📚 คัดตัวสุดโกลาหล (ต่อ) 𓇢𓆸
2049 Words
📚 (ต่อ) “5” 𓇢𓆸
ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม ลมเย็นพัดผ่าน พี่จอมตบมือ “เสร็จงาน! ขอบใจทุกคน เจอกันอาทิตย์หน้า เดี๋ยวพี่ส่งลิสต์งานไปในไลน์”
คนเริ่มทยอยกลับ แยมยืดตัว “โอ๊ย หลังเดาะแต่คุ้ม”
พิมหัวเราะ “คุ้มมาก… ถึงจะล้มไปทีนึงก็เถอะ”
“ทีเดียวเอง เดี๋ยวฝึกคล่อง ๆ แกจะเป็นสตาฟเทพ”
แยมบีบไหล่เพื่อน “แล้วที่สำคัญ แกเห็นสายตาพี่คูลตอนแกจัดการน้ำแข็งมั้ย เหมือนเขาประทับตรา ‘ผ่าน’ ให้แล้ว”
“แอบคิดเหมือนกัน” พิมก้มหน้าหัวเราะ “แต่ไม่กล้าฟันธง เดี๋ยวโป๊ะ”
พอจะหันหลังกลับ พิมเห็นธันวาคุยกับโค้ชเสร็จ เขาเซ็นเอกสาร เก็บปากกา เสื้อเปียกเหงื่อที่บ่าและแผ่นหลัง ภาพนั้นดูเป็นคนทำงานเงียบ ๆ แต่ชัดเจน
พิมลังเลเสี้ยววินาทีว่าจะเข้าไปบอกขอบคุณดีไหม… แต่ยังไม่ทันคิด เขาก็เดินเฉียดมา สบตากับเธอพอดี
“เอ่อ…พี่คะ” พิมเรียกเสียงไม่ดัง
เขาหยุด “หืม”
“เมื่อกี้…ขอบคุณนะคะ เรื่องเชือก แล้วก็ตอนยกของ” เธอรีบพูดให้จบ กลัววกวนเกินไป
ธันวามองเธอหนึ่งจังหวะ “อืม” คำสั้น ๆ ตามสไตล์ ก่อนจะพูดเพิ่มที่ทำให้พิมใจเต้น “ครั้งหน้าไม่ต้องหอบทุกอย่างคนเดียว แบ่งเป็นรอบ”
พิมยิ้ม “ค่ะ จะฝึกให้คล่องกว่านี้ด้วย”
มุมปากเขากระตุกนิด เหมือนนึกถึงภาพเมื่อเช้า “ดี”
แล้วเขาก็เดินผ่านไปเงียบ ๆ พิมมองแผ่นหลังที่ไกลออกไป ไม่ใช่ความฟินแบบพระเอกในละครที่หันมายิ้มละลาย แต่เป็นความอุ่นเล็ก ๆ ที่ค้างในอก คนนี้…ไม่ได้หวาน แต่ตั้งใจจริงกับทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่การดูแลสนามและคนในทีม
แยมสะกิด “ไปเถอะ เดี๋ยวรถเมล์แน่น”
“อืม ไป” พิมหันหลังกลับ แต่ในหัวทบทวนทั้งวัน ตั้งแต่ล้มตุ๊บ ยันตอนม้วนเชือกสำเร็จ มันคือวันเดียวที่เธอได้เรียนรู้เรื่อง “มือ” มากกว่าทั้งเทอมที่ผ่านมา
คืนนั้น ที่ห้องหอ พิมนั่งทายาที่กันต์ให้ พลางเปิดสมุดบันทึก เขียนด้วยลายมือกลม ๆ
วันคัดตัวทีมบาส – โกลาหลขั้นสุด
• โดนเชือกมัดตัวเองล้มกลางสนาม (เจ็บก้น 6/10 แต่ใจ 2/10 เพราะอาย)
