📚 บทสนทนานอกตำรา (ต่อ) ◟✦✩‧₊˚

1295 Words

📚 “17”(ต่อ)◟✦✩‧₊˚ พิมรวบผม ม้วนแขนเสื้อ หยิบชาม ไม้พาย กระดาษรองอบ ครัวหอเล็ก ๆ ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ตาชั่งซ้าย แก้วตวงขวา วัตถุดิบเรียงตรงหน้า เตาอบเล็กวอร์มไว้ที่ 170 องศา เธอละลายเนยกับช็อกโกแลตบนหม้อไอน้ำ กลิ่นช็อกโกแลตอุ่นลอยขึ้นทันที เธอเติมเอสเพรสโซ่หนึ่งช็อต กลิ่นกาแฟกับช็อกโกแลตรวมกันจนเผลอยิ้ม ภาพแก้วเอสเพรสโซ่เย็นของเขาผุดขึ้นมา พิมผสมไข่ น้ำตาล เกลือ วานิลลา ไม่ตีแรงเกิน แล้วค่อยเทช็อกโกแลตละลายลงไป คนจนเป็นเนื้อเงา จากนั้นใส่แป้งกับโกโก้ ใช้ไม้พายตะล่อมจนเข้ากัน—เสียงครูดชามเหมือนตอนพ่อทำ ก่อนเทลงถาด เธอโรยช็อกโกแลตชิปกับวอลนัตนิดหน่อย เทลงถาดที่ปูด้วยกระดาษ เกลี่ยหน้าให้เรียบ แล้วโรยเกลือทะเลบาง ๆ เตาอบดังติ๊ง พิมใส่ถาดเข้า ปิดประตู แล้วพิงเคาน์เตอร์ สูดหายใจลึก แค่คิดว่าพรุ่งนี้เขาจะได้ชิม เธอก็ยิ้มกว้างเอง ระหว่างรอ เธอนั่งโต๊ะ เปิดไลน์ดูรูปหมู่ที่คาเฟ่อีกครั้ง ซูมไปที่ไหล่เขาใกล้เธอ ใบหน้าดูนิ่งแต่ไม่เย็น เธอพิมพ์หากันต์ Pim: โอเค…ยอมรับว่ารอบนี้ “จัดฉาก” เนียน ขอบคุณนะคะ กันต์ตอบทันที Kan: ระบบดีเพราะคนเดินดีด้วย เธอต่างหากทำให้ฉากมันเนียน Kan: พรุ่งนี้ บราวนี่ คือพร็อพสุดท้าย ปิดเคส พิมหัวเราะกับคำว่า “พร็อพ” แล้ววางมือถือ เตาอบติ๊งอีกครั้ง เธอสวมถุงมือดึงถาดออก บราวนี่หน้าสีเข้ม ขอบสุก กลางยังนิ่ม กลิ่นช็อกโกแลตกับกาแฟฟุ้งเต็มห้อง เธอแงะมุมเล็กสุดขึ้นมาชิม ร้อนจนต้องเป่า แต่รสเข้ม หวานไม่จัด ขมปลายลิ้น มีเกลือทะเลแตะนิด “โอเค…ผ่าน” เธอพึมพำยิ้ม ถ้าเขาชอบแบบเข้มขมอุ่น ๆ คงใช่ พอพักให้เย็น เธอหยิบสมุดบันทึกหัวใจ เปิดหน้าใหม่ เขียนด้วยลายมือกลม ๆ 💗 เขาจำชื่อเราแล้ว (7) 💗 มาก่อนเวลา (8) 💗 ตั้งใจดี (9) 💗 เกมยากขึ้นแต่เดินต่อ (10) 💗 ไลน์ส่วนตัว/ตอบโจทย์ (11) 💗 ร่มเดียว (12) 💗 เชียร์ข้างสนามหางตายิ้ม (13) 💗 เรียกชื่อถูกครั้งแรก (14) 💗 โดนล้อทั้งกลุ่ม แต่ยืนระยะพอดี (15) 💗 ปาร์ตี้ชมรมนั่งข้างกันแบบเนียน (16) 💗 บทสนทนานอกตำรา: แม่ปลูกต้นไม้ พ่อทำขนม กลิ่นอบใหม่ = บ้าน / เขา “สังเกต” ว่าเราพกขนม (17) เธอลากเส้นใต้คำว่า “สังเกต” หนา