My Little Bestfriend (One shot)

"Happy birthday to you~ happy birthday to you~ happy birthday happy birthday, happy birthday to you~" masayang kinakanta ng mga taong nakapaligid sa akin no'ng araw na iyon. "Happy 7th birthday Jane!" sabay bati sa akin ng aking mga kaibigan. At abot sakin ang kanilang mga regalo. Maya maya lang ay lumapit si mommy sa akin at inabot ang isang di katamtamang laki na kahon. "It's for you baby, open it when your daddy is already here okay?" sabi ni mommy at hinalikan ako sa aking pisngi. "Wait your daddy okay? Dun lang si mommy baby mag gigrill lang ako ng favorite mo" mommy said then pats may head. I just nod at her. Pumunta na si mommy sa likod ng bahay kung saan nakapwesto ang aking mga handa. maya maya lang... "HAPPY BIRTHDAY MY LITTLE PRINCESS!" Bati ni daddy sabay luhod sa harapan ko at kiniss ako sa aking noo. "Daddy! Bakit ngayon lang po kayo" sabi ko habang naka-pout. "Sorry baby, may dinaanan pa kasi si daddy e. but! May ibibigay sayo si daddy pero bago yun, close your eyes" tuwang tuwa ako nung makita ko ang saya at sigla sa mukha ni daddy. I just nod at him then closed my eyes. "Okay in the count of three you will open your eyes okay?" "one, two, three!" Dahan dahan kong minulat ang aking mga mata at hindi ako makapaniwala nang bumungad sa akin ang itim na itim ng mga mata mula sa napaka cute na labrador sa aking harapan. "A puppyyyy! Wowww! daddy! thankyouuu! Thankyou daddy!" Agad kong kinuha at niyakap ang munting tuta na golden brown ang mga malalagong balahibo na naging dahilan para magmukha itong buhay na laruan. Agad din naman nitong dinalaan ang aking kaliwang pisngi. Nang makaalis si Daddy ay kinausap ko ang tuta na nakaupo rin sa aking harapan at nakatingin sa'kin. "Sabi ni Mommy, buksan ko raw itong gift niya sa'kin kapag dumating na raw si daddy!" Sabi ko habang unti unting sinisira ang gift wrap ng kahon. Nakatingin lamang sa akin ang munting tuta dahilan para ang isang batang tulad ko ay mapangiti. Nang tuluyan nang mabuksan ang kahon, kinuha ko ang isang collar na kulay itim at may silver na palawit na hugis buto. Agad ko itong inilagay sa leeg ng aking munting kaibigan. "There! I know it will suit you!" Tuwang tuwa na sabi ko at muling ikinandong ang tuta sa aking mga hita at niyakap ito. After a minute... Nasa likod na kami ng bahay at sina mommy and daddy ay abala sa pag grilled ng paborito ko. At ang iba ay abala sa pagsasaya sa party ko. Kami lang ng munting tuta ang nandito sa may slide at nakaupo sa damuhan. "Okay little puppy, i will named you... hmmm... Lucas!" Sabi ko habang himas himas ang kaniyang ulo. "Warf! warf!" And he likes the name. Tiningnan at pinanood ko sina mommy and daddy, kitang kita ko kung gaano sila kasaya nung araw na yon. Pero sa kabila ng kasiyahan at kung gaano kaperpekto ang mga sandaling yon ay siyang bilis hingin ng kapalit. Tandang tanda ko pa kung gaano kaganda ang ngiti nila mommy and daddy habang magkayakap at nakatingin sa amin ni Lucas ng biglang... *BOOOM!