📚 ปฏิเสธอ่านหนังสือด้วยกัน𓂃⋆｡˚ 𓈒𓐍
1778 Words
📚 “11”𓂃⋆｡˚ 𓈒𓐍
เช้าวันจันทร์หลัง “เกมเชิญแขก”
ผ่านไป มหาวิทยาลัยกลับมาปกติ เสียงคึกคักค่อย ๆ หายไป พิมนั่งใต้ต้นประดู่ข้างตึกคณะ ลมพัดกระดาษบนตัก แต่เธอยังจิ้มประโยคเดิมอยู่นาน
แรง—ระยะทาง—งาน (Work) = แรง × ระยะทางที่วัตถุเคลื่อนในทิศเดียวกับแรง
วิชาฟิสิกส์พื้นฐานไม่ได้ยากเกินไปถ้าอ่านจริงจัง แต่หัวเธอยังวนไปถึงคำว่า “ตั้งใจดี” และภาพที่มิวเดินเข้ามาต่อหน้าธันวา เหตุการณ์จบแล้วแต่ใจยังจิ๊ดอยู่ เธอคิดกับตัวเองว่า ถ้าจะยืนสนามนี้ได้นาน ต้องแข็งแรงในสนามของตัวเองด้วย
แข็งแรงของพิมตอนนี้คือ:
หนึ่ง มือคล่อง
สอง หัวเนียน
สาม เกรดไม่ตกจนต้องหยุดกิจกรรม
เลยได้ข้อสรุปง่าย ๆ ว่า ลองชวนธันวาอ่านหนังสือด้วยกันดีไหม อย่างน้อยก็ได้เห็นว่าเขาเช็กโจทย์ยังไง แถมวิชาพื้นฐานก็ทับซ้อนกันหลายเรื่อง
“พิม แกโอเคนะ” แยมวางกล่องนมข้าง ๆ “จ้องสมการเหมือนจะทะลุกระดาษแล้ว”
พิมหัวเราะ “โอเค แค่คิดว่าจะลองชวนพี่ธันวาอ่านด้วยกัน”
แยมตาโต “กล้าขึ้น! จะบอกตรง ๆ หรือเตรียมโต๊ะรอเลย”
“บอกสุภาพ ๆ พอ” พิมส่ายหัว “รู้ว่าเขายุ่ง แค่ลอง ถ้าได้ก็ดี ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร”
แยมยกนิ้ว “แบบนี้แหละ มืออาชีพ”
พิมเปิดสมุดบันทึก เขียนหัวข้อใหม่
แผนชวนอ่านหนังสือ (สุภาพ)
• เวลา: เย็นวันอังคารหลังซ้อม หรือเช้าวันพุธ
• สถานที่: ห้องสมุดกลาง/มุมกาแฟ
• น้ำเสียง: ขอข้อมูล ไม่ต้องหวาน
• ทางเลือก: ถ้าเขายุ่ง บอกว่า “เมื่อไหร่สะดวกก็ได้” และ “ไม่เป็นไรจริง ๆ”
เขียนเสร็จ เธอสูดหายใจลึก ตัดสินใจ ไปเจอเขาหลังเลิกคลาส จะได้ไม่ไปรบกวนเวลาเตรียมชมรม
เย็นวันนั้น แสงส้มกลายเป็นฟ้าเทา พิมยืนรอหน้าทางเข้ายิม เสียงลูกบาสตีกับพื้นดัง “ตึง ตึง” อยู่ด้านใน เธอเปิดไลน์กลุ่มดู วันนี้มีแค่ซ้อมทีมจริง ธันวายืนในคอร์ตคุยกับโค้ช เสื้อยืดเข้ม กางเกงวอร์ม เทปพันข้อมือ ท่าประจำคือกอดอก หลุบตามองเกม เหงื่อซึมข้างขมับ
พิมบอกตัวเองให้รอจังหวะ เธอยืนหลบหลังเสา พอเห็นเขาแยกจากโค้ช เช็กมือถือแล้วเก็บใส่กระเป๋า เธอเดินเข้าไป
“พี่ธันวาคะ” เสียงเธอตรง ๆ ไม่เบาเกิน ไม่ดังเกิน
เขาหันมา “หืม”
“คือ…” คำที่ซ้อมมาทั้งวันหายไปหมด “หนูอ่านฟิสิกส์กับคณิตฯ เบื้องต้นอยู่ค่ะ ถ้าพี่มีเวลาสักชั่วโมง…ช่วยดูโจทย์ให้ได้ไหมคะ แค่นั่งอ่านด้วยกันก็ได้”
ธันวานิ่งหนึ่งจังหวะ ไม่ทำหน้าตกใจ ไม่เลิกคิ้ว แค่ฟังเฉย ๆ
“อาทิตย์นี้ติดแล็บ” เขาตอบเรียบ ๆ “ต้องทำงานออกแบบในเวิร์กช็อป ไม่แน่ใจเวลา”
พิมพยักหน้าเร็ว “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นสัปดาห์หน้า?”