• ธันวาบอก “ปล่อย ผมยกเอง” แล้วแบกของทั้งหมดเหมือนไม่หนัก = ฮีโร่เงียบ
• ได้งานแจกน้ำ ถือบอร์ด วางกรวย เก็บสนาม เรียนรู้การม้วนเชือกถูกวิธี
• บทเรียน: อย่าหอบทุกอย่างทีเดียว / ฝึกมือให้คล่อง / ทำช้าแต่แม่น
เป้าหมายใหม่: ฝึกคล่องมือทุกวัน
เปิดฝาขวด 50 ขวด
ม้วนเชือก 5 รอบ
วางกรวยตรง 10 ชุด
ปล. เขายังเรียกเรา
“น้องปีหนึ่ง”…โอเค
ต้องทำให้คำว่า “พิม” ดังขึ้นอีกหน่อย
เธอวางปากกาลง นอนคว่ำกอดหมอนยาว หัวเราะเบา ๆ กับความโก๊ะของตัวเอง แต่ก็รู้สึกว่ามันเริ่มควบคุมได้ทีละนิด
ก่อนหลับ ภาพยังย้อนขึ้นมา เขาก้มลงแกะปมเชือกอย่างใจเย็น แล้วพูดเสียงทุ้ม “ปล่อย ผมยกเอง” คำสั้น ๆ ที่กลายเป็นแรงผลักให้เธอตั้งใจอัปสกิลหลังบ้านให้เก่งพอจะยืนใกล้โลกเรียบเงียบของเขาได้ โดยไม่สร้างปัญหา
พิมกัดฟันยิ้ม โอเค เราต้องฝึกจริงจัง
พรุ่งนี้…เริ่มเลย
࿐ ࿔*:･ﾟ
📚 “6” – กฎแรกที่ทำพัง ༊*·˚
เย็นวันอังคาร อากาศครึ้ม ลมแรงเหมือนฝนจะตก สนามยาง B ถูกจัดเป็น “เกมเล็ก” 4 ต่อ 4 เพื่อคัดฟอร์ม โค้ชกับรุ่นพี่ทำเหมือนเกมจริง มีกรรมการ มีเวลา มีบอร์ดคะแนนครบ ทีมหลังบ้านก็ได้หน้าที่ชัดเจนขึ้น
พิมยกมือดีดนิ้วเบา ๆ อย่างมั่นใจ ตารางฝึก “ความคล่องมือ” ที่เธอลองสองวันติดเริ่มได้ผล เปิดฝาขวดรวดเดียวห้าสิบขวดไม่เจ็บมือ ม้วนเชือกเลขแปดได้สวยขึ้น วางกรวยยี่สิบชุดตรงขึ้น
“น้องพิม วันนี้ช่วยโต๊ะสกอร์นะ” พี่จอมโยนแจ็กเก็ตบาง ๆ ให้ใส่กันลม พร้อมชี้ไปที่โต๊ะเล็ก ๆ มีเครื่องนับคะแนน ไซเรน และนาฬิกา 24 วิ ครบ “อ่านตรงนี้เลย ง่าย ๆ ปุ่ม +1 +2 +3, ฟาวล์, ไทม์เอาต์ แล้วก็รีเซ็ต อย่าเพิ่งกดปุ่มแดงใหญ่จนกว่าจะจบเกม”
พิมรับคู่มือ A4 มาดู ใจเต้นแรง “ค่ะพี่…ได้ค่ะ” เธอกวาดตาอ่านหัวข้อย่อ ๆ การตั้งค่า การนับแต้ม การแก้แต้ม การจับเวลา ปุ่มรีเซ็ต อ่านไว ๆ แล้วพยักหน้า เข้าใจ ๆ น่า
แยมที่วันนี้ได้อยู่โต๊ะสถิติเดินมาหา “โห แกได้โต๊ะสกอร์ เท่มาก”
พิมหัวเราะแห้ง “หวังว่าจะเท่จริง ๆ ไม่โป๊ะแตก”
“เดี๋ยวเรายืนใกล้ ๆ งงก็ส่งซิกมา”