* Nagising ako ng dilaan ni Lucas ang aking kaliwang pisngi. Isang panaginip ulit. Lumingon ako sa bintana ng aking kwarto. Nag uumpisa na ang mga ingay at paputok. Naglakad ako palapit sa bintana kasunod si Lucas. Tiningnan ko ang orasan at 12:00 AM na hudyat na bagong taon na. Namalayan ko na lamang na biglang namasa ang aking pisngi at dahil iyon sa aking luha na hindi ko namalayang tumutulo na pala. At hindi ko na napigilan ang aking sarili. "Mom... dad.. i wish you were still here.. watching these beautiful fireworks... bakit po kasi ang aga niyo po akong iniwan e.. miss ko na po kayo sobra.." pinunasan ko ang aking luha kahit alam kong walang bisa ito para mapatigil ang aking pag iyak. Naramdaman ko nalang na dinilaan ni Lucas ang aking kamay dahilan para mapatingin ako sa aking munting kaibigan. "I know Lucas.."sabi ko habang mapait na ngumiti sa kanya. "I know you will never leave me what ever happens" sabi ko then i pats his head. "Arf! arf!" tugon niya sakin at alam kong sang ayon siya sa aking sinabi. Agad akong lumuhod at niyakap si Lucas. Ngunit wala parin tigil sa pagtulo ang aking luha. Limang taon na ang nakakaraan.. hindi ko alam kung bakit kailangang mangyare yun. Napakasaya namin nung araw na 'yon. Ngunit nung araw ring iyon ay iniwan ako nina mommy at daddy. Dahil sa pagsabog mula sa gas na ginamit sa pag gigrilled madaming nadamay at iilan lamang ang nakaligtas kasama na kami ni Lucas. Kahit nagkagalos man, ay hindi non mapapantayan ang hindi parin naghihilom na sugat sa aking puso. Sa loob ng limang taon, natuto akong maging matatag sa murang edad nakaya kong mamuhay ng walang inaasahan kahit na pinatira at kinupkop ako ng aking tiyahin, sa tulong ni Lucas natuto akong bumangong muli at magpatuloy sa buhay. Si Lucas lamang ang aking kasakasama kahit saan man ako magpunta, sa pagpasok man sa eskwelahan ay hatid niya ako at hinihintay sa labas ng gate pag oras na ng uwian. Nakatulong din ang lapit ng bahay sa eskwelahang pinapasukan ko ng panahong iyon. Labing dalawang taon na ako at first year highschool. Dahil hindi ko na nakaugaliang makioagkaibigan pa mula ng pumanaw ang aking mga magulang, wala nang nagtangka pang makipag kaibigan sa akin o kahit makipag usap kung hindi importante. At dumami ang mga taong nambubully sa akin. "Weirdo!" Sabi ng isang batang babae na halos kasing edad ko lamang. Papalabas na ako at nasa hallway malapit sa gate, tumingin ako at wala ang guard duon. Hindi ko ito pinansin at nagpatuloy hanggang sa tinisod ako ng isang kasama nito dahilan para madapa ako. Nagtawanan naman ang tatlo niyang kasama. "Arf! Arf!" Lucas... rinig kong tahol ni lucas at papalapit ito ng papalapit. Nakita ko nalang na nagtakbuhan na ang mean girls at nasa harap ko na si Lucas. Dinilaan ako ni Lucas sa pisngi at inamoy amoy habang umuungot ungot. "Shhh... don't worry, i'm fine.. let's go home hmm?" sabi ko habang himas himas ang kaniyang ulo, kita ko sa mga mata niya na alalalang alala siya sa akin nung araw na iyon. Lagi kong sinasabi sa sarili ko na "may purpose kung bakit binigay sakin si Lucas" dahil sa kaniya, nagkakaroon ako ng pag asa at alam kong may masasandalan at masasandalan ako. Lalong lalo nang... hindi ako nag iisa... Lumipas pa ang mga taon at si Lucas ay patuloy na sinasamahan ako at patuloy akong binabantayan. Hanggang sa dumating yung araw na nalaman kong may anak