EP : 11

1394 Words

“...ขอโทษ กูขอโทษนะขิง” “...” นี่เหนื่อยจนฝันอะไรบ้าบอคอแตกได้ขนาดนี้เลยเหรอวะขิง? “ไงมึง ตื่นแล้วเหรอนึกว่าจะหลับจนถึงเบตงซะอีก” มีนาทักฉันที่ตื่นมานั่งทำหน้างงอยู่ที่เบาะได้พักใหญ่แต่ไม่ยอมลงไปข้างล่าง ก็ไม่รู้จะลงไปทำไมไม่ได้ปวดฉี่แดดก็เปรี้ยงซะขนาดนั้นสู้นั่งงงกับความฝันที่เหมือนเสียงแว่วข้างหูยังดีกว่า “บ้า ไปแค่พังงาไม่ถึงเบตงซะหน่อย” “ฮ่า ๆ ๆ เออนั่นแหละแล้วตื่นนานยังหรือเพิ่งตื่น” “ตื่นสักพักแล้ว ซื้อไรมากินบ้างอ่ะ” “ขนมนี่ไง” มีนายื่นถุงขนมมาให้ฉันก็รับมาแต่พอเปิดดูก็ต้องหน้างอเพราะมันมีแต่ขนมจริง ๆ “โหย~ ไรอ่ะมีน ไม่มีของกินเลยเหรอ” “ก็นั่นไงของกิน มึงเห็นเป็นของเซ่นไหว้เหรอจ้ะเพื่อนรัก” “ไม่ใช่~ กูหมายถึงของกินที่กินแล้วอิ่มท้องอ่ะมีน พวกไส้กรอกซาลาเปาอะไรแบบนั้นอ่ะ” “อ๋อ~ ไม่ได้ซื้อจ้ะเพื่อน ถ้าเพื่อนบอกก็จะซื้อมาให้อยู่จ้ะ” “ใจร้ายว่ะ” ฉันย่นจมูกแล้วเบะปากใส่มีนา “ก็กลัวมึงหลับยาวอ่ะ ลงไปซื้อไหมล่ะกูไปเป็นเพื่อน หรือโทรบอกให้เกรย์ซื้อมาให้” คำถามของมีนาทำฉันสนใจแต่พอมองไปเห็นแดดของนอกอีขิงก็รู้สึกขี้เกียจ หิวนะแต่แดดมันร้อนไม่ไปดีกว่ายิ่งจะให้โทรไปบอกเกรย์ให้ซื้อมาให้ยิ่งไม่มีทางแค่เมื่อเช้าไปถึงคณะก็โดนแซวว่าขาดกันไม่ได้จนต้องหนีบแฟนไปด้วยแล้วก็โดนแซวหลายครั้งจนรำคาญฉันไม่คิดจะโทรไปฝากนายนั่นซื้อหรอก ไม่อยากให้ใครมองว่าดูแลกันดี ไม่อยากโดนใครมองว่าความสัมพันธ์ของฉันกับเกรย์ดีทั้งที่ความจริงมันโคตรแย่ ไม่เป็นไรแค่ขนมก็คงประทังความหิวได้...มั้ง เฮ้อ~ “ว่าไงมึง” “ไม่เอาอ่ะ เกรงใจมึง” ขี้เกียจด้วย แหะ ๆ “เกรงใจทำไม อ้าวนั่นไงแฟนมึงมาแล้ว ใช้ให้ลงไปซื้อให้สิ พลังความรักยังไงนายนั่นก็ไปซื้อให้มึงอยู่แล้ว” มีนาหันไปเจอเกรย์เดินขึ้นรถมาพอดีเลยแนะนำและคำแนะนำของเพื่อนก็ทำให้ฉันต้องรีบปฏิเสธ “ไม่เอา” “หิวก็บอกแฟนง่าย ๆ แค่นั้นเองขิง” “ไม่” “เป็นไรกัน” เกรย์เดินมาถึงที่เขาก็ถามขึ้นฉันกำลังจะอ้าปากบอกว่าไม่มีอะไรแต่อีเพื่อนรักดันหันไปอ้าปากพูดเร็วกว่า “แฟนนายหิวลงไปซื้อของกินให้ทีฉันซื้อมาแค่ขนมขิงมันหิวอย่างอื่น” “หิว?” เกรย์มองมีนาพูดผ่านตาแล้วหันมาถามฉันสั้น ๆ “นิดหน่อย ไม่เป็นไรกินขนมได้” “ไม่ได้หรอก มึงเป็นคนที่หิวแล้วต้องกินให้อิ่มท้องไม่งั้นมึงไม่หายหิวแน่ นายก็รู้ใช่ไหมเกรย์” “...อืม” “ถ้างั้นลงไปซื้อของกินให้แฟนนายที” มีนาเอ้ย~ มึงก็ช่างไม่ดูหน้ามันเลยค่ะว่ามันไม่ได้มีความกระตือรือร้นอะไรเลยสักนิดกับความหิวของกูเนี่ย “อืม เดี๋ยวจัดการเอง” ฟุบ! เกรย์พูดกับมีนาด้วยเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึกแล้วทิ้งตัวนั่งลงที่เบาะทำให้ฉันกับมีนาเผลอมองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจอยู่แว๊บหนึ่งแต่ไม่นานก็เห็นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ...อย่าบอกนะว่า? “ไอ้ไทน์” นั่นไงกูเดาไม่มีผิดเลย! แค่ไอ้ไทน์คำเดียวฉันก็รู้แล้วว่าไอ้เกรย์จะทำอะไร “เกรย์ฉันลงไปเอง” ฉันรีบแทรกขึ้นแต่เขาไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ “กูฝากมึงเข้าร้านสะดวกซื้อแล้วซื้อของกินมาให้ขิงที...