KAPALIT NI TATAY

KAPALIT NI TATAY 1985 Buwan ng Disyembre Bayan ng Sta Monica Isang napakaganda at mabait na asawa sa kanyang paglaki. Na katulad ng asawa ng Tatay niya, ANG KANYANG INA Subalit ngayon naba ang katuparan nito? Ngayong bente anyos na siya? BILANG KAPALIT NI TATAY ____________ *blurb: Matapos masawi sa isang sakuna ang Asawa ni Tesa na si Andoy, ay ang kanyang panganay na Anak na ang tumayo bilang bagong Padre de Pamilya ng kanilang tahanan. Ang kanyang Panganay na Anak na sa murang edad pa lang ay naglaan na ng labis na pagmamahal para sa kanyang Ina. Ang kanyang Panganay na Anak din na si Anton, na halos perpektong kapalit din ni Andoy, dahil sa laki ng pagmamahal nito sa kanyang Ina. Subalit sa kabila nito ay may pupukaw sa buong atensiyon ni Tesa. At ito ay ang mas nakakabata niyang kapatid na Liam. Mula sa napaka gwapong itsura, tindig, pangangatawan, pagkilos, sa paraan ngpananalita at higit sa lahat, ay kung paano siya minahal at inalagaan nito. Na halos replika ng nasira niyang Asawa. Kaya naman, maaari bang gamitin ni Tesa ang pagkakataong hindi na siya mangulila pa sa Asawa. Samantalang nandiyan naman ang dalawa niyang Anak na lalake, bilang kapalit ng Tatay nila? All rights reserved © 2025 Mom's Gallery BABALA ***may mga lengwahe sa kwento na hindi kaaya-aya sa may sensitibong pananaw. kaya naman ipinapayo ko na kung hindi kayo kumportable sa ganitong tema, ay pinapayuhan kong huwag niyo na pong basahin! ____________ MADALING ARAW NG LUNES Isang bagyo ang nagbabagyang dumaan sa kanilang probinsiya ng San Miguel. At mapapansin na din sa paligid ang malakas na paghampas ng napakalakas na hangin sa mga puno ng bakawan at matataas na puno ng niyog na tila sumasabay sa bawat ritmo ng hangin. Napakalamig din ng simoy nito, na halos nanunuot sa kanilang mga balat, mula pinaghalong malamig na hangin ng Disyembre at ng isang mapaminsalang hangin ng bagyo. Napakataas din ng alon na tila nagngangalit habang malakas na inihahampas ito sa dalampasigan. Ngunit sa kabila nito ay may nakatayong dalawang nilalang habang yakap ang isa't-isa. Isang 32 anyos na babae at isang binata na walang takot na nakatayo malapit sa dalampasigan at takot na naghihintay. Hindi alintana ang ulan, habang mahigpit na magkayakap. Naghihintay para sa isang pag-asa. Pag-asang muling makabalik ang kanilang Padre De Pamilya... Mula sa laot ng napakalawak na dagat, sa kasagsagan ng bagyo. Na marahil ay sa oras na ito nakikipaglaban din para sa kanyang buhay. Matapos nga ito abutan ng bagyo sa laot habang namamalakaya. "Anton, natatakot ako para sa Tatay mo. Paano nalang kung mapahamak siya dahil sa sama ng panahon sa kanilang pamamalakaya sa laot?" Umiiyak na sabi niya sa Panganay na Anak. Habang halos anurin na ng alon ang kaniyang pag-asang muli pang makakasama ang kanyang asawa. "Huminahon ka Nay, magiging maayos din ang lahat. Maaring unos lamang ito, at agad din namang huhupa. At muling kakalma ang kalikasan at makakauwi sila ng ligtas..." Bagamat puno ng takot ang isip ng binata, subalit kailangan niyang pagaanin ang sitwasyon at patuloy na magpakatatag para sa kanyang Ina. Ayaw na niyang bigyan pa ito ng alalahanin. Lalo pa nga at narinig na din niya sa radio ng kanilang kapit-bahay kanina na may papasaang isang napakalakas na bagyo. Isang bagyo na hindi naman sila naabisuhan agad. Isang bagyo pala na akala nila ang isang simpleng sama ng panahon lang? Na hindi naman naibalita sa kanila, upang napaghandaan sana nila. Ngunit paano nga ba niya sasabihin sa Ina ang totoong sitwasyon. Gayong lahat ng senyales ng isang malakas bagyo ay nagbabadya na talaga. Na bagamat wala pang dalang malakas na ulan ay hindi naman ito maikakaila sa nag-aalburutong karagatan. "Sana nga Anton ay tama ka, sana nga ay matapos agad ang unos na ito. Kaya naman maghihintay pa tayo... Sasamahan mo naman ako diba?" "Oo Nay, at sabay nating hihintaying magtapos ang unos na ito at sabay din nating sasalubungin si Tatay na may ngiti sa