si Lucas. At dala dala ni Tita Mich ang kulay abong tuta na nakabalot sa kumot. At sinabing "Jane, binigay na sa akin ng kapit bahay, wala daw mag aalaga e, namatay na yung mga kapatid niya. Alam kong di mo matatanggihan dahil anak ito ng aso mo kaya binibigay ko na sayo" At nakaramdam ulit ako ng saya no'ng araw na yun. "Lucas ha, kaya pala minsan pag weekend hundi kita nakikita at nawawala ka sabi ko dahil may nagugustuhan ka. Pero pasensya kana ha, binigay ang anak mo at nahiwalay sa kaniyang ina..." ungot lamang ang sinagot ni Lucas at pinatong ang kaniyang kamay sa aking hita. Masaya ako dahil meron akong Lucas na nakakasama at alam kong hindi ako iiwan. Ngunit nagkamali rin ako... Kinabukasan ginabi kami ng uwi ni Lucas galing eskwelahan dahil sa dami ng gawain. Naglalakad na kami pauwi ng biglang pagliko sa may kanto ay may dalawa kaming nakasalubong na lalaking lasing at mukhang adik. Humigpit ang hawak ko sa tali ni Lucas. "Arf! arf!" tahol ni Lucas at bigla akong nakaramdam ng kaba. "Wow pare, may bata oh..." sabi ni manong 1 Lumapit pa sakin ang dalawang lalaki habang ako ay hindi pinapansin at patuloy sa paglalakad habang si lucas naman ay hindi na mapakali. "Hahaha! suplada pala pre... yan ang mga gusto ko.." hanggang sa marahas akong hinawakan sa magkabilang kamay nung dalawang lalaki at nabitawan si Lucas. "B-bitawan niyo ko! Mga manyaaak!" Takot na takot na ako nung mga oras na yon. "Hah! Saka ka namin bibitawan kung papayag ka.." sabi ni manong 2 at binubuksan na ang ilan sa butones ng uniform ko. Nang biglang... "Arf! arf!"kinagat ni Lucas sa binti si manong 1 "Argh! buwiset na aso ka! aray!" hinahampas ni manong si Lucas pero nakakailag si Lucas. "Hindeee!" sigaw ko "Wag ka sabing maingay!" sabi ni manong 2 *tsaaak!* Agad kong kinuha ang pagkakataon para kumawala kay manong 2. Pero may naramdaman akong mainit na likidong umaagos mula sa tagiliran ko. Nakita kong dugo ito. Di ko namalayang may nakatusok sa tagiliran ko. "Yah!" Sinipa ko ng napagkalakas ang gitnang bahagi ng kaniyang katawan at agad ako nitong nabitawan. bigla akong napaupo sa sakit na aking naramdaman. "Aray ko! T*ngin*ng babae ka! Hindi ka makakalayo!" Napahiga si manong 2 habang si manong 1 naman ay abala kay Lucas. Dahil sa kabadong kabado at takot ay wala akong maisip gawin upang maligtas kaming dalawa ni Lucas. "Tulong! Tulungan niyo koo!" Umiiyak na sigaw ko at umaasa na may tutulong sa amin. Paglingon ko kina Lucas at manong 1 ay may hinugot si manong sa bulsa niya na biglang kuminang ang dulo non. Isang patalim... Bigla akong kinain ng aking takot at hindi makagalaw pero gusto kong magwala hanggang sa wala akong magawa halo halo ang aking nararamdaman. "LUCAAAAAAS!" tanging naisigaw ko nalamang ng makita kong walang awang pagsasaksakin nung lalaking iyon si Lucas. At biglang unti unting nanlabo ang aking paningin. At may narinig na mga yabag at sigawan sa aking paligid hanggang sa nagdilim na ang aking paningin. **** 3 years had passed.. at hindi ko pa din malimutan ang mga nangyare ng mga nagdaang taon. Sobrang daming nangyare. Nagising nalang ako na nasa hospital bed at nasa tabi si Tita Mich. "A-Asan po si Lucas?" tanong ko... "wala na