“เพราะอะไรถึงเดินออกมาไม่ได้...ขิงบอกได้ไหม”
“...โดนแบล็กเมล์ มันไปไหนไม่ได้หรอกไทน์~”
ฉันบอกเขาทั้งน้ำตา สุดท้ายวันนี้ความอัดอั้นที่ทำให้อ่อนแอกับความอ่อนโยนที่ทำให้ใจเริ่มมีพลังของเขาก็ทำให้ฉันเก็บความลับเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป
“...อะไรนะ~” ไทน์จะอึ้งหรือรู้สึกยังไงฉันไม่รู้แต่ฉันทำได้แค่ปล่อยโฮออกมา
ฉันยังบอกเขาได้แค่นี้เพราะไม่พร้อมพูดถึงเรื่องน่าสมเพชเรื่องนั้น
“ฮึก! ฮื่อ ๆ ๆ” ฉันเอาแต่ก้มหน้ามองมือตัวเองที่บีบกันไว้ ฉันอายมากนะ ฉันอายเขาที่สุดเลย
“ขิง”
“ฮื่อ ๆ ๆ อย่าเพิ่งถามได้ไหมไทน์~ ฮื่อ ๆ ๆ”
“อื้ม”
หมับ~
“...ฮึก! ฮื่อ ๆ ๆ” เขารับปากแล้วขยับเข้ามากอดฉันเอาไว้ ไม่ได้กอดแน่นแต่อ่อนโยนมากเหลือเกิน มากจนฉันหยุดร้องไม่ได้เลย
ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นซุกอกของเขาที่ยังกอดฉันเอาไว้โดยที่ไม่ได้พูดอะไรตามที่ฉันขอจนเวลาผ่านไปพักหนึ่งถึงได้ขยับตัวออกจากเขาช้า ๆ พอขยับออกไทน์ก็เช็ดน้ำตาใ