ating mga labi." Isang nakakakalakas na loob na puno ng pag-asa. Isang garantiya na sobrang pinanghiwakan ng magandang ginang, ang Ina ni Anton na si Tesa. Ang kanyang Ina din naman na kay tagal na din niyang inaasam. At minsan ding pinangarap na maging kabiyak sa kanyang puso sa mga panaginip at pantasya niya. At maari nga bang isipin ni Anton ang pagkakataong ito na ngayon na magaganap? Na tuluyang makuha niya mula sa Ama ang napakaganda niyang Ina? Sa sandaling hindi na nga makabalik pa ang kanyang Ama? Napailing siya at pilit na inaalis sa isip ang isang kapangahasan. Kapangahasang hindi niya dapat naiisip sa ganitong pagkakataon. "Sana nga, sana nga ay makabalik sila ng ligtas Anak.." Na kahit siya ay gusto na ding mawalan ng pag-asa. Lalo pa at patuloy na lumalakas ang paghampas ng hangin. Nakakabahala ito para sa binata, lalo na at kabisado niya ang dagat. Alam niya ang magbabadyang panganib kaya ganito kasungit ang panahon para sa mandaragat din naman na kagaya niya. At sa ganitong panahon sa dagat at wala pang nakaligtas kahit isa. Dahil ano na nga ba ang kakayahang lumaban ng isang maliit na bangka sa napakalalaking alon ng dagat. Kaya naman wala naman siyang kayang gawin sa tulad nito kundi yakapin ng mahigpit ang kanyang magandang Ina. At damayan din naman sa pighating dinadanas nito. Na gaya din naman ng eksaktong nararamdaman niya.. "Huhupa din ang bagyo, at ang muli mong makakasama si Tatay," "Paano kung hindi na Anton?" "SASAMAHAN KITA NAY .. Pangako yan!" Isang pangako sa gitna ng trahedya. Isang tiyak na garantiya mula sa nagbabadyang panganib. "Salamat Anton..." Bagamat puno ng alalahanin. Sa gitna ng malakas na unos. Sa malalakas na hampas ng hangin... Subalit tila may pilit na naghuhumiyaw na isang katuparan... Nang isang pag-asa... "Ngunit kaya mo bang paniwaalang hindi kita pababayaan Nay, at ipinapangako sa harap ng bagyo at nag aalimpuyong mga alon na kahit kailan ay hindi kita pababayaan bilang kapalit ni Tatay. Na aakuin ko na buong tatag ang lahat ng responsibilidad ang lahat ng iniwan niya. Dahil minsan na akong nangako sa kanya. Minsan ko na din namang pinangarap ang pagkakataong ito. Na bagamat hindi ko naman ginusto subalit ito ang tila idindikta ng tadhana. Subalit buong tapang ko namang itataguyog ang lahat ng mga maiiwan niya..." "Anton?..." halata ang pagkabigla sa kanyang magandang mukha. "Gaya ng paulit-ulit kong sinasabi ay hindi kita pababayaan Nay. Mamahalin kita n g higit pa sa nagawa ni Itay. At ipangako ding hinding hindi kita sasaktan." Isang pangako sa sa gitna ng tiyak na trahedya. Isang pangakong tila agad namang tinanggap ng Ina. Dahil kahit siya ay nawawalan na ng pag-asa. "Alam mong gustong gusto kita Nay. Matagal na at magpapatuloy ito. Dahil kay tagal kitang inasam, pinantasya at ngayon ay handa na ako Nay. Handa na akong paglingkuran ka habang buhay. Gagawin ko ang lahat ng kaya ko upang itaguyod kayo at maging ang mga kapatid ko." "Pero alam mong maling-mali ito? Alam mong hindi mo dapat nararamdaman ito sa ganitong sitwasyon?" "Kamumuhian tayo ng langit, at siguro nga ay mas malala pa." "Makinig ka... Handa na ako kahit sa ano pa mang parusa... Alam mo yan at hindi yon mababago pa ng kahit anong panganib dahil sa kapangahasan ko. At ngayon ay mangako kang magsasama na tayo sa sandaling humupa ang bagyo. Sa sandaling muling sumikat ang araw at magbigay sa atin ng liwanag." "Pero naguguluhan ako... Dapat ba talaga na ganito?" "Oo dahil bata pa lang ako ay pinangarap ko na ito, na pinantasya ko na. At aaminin ko na labis labis kong kinainggitan ang sarili kong Ama dahil may isang Tesa na nagmamahal sa kanya." "Anak..." Patuloy na humampas ang hangin. Ngunit patuloy silang nakatayo at magkayakap. Na sinabayan pa ng napakalakas na ulan. Sandaling naglaho ang takot sa puso ni Tesa. At saglit na mapanatag sa mahigpit na yakap ng Panganay na Anak. Dahil ngayon at alam niyang kahit kailan ay hindi siya pababayaan nito. Please leave a comment and vote 🙏