siya Jane... hindi na nakasurvive si Lucas..." yun ang dumagdag sa sakit na aking naranasan no'ng nawala ang aking mga magulang. Lumipas man ang ilang araw, buwan o taon, hindi ko maiaalis si Lucas sa aking isipan at sa aking puso. Kasama ng mga alaala ng aking mga magulang ay naroroon si Lucas. "Lucas, akala ko ba hindi mo 'ko iiwan..." sabi ko habang nakaharap sa puntod nina mommy, daddy at Lucas. Himas himas ko ang tuta na anak ni Lucas na si Ash. "I hope na kasama mo na sina mommy jan... ikamusta mo ko okay?" di ko namalay na umiiyak na pala ako... hanggang sa may naramdaman akong yumakap sakin mula sa likod. "Jane... shhh...stop crying, nandito na ako... hindi kita papabayaan. I know my reason lahat ng nangyare. at alam ko ring masaya na sila at magkakasama at ginagabayan ka hanggang ngayon." sabi ni Vince ang taong tumutulong para maghilom ang mga sugat na naiwan sa puso ko. Siya ang aking naging sandalan simula nang ako'y makapagtapos sa aking pag aaral. Ngayon, hindi niya ako pinapabayaan dahil simula ng mangyare ang lahat ng iyon ay unti unti akong bumabangong muli kasama ang lalaking nag alaga sa akin. "Napakarami naming pinagdaanan ni Lucas, at dahil don napakalaking pasasalamat ko sa kaniya... utang ko ang buhay ko sa kaniya." sinasabi ko ang mga iyon habang himas himas ang anak ni Lucas na nasa aking hita. I just nod at him at idinantay ang ulo sa kaniyang balikat. "Maging masaya ka sana sa piling nina mommy Lucas... thankyou for 10 years of friendship... thankyou for taking care of me... thank you so much... hindi kita malilimutan... i love you my little bestfriend...""Happy birthday to you~ happy birthday to you~ happy birthday happy birthday, happy birthday to you~" masayang kinakanta ng mga taong nakapaligid sa akin no'ng araw na iyon. "Happy 7th birthday Jane!" sabay bati sa akin ng aking mga kaibigan. At abot sakin ang kanilang mga regalo. Maya maya lang ay lumapit si mommy sa akin at inabot ang isang di katamtamang laki na kahon. "It's for you baby, open it when your daddy is already here okay?" sabi ni mommy at hinalikan ako sa aking pisngi. "Wait your daddy okay? Dun lang si mommy baby mag gigrill lang ako ng favorite mo" mommy said then pats may head. I just nod at her. Pumunta na si mommy sa likod ng bahay kung saan nakapwesto ang aking mga handa. maya maya lang... "HAPPY BIRTHDAY MY LITTLE PRINCESS!" Bati ni daddy sabay luhod sa harapan ko at kiniss ako sa aking noo. "Daddy! Bakit ngayon lang po kayo" sabi ko habang naka-pout. "Sorry baby, may dinaanan pa kasi si daddy e. but! May ibibigay sayo si daddy pero bago yun, close your eyes" tuwang tuwa ako nung makita ko ang saya at sigla sa mukha ni daddy. I just nod at him then closed my eyes. "Okay in the count of three you will open your eyes okay?" "one, two, three!" Dahan dahan kong minulat ang aking mga mata at hindi ako makapaniwala nang bumungad sa akin ang itim na itim ng mga mata mula sa napaka cute na labrador sa aking harapan. "A puppyyyy! Wowww! daddy! thankyouuu! Thankyou daddy!" Agad kong kinuha at niyakap ang munting tuta na golden brown ang mga malalagong balahibo na naging dahilan para magmukha itong buhay na laruan. Agad din naman nitong