เออ” “เกรย์ฉันบอกว่า... / เงียบ อีกห้านาทีรถจะออกแล้วลงไปทันรึไง” เกรย์หันมาบอกฉันด้วยเสียงรำคาญทำให้ฉันต้องยอมหุบปาก “จะกินอะไร?” เขาถามแต่ฉันไม่ตอบนอกจากหันหน้าไปมองด้านข้าง กูไม่ตอบเท่ากับกูไม่กินค่ะจำไว้ “เอาอะไรก็ได้มึงเลือกมาเลยแล้วกัน อืมขอบใจเว้ย” ติ๊ด! เกรย์วางสายแต่ฉันไม่ได้หันไปมองเขาหรอก ฉันไม่อยากมอง ความจริงก็ไม่ได้โกรธนายนี่หรอกนะเขาก็แค่ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องง่ายด้วยการฝากเพื่อนซื้อของก็แค่นั้น ส่วนฉันทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากเองแต่จะให้ทำยังไงล่ะถึงไม่มีใครรู้แต่ฉันกับผู้ชายคนนั้นรู้ดีว่าเราสองคนไม่ลงรอยกัน แล้วใครมันจะอยากขอความช่วยเหลือจากคนที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อันดีต่อกันจริงไหมคะ ฉันนั่งนิ่งส่วนมีนามันก็แทรกตัวเข้ามาเพื่อไปนั่งข้างในที่เป็นที่นั่งของมัน คนเริ่มทยอยขึ้นมาบนรถกันเยอะแล้วไม่นานรุ่นพี่ก็นับจำนวนคนเช็คว่าสมาชิกขึ้นมาครบกันรึยัง “ใครหาย? ไทน์ใช่ไหมจ้ะ” พี่รองประธานชมรมที่อยู่ปีสามถามขึ้นซึ่งก็คงใช่นั่นแหละเพราะฉันยังไม่ได้ของกิน “ครับ รอก่อนพี่มันซื้อของอยู่” “โอเคจ้ะ” พี่รองประธานชมรมพูดจบแต่รอนานมาก นานเกือบสิบนาทีถึงได้มีเสียงวิ่งตึง ๆ ขึ้นมาบนรถแล้วก็มีเสียงเอ่ยคำขอโทษพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบซึ่งมันทำให้ฉันอดที่จะเหลือบตาไปมองไม่ได้แล้วฉันก็เห็นเขาที่รีบเดินมานั่งที่พร้อมกับหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยความเหนื่อย “ช้าฉิบหายไอ้ห่า” เขาเดินมาถึงที่นั่งก็โดนเกรย์บ่นใส่ ทั้งที่เป็นคนใช้ให้เพื่อนซื้อของให้แท้ ๆ ที่ช้าก็เพราะคนบ่นไม่ใช่รึไงแต่เขาที่โดนบ่นดันแค่กระตุกยิ้มยื่นถุงของกินให้เกรย์แล้วพูดออกมาไม่กี่คำ “มึงจะไปรู้อะไร” ไทน์พูดจบก็ขยับเข้าไปนั่งที่นั่งด้านในที่ติดกระจก ฉันมองเห็นเขาเช็ดเหงื่อของตัวเองแล้วก็มองเห็นด้วยว่าเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขามันมี...รอยยิ้ม ยิ้มอะไร? โดนใช้แล้วยังมีหน้ามาว่ามันมีอะไรให้ต้องยิ้มเหรอ? ถ้าเป็นฉันต่อให้สนิทกันมากแค่ไหนก็โกรธนะดีไม่ดีฉันเขวี้ยงของกินที่ฝากซื้อทิ้งเลยด้วยซ้ำ ใช้แล้วเสือกปากดีก็ไม่ต้องแดก เอ้ย! กิน ฉันไม่เข้าใจหรอกแต่ก็ไม่คิดจะหาคำตอบเพราะถ้าจะหาวิธีเดียวที่จะได้คำตอบคงเป็นการหาจากเขาซึ่งฉันไม่ทำอยู่แล้ว แล้วก็ไม่มีเวลาคิดนานด้วยเพราะเกรย์ยื่นถุงของกินมาให้ฉัน “ของเธอ กินซะ” “อืม” ตอนแรกก็ว่าจะหยิ่งไม่กินนั่นล่ะเพราะไม่อยากให้คนบางคนมาว่าทีหลังแต่กลิ่นของกินที่ถูกอุ่นจนมีควันบาง ๆ ลอยกรุ่นออกมามันส่งกลิ่นยั่วกระเพาะที่สุด ฉันรับถุงมาแต่ยังไม่เปิดกิน เอาไว้ก่อนให้เวลาผ่านไปสักนาทีสองนาทีเพราะเดี๋ยวจะดูเป็นอีขิงผู้หิวโหยมากเกินไป ฉันรอเวลานิดหน่อยซึ่งไม่รู้เหมือนกันนะว่าครบสองนาทีรึยังแต่คงครบแล้วล่ะ ถ้าใจบอกว่าครบมันก็คือครบจากนั้นช่วงเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึง ฉันเปิดถึงของกินถุงที่หนึ่งจากทั้งหมดสองถุงเพราะถุงนี้เป็นอาหารพร้อมทาน พอเปิดออกแล้วมองเห็นของกินก็ถูกใจที่สุด แต่มันก็ไม่ได้มีแค่ความถูกใจหรอกนะคะ มันมีความดีใจด้วยต่างหากล่ะ “...” ไม่ใช่แค่ดีใจแต่ดีใจมากเลยด้วยซ้ำ เขา...ยังจำได้เหรอ เขายังจำได้ใช่ไหมว่าเพื่อนที่เคยเกือบสนิทคนนี้...ชอบกินอะไรบ้าง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more