📚 เชียร์ข้างสนาม (ต่อ) ˚.༄
2033 Words
📚˚.༄
หลังพิธีขอบคุณทีมศิษย์เก่าเสร็จ ฝ่ายสื่อเปิดเพลงเบา ๆ ปรับไฟกลับโหมดซ้อม พิมเดินอ้อมไปหลังคอร์ต เก็บขวดน้ำตามมุม แปะเทปพรมกันลื่นที่ยกขึ้นตามนิสัยคนหลังบ้าน ทำไปแบบคุ้นมือไม่ต้องก้มมอง
“น้องพิม” พี่จอมเรียกจากโต๊ะเทคนิค “ขอบใจที่ช่วยเชียร์นะ เสียงดังถึงคอร์ตเลย”
พิมหัวเราะ “คอแห้งเลยค่ะพี่ เดี๋ยวไปซื้อน้ำผึ้งมะนาวก่อนกลับหอ”
กันต์เดินมาข้าง ๆ “ไปด้วย เดี๋ยวเลี้ยงกองเชียร์มือทำหนึ่งแก้วเป็นรางวัล แต่ก่อนนั้น…” เขาหยิบมือถือขึ้นมา “ดูสิ รูปที่ถ่าย ตาเธอวิ้งเลย”
“ตาพี่ธันวาต่างหาก” พิมเผลอพูดออกมาแล้วรีบจับปากตัวเองทันที
กันต์หัวเราะดัง “ฟังแล้วชื่นใจแทนจักรวาล” เขายักคิ้ว “คืนนี้จะเขียนอะไรลงสมุดบันทึกดีน้า”
พิมทำหน้าแดง “ไม่บอก เดี๋ยวรู้หมด”
“งั้นเก็บไว้ก็ได้ แต่ขออย่างเดียว—อย่าเพิ่งถอย”
“ไม่ถอยค่ะ” พิมตอบทันที “เกมยากก็ปรับจังหวะเอา”
กันต์ยิ้ม “โคตรใช่เลย”
ทั้งคู่เดินออกจากอาคารกีฬา แดดเย็นส่องพื้นคอนกรีตแห้งสนิท ไม่มีฝน ร่มในกระเป๋าพิมยังสะอาดเหมือนตอนเช้า เธอเผลอแตะด้ามร่มเบา ๆ เหมือนเพิ่มความอุ่นใจ
“พรุ่งนี้มีซ้อมเล็ก ๆ” กันต์บอก “อยากมานั่งอ่านหนังสือโซนปลั๊กก็มาได้ คราวนี้ไม่จัดฉาก ปล่อยระบบเดินเอง”
“ขอบคุณค่ะพี่” พิมยิ้ม แล้วโบกมือให้พี่จอมที่ยังคุยกับโค้ชไกล ๆ
ก่อนกลับ พิมหันมองยิมอีกที เห็นเงาธันวาในเสื้อยืดสีเข้มยืนคุยกับโค้ช เธอยกป้ายในมือขึ้นนิด ๆ เหมือนโค้งคำนับให้สนามที่ทำให้หัวใจเต้นแรงตลอดบ่าย
คืนนั้น พิมชงน้ำผึ้งมะนาวอุ่น ๆ แก้วนึง นั่งหน้าพัดลม เปิดสมุดบันทึกเล่มเดิม หน้าหัวใจถูกต่อยาวเพิ่มอีกแถว เธอใช้ปากกาเน้นสีชมพูเขียนบันทึกของวันนี้
💗 เขาจำชื่อเราแล้ว (7)
💗 เขาบอกให้มาก่อนเวลา (8)
💗 วันนี้ตั้งใจดี (9)
💗 เกมยากขึ้น (10) — เรายังอยู่ฝั่งระบบ
💗 ได้ไลน์ส่วนตัว ถามโจทย์ (11)
💗 เชียร์ข้างสนาม เรียกชื่อ “ธันวา” จนเสียงแหบ / เขาหันตามเสียง รับน้ำจากมือเรา / หางตาเหมือนยิ้ม (13)
เธอวาดรูปป้ายเล็ก ๆ “THANWA 29” ที่มุมกระดาษ วาดขวดน้ำเล็ก ๆ ข้าง ๆ เขียนกำกับว่า “น้ำขวดทองคำ” แล้วหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ
ก่อนปิดสมุด เธอหยิบโทรศัพท์ เปิดแชต “Thanwa (Mech)” ที่เคยตอบสูตรให้เธอเมื่อวันก่อน เธอพิมพ์ข้อความสั้น ๆ
Pim: วันนี้เล่นดีมากค่ะ ทีมด้วย 😊 ขอบคุณที่รับน้ำด้วยนะคะ
ไม่กี่นาที จุด “Read” ขึ้น แล้วตามมาด้วยคำตอบ
Thanwa (Mech): โอเค
สั้น แต่เหมือนมีน้ำหนัก เธอยิ้ม กดล็อกจอ แล้วเอนหลัง หัวใจยังเต้นแรงในจังหวะเดียวกับเสียงก้องในยิม
สายตาพิมเหลือบไปเห็นป้ายเชียร์ที่พิงอยู่ข้างตู้ เธอคิดว่า พรุ่งนี้อาจไม่ได้เอาไปแล้ว แต่ก็อยากทำเวอร์ชันแขวนไว้ในห้อง เพื่อเตือนตัวเองว่า เคยตะโกนชื่อเขาเต็มปอด และเสียงนั้นไปถึง—อย่างน้อยก็ถึงหางตาของเขา
พิมหัวเราะเบา ๆ เดินไปเก็บแก้ว ล้างแล้วคว่ำไว้บนชั้น หรี่ไฟในห้องให้เหลือโคมไฟเล็กสีอุ่น แสงสะท้อนผ่านหน้าต่างเหมือนม่านเวทีค่อย ๆ ปิด
คืนนี้ไม่มีฝน แต่ในใจยังมีละอองบาง ๆ อุ่น ๆ คล้ายฝนแรกที่ทำให้หัวใจชื้นกำลังดี
ถ้าใครถามว่า “ตาเขายิ้มให้เราหรือเปล่า?”
เธอคงยิ้มแล้วตอบว่า—คิดว่าใช่.
𖧷𖡼𖥧𖤥𖡼𖥧𖤥𖤣
📚 “14” เรียกชื่อถูกครั้งแรก ☃︎ ✿ 𖠚ᐝ
เสียงรองเท้าครูดยังไม่ทันเงียบ กลิ่นเหงื่อกับสเปรย์เย็นยังค้างในอากาศ ไฟยิมหรี่จากโหมดแข่งเป็นแสงสบายตา คนทยอยจับกลุ่มคุย เล่น หยอกกัน เป็นอาฟเตอร์แมตช์ที่วุ่นหน่อยแต่บรรยากาศดี
พิมยังยืนข้างสนาม ป้าย “THANWA 29” อยู่ในอ้อมแขน ขอบล่างบุบนิดหน่อยแต่ยังโอเค เธอกำลังจะย่อตัวเก็บเทปที่มุมพรม พลันเงาร่างสูงในเสื้อยืดทีมเดินเข้ามา—ธันวา เสื้อแข่งถูกถอด ผ้าขนหนูพาดคอ มือยังพันเทป ผมด้านหน้าชื้นจากเหงื่อ
เขาหยุดตรงหน้าเธอครึ่งก้าว มองป้ายในมือแวบหนึ่ง ก่อนเงยขึ้นสบตา
“ขอบคุณ…พิม”
คำสั้น ๆ แต่ชัด พิมชะงัก ไม่ใช่เพราะคำว่าขอบคุณ แต่เพราะเขาเรียกชื่อเธอเต็ม ๆ ครั้งแรก
ไม่ใช่ “น้องปีหนึ่ง”
ไม่ใช่ “น้อง”
ไม่ใช่ “เธอ”
แต่คือ—พิม
เธอเงยหน้าช้า ๆ กลัวแสดงออกมากไป “คะ?”