เขามองปฏิทินบนผนัง “ยังไม่รับปาก” พูดสั้น ๆ แต่ไม่ทำให้เธอเสียหน้า “แต่ถ้ามีโจทย์ส่งมาทางไลน์ได้ แอดไว้”
มันคือการปฏิเสธแบบไม่แข็งเกินไป พิมยิ้มบาง “ได้ค่ะ”
เขาหยิบมือถือ “QR”
พิมยื่นให้สแกน ติ๊ง ชื่อ “Thanwa (Mech)” โผล่ขึ้นบนหน้าจอ เธอเกือบเผลอแคปไว้ แต่ก็แค่ยิ้มในใจ—นี่แค่ช่องทางถามโจทย์ ไม่ใช่อะไรเกินนั้น
“ขอบคุณค่ะพี่” เธอรับมือถือมากอดตัวเองเบา ๆ แล้วถอยให้เขาเดินกลับไป
“อืม” เขาพยักหน้าเล็กน้อย เหมือนบอกว่าโอเค เรื่องงานคุยได้ ก่อนหมุนตัวกลับเข้าคอร์ต
พิมมองแผ่นหลังเขาที่ค่อย ๆ กลืนหายไปกับทีม เธอสูดหายใจลึก ในใจอยากได้คำตอบว่า “ได้สิ” มากกว่า แต่แค่ได้ไลน์ไว้ถามโจทย์ก็นับว่าโอเคแล้ว เธอไม่ได้มองหาทางลัดไปหัวใจเขา แค่อยากมีพื้นที่ทำงานร่วมกัน และนี่ก็ถือว่าเป็นประตูเล็ก ๆ ประตูแรก
แต่ร่างกายซื่อสัตย์กว่าความคิด พอเดินออกจากคอร์ต ดวงตาเธอก็หม่นลงนิด ๆ หวังไว้แบบหนึ่งแต่ได้อีกแบบหนึ่ง มันไม่ผิดที่ใจเผลอคาดหวัง แล้วค่อยเก็บมันกลับทีหลัง
เธอมานั่งที่บันไดหน้ายิม แสงไฟฟ้าขาวตัดกับฟ้าครามที่เข้มขึ้น โทรศัพท์สั่นขึ้น “Thanwa (Mech) added you as a friend.” ตามด้วยสติกเกอร์นิ้วโป้ง—สั้น ง่าย ตรง
พิมพิมพ์ตอบกลับ
Pim: ขอบคุณค่ะพี่ธันวา ถ้ามีโจทย์จะส่งไปถามนะคะ
เขาอ่านแล้ว แต่ไม่ตอบต่อ เธอวางโทรศัพท์ลงบนตัก ยิ้มบาง ๆ กับความเงียบที่ไม่ได้โหดร้าย แค่เป็นตัวของมันเอง
“หน้าแกเป็นไง” เสียงกันต์ดังจากข้างหลัง พิมสะดุ้ง เขามานั่งขั้นบันไดถัดลงไป “ฉันเห็นตอนเธอคุยเมื่อกี้ อินซิเดนต์รายงานตัวเลย”
พิมหัวเราะ “อินซิเดนต์ไหนคะพี่”
“อินซิเดนต์ชวนอ่านหนังสือ แต่เจอติดแล็บ” กันต์ทำเสียงจริงจังเหมือนอ่านข่าว “ผลคือ ได้ไลน์ส่วนตัว แต่ยังไม่ได้วันนัด”
พิมยักไหล่ “ก็จริง เขาไม่รับปาก”
“แล้วเสียใจแค่ไหน” กันต์เอียงหัวถามตรง ๆ
“ไม่ใช่เสียใจแบบร้องไห้” พิมหัวเราะ “มันแค่หวิว ๆ เหมือนวิ่งแล้วสะดุดหิน ไม่ได้ล้ม แต่กระดูกสะเทือนนิดหนึ่ง”
กันต์หัวเราะเสียงดัง “เปรียบเปรยใช้ได้เลย” จากนั้นก็พูดตรง ๆ ตามสไตล์ “เอาน่า อย่าเพิ่งถอย เดี๋ยวพี่ช่วยจัดฉากให้”
พิมหันขวับ “อะไรคือจัดฉากช่วย”