เสียงนกหวีดพี่จอมดัง “ทีมส้ม vs ทีมกรม เตรียม!” บรรยากาศเปลี่ยนจากสบาย ๆ เป็นจริงจัง คนดูล้อมสนาม ทั้งน้องมาคัดตัว เพื่อน และรุ่นพี่ ฟ้าครึ้มขึ้นเหมือนจะทดสอบอะไรบางอย่าง
ธันวายืนกอดอกริมเส้น ใส่โปโลชมรม กางเกงวอร์ม ข้อมือพันเทป เขาพยักหน้าให้โค้ช แล้วปรายตามาที่โต๊ะสกอร์แวบเดียว แต่สำหรับพิมเหมือนสัญญาณไฟ “พร้อม!” ในหัวใจเธอ
“เริ่มเกม!” กรรมการโยนบอลขึ้นกลางคอร์ต พิมกดปุ่มเริ่มเวลาเป๊ะ เข็มวิ่ง เธอวางนิ้วเตรียมที่ +2 +3
สองนาทีแรกผ่านไปลื่น ทีมส้มยิงสองแต้มเข้า กด +2 ขึ้นถูก ทีมกรมยิงสามแต้ม กด +3 ตรงเป๊ะ แยมเหลือบมาแล้วยกนิ้วโอเค พิมค่อยหายใจโล่ง
“ฟาล์ว!” กรรมการชี้ทีมส้ม พิมมือสั่นกด Foul ของทีมส้มขึ้น 1 หันไปดูคนยิงโทษ จับเวลาใหม่ทันจังหวะ ทุกอย่างยังได้อยู่…จนถึงวินาทีนั้น
ปลายควอเตอร์แรก ทีมกรมเลย์อัพ คนดูเฮ พิมกด +2 แต่กรรมการโบกมือชูสามนิ้ว “สามแต้ม! แก้เป็น +3 ทีมกรม”
“ขอโทษค่ะ!” พิมรีบหาปุ่มแก้ไข คู่มือดันปลิวไปใต้โต๊ะเพราะพัดลม เธอลองกด “Edit” โหมดแก้ไขแต้มขึ้นมา เธอยิ้ม—ได้อยู่! เตรียมจะลบ 2 แล้วบวก 3
แต่แขนเสื้อเชิ้ตที่พับขึ้นเกี่ยวกับฐานเครื่อง ทำให้นิ้วเธอเผลอกด “CLR ALL” เข้าเต็ม ๆ
เสียง “ปี๊บ” ยาวดัง แผงไฟคะแนนกลับเป็นศูนย์หมด! นาฬิกาหยุด แสงไฟสนามกะพริบวาบเหมือนขำ
“เฮ้ย!” แยมอุทาน
“โทษที ๆๆๆ” พิมเบิกตากว้าง นิ้วแข็งค้าง หน้าแดงวูบเหมือนถูกส่องไฟ ฉันกดรีเซ็ต…?
กรรมการหันขวับมามองโต๊ะสกอร์ “เกิดอะไรขึ้น!”
“หนู…กดผิดค่ะ!” พิมตอบเสียงสูงกว่าเดิมหนึ่งขั้น
คนในสนามหยุดค้าง เสียงฮึกเหิมเปลี่ยนเป็นเงียบ แล้วซุบซิบเบา ๆ ตามมา พี่จอมรีบหันมา “ใจเย็น ตั้งใหม่ได้มั้ย”
พิมกลืนน้ำลาย ฝืนคิดคะแนนที่เพิ่งผ่านไป ส้ม 6 กรม 8? หรือ 7? แยมรีบเปิดสมุดที่จดมือ “ทีมส้ม 7 ทีมกรม 9 ฟาวล์ส้ม 1”
“ขอบคุณพระเจ้า…” พิมพึมพำ แล้วรีบกดตั้งค่าใหม่ มือยังสั่นแต่ควบคุมได้ กดเริ่มเวลาอีกครั้ง ก่อนตะโกน “ขอโทษค่ะ!” ไปทั่วสนาม
เกมเดินต่อในไม่ถึงครึ่งนาที แต่ความรู้สึกของพิมเหมือนถูกสาดน้ำเย็นจากหัวจรดเท้า อีกแล้วพิม…อีกแล้ว เธอกัดปากล่าง ตั้งสติ จ้องนาฬิกาไม่กะพริบ