มุมปากเขายกน้อย ๆ “ป้าย” เขาพยักไปที่ฟิวเจอร์บอร์ด “ดังดี”
พิมหัวเราะ อายแต่ก็ยินดี “ดังจนเสียงแหบเลยค่ะ”
“คออักเสบ อย่าตะโกนใส่พัดลม” เขาพูดเรียบ ๆ แต่เหมือนใส่ใจ
คำเมื่อกี้ยังวนในหัวเธอ—ขอบคุณ…พิม
เธอกัดปากไม่ให้ยิ้มกว้าง “ยินดีค่ะพี่”
ทันใดนั้น กันต์โผล่มาพร้อมโทรโข่งแขวนคอ “โห—นายเรียกชื่อเขาแล้วเหรอ!” เขาหันมาทางธันวา ตาโต “หัวหน้า เร็วไปนะครับ!”
ธันวาหันขวับเล็กน้อยเหมือนจะบอกว่า กันต์พอ แต่ไม่ดุ แค่ขยับคิ้วนิดเดียวแล้วหันไปอีกทางเหมือนไม่ได้ยิน
“โทษ ๆ” กันต์รีบหรี่เสียง แต่ก็ยังเอียงมากระซิบพิม “ได้ยินใช่ปะ เรียกชื่อเต็มเลยนะ!”
พิมยกป้ายขึ้นปิดแก้มที่เริ่มร้อน “ได้ยินค่ะ…ดังด้วย”
ธันวากวาดตามองรอบสนามตามนิสัย มือแตะเชือกรองเท้าที่คลายเล็กน้อย แล้วหันกลับมา “ประชุมสั้นกับโค้ชก่อน” เขาเว้นจังหวะเสี้ยววินาที “กลับดี ๆ”
“ค่ะ” เสียงเธอสั่นเล็กน้อยจนตัวเองก็รู้สึกได้
เขาพยักหน้า แล้วก้าวยาว ๆ ออกไปทางม้านั่งทีม ทิ้งเธอไว้กับกันต์และหัวใจที่เต้นแรงเหมือนลูกบาสกระเด้ง
“โอ๊ยยยยย” กันต์ลากเสียงยาว “นี่คือ Milestone ใหญ่แล้วนะน้องพิม จาก ‘น้องปีหนึ่ง’ → ‘พิม’ เรียบร้อย โรงเรียนวิศวะ”
พิมหัวเราะ ทั้งเขินทั้งจะน้ำตาซึม “พี่อย่าทำเหมือนเราเพิ่งผ่านบอสเกม”
“มันก็ใกล้เคียง” กันต์พยักจริงจัง “ธันวาเป็นคนตั้งชื่อคนในหัวช้า พอเรียกถูก แปลว่าเขาตั้งค่าเธอไว้แล้ว”
“ตั้งค่าแบบไหนคะ User หรือ Shortcut” พิมแกล้งถาม
“อย่างน้อยก็ Favorite Action ด้านเชียร์แน่นอน” กันต์ชี้ป้ายในมือ “ตอนนี้เพิ่มโมดูล ‘เชียร์แล้วทีมชนะ’ ด้วยนะ เอ้า เก็บป้ายก่อน เดี๋ยวฝ่ายสื่อขอยืมไปถ่าย”
พิมวางป้ายอย่างระวังบนโต๊ะย่อย แล้วช่วยกันต์เก็บเทปผ้าที่หลุด ความเขินที่ค้างอยู่ค่อย ๆ จาง กลายเป็นแรงมือที่มั่นคง เธอคลายคอ หายใจยาว รู้สึกหัวใจกลับมาเต้นระดับปกติ
สิบนาทีถัดมา โค้ชปล่อยทีมแยกย้าย พี่จอมประกาศเวลาเก็บสนาม พิมกับทีมหลังบ้านเดินไปห้องเก็บของ ยกกรวยกับลังบาส เธอทำช้าลง แต่แม่นขึ้น—เชือกม้วนเลขแปดแน่น กรวยเรียงจากสีเข้มไปอ่อนอย่างเป็นระเบียบ