dinalaan ang aking kaliwang pisngi. Nang makaalis si Daddy ay kinausap ko ang tuta na nakaupo rin sa aking harapan at nakatingin sa'kin. "Sabi ni Mommy, buksan ko raw itong gift niya sa'kin kapag dumating na raw si daddy!" Sabi ko habang unti unting sinisira ang gift wrap ng kahon. Nakatingin lamang sa akin ang munting tuta dahilan para ang isang batang tulad ko ay mapangiti. Nang tuluyan nang mabuksan ang kahon, kinuha ko ang isang collar na kulay itim at may silver na palawit na hugis buto. Agad ko itong inilagay sa leeg ng aking munting kaibigan. "There! I know it will suit you!" Tuwang tuwa na sabi ko at muling ikinandong ang tuta sa aking mga hita at niyakap ito. After a minute... Nasa likod na kami ng bahay at sina mommy and daddy ay abala sa pag grilled ng paborito ko. At ang iba ay abala sa pagsasaya sa party ko. Kami lang ng munting tuta ang nandito sa may slide at nakaupo sa damuhan. "Okay little puppy, i will named you... hmmm... Lucas!" Sabi ko habang himas himas ang kaniyang ulo. "Warf! warf!" And he likes the name. Tiningnan at pinanood ko sina mommy and daddy, kitang kita ko kung gaano sila kasaya nung araw na yon. Pero sa kabila ng kasiyahan at kung gaano kaperpekto ang mga sandaling yon ay siyang bilis hingin ng kapalit. Tandang tanda ko pa kung gaano kaganda ang ngiti nila mommy and daddy habang magkayakap at nakatingin sa amin ni Lucas ng biglang... *BOOOM!* Nagising ako ng dilaan ni Lucas ang aking kaliwang pisngi. Isang panaginip ulit. Lumingon ako sa bintana ng aking kwarto. Nag uumpisa na ang mga ingay at paputok. Naglakad ako palapit sa bintana kasunod si Lucas. Tiningnan ko ang orasan at 12:00 AM na hudyat na bagong taon na. Namalayan ko na lamang na biglang namasa ang aking pisngi at dahil iyon sa aking luha na hindi ko namalayang tumutulo na pala. At hindi ko na napigilan ang aking sarili. "Mom... dad.. i wish you were still here.. watching these beautiful fireworks... bakit po kasi ang aga niyo po akong iniwan e.. miss ko na po kayo sobra.." pinunasan ko ang aking luha kahit alam kong walang bisa ito para mapatigil ang aking pag iyak. Naramdaman ko nalang na dinilaan ni Lucas ang aking kamay dahilan para mapatingin ako sa aking munting kaibigan. "I know Lucas.."sabi ko habang mapait na ngumiti sa kanya. "I know you will never leave me what ever happens" sabi ko then i pats his head. "Arf! arf!" tugon niya sakin at alam kong sang ayon siya sa aking sinabi. Agad akong lumuhod at niyakap si Lucas. Ngunit wala parin tigil sa pagtulo ang aking luha. Limang taon na ang nakakaraan.. hindi ko alam kung bakit kailangang mangyare yun. Napakasaya namin nung araw na 'yon. Ngunit nung araw ring iyon ay iniwan ako nina mommy at daddy. Dahil sa pagsabog mula sa gas na ginamit sa pag gigrilled madaming nadamay at iilan lamang ang nakaligtas kasama na kami ni Lucas. Kahit nagkagalos man, ay hindi non mapapantayan ang hindi parin naghihilom na sugat sa aking puso. Sa loob ng limang taon, natuto akong maging matatag sa murang edad nakaya kong mamuhay ng walang inaasahan kahit na pinatira at kinupkop ako ng aking tiyahin, sa tulong ni Lucas natuto akong bumangong muli at magpatuloy sa buhay. Si Lucas lamang ang aking kasakasama