Yasemin, karşısında donup kalmış Cihan’a bakarken ne hissetmesi gerektiğini bilemiyordu. Yüreğinin bir yanı, yıllardır hasretini çektiği ablası ve yeğeninin bu kadar yakında olmasının verdiği tarifsiz sevinçle doluyken; diğer yanı, burada olduğunu fark ettiklerinde kopacak fırtınanın bilinmezliğiyle sıkışıyordu.
“Cihan…” dedi, sesi titrek ama kararlıydı. Genç adamın koluna dokunarak onu kendine getirmeye çalıştı. “Kendine gel. Ne yapacağız şimdi?”
Cihan derin bir nefes aldı, yüzüne çöken endişeyi saklayamıyordu. “Bilmiyorum…” dedi kısık bir sesle. “Seni burada görürlerse… özellikle ağabeyim… beni diri diri gömer. Gömmekle kalmaz, çükümden tavana asar anasını satayım!"
Sözler ağzından dökülür dökülmez ne söylediğini anında fark etti. Yasemin’in gözleri irice açılmıştı. Cihan, suçüstü yak