ระหว่างเดินกลับ พิมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นแจ้งเตือนสองอัน—จากกลุ่มชมรม (รูปหมู่หลังเกม) กับจากกันต์ (สติกเกอร์หมีถือไฟเย็น พร้อมข้อความ “Milestone Unlocked”) เธอตอบด้วยสติกเกอร์เป็ดก้มหน้าเขิน และพิมคำว่า “โอเวอร์” ไปหนึ่งคำ กันต์รีบส่งกลับ “ไม่โอเวอร์” สามคำติดทันที
ออกจากยิม แดดเย็นกำลังพอดี พิมกับกันต์เดินมาถึงหน้าอาคารกีฬา เตรียมแยกย้าย กันต์หยุดแล้วพูดจริงจัง “วันนี้เธอทำดีมากนะพิม ไม่รีบ ไม่กด ไม่ทำระบบรวน พี่ชอบ”
“ขอบคุณค่ะ” พิมยิ้ม แล้วยกมือตะเบ๊ะเล่น ๆ “จะรักษามาตรฐานไว้ค่ะ”
“ทำได้แน่” กันต์ยักคิ้ว “คืนนี้อย่าลืมเขียนสมุดด้วยนะ”
“เรื่องอะไรคะ” พิมทำหน้าซื่อ
“อย่ามา—ก็ธันวาเรียกชื่อเธอถูกครั้งแรกไง” เขาหัวเราะ แล้วโบกมือ “ไปละ เจอกันพรุ่งนี้”
พิมมองกันต์ถอยหลังไปสองก้าว เขายักคิ้วให้อีกที ก่อนเธอหันไปทางป้ายรถเมล์ คราวนี้เธอพกร่มจริง ๆ ลูบด้ามเล่นตามนิสัย แล้วใส่หูฟังข้างเดียว เปิดเพลย์ลิสต์ เพลงกลองจังหวะสบาย ๆ ทำให้เธอก้าวเท้าแบบอารมณ์ดี
รถเมล์มาช้ากว่าปกติ เธอเลยหยิบมือถือขึ้นมา ไถแชต “Thanwa (Mech)” ย้อนดูข้อความเมื่อคืน สูตรฟิสิกส์กับคำว่า “โอเค” ของเขา เธอยิ้มเหมือนอยากยืนยันว่า สิ่งที่ได้ยินในยิมไม่ใช่ฝัน
รถมาถึง เธอก้าวขึ้น ขอบคุณกระเป๋ารถที่จัดที่นั่งให้ แล้วนั่งริมหน้าต่าง มือกอดป้ายเชียร์ไว้เหมือนหมอนข้าง อีกมือเลื่อนดูสตอรี่เพื่อน ๆ ที่แท็กชมรม ทั้งเสียงหัวเราะ ข้อความ “แมตช์วันนี้มันส์มาก” และภาพแอบถ่ายเธอชูป้ายพร้อมยิ้มฟันโชว์ (ใครถ่ายเนี่ย!)
เธอส่งอีโมจิหัวใจกลับหนึ่งดวง ❤️ แล้วเก็บมือถือ หัวใจอยากกลับหอให้เร็วที่สุดเพื่อทำสิ่งเดียว—กระโดดลงเตียงแล้วกลิ้งหนึ่งรอบเต็ม ๆ แบบคนกำลังอิน
ประตูห้องหอเปิด “แกร๊ก” พิมถอดรองเท้า วางป้ายเชียร์พิงกำแพงเหมือนของสำคัญ ขว้างกระเป๋าลงโซฟา แล้ววิ่งขึ้นเตียง ตู้ม! ฟูกยวบรับแรง เธอหัวเราะคนเดียว กอดหมอนข้างแน่น ก่อนกลิ้งขวาหนึ่งรอบ กลับซ้ายอีกหนึ่งรอบ ผ้าห่มยับไปหมด
“กรี๊ดดดดด” เธอปล่อยเสียงออกมา พอให้สบายใจแต่ไม่ดังจนห้องข้าง ๆ ได้ยิน เหมือนปลดล็อกแรงกดดันออกหมด
หมดแรง เธอนอนหอบ ยิ้มกับภาพในหัว—เขาเดินมา หยุดตรงหน้า พูดสั้น ๆ “ขอบคุณ…พิม” เสียงนั้นธรรมดา แต่มีน้ำหนักพิเศษสำหรับเธอ