กันต์ยักคิ้ว “สนามนี้ไม่ได้ชนะด้วยการบุกตรง ๆ แต่เราทำให้เกมไหลลื่นได้ เข้าใจไหม ไม่ผิดกติกา แค่จัดจังหวะ”
“พี่กันต์…อย่าทำอะไรเกินเลยนะ” พิมรีบเบรก “เราไม่อยากให้เขารู้สึกว่าถูกบังคับ”
“ฉลาด” กันต์ยิ้ม “ไม่บังคับ แต่ทำให้เส้นทางมันโค้งมาเจอกันเอง เช่น ห้องอ่านชั้นสองของหอสมุด พวกวิศวะชอบไปนั่งมุมที่มีปลั๊กเยอะ ๆ เธอก็ไปนั่งตรงนั้นทบทวนโจทย์ แล้วพี่…บังเอิญซื้อกาแฟมาให้ทีม อ้าว วางโต๊ะนั้นพอดี”
พิมหัวเราะ “มันบังเอิญจนเกือบตั้งใจแล้วนะคะ”
“ก็ใช่ ตั้งใจ แต่สุภาพ” กันต์จริงจังขึ้น “ฟังนะ เกมนี้ไม่ใช่การยิงสามแต้มโชว์ แต่คือการตั้งบล็อกดี ๆ ให้โอกาสเกิดเอง เธอก็ทำสิ่งที่ทำอยู่ ตั้งใจเรียน ทำงานให้ดี ที่เหลือพี่จะช่วยสร้างบรรยากาศ ไม่เกินขอบเขต ไม่ก้าวก่ายเวลาใคร”
เขาก้มพิมพ์ในโทรศัพท์ มือไวมาก แล้วมือถือพิมก็สั่นขึ้น
เธอเปิดดู เห็นข้อความจากกันต์
กันต์: อย่าเพิ่งถอย เดี๋ยวจัดฉากช่วย
ตามด้วยอีกข้อความ
กันต์: พรุ่งนี้ 17:00 ห้องอ่านชั้น 2 โซนปลั๊กยาว ขวาสุด ทีมเราจะเอาไฟล์มาเช็กพอดี (บังเอิญมาก) เธอไปนั่งอ่านโจทย์ได้เลย
พิมถอนหายใจ ขำแต่ก็เกรงใจ “พี่…”
“ถ้าไม่โอเค กดหัวแม่โป้งลงเลย พี่หยุดทันที” กันต์ยกมือ “แต่พี่เชื่อว่าโอกาสสุภาพ ๆ แบบนี้แหละที่เวิร์ก คนอย่างธันวา เวลายุ่ง เขาไม่เงยหน้ามองอะไรที่ไม่จำเป็น แต่ถ้ามีอะไรอยู่ตรงหน้า และไม่รบกวนระบบ เขาจะสนใจเอง”
พิมเงียบ คิดช้า ๆ วางขอบเขตในใจ—เราไม่ดันเขาไปในที่ที่เขาไม่อยากอยู่ แค่ยืนตรงที่เขาอาจเห็น เธอพยักหน้าเบา ๆ “โอเค…ลองแบบสุภาพ”
กันต์ยิ้มเหมือนวางหมากสำเร็จ “ดีมาก คืนนี้ส่งรูปโจทย์ฟิสิกส์ไปถามเขาสักข้อ ให้เขารู้ว่าคำว่า ‘ถามได้’ ของเขา เราใช้จริง”
พิมหัวเราะ “พี่นี่เหมือนโค้ชระบบ”
“ใช่—โค้ช Flow แห่งชมรม” เขายักคิ้วแล้วลุก “ไปละ เดี๋ยวโดนจับได้ว่าเมาท์กลางงาน”
พิมมองเขาเดินกลับไป แล้วก้มดูโทรศัพท์อีกครั้ง เห็นชื่อ “Thanwa (Mech)” สะท้อนกลับมา เธอหยิบกล้อง ถ่ายโจทย์เรื่องงานกับพลังงานศักย์ เขียนโน้ตสั้น ๆ ว่า สงสัยทิศทางแรงกับระยะทางในกราฟนี้ แล้วส่งไป
Pim: พี่คะ ขอรบกวนถามโจทย์นิดนึงค่ะ หนูไม่แน่ใจว่ากราฟนี้คิดงานยังไง ถ้าแรงไม่ได้ทิศเดียวกับการเคลื่อนที่ ขอบคุณค่ะ
