งานเลี้ยง
602 Words
งานเลี้ยง
ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมหรูใจกลางเมืองถูกประดับด้วยแชนเดอเลียร์ระย้าส่องประกายวาววับ พนักงานในชุดสูทดำเดินเข้าออกอย่างเป็นระเบียบ คอยเสิร์ฟเครื่องดื่มแชมเปญและค็อกเทลแก่แขกผู้มีเกียรติ
บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยแสดงความยินดี แขกหลายคนล้วนเป็นนักธุรกิจและผู้ใหญ่ในวงการกฎหมาย ที่มาร่วมแสดงความยินดีกับคุณพ่อของพาฝัน ในฐานะผู้ที่ได้รับเลื่อนตำแหน่งสำคัญในกระทรวง แขกหลายคนเอ่ยชื่นชมในความสามารถและความซื่อสัตย์ที่ทำให้เขาเป็นที่เคารพ
พาฝันอยู่ในชุดเดรสยาวสีพาสเทล เรียบหรูแต่สง่างาม เธอนั่งอยู่ใกล้คุณแม่ คอยยิ้มทักทายแขกผู้ใหญ่ที่เข้ามาพูดคุย แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความกังวล เพราะรู้ว่าอาประกาย เพื่อนรักของคุณพ่อ กำลังจะมาพร้อม “ใครบางคน” ที่เธอพยายามหลีกเลี่ยง
เสียงทักทายดังขึ้นเมื่ออาประกายก้าวเข้ามาในงาน เขาอยู่ในชุดสูทสีกรมท่า ท่าทีอบอุ่นเป็นกันเองเช่นเคย
แต่สายตาของพาฝันกลับสะดุดเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินเคียงข้างเข้ามาด้วย ใบหน้าหล่อคมที่เธอไม่มีวันลืม—ภาคิน
เขาสวมสูทสีดำเข้ารูป ผูกเนกไทสีไวน์แดง
ก้าวเดินมั่นใจในท่าทีของผู้ชายที่ถูกเลี้ยงดูมาในครอบครัวใหญ่
แต่สายตาคมของเขากลับละไปที่เดียวทันทีที่เข้ามาในห้อง—ที่พาฝันยืนอยู่
ภาคินก้มศีรษะทักทายผู้ใหญ่ด้วยมารยาทไร้ที่ติ รอยยิ้มสุภาพอ่อนโยน แต่เมื่อสายตาเขาเลื่อนผ่านเธอ
พาฝันรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นชั่วขณะ เธอรีบเบือนหน้าหนี ทำเป็นสนใจเสียงพูดคุยของแขกโต๊ะข้าง ๆ
แต่ภาคินเองก็รู้… เขาไม่ได้มางานเลี้ยงเพื่อแชมเปญ หรือคำยินดีจากใคร สิ่งเดียวที่ผลักดันให้เขาขอตามลุงประกายมาร่วมงานคืนนี้—คือเพื่อเจอเธอ
พาฝันมีความรู้สึกถึง สายตาภาคินไล่ตามเธอทุกย่างก้าว จนต้องหาทางเลี่ยงออกมานอกห้องจัดเลี้ยงเพื่อสูดอากาศ
ระเบียงด้านนอกถูกประดับด้วยไฟสีขาวนวลส่องสว่าง พาฝันก้าวลงบันไดเล็ก ๆ ที่ทอดไปยังสวนข้างโรงแรม
ทว่าด้วยรองเท้าส้นสูงที่ไม่ถนัดนัก บวกกับความใจลอยทำให้เธอ สะดุดล้มลงไปอย่างแรง
“พาฝัน!”
เสียงเรียกที่เธอคุ้นดังขึ้น
ก่อนที่ร่างสูงจะโผล่เข้ามาทันที
ภาคินตามมาติด ๆ อยู่แล้ว
เขารีบก้าวมานั่งย่อตัวลงข้างเธอ
มือใหญ่คว้าแขนเธอขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ข้อเท้าหมุนใช่ไหม”
น้ำเสียงจริงจังจนพาฝันทำได้แค่กัดปากพยักหน้าเบา ๆ เพราะรู้สึกปวดขึ้นมาทันที
ภาคินเงยหน้ามองเธอ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความกังวล
“ผมขออนุญาตนะ เดี๋ยวพาไปโรงพยาบาลดีกว่า”
“ไม่…ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไหว”
พาฝันรีบปฏิเสธ พยายามจะยันตัวลุกขึ้น
แต่ก็เซลงไปอีกครั้ง
ภาคินไม่พูดอะไรต่อ
มือแข็งแรงรวบตัวเธอขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างเด็ดขาด
“อย่าดื้อ”
เขากระซิบสั้น ๆ ใกล้หูเธอ
“คุณเจ็บอยู่แบบนี้ ผมปล่อยไว้ไม่ได้”
"เดียวผมแจ้งพนักงานให้บอกทางผู้ใหญ่ทราบ "
ใบหน้าของพาฝันขึ้นสีระเรื่อทันทีที่ถูกอุ้มในท่าทางเจ้าของสิทธิ์ท่ามกลางอากาศเย็น เธอรู้สึกทั้งอายทั้งสับสน แต่สิ่งที่สัมผัสได้ชัดเจนยิ่งกว่าความเจ็บ—คือความอบอุ่นจริงใจที่ส่งมาจากอ้อมแขนของเขา
- Writer