kahit saan man ako magpunta, sa pagpasok man sa eskwelahan ay hatid niya ako at hinihintay sa labas ng gate pag oras na ng uwian. Nakatulong din ang lapit ng bahay sa eskwelahang pinapasukan ko ng panahong iyon. Labing dalawang taon na ako at first year highschool. Dahil hindi ko na nakaugaliang makioagkaibigan pa mula ng pumanaw ang aking mga magulang, wala nang nagtangka pang makipag kaibigan sa akin o kahit makipag usap kung hindi importante. At dumami ang mga taong nambubully sa akin. "Weirdo!" Sabi ng isang batang babae na halos kasing edad ko lamang. Papalabas na ako at nasa hallway malapit sa gate, tumingin ako at wala ang guard duon. Hindi ko ito pinansin at nagpatuloy hanggang sa tinisod ako ng isang kasama nito dahilan para madapa ako. Nagtawanan naman ang tatlo niyang kasama. "Arf! Arf!" Lucas... rinig kong tahol ni lucas at papalapit ito ng papalapit. Nakita ko nalang na nagtakbuhan na ang mean girls at nasa harap ko na si Lucas. Dinilaan ako ni Lucas sa pisngi at inamoy amoy habang umuungot ungot. "Shhh... don't worry, i'm fine.. let's go home hmm?" sabi ko habang himas himas ang kaniyang ulo, kita ko sa mga mata niya na alalalang alala siya sa akin nung araw na iyon. Lagi kong sinasabi sa sarili ko na "may purpose kung bakit binigay sakin si Lucas" dahil sa kaniya, nagkakaroon ako ng pag asa at alam kong may masasandalan at masasandalan ako. Lalong lalo nang... hindi ako nag iisa... Lumipas pa ang mga taon at si Lucas ay patuloy na sinasamahan ako at patuloy akong binabantayan. Hanggang sa dumating yung araw na nalaman kong may anak si Lucas. At dala dala ni Tita Mich ang kulay abong tuta na nakabalot sa kumot. At sinabing "Jane, binigay na sa akin ng kapit bahay, wala daw mag aalaga e, namatay na yung mga kapatid niya. Alam kong di mo matatanggihan dahil anak ito ng aso mo kaya binibigay ko na sayo" At nakaramdam ulit ako ng saya no'ng araw na yun. "Lucas ha, kaya pala minsan pag weekend hundi kita nakikita at nawawala ka sabi ko dahil may nagugustuhan ka. Pero pasensya kana ha, binigay ang anak mo at nahiwalay sa kaniyang ina..." ungot lamang ang sinagot ni Lucas at pinatong ang kaniyang kamay sa aking hita. Masaya ako dahil meron akong Lucas na nakakasama at alam kong hindi ako iiwan. Ngunit nagkamali rin ako... Kinabukasan ginabi kami ng uwi ni Lucas galing eskwelahan dahil sa dami ng gawain. Naglalakad na kami pauwi ng biglang pagliko sa may kanto ay may dalawa kaming nakasalubong na lalaking lasing at mukhang adik. Humigpit ang hawak ko sa tali ni Lucas. "Arf! arf!" tahol ni Lucas at bigla akong nakaramdam ng kaba. "Wow pare, may bata oh..." sabi ni manong 1 Lumapit pa sakin ang dalawang lalaki habang ako ay hindi pinapansin at patuloy sa paglalakad habang si lucas naman ay hindi na mapakali. "Hahaha! suplada pala pre... yan ang mga gusto ko.." hanggang sa marahas akong hinawakan sa magkabilang kamay nung dalawang lalaki at nabitawan si Lucas. "B-bitawan niyo ko! Mga manyaaak!" Takot na takot na ako nung mga oras na yon. "Hah! Saka ka namin bibitawan kung papayag ka.." sabi ni manong 2 at binubuksan na ang ilan sa butones ng uniform ko. Nang biglang... "Arf! arf!"kinagat ni Lucas sa binti si manong 1 "Argh! buwiset na aso ka! aray!" hinahampas ni manong si Lucas pero nakakailag si Lucas. "Hindeee!" sigaw ko "Wag ka sabing maingay!" sabi ni manong 2 *tsaaak!