ๆ สำหรับพิม แค่ถูกมองเห็นในรายละเอียดเล็ก ๆ โดยคนที่เธออยากให้เห็นที่สุด ก็มีค่ามากกว่าคำชมยาว ๆ บราวนี่เย็นแล้ว เธอตัดเป็นสี่เหลี่ยมพอดีคำ วางในกล่องกระดาษคราฟต์ โรยวอลนัตนิดบนหน้า ปิดฝา ผูกเชือกปอ แปะสติกเกอร์ที่เธอวาดเอง เป็นรูปบาสเล็ก ๆ กับคำว่า “เข้มขมหน่อย แต่…อุ่น” ก่อนนอน เธอเปิดแชต “Thanwa (Mech)” พิมพ์สั้น ๆ Pim: พรุ่งนี้มีของฝากค่ะ 😊 เขาอ่านแล้วตอบไม่นาน Thanwa (Mech): อืม จบแค่นี้ เธอยิ้ม ปิดจอ แล้วนอนหลับไป กลิ่นช็อกโกแลตยังลอยในห้องเหมือนผ้าห่ม เช้าในยิม แสงผ่านกระจกสูงตกลงพื้นไม้ พิมมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อยตามเคย กล่องบราวนี่อยู่ในถุงผ้า เธอเช็กไมค์กับไฟ แยมวิ่งมาหา “ไหน๊” “ให้หัวหน้าชิมก่อน” พิมหัวเราะ กันต์โผล่มาพร้อมกล้อง “กลิ่นมาแต่ไกล นี่มันยิมหรือร้านขนมครับ” ธันวาเดินเข้ามาเงียบ ๆ สายตากวาดคอร์ต ก่อนหยุดที่ถุงในมือพิม “ของฝาก” เธอยกขึ้นนิดหนึ่ง “อืม” เขารับ เปิดกล่องอย่างระวัง กลิ่นเอสเพรสโซ่กับช็อกโกแลตลอยขึ้นมา เขาหยิบชิ้นหนึ่งขึ้น กัดคำถนัด เคี้ยวสองสามที แล้วพยักหน้า “เข้ม ขม…อุ่น” เขาพูดสั้น ๆ พิมยิ้มกว้าง “ดีใจที่ชอบค่ะ” กันต์ตะโกน “ทีมสื่อขอรีวิวด้วยครับ!” แยมยกมือ “ฉันด้วย!” พี่จอมตามมา “เผื่อกรรมการ!” “เดี๋ยวแบ่งค่ะ” พิมหยิบกล่องสำรองที่เตรียมไว้แล้ว แบ่งชิ้นให้ทุกคนเท่า ๆ กัน ธันวาปิดกล่อง ส่งสายตาสั้น ๆ เหมือนขอบคุณ แล้วหันไปคุยตารางกับโค้ช พิมมองแผ่นหลังเขา เผลอแตะเชือกปอที่ผูกกล่อง หยาบนิด อุ่นนิด เหมือนคำว่า “อืม” ของเขาเมื่อครู่ เธอหันไปยิ้มกับกันต์ที่ยกนิ้วให้ หัวใจเธอเต้นจังหวะเรียบ ๆ ไม่ดัง ไม่พลุแค่อุ่นเหมือนเตาอบที่เพิ่งดับไฟ ทั้งหมดนี้…เริ่มจากคำถามง่าย ๆ คำถามเดียวในคาเฟ่เมื่อคืนครอบครัวเป็นยังไงบ้าง พิมหยิบผ้าไมโครไฟเบอร์ขึ้นมา งานยังมีต่อ แต่ในหัวเพิ่มโน้ตสั้น ๆ พรุ่งนี้ลองทำบราวนี่ ทำแล้ว / เขาชอบ เธอยิ้มบาง ๆ กับตัวเอง แล้วเดินไปเริ่มงานต่อเหมือนทุกวัน แค่ครั้งนี้มีกลิ่นช็อกโกแลตที่ยังอุ่นอยู่ และคำหนึ่งที่วนในใจ เลยพกขนมติดตัวสินะ ใช่ เพราะบางที ขนมชิ้นเล็ก ๆ ก็ทำให้เดินต่อได้ไกลขึ้น โดยเฉพาะถ้ามีใคร…สังเกตเห็น 𖧷𖡼𖥧𖤥𖡼𖥧𖤥𖤣 📚 “18” รูปคู่ (แทบ) แรก ♡ྀི ꕤ꒰ᐢ·͈ ̫ ·͈⑅ᐢ꒱ เช้าวันต่อมา ยิมใหญ่ของคณะเงียบสงบ แสงแดดลอดกระจกสูง พื้นไม้สะท้อนเป็นเงา พิมมาถึงก่อนเวลาเหมือนเคย กล่องบราวนี่อยู่ในถุงผ้า เธอเช็กไมค์กับกันต์เสร็จ ก็เห็นเขาเดินเข้ามาจากประตูอีกฝั่ง ธันวาในชุดซ้อม เดินกวาดตามองรอบคอร์ต ก่อนหันมามองเธอ พิมยกถุงขึ้นนิดหนึ่ง “ของฝากค่ะ เมื่อวานลองทำตามที่พี่บอก…เข้มขม แต่อุ่น” เขาเดินมารับ ตอบสั้น ๆ แค่ “อืม” แล้ววางกล่องไว้ข้างโต๊ะ เหมือนของสำคัญชิ้นหนึ่ง พิมกำลังจะหันไปทำงานต่อ แต่กันต์โผล่มาพร้อมเสียงดัง “เดี๋ยว ๆ ยังไม่ได้ถ่ายรูป! ของพร้อม คนพร้อม ต้องมีรูปก่อนกิน!” พิมชะงัก “เอ่อ…” “เอาไว้ลงไอจีชมรมสิ” กันต์หันไปเรียกแยม “กล้องพร้อมยัง!” “พร้อมค่ะ!” แยมรีบยกกล้องขึ้น กันต์ดันไหล่พิมเบา ๆ ให้ยืนข้างธันวา แล้วแตะไหล่เขาอีกที “เข้ามาหน่อยครับ จะได้เฟรมสมดุล” ธันวาไม่ได้พูดอะไร แค่ขยับเข้ามาใกล้จนไหล่เกือบชนกัน พิมหัวเราะเก้อ ๆ แต่ใจเต้นแรงเพราะระยะมันใกล้เกินไป “โอเค! 1…2…” แยมยกกล้องขึ้น แชะ! กันต์ดูจอแล้วพยักหน้า “เวิร์กมาก เดี๋ยวครอปให้เป็นแคนดิด” พิมเหลือบมองธันวา เห็นเขาพยักหน้าเบา ๆ แบบไม่คิดมาก แต่หูข้างซ้ายแดงนิด ๆ เธอไม่แน่ใจว่าตาฝาดหรือเปล่า แยมยื่นกล้องมาให้ดู “สวยนะ เหมือนถ่ายเล่นแต่เนียนเลย” ในภาพ เขายืนตัวตรง มือหนึ่งถือถุงบราวนี่ ใบหน้านิ่ง แต่ไหล่ทั้งคู่แตะกันชัดเจน และมุมปากเขาเหมือนจะยกขึ้นนิดเดียว “ขอไฟล์ด้วยนะคะ” พิมบอก “คืนนี้ส่งให้” แยมยิ้ม แล้วหันไปถ่ายมุมอื่นต่อ บ่ายวันนั้น พิมกลับหอ เปิดโน้ตบุ๊กทำงานส่งอาจารย์เสร็จ ก่อนกดเปิดแชต แยมส่งไฟล์มา Yam: รูปเมื่อเช้า 📸 พิมดาวน์โหลดแล้วกดเปิดเต็มจอ เธอมองอยู่นานเหมือนจะยืนยันว่ามันเกิดขึ้นจริง รูปเรียบง่าย แต่ทุกอย่างอยู่ครบ: ถุงบราวนี่ในมือเขา ระยะห่างที่แทบไม่มี และเส้นไหล่ที่ต่อกันพอดี เธอพิมพ์ชื่อไฟล์ลงไปเร็ว ๆ อย่ายิ้มดังไปแต่ฉันเห็นนะ.jpg พิมหัวเราะเบา ๆ เซฟลงโฟลเดอร์ลับชื่อ “เบื้องหลังระบบ” แล้วปิดหน้าจอ แต่ภาพนั้นยังอยู่ในหัว พร้อมเสียงแชะที่ก้องอยู่ในใจ และสัมผัสจากไหล่ที่ยังอุ่นเหมือนเดิม ◜ ॱଳ͘ ༘ ◝ ✿ 𓂂 יִ *﹆𓏸 ꕀ୨♡୧

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more