ปราณนั่งดื่มเครื่องดื่มในมือด้วยความรู้สึกที่สับสน แผนการที่ช่อแก้วบอกเขานั้นมันเสี่ยงเกินไป หากเขาลักพาตัวดุจฟ้าไม่สำเร็จก็ต้องจับถูกดำเนินคดีและโดนเธอเกลียด
แต่หากลักพาตัวเธอมาสำเร็จและวางยาเพื่อหลับนอนกับเธอแล้ว หากดุจฟ้าเกลียดเขามากกว่าเดิมแล้วตัดสินใจแจ้งความเอาผิดเขา ผลลัพธ์มันก็ไม่ต่างกันอยู่ดี
“เป็นอะไรไปช่วงนี้ อกหักจากน้องแพรวเหรอ” หุ้นส่วนใหญ่ของร้านถามขึ้นมาแล้วนั่งลงข้างๆ เขา
“อกหักอะไรล่ะ สบายหูสบายตาขึ้นเยอะ”
“แล้วทำไมถึงมานั่งดื่มตรงนี้ล่ะ กลุ้มอะไรนักหนาวะ” วศินถามแล้วทำสัญญาณมือให้เด็กในร้านชงเครื่องดื่มให้เขาอีกแก้วด้วย
“แค่เซ็งๆ นิดหน่อย ว่าแต่วันนี้ทำไมแกเข้าร้านวะ” ปราณถามอย่างสงสัย
“ฉันมีอะไรจะบอกแก” วศินยกเครื่องดื่มในมือที่พึ่งรับมาแล้วกระดกเข้าปากรวดเดียวเหมือนย้อมใจ
“อะไรวะ”
“ฉันเครมเด็กแกแล้วนะ น้องแพรว”
ปราณนิ่งไป ลึกๆ เขาก็เสียดายแพรวพราวอยู่ไม่น้อย
