**บทที่ 27**
ฉันมองตามแผ่นหลังของพี่เรสที่เดินออกจากห้องไป เพราะนัดลูกค้าสำคัญเอาไว้ ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงฉันกับลูกแก้วแค่สองคน เธอน่าสงสารมากฟังจากที่เล่ามา ฉันเคยผ่านมันมาแล้ว ความเสียใจแบบนี้ แต่กรณีของเธอมันมีความต่าง ความรักข้างเดียว เหมือนฝ่ายชายจะไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย รับรักเธอเพราะความรำคาญ แบบนี้ก็มีหรอ!!
“พี่คบกับเฮียนานยังคะ” เธอถามฉันขึ้น มือเล็กๆ นั้นกำลังยกขึ้นปราดน้ำตาที่ไหลอาบสองข้างแก้ม
“ไม่นานจ๊ะ” ฉันไม่อยากอธิบายอะไรมากมาย เพราะมันคงไม่จำเป็น “เลิกร้องไห้เถอะ พี่เคยผ่านจุดนี้มาแล้ว รักตัวเองให้มาก ถ้าเขาไม่รักเรา แค่หันมาใส่ใจตัวเองก็พอ หรือหันกลับมามองคนที่รักเรา”
“หนูทำไม่ได้”
“ตอนแรกๆ ก็แบบนี้แหละ เรายังไม่ชินที่จะไม่มีเขา การเลิกรักใครสักคนว่ายากแล้ว แต่การลืมมันยากยิ่งกว่า ทำไมต้องให้คนที่ไม่ได้รักเรามาทำร้ายเราได้ละ” คำถามของฉันทำให้ลูกแก้วนิ่งไป ใช่!! ฉันพ