พิมหยิบสมุดบันทึกจากข้างเตียง เปิดหน้าถัดไป ใช้ปากกาไฮไลท์สีชมพูเขียน
💗 เขาจำชื่อเราแล้ว (7)
💗 เขาบอกให้มาก่อนเวลา (8)
💗 วันนี้ตั้งใจดี (9)
💗 เกมยากขึ้น (10) เรายังอยู่ฝั่งระบบ
💗 ไลน์ส่วนตัว / ตอบโจทย์ (11)
💗 เชียร์ข้างสนาม / หางตายิ้ม (13)
💗 เรียกชื่อถูกครั้งแรก — “ขอบคุณ…พิม” (14)
เธอลากเส้นใต้บรรทัดสุดท้าย วาดหูเล็ก ๆ ข้างข้อความเหมือนบันทึกเสียง แล้ววาดป้ายเชียร์เล็ก ๆ พร้อมฟองคำ “ดังดี” ก่อนหัวเราะเบา ๆ
เสียงไลน์ดัง “ตึ้ง” ฝ่ายสื่อชมรมส่งอัลบั้มรูปมา พร้อมข้อความ “ขอบคุณทีมหลังบ้าน & ทีมเชียร์ 🤍” เธอเลื่อนดูจนเจอรูปหนึ่ง—ช่วงพักควอเตอร์ ธันวายืนรับน้ำจากมือเธอ ภาพจับหางตาเขาโค้งขึ้นนิด ๆ เธอรีบเซฟเก็บไว้ทันที รูปนี้ต้องอยู่ในกรุส่วนตัว
ยังไม่ทันยิ้มจบ แชตกันต์เด้งมา
กันต์: น้องพิม ได้รูป “น้ำขวดทองคำ” ปะ 555 ส่งมาดูหน่อย
Pim: มี แต่เก็บในพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวก่อนค่ะพี่
กันต์ส่งสติกเกอร์กลิ้งไปกับพื้น
Pim: ขอบคุณพี่มากนะคะ สำหรับทุก Flow
กันต์: Flow เก่งอย่างเดียวไม่พอ ต้องมี “ใจ” ด้วย—อันนี้เธอมีเกินพอ
พิมยิ้ม วางมือถือแนบหมอน สูดผ้าหอมแดด เงียบจนได้ยินหัวใจเต้นปกติ ไม่แรง ไม่เบา พอดี
เธอเดินไปหน้ากระจก จัดป้ายเชียร์พิงกำแพงข้างเตียงอย่างดี เอาสติกเกอร์แปะขอบที่บุบให้ตั้งสวย ๆ แล้วหยิบร่มสีดำจากกระเป๋าเช็ดด้าม วางไว้ข้างประตู เผื่อฝนตกอีก
ก่อนนอน เธอเปิดแชต “Thanwa (Mech)” มองหน้าจอว่าง ๆ ลังเล แต่สุดท้ายก็พิมพ์สั้นที่สุด
Pim: ขอบคุณที่บอกให้เก็บเสียงนะคะ จะพยายามไม่ตะโกนใส่พัดลมค่ะ 😅
ไม่กี่วินาที ขึ้น “Read” และตอบกลับมา
Thanwa (Mech): ดี
คำเดียวสั้น ๆ แต่ทำให้เธอยิ้มกว้าง ปิดจอมือถือ ซุกตัวในผ้าห่ม เห็นภาพสนาม บวกป้าย “THANWA 29” และเสียงทุ้มที่เรียกชื่อเธอในหัว
ไม่ต้องมีพลุ ไม่ต้องคำหวาน แค่ได้ยิน “พิม” จากเขา โลกของเธอก็เหมือนได้อัปเดตเวอร์ชันใหม่
เธอหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง แล้วหลับไปพร้อมหัวใจที่ยัง “ดี” เหมือนเดิม
ᨳ ﹅♥︎₊˚ ‧₊˚✧ ✧˚₊‧ ‧₊˚ ୨ ୧ ˚₊
- Writer
