ภายในคาเฟ่เล็ก ๆ
ริมถนนในตัวอำเภอที่สงบเงียบ
กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยคลุ้ง
ภาคินนั่งอยู่มุมที่มองลอดกระจกออกไป
เห็นพาฝันนั่งตรงข้ามนักกฎหมายท้องถิ่น
เขาแสร้งก้มหน้ามองเอกสารในมือ
แต่สายตาคมยังจับจ้องผู้หญิงคนนั้นทุกอิริยาบถ
เธอตั้งใจจดบันทึก
ฟังคำอธิบายอย่างมุ่งมั่น
รอยยิ้มเล็ก ๆ เวลาเข้าใจประเด็น
ยิ่งทำให้หัวใจเขาอ่อนลง
แม้จะบอกตัวเองว่าแค่มาตามดูแล
แต่แท้จริงคือหวงจนยอมปล่อยเธอไม่ได้
---
สามวันผ่านไป
พาฝันยังไม่เคยเอะใจว่าใครบางคน
คอยอยู่ไม่ไกล เธอมัวแต่วิ่งวุ่นสัมภาษณ์
เก็บข้อมูล สรุปงานกับเพื่อน ๆ
ทุกอย่างภาคินเห็นหมด
ยกเว้นตอนประชุมงานกลุ่มในห้องพัก
เขาไม่อยากก้าวล้ำเกินไป
แต่ในเงามืดของการเฝ้ามอง
ภาคินยังสั่งการอย่างเงียบ ๆ
ที่พักที่พาฝันกับเพื่อนใช้
เป็นรีสอร์ทเครือธุรกิจของเขาเองโดยบังเอิญ (หรืออาจไม่ใช่ความบังเอิญนัก เพราะตระกูลเขาดูแลแทบทั้งหมด)
พนักงา
