ่นผมยกใหญ่ “ไม่ต้องมาอ้อมโลกเรียกมาเพื่อ..” ผมถามตัดบทเพราะถ้าไม่มีอะไรสำคัญแม่ผมจะไม่รบกวนเวลาของลูกชายสุดที่รักเลย “พรุ่งนี้ไปรับน้องให้แม่หน่อยแม่ติดประชุม” ผมหันขวับมองแม่ตัวเองที่นั่งยิ้มกริ่ม “พ่อมีเมียน้อย” ผมหันถามพ่อตัวเอง “หาเรื่องบ้านแตกแล้วมั้ยพ่อไม่ได้นิสัยเหมือนแกนะ” พ่อรีบทำตาขวางใส่ผมทันที “จำได้ว่าผมลูกคนเดียวแล้วน้องไหนอ่ะแม่” ผมหันกลับมาถามแม่ “หนูพุกไงจำน้องไม่ได้หรอลูก” แม่ผมบอกหนูพุกหรอพุกไหนวะ “จำไม่ได้หรอกคนบ้าอะไรชื่อหนูพุก”ผมบอกแม่ไปแค่ชื่อก็แปลกแล้วอ่ะ “ก็ลูกสาวคุณเพื่อนสนิทแม่ที่อยู่เมืองไทยไง” ผมนั่งคิดเพื่อนสนิทแม่งั้นหรอถ้าอย่างนั้นก็เป็น...... “ยัยหนูผีหรอแม่” ทันทีที่คิดออกผมรีบถามแม่เลย ผมเคยโดนยัยเด็กอ้วนดำแกล้งตอนไปเที่ยวที่ไทยผมจำได้ขึ้นใจเลย “หนูพุกต่างหาก” “ไม่ไปให้ตายยังไงผมก็ไม่ไปรับยัยหนูผีนั่นหรอก” ผมรีบปฏิเสธทันที “แกต้องไปเพราะน้องจะมาอยู่เกาหลีสามเดือนและแกต้องเป็นคนดูแลน้องด้วย” พ่อผมพูดเสียงดุ “แต่พ่อยัยหนูผีนั่น” ผมทำหน้าอ้อนพ่อตัวเอง “ตอนเด็กกับตอนโตต่างกันนะตาเจฟ” แม่ผมพูดแล้วยิ้มให้ผม “จะต่างไม่ต่างผมก็ไม่ไปรับและไม่ดูแลยัยหนูผีนั่นเด็ดขาด” ผมรีบบอก “ถ้าอยากมีความสุขอยู่ละก็ทำตามที่แม่บอก แกก็น่าจะรู้นะว่าแม่เป็นคนยังไง” เนี่ยก็ชอบขู่แบบนี้อ่ะ “แม่อ่ะให้ตายเถอะเจฟยังไม่อยากเป็นศพนะแม่” ผมบอก “แล้วแกจะต้องขอร้องแม่ตาเจฟ” “ขอร้องเรื่องอะไร” “ดูแลหนูพุกเชื่อแม่สิแกขอแน่” แม่ผมพูดจบก็เดินออกจากห้องไปปล่อยให้ผมนั่งเอ๋อแดกผมจะขอทำไมวะ.... “หนูพุกอายุสิบแปดแล้วนะแกไม่คิดว่าน้องจะเปลี่ยนไปบ้างหรอ เวลาเปลี่ยนคนเปลี่ยนไม่รู้จักหรือไง” พ่อผมพูดขึ้น “คนแบบนั้นเปลี่ยนยากอ่ะพ่อไม่สวยของไม่สวยเลยอ่ะแค่เดินใกล้ยังไม่กล้าเลย” ผมบอกเพราะยัยหนูผีนั่นทั้งอ้วนทั้งดำทั้งเตี้ยมีครบทุกสิ่งที่คนสวยเขาไม่มีกัน “รอเจอพรุ่งนี้แล้วค่อยกลับมาบอกพ่อใหม่แล้วกัน” “แล้วยัยหนูผีนั่นมาเกาหลีทำไมตั้งสามเดือน” “น้องปิดเทอมแล้วน้องก็มาดูคอนเสิร์ต” บ้านักร้องนี่เอง “กี่โมงจะได้ไปรับถูก” ผมรีบถาม “แม่แกส่งให้ในไลน์แล้วส่วนเบอร์อ่ะเอาไป” ผมรับกระดาษใบเล็กจากพ่อก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋ากางเกง “งั้นเจฟไปนะเสียเวลา” ผมขับรถออกจากบ้านแถมยังต้องมาอารมณ์เสียกับยัยหนูผีนั่นอีก คอยดูนะจะปล่อยให้นั่งรอจนที่สนามบินทั้งวันเลยคอยดู ลืมแนะนำตัวผมชื่อเจฟหลายคนคงพอรู้จักแล้วเนาะผมทำธรุกิจสนามแข่งรถหน้าตาก็โคตรหล่อนิสัยก็เหมือนหน้าตาแหละครับ “หน้ายังกับส้นตีน” ทันทีที่ก้นของผมหย่อนลงที่เก้าอี้เสียงเพื่อนรักก็ลอยมาทันที “ตีนกูเนี่ยไอ้ห่า” ผมรีบถีบขาไอ้มาร์คทันที “แล้วมึงเป็นเชี้ยอะไร” “ช่างแม่งเถอะกูไม่อยากพูดถึง” ผมบอกมันไป “กูนึกว่าเรื่องเด็กที่มึงต้องไปรับพรุ่งนี้สะอีก” ผมหรี่ตามองเพื่อนตัวเองอย่างสงสัย “มึงรู้ได้ไง” “แล้วมีเรื่องอะไรที่กูไม่รู้วะเจฟ” ไอ้มาร์คพูดก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ “คอยดูเถอะกูจะแกล้งให้หาทางกลับเมืองไทยไม่เจอเลยยัยหนูผี” ผมบอกที่ไอ้มาร์คพูดก็จริงมันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผมและเพื่อนทุกคนเอาง่ายๆ ครับมันชอบเสือก “กลัวมึงจะติดใจจนไม่อยากให้น้องมันกลับมากกว่ามั้ง” “มึงเอาตีนเหยียบหน้ากูเลยถ้ากูทำแบบนั้น” . . . รู้มั้ยว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนสนามบินไงครับแล้วอีกอย่างคือกูยังไม่ได้นอนเลยด้วยให้ตายเถอะ ก็แม่ผมเล่นโทรจิกตลอดเวลาเพราะกลัวว่าผมจะไม่มารับยัยหนูผีให้น่ะสิ “นี่กูต้องเสียเวลานอนเพื่ออะไรวะ” ผมถามไอ้มาร์คที่นั่งเล่นมือถืออยู่ข้างๆ “นั่นดิแล้วทำไมมึงต้องลากกูมาด้วย” ขืนผมมาคนเดียวก็ตายอ่ะดิ “เมื่อไหร่จะมาวะแม่งคอยดูนะถ้าเจอกูจะจับหักคอให้” ผมบ่นเพราะตอนนี้มันจะเข้าสองชั่วโมงแล้วไงนี่ผมยังไม่เห็นแม้แต่เงายัยหนูผีเลยเถอะ “กูว่ามาแล้วแหละ” สายตาของผมหันไปมองตามนิ้วของเพื่อนตัวเองก่อนจะสะดุดกับ........ “ผิดคนไอ้สัส” ผมด่ามันเพราะผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแม่งโคตรตรงข้ามกับยัยหนูผีไง หนูพุก “อันฮยองโคเรีย” ฉันพูดกับตัวเองตอนนี้หนูพุกอยู่ที่เกาหลีแหละทุกคน ก่อนอื่นต้องขอสวัสดีก่อนนะคะชื่อหนูพุกค่ะเป็นคนทุกที่อยู่ที่ไหนหนูพุกก็เป็นคนหนูพุกเป็นสาวขอนแก่นค่ะแต่โดนพ่อกำนันส่งให้ไปเรียนที่กรุงเทพตั้งแต่อนุบาล ตอนนี้หนูพุกโตแล้วนะคะอายุสิบแปดปีเต็มแล้วด้วย