ของตาย(ยัง)ไม่ตาย

บทนำ ‘ต่อหน้าฉัน เธอทำอย่างนั้น ได้อย่างไร เห็นหรือเปล่า เห็นน้ำตา เวลาที่เธออยู่กับใคร ต่อหน้าฉันเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไร เหมือนเธอกำลังฆ่ากันช้าช้า …หรือเธอจะลืมว่าเรา นั้นยัง ‘รักกัน’…’ ‘คุณ’ เคยเชื่อเรื่องความรักกันบ้างมั้ย เคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รักแท้’ นั้นมีอยู่จริง! แล้วเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รัก’ จะสามารถเปลี่ยนคนๆนึงไปได้ เหมือนกับฉันตอนนี้ที่ยังคงเชื่อว่าความรักนั้นมันสวยงาม และมันก็ยังสามารถเปลี่ยนผู้ชายคนนึงไปได้ หรือไม่ทุกอย่างมันก็แค่ความเพ้อฝันที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง…ฉันอาจจะแค่คิดเอง ว่ารักแท้มันจะสามารถเปลี่ยนเขาได้! สวัสดี! ฉันชื่อแกมม่า เป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดังตอนนี้ฉันเรียนคณะบริหารธุรกิจปีสามเหลืออีกแค่ปีเดียวถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดความฝันของฉันก็จะเป็นจริง! ไม่ใช่ว่าฉันประสบความสำเร็จอะไรหรอก แต่ความฝันของฉันคือการแต่งงานสร้างครอบครัวกับคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉัน คนๆนั้นก็คือ…วายุ! “แกมม่าอย่าบอกนะว่าแกจะรอไอ้วามันมารับ” “ก็คงเป็นแบบนั้นแหละ พวกแกกลับก่อนเลยไม่ต้องห่วงฉัน” ฉันบอกกับกลุ่มเพื่อนสนิทของฉัน ก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละว่าฉันจะรอแฟนสุดที่รักของฉันมารับแฟนของฉันก็คือ ‘วายุ’ เราคบมาได้สองปีแล้ว ปีนี้เป็นปีที่สองก็ไม่อยากจะอวดหรอกนะว่าแฟนของฉัน เขามีดีกรีเป็นถึงเดือดมหาลัย ทั้งหล่อ ทั้งรวย เพอร์เฟคที่สุด ที่สำคัญ…เขาไม่เคยนอกใจฉัน! ถึงแม้ว่าเราจะเรียนกันคนละที่ก็เถอะ แต่วายุก็ไม่เคยทำให้ฉันต้องเสียงใจความมั่นคงเสมอต้นเสมอปลายของเขาทำให้ฉันไม่เอ๊ะใจสงสัยอะไรในตัวเขาแม้แต่น้อยเพราะแบบนี้ไงฉันถึงกล้าบอกว่าความรักมันคือสิ่งที่สวยงาม แต่ไม่ตลอดไป! “แกม! แต่นี้มันจะหกโมงแล้วนะฉันว่าแกไปรอมันที่บ้านฉันก่อนมั้ย” “เดี๋ยวเขาก็มา” ฉันยังยืนยันหนักแน่นคำเดิม สำหรับฉันการที่เขาบอกว่าจะมารับก็มารับ เพราะฉะนั้นฉันก็ไม่อยากจะผิดนัดกับวายุหรอก “ก็แล้วถ้ามันไม่มาละ แกไม่นั่งรอมันเหมือนคราวก่อนหรอ” “…………..” “นั้นสิ เดี๋ยวแกก็ได้นั่งรอคนเดียวอีกหรอก ไปกับพวกฉันก่อนดีกว่าแล้วค่อยโทรบอกวาทีหลังก็ได้” “ฉันก็อยากทำแบบนั้นนะ แต่ฉันกลัวว่าวายุจะโกรธเอานะสิที่ฉันไปกับพวกแกแทนที่จะรอเขาก่อน” ใช่ว่าฉันจะไม่อยากไปกับพวกมันหรอกนะ แต่ฉันกลัวว่ามันจะทำให้วายุไม่พอใจที่ฉันผิดนัดเขา เขาอุว่าย้ำแล้วย้ำอีกว่าจะมารับฉันที่มหาลัยให้ได้ โดยที่ฉันจะต้องรอเขา “แล้วถ้ามันเหมือนครั้งก่อนละแกมม่า” มู่ลี่พูดขึ้พร้อมกับสีหน้าเป็นห่วนฉัน “นั้นสิ ถ้าเหมือนคราวทีแล้วอีกละแกจะไม่รอเก้อหรอ???” แอนรินถามต่อ “ไม่หรอก! คราวที่แล้ววายุคงมีงานที่มหาลัยของเขานะ แต่วันนี้เขาบอกแล้วบอกอีกจะมา เขาก็ต้องมา” “…………” ยัยสองคนนั้นหันไปมองหน้ากัน “พวกแกไปเที่ยวกันก่อนก็ได้ ถ้าวาไม่มาฉันจะให้แกสองคนมารับโอเคมั้ย????” “อืม! ก็ได้ถ้าพวกฉันช็อปกันเสร็จแล้วยังเห็นแกนั่งอยู่ที่นี้ แกต้องไปกับพวกฉันนะ” “อืม! ตามนั้น^^” ถึงขนาดนั้นฉันก็คงจะต้องกลับพร้อมกับพวกมันจริงๆนั้นแหละ แต่ก็ขออย่าให้เหมือนคราวที่แล้วเลย 2 อาทิตย์ก่อน… 16:00น. “ฮัลโหลวา แกมเลิกเรียนแล้วนะ” ‘รอนั้นแหละ เดี๋ยวไปรับ’ แค่ได้ยินว่าเขาจะมารับมันก็ทำให้ฉันดีใจมากแล้ว เพราะปกติน้อยครั้งนักที่วายุแฟนสุดที่รักของฉันเขาจะเป็นคนเอ้ยปากมารับฉันเอง อย่างมากก็แค่ถามว่าฉันถึงคอนโดยัง เขาให้ฉันกลับคนตลอดนั้นแหละจนฉันชิน บางทีก็แอบคิดนะว่าถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันฉันจะได้เห็นหน้าแฟนตัวเองกี่ครั้งต่อเดือน “โอเค แกมรอหน้าตึกนะ” “ครับ!” เขาตอบแค่นั้นก็ตัดสายไป ฉันเข้าใจวายุนะที่เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเขาก็คงเรียนหนักอยู่เหมือนกัน อย่าว่าแหละเนอะอีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้ว เขาก็เลยไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเท่าไหร่ แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็เข้าใจเขาขออย่างเดียว ขอแค่เขาไม่มีคนอื่นแค่นั้นก็พอ! 20:30น. ตูดดดดดดด ตูดดดดดดดดดดด ‘เลขหมายปลายทางที่ท่าน….’ ปิดเครื่อง!!!!!!!! ฉันนั่งรอวายุตั้งแต่สี่โมงจนตอนนี้มันสองทุ่มครึ่งแล้ว ฉันก็ยังนั่งรออยู่เดิม! เขายังไม่มารับฉันแล้วตอนนี้ฉันก็ยังโทรหาเขาไม่ติด โทรไม่ได้เลยมากกว่า “แกม!!!!!!!!!!!” O_O!!!!!!!!!!!! “มู่ลี่!!!!!!!!!!!!!!!” กลับเป็นมู่ลี่ที่มารับฉันแทน เหมือนเธอจะรู้ว่าฉันถูกทิ้งโดยไม่มีสาเหตุ แล้ววันนั้นฉันก็เลยต้องกลับบ้านกับมู่ลี่อีกตามเคย จนฉันมารู้ที่หลังจากปากของวายุว่าเขาติดงานที่ มอ ก็เลยไม่ได้มารับฉันพอจะโทรแบตก็หมด ฉันก็เลยไม่โกรธเพราะเขามีเหตุผลเขาไม่ได้ตั้งใจ!