ธันวายืนริมเส้นเหมือนเดิม ไม่ตกใจ ไม่ถอนหายใจ แค่ปล่อยเกมไป แต่พอหันมาอีกที พิมเห็นสายตาเขามองมาที่โต๊ะสกอร์หนึ่งวินาที ไม่ดุ ไม่ตำหนิ แต่คมพอให้เธอรู้ว่า เขารู้…และจดไว้แล้ว
ควอเตอร์แรกจบด้วยเสียงไซเรนจริง (คราวนี้พิมกดถูก) ผู้เล่นพักกินน้ำ แยมรีบมาหา “แก โอเคมั้ย”
พิมสูดลมยาว “โอเค… เกือบไม่โอเค แต่ตอนนี้โอเค”
“เออ นั่นแหละ ตั้งแต้มได้แล้วนี่ ไปต่อ”
พิมพยักหน้า หยิบคู่มือที่ปลิวใต้โต๊ะขึ้นมาปัดฝุ่น วางทับด้วยโทรศัพท์กันลม เธอชะโงกอ่านทวนอีกครั้ง เจอบรรทัดตัวหนา “ห้ามกด CLR ALL ระหว่างเกม ยกเว้นเหตุฉุกเฉิน”
กฎแรกที่ทำพัง—อย่าข้ามตัวหนา เธอด่าในใจเบา ๆ
ควอเตอร์สองผ่านไปแบบไม่มีเหตุ พิมเริ่มจับจังหวะได้ เธอหัดมองสนามหางตาแล้วกลับมามองปุ่มตรงหน้าโดยไม่เวียนหัว เสียงเฮดังเป็นระยะ ทีมกรมแซงด้วยสามแต้มท้ายควอเตอร์ คนดูปรบมือ พิมกดไซเรนจบควอเตอร์อย่างมั่นใจขึ้น
พักครึ่ง โค้ชเรียกผู้เล่นไปคุยกลางสนาม เสียงอธิบายแท็กติกดังเป็นคำสั้น ๆ พิมถอนหายใจยาวเหมือนเพิ่งรอดคลื่น แยมยื่นกล้วยหอมครึ่งลูกให้ “กินหน่อย เดี๋ยวจะเป็นลม”
“ไม่เป็นลม แต่เขินจะตาย” พิมกัดกล้วย “แกคิดว่าเขา—” เธอเหลือบไปทางธันวา “โกรธมั้ย”
“ไม่รู้สิ แต่เขาไม่ได้ทำหน้าอะไรนะ” แยมตอบตรง ๆ “นิ่งเหมือนเดิม…แต่ฉันว่าน่าจะเรียกไปบรีฟมากกว่า”
เหมือนแยมทายถูก พอเข้าควอเตอร์สามไม่กี่นาที ฝนเม็ดใหญ่ก็ตก เปาะ ๆ ก่อนจะเทแรงจนต้องหยุดเกม โค้ชสั่ง “เก็บของ! ย้ายเข้าโรงยิม!”
ทุกคนช่วยกันยกอุปกรณ์ โต๊ะสกอร์ถูกเข็นเข้าไปในโรงยิม เปิดไฟสว่าง สนามไม้ยังแห้งดี พิมก้มเช็กปลั๊กให้เรียบร้อย จังหวะนั้น เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นข้าง ๆ
“พิม”
เธอชะงัก หัวใจสะดุดไปครึ่งจังหวะ เงยหน้าขึ้น ชื่อของตัวเองจากปากเขาทำให้เสียงฝนเหมือนเบาลง ธันวายืนอยู่ในระยะพอดี ไม่ใกล้จนกดดัน ไม่ไกลจนต้องตะโกน เขาพยักหน้าไปทางม้านั่งว่างริมคอร์ต “มาหน่อย”
พิมกลืนน้ำลาย “ค่ะ” แล้วเดินตาม เข้าสู่มุมเงียบข้างเสาไม้ เสียงฝนซู่ ๆ กลบภายนอก เหลือเพียงเสียงบาสที่ทีมหนึ่งกำลังเดาะรอเวลา