สวยบอกได้แค่นี้ที่มาเกาหลีไม่ได้มาศัลยกรรมนะคะอย่างที่บอกสวยอยู่แล้วแต่ที่มาเพราะหนูพุกมีนัดกับจองกุกต่างหาก “สวัสดีค่ะ” ฉันเดินเข้าไปหาผู้ชายสองคนที่ยืนมองฉันอยู่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะฉันมีรูปเขาในมือถือไงเขามารับฉัน “ใครวะ” เสียงผู้ชายที่ฉันคุ้นหน้ากระซิบถาม “มารับหนูพุกใช่มั้ยคะ” ฉันถามก่อนจะหันมายิ้มให้พี่อีกคนงื้อหล่อจังเลยถ้าไม่ติดว่ามีจองกุกในใจหนูพุกพุ่งชนแล้วนะเนี่ย “หนูพุกใช่มั้ย” พี่เขาถามพูดไทยได้ด้วยอ่ะ “ใช่ค่ะหนูพุกเอง” ฉันรีบตอบแล้วฉีกยิ้มให้ “เป็นไงมึงเปลี่ยนมั้ยล่ะ” พี่เขาหันไปกระซิบคนที่ยืนมองหน้าฉันนิ่งๆ นี่คงเป็นพี่เจฟคนที่ฉันเคยแกล้งสินะ “นึกว่าโดนเครื่องบินเหยียบตายห่าไปแล้ว” นี่คือคำทักทายสินะเคยปากหมายังไงก็ปากหมาเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง “ทำไมต้องเหยียบด้วยคะหนูพุกไม่ได้ไปเดินเล่นใต้ล้อเครื่องบินสักหน่อย” ฉันรีบถามกลับ “ไปกันเถอะมาพี่ช่วย” งื้อ...หล่ออีกแล้วอ่ะ “ขอบคุณค่ะหล่อแถมยังใจดีอีกอ่ะ” ฉันชมพี่เขา "ทำไมชีวิตฉันต้องมาดูแลเด็กสิบแปดแบบเธอด้วยว้าาาา"เสียงลอยมาจากด้านหลังแน่นอนเขาพูดเหน็บหนูพุกค่ะทุกคนนอกจากจะไม่ช่วยแล้วปากก็ยังไม่ดีอีก "หนูพุกโตแล้วไม่ต้องดูแลค่ะ"ฉันหันกลับไปตอบทันที "แม่ได้ตัดหัวฉันแน่ถ้าทำแบบนั้น"คุณป้าสั่งนี่เอง "หนูพุกขอบคุณมากเลยนะคะที่คุณหมีจะดูแลหนูพุก"ฉันยิ้มจนตาปิดบอกเขา กวนหรอหนูพุกก็กวนเป็นเหมือนกัน "ใครหมีฉันเป็นคนเคยโดนตบหัวหลุดมั้ยฮะ"ฉันรีบวิ่งไปหลบหลังคนที่กำลังเข็นกระเป๋าให้ฉันอยู่ เจฟ ให้ตายเถอะนี่ผมต้องเป็นบ้าแน่ๆ นี่ใช่ยัยหนูผีจริงๆ มั้ยวะทำไมมันต่างกันราวฟ้ากับนรกเลย ผมเดินตามไอ้มาร์คมาที่รถก่อนจะเข้าไปนั่งรอ “อึ้งมั้ยล่ะเจฟ...” ไอ้มาร์คถามผม “เหอะ ยัยหนูผีนั่นน่ะหรอกูว่าแบบนั้นทำทั้งตัวเถอะ” ผมบอกเพื่อนไป ปัง!!!! “ของแท้แม่ให้มาหมดค่ะโนศัลยกรรม” ผมกับเพื่อนหันมองคนที่ปิดประตูรถเสียงดังก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ใครถามไม่ทราบ” ผมหันมาคุยกับไอ้มาร์คต่อแต่คุยกันเป็นภาษาเกาหลีนะเพราะหน้าโง่ๆ แบบนั้นฟังไม่รู้เรื่องแน่ “ขอโทษนะคะพอดีหนูพุกไม่ได้จะตั้งใจแอบฟังหรอกนะที่พวกพี่นินทาหนูพุกอ่ะ เกรงใจกันนิดนึงมารยาทอ่ะค่ะ” “ฟังออก” ไอ้มาร์ครีบถาม “ฟังออก เขียนได้ อ่านได้เหมือนเกิดที่เกาหลีค่ะ” มั่นหน้าตอบอีกแม่คุณเอ้ย... “มึงรีบขับไปส่งสักทีไอ้มาร์ค” ผมกระแทกเสียงใส่หน้าคนอวดเก่ง “ทำไมคุณหมีต้องพูดเสียงดังด้วยคะ” คนที่นั่งอยู่ด้านหลังพูดขึ้น “คนโว้ยไม่ใช่หมี” “แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะคะ” “..................” ไม่ตอบแม่งหรอกน่ารำคาญ “คุณหมาก็ได้” “นี่ยัยหนูผี......” กรี๊ด ผมอ้าปากจะด่าแต่ยังไม่ทันด่ายัยหนูผีก็กรี๊ดลั่นรถจนไอ้มาร์คต้องรถจอดข้างทาง “เป็นอะไรหนูพุก” ไอ้มาร์ครีบถาม “จองกุกค่ะจองกุกของหนู” กูอยากเอาตีนก่ายหน้าผากตัวเอง “ปัญญาอ่อน” ผมกับไอ้มาร์ครีบมาส่งยัยหนูผีที่บ้านส่วนแม่ผมน่ะหรอยืนรอรับที่หน้าประตูเลยเป็นไงล่ะทีกับลูกนะให้เปิดประตูเอง เก็บกูมาเลี้ยงแน่ๆแม่กูเนี่ย “หนูพุกของป้าสวยจังเลยลูก” สวยจังเลยสวยตาย “แค่นี้นะที่ให้ทำ” ผมถามแม่ตัวเอง “ขอบใจ หนูพุกลูกพรุ่งนี้ป้าจะพาหนูพุกทัวร์ปูซานนะคะ” เสียงแม่ผมพูดอย่างตื่นเต้น “มึงจะไปไหน” ไอ้มาร์คถามผม “นอนกับมึง” ผมบอก ไอ้มาร์คขับรถมาที่คอนโดมันผมเดินเข้าห้องก่อนจะทิ้งตัวลงที่โซฟาพาทัวร์ หึ เดี๋ยวได้ทัวร์นรกยัยหนูผี “มึงยิ้มอะไร” ไอ้มาร์คถามผม “ไม่ต้องมาจับผิดกูเลย” ผมรีบพูดตัดบทมัน “มึงเชื่อกูมั้ยพรุ่งนี้คุณป้าไม่ว่าง” ไอ้มาร์คพูดแล้วเดินผิวปากเข้าห้องนอน ครืด ครืด ผมนอนเล่นเกมส์อยู่ที่โซฟาด้านนอกก่อนจะมีคนโทรเข้ามาแทรกจะใครได้ล่ะที่กล้าโทรหาผมเวลานี้ ความเกรงใจหาเคยมีไม่หรอก “ว่าไงครับคุณแม่มีอะไรให้ลูกชายคนนี้รับใช้ไม่ทราบครับ” (ฝีมือแกใช่มั้ย) “อะไรของแม่” (อยากดูแลน้องก็บอกกันดีๆ ตาเจฟไม่ใช่ให้คนไปป่วนงานของแม่แบบนี้) "แม่พูดอะไรเจฟไม่ได้ทำสักหน่อย เจฟจะทำไปเพื่ออะไร" (ถ้าแม่เชื่อแกแม่ก็ควายแล้วมั้ยตาเจฟ) “เจฟจะทำแบบนั้นไปทำไมแม่ แม่อย่ามาใส่ร้ายเจฟเถอะ” (อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะ พรุ่งนี้แกพาน้องไปเที่ยวด้วยนี่คือคำสั่ง) “อะไรอ่ะแม่ก็พาไปเองสิครับ” (งั้นฉันจะให้ตามาร์คพาน้องไปแทนแกเองก็ได้) “เออ..ไปก็ได้นี่เห็นแก่แม่หรอกนะ”