สามนาทีต่อมา จุด “Read” โผล่ พร้อมข้อความใหม่
Thanwa (Mech): ถ้าแรงไม่ทิศเดียวกับการเคลื่อนที่ ใช้คอสมุมระหว่างแรงกับการเคลื่อนที่ W = F·s·cosθ
ในกราฟนี้ θ = 30°
ลองแทนค่า ดูว่าจะได้งานบวกหรือลบ
พิมยิ้ม ตั้งใจจะขอบคุณเฉย ๆ แต่ปลายนิ้วพิมพ์เพิ่ม
Pim: ขอบคุณค่ะพี่ จะลองแทนค่าดูค่ะ ถ้าติดเดี๋ยวถามอีกนะคะ
เขาตอบทันที
Thanwa (Mech): อืม
แค่สามตัวอักษร…แต่พอ เธอเก็บมือถือลง หัวใจกลับมาเต้นสม่ำเสมอ เหมือนเสียงลูกบาสในคอร์ต
คืนนั้น พิมกางสมุดบันทึก เติมบรรทัดใหม่ใต้หัวใจดวงเล็ก ๆ
💗 เขาจำชื่อเราแล้ว (7)
💗 เขาบอกให้มาก่อนเวลา (8)
💗 วันนี้ตั้งใจดี (9)
💗 เกมยากขึ้น (10) — เราอยู่ฝั่งระบบ
💗 ชวนอ่านหนังสือ → ตอบว่า “ติดแล็บ” (ไม่รับปาก) / แต่ได้ไลน์ส่วนตัว + ตอบโจทย์ (11)
เธอวงคำว่า ไลน์ส่วนตัว ด้วยกล่องเล็ก ๆ แล้วเหลือบไปดูข้อความจากกันต์
กันต์: อย่าเพิ่งถอย เดี๋ยวจัดฉากช่วย
พิมหัวเราะเบา ๆ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ “ฉากช่วย” จะออกมาแบบไหน เขาจะเดินมุมปลั๊กยาวชั้นสองไหม จะได้คุยเกินกว่า “อืม” ไหม แต่เธอรู้สองอย่าง—หนึ่ง เธอจะไม่ฝืน สอง เธอจะไม่ถอย เพราะคำว่า “ไม่รับปาก” ไม่ใช่ประตูปิด มันคือป้ายบอกว่า ตอนนี้ยังไม่ใช่ แต่วันหนึ่งอาจได้
ก่อนปิดไฟ เธอหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง
Pim: ขอบคุณสำหรับสูตรนะคะพี่ แทนค่าแล้วเข้าใจขึ้นมากค่ะ 😊
จุด “Read” ขึ้น พร้อมคำตอบสั้น ๆ
Thanwa (Mech): ดี
พิมยิ้มกับคำว่า “ดี” ดวงที่สี่ของวัน ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมไหล่ หัวใจเต้นเป็นจังหวะ “ตึง ตึง” แต่เบาลง เรียบลง พร้อมสำหรับพรุ่งนี้
พรุ่งนี้…ห้าโมงเย็น ชั้นสอง ห้องอ่าน โซนปลั๊กยาว ขวาสุด บังเอิญทีมวิศวะมาเช็กไฟล์ และเธอจะนั่งเปิดหนังสือวิชาพื้นฐาน ข้าง ๆ ผ้าไมโครไฟเบอร์ที่พับเรียบ
ถ้าเขาเดินผ่าน—เธอจะยิ้มพอดี ๆ ถ้าเขานั่ง—เธอจะถามพอดี ๆ ถ้าเขาไม่ว่าง—เธอก็ยังท่อง W = F·s·cosθ ต่อไป
ไม่ว่าจะออกมาแบบไหน เสียงไลน์จากกันต์ก็ยังดังในหัวอย่างขำ ๆ
อย่าเพิ่งถอย เดี๋ยวจัดฉากช่วย
⊹𓈒 ✿ ⊹ ⟢ ⋆ ₊ ☽ ·˚ *⋆
- Writer