ธันวาหยุด หันมามองตรง ๆ ดวงตานิ่ง ชัด ไม่ดุ แต่หลบไม่ได้ “เมื่อกี้ที่โต๊ะสกอร์”
พิมยืนตัวตรง “หนูกดรีเซ็ตผิดค่ะ ขอโทษค่ะ”
“อืม” เขาตอบสั้น แล้วถามต่อ “อ่านคู่มือครบหรือยัง”
พิมเม้มปาก “อ่าน…แต่ไม่ครบค่ะ หนูไล่อ่านหัวข้อแล้วข้ามบรรทัดตัวหนา”
“อืม” เสียงเขาเรียบ ไม่ดุ ไม่ประชด เหมือนแค่ยกความจริงขึ้นวางตรงหน้า “กฎแรก—อย่าข้ามตัวหนา”
พิมพยักหน้าแรง ๆ
ธันวายืดหลังเล็กน้อย มือซ้ายแตะชายแจ็กเก็ตแวบหนึ่ง ก่อนพูดต่อ “ฟังนะ ทำอะไรไม่เป็น ถามได้ อย่าคิดเอง อย่าเดาสุ่ม เวลามีระบบอยู่ตรงหน้า มันไม่ใช่ว่าความพยายามผิด แต่ถ้าเดา มันทำให้ทั้งสนามต้องรอ”
คำพูดตรง ๆ ไม่ใช่ค้อน ไม่ใช่ก่น แต่ทำให้พิมเผลอยืดหลังตาม รู้สึกว่าเขาพูดเพื่อรักษา เกม ไม่ใช่เพื่อรักษาหน้า
“ถ้างง ปรึกษาคนข้าง ๆ ถามพี่จอม ถามกันต์ หรือถามผม” ธันวาว่า น้ำเสียงยังนิ่ง “อย่าเกรงใจ เราอยู่ทีมเดียวกัน”
คำว่า ทีมเดียวกัน ทำให้พิมรู้สึกอุ่นในอกแบบไม่ทันตั้งตัว เธอเงยหน้าขึ้น “ค่ะ…หนูเข้าใจแล้ว”
เขาพยักหน่อย ๆ เหมือนผ่านด่าน “พอฝนหยุด เราเริ่มใหม่ อันไหนไม่ชัวร์ บอก ‘ขอเช็ก’ ก่อนกด ไม่ต้องรีบ”
“ค่ะ” พิมตอบเร็วกว่าที่คิด แล้วเธอยกมือแตะขมับเล่น ๆ แต่จริงจัง “รับทราบค่ะหัวหน้า!”
มุมปากเขากระตุกขึ้นเล็กน้อย แค่เสี้ยววินาที “ไปเถอะ”
พิมเดินกลับโต๊ะสกอร์ หัวใจเริ่มเต้นปกติ แยมโผล่มาทันที “ไง โดนดุมั้ย”
พิมส่ายหน้า “ไม่ดุ…แต่ตรงมาก” เธอยิ้มบาง “เขาบอกว่า ‘ทำอะไรไม่เป็นถามได้’ กับ ‘อย่าเดาเวลามีระบบ’ ”
แยมยกนิ้วโป้ง “โห พี่คูลโหมดโค้ชใจเย็น นี่ฉันชอบเลย”
ฝนตกหนักอยู่พักหนึ่งแล้วเริ่มซาลง ทีมงานช่วยกันเช็ดพื้นโถง โค้ชตะโกน “เข้าเกมในยิมต่อ!” ผู้เล่นย้ายเข้ามา พิมนั่งประจำโต๊ะ ปรับจอให้สว่างกำลังดี เธอวางคู่มือไว้ตรงหน้า แล้วเขียนโน้ตเล็ก ๆ ตัวโต ๆ วางบนคีย์บอร์ด
• อย่ากด CLR
• ถ้าไม่ชัวร์ = ถาม
• เริ่มเวลา หลังบอลถูกทัช
เกมเริ่มใหม่ เธอกระซิบแยมก่อนกดไซเรน “ถ้าเห็นฉันเหวอ ช่วยสะกิดนะ”
แยมทำหน้าจริงจังเล่น ๆ “รับทราบ รองหัวหน้าสกอร์”
༜𑜞𑇓࿐𓇬 ⸝⸝⸝⋆ 🀱 𓈒𓐍 🀱˚.⃗ ⚯ ྀི
- Writer