* Agad kong kinuha ang pagkakataon para kumawala kay manong 2. Pero may naramdaman akong mainit na likidong umaagos mula sa tagiliran ko. Nakita kong dugo ito. Di ko namalayang may nakatusok sa tagiliran ko. "Yah!" Sinipa ko ng napagkalakas ang gitnang bahagi ng kaniyang katawan at agad ako nitong nabitawan. bigla akong napaupo sa sakit na aking naramdaman. "Aray ko! T*ngin*ng babae ka! Hindi ka makakalayo!" Napahiga si manong 2 habang si manong 1 naman ay abala kay Lucas. Dahil sa kabadong kabado at takot ay wala akong maisip gawin upang maligtas kaming dalawa ni Lucas. "Tulong! Tulungan niyo koo!" Umiiyak na sigaw ko at umaasa na may tutulong sa amin. Paglingon ko kina Lucas at manong 1 ay may hinugot si manong sa bulsa niya na biglang kuminang ang dulo non. Isang patalim... Bigla akong kinain ng aking takot at hindi makagalaw pero gusto kong magwala hanggang sa wala akong magawa halo halo ang aking nararamdaman. "LUCAAAAAAS!" tanging naisigaw ko nalamang ng makita kong walang awang pagsasaksakin nung lalaking iyon si Lucas. At biglang unti unting nanlabo ang aking paningin. At may narinig na mga yabag at sigawan sa aking paligid hanggang sa nagdilim na ang aking paningin. **** 3 years had passed.. at hindi ko pa din malimutan ang mga nangyare ng mga nagdaang taon. Sobrang daming nangyare. Nagising nalang ako na nasa hospital bed at nasa tabi si Tita Mich. "A-Asan po si Lucas?" tanong ko... "wala na siya Jane... hindi na nakasurvive si Lucas..." yun ang dumagdag sa sakit na aking naranasan no'ng nawala ang aking mga magulang. Lumipas man ang ilang araw, buwan o taon, hindi ko maiaalis si Lucas sa aking isipan at sa aking puso. Kasama ng mga alaala ng aking mga magulang ay naroroon si Lucas. "Lucas, akala ko ba hindi mo 'ko iiwan..." sabi ko habang nakaharap sa puntod nina mommy, daddy at Lucas. Himas himas ko ang tuta na anak ni Lucas na si Ash. "I hope na kasama mo na sina mommy jan... ikamusta mo ko okay?" di ko namalay na umiiyak na pala ako... hanggang sa may naramdaman akong yumakap sakin mula sa likod. "Jane... shhh...stop crying, nandito na ako... hindi kita papabayaan. I know my reason lahat ng nangyare. at alam ko ring masaya na sila at magkakasama at ginagabayan ka hanggang ngayon." sabi ni Vince ang taong tumutulong para maghilom ang mga sugat na naiwan sa puso ko. Siya ang aking naging sandalan simula nang ako'y makapagtapos sa aking pag aaral. Ngayon, hindi niya ako pinapabayaan dahil simula ng mangyare ang lahat ng iyon ay unti unti akong bumabangong muli kasama ang lalaking nag alaga sa akin. "Napakarami naming pinagdaanan ni Lucas, at dahil don napakalaking pasasalamat ko sa kaniya... utang ko ang buhay ko sa kaniya." sinasabi ko ang mga iyon habang himas himas ang anak ni Lucas na nasa aking hita. I just nod at him at idinantay ang ulo sa kaniyang balikat. "Maging masaya ka sana sa piling nina mommy Lucas... thankyou for 10 years of friendship... thankyou for taking care of me... thank you so much... hindi kita malilimutan... i love you my little bestfriend..."