ผมไม่ใช่คนที่ทำร้ายเธอ
812 Words
ท้ายที่สุด พาฝันก็ต้องยอมขึ้นรถไปกับเขา ระหว่างทางบรรยากาศในรถเงียบสงบกว่าคลับหลายเท่า แต่หัวใจของภาคินกลับเต้นดังจนตัวเองยังได้ยิน
ภาคินเหลือบตามองเธอเป็นพัก ๆ ก่อนเอ่ยเสียงทุ้ม
“ดีใจนะ ที่คืนนี้เพื่อนคุณฝากคุณไว้กับผม…เพราะจริง ๆ ต่อให้ไม่ฝาก ผมก็อยากอาสาอยู่แล้ว”
พาฝันหันไปมองตาโต “พูดอะไรแบบนี้อีกแล้ว…”
ภาคินหัวเราะเบา ๆ พลางหันกลับไปสนใจถนน “ก็พูดความจริงไงครับ ผมอยากใช้เวลารู้จักคุณให้มากกว่านี้”
ไม่นานนัก รถก็จอดที่หน้าคอนโดของพาฝัน ภาคินหันมายิ้ม
“ผมขอขึ้นไปนั่งพักดื่มอะไรอุ่นๆ สักหน่อย คุณจะว่าอะไรไหมครับ....ดูเหมือนผมยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้”
สายตาจริงใจแต่แฝงความหมายลึกซึ้ง ทำให้พาฝันลังเลใจ อีกอย่างใจก้เต้นแรงยิ่งกว่าตอนอยู่ในคลับเสียอีก…
แต่ยังไม่ทันเดินเข้าไปในคอนโด ก็มีเสียงเรียกดังขึ้น
“พาฝัน!”
เธอชะงัก หัวใจวูบลงทันทีเมื่อเห็น เก้า เดินตรงเข้ามา สีหน้าแข็งกร้าว ตาคมกวาดมองเธอสลับกับภาคิน
“เก้า…” พาฝันเสียงเบาลง สีหน้าตึงเครียด
ยังไม่ทันพูดอะไร เก้าก็กระชากคอเสื้อเชิ้ตของภาคินเต็มแรง
“มึงเป็นใครวะ! แฟนเก่ากูยังไม่ทันเลิกขาดดี ก็รีบคว้าไปแบบนี้เหรอ!”
ภาคินขมวดคิ้ว แต่ยังคงนิ่ง ไม่ขยับผลักออกทันที “ปล่อยครับ คุณเข้าใจผิดแล้ว”
“ผิดห่าอะไร!”
เก้าขึ้นเสียง ดวงตาแดงกร่ำเหมือนมีแอลกอฮอล์ผสมอยู่
“มึงนั่นแหละ มายุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่กูกับพาฝันเพิ่งจบกันไม่นาน!”
พาฝันกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาคลอด้วยทั้งโกรธและเสียใจ เธอรวบรวมเสียงพูดออกมา
“เก้า! อย่ามาโทษคนอื่นแบบนี้ นายลืมแล้วเหรอ…ว่านายเป็นคนทำให้ฉันเจ็บก่อน นายเลือกผู้หญิงคนนั้นเอง!”
เก้าสะอึกไปนิด แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากคอเสื้อภาคิน
“แล้วทำไม!!…ทำไมต้องเป็นไอ้นี่วะ! ทำไมคิดจะเย้ยกูใช่ไหมพาฝัน!”
ภาคินยังคงนิ่ง ดวงตาคมกริบสบตาเก้าเต็ม ๆ น้ำเสียงเรียบแต่กดต่ำ
“ผมไม่ใช่คนที่ทำร้ายเธอ คุณต่างหาก…แล้วคุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าเธอควรจะอยู่กับใคร”
พาฝันรีบเข้ามาแทรก ดึงแขนเก้าออกสุดแรง
“พอเถอะเก้า! ฉันไม่ใช่ของนายอีกแล้ว จำไว้!”
เก้าหันมามองพาฝัน สีหน้าปวดร้าวปนโมโห แต่สุดท้ายก็สะบัดมือออกอย่างหงุดหงิด
“ก็ได้…แต่จำไว้พาฝัน ถ้าเลือกมัน ก็อย่ามาเสียใจทีหลัง ที่แท้ก็มีคนใหม่ไวเหมือนกันนี่หว่า”
พูดจบ เก้าก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งบรรยากาศตึงเครียดไว้ตรงนั้น
พาฝันยืนนิ่ง หัวใจเต้นแรงจนสั่น มือเย็นเฉียบ ภาคินหันมามองอย่างห่วงใย ก่อนเอ่ยเสียงนุ่ม
“คุณโอเคไหม”
พาฝันเงยหน้าขึ้นสบตาภาคิน แต่ไม่มีคำตอบใดๆกลับไป
-----
หลังจากเหตุการณ์กับเก้า
พาฝันกับภาคินขึ้นมาบนคอนโดเพื่อหลบความวุ่นวาย บรรยากาศในห้องเงียบกว่าที่ควรจะเป็น
ภาคินมองใบหน้าซีดเซียวของพาฝันที่นั่งกอดเข่าบนโซฟา เขาเอ่ยเบา ๆ
“ผมรู้…เรื่องเมื่อกี้มันกระทบใจคุณมาก แต่คุณไม่จำเป็นต้องเจอเรื่องพวกนี้คนเดียวอีกแล้วนะพาฝัน”
เธอส่ายหน้าเบา ๆ เสียงสั่น
“คุณไม่เข้าใจหรอกภาคิน ฉันเจ็บมามากพอแล้ว…ฉันไม่อยากเปิดใจให้ใครอีก ไม่อยากต้องมานั่งเสียใจซ้ำ ๆ”
ภาคินชะงักไปเหมือนโดนมีดกรีดลงกลางอก “แล้วคุณคิดว่าผม…จะทำให้คุณเสียใจเหมือนเขาเหรอ”
พาฝันเม้มปาก น้ำตาคลอ
“ฉันไม่รู้…ฉันไม่อยากเสี่ยง”
คำตอบนั้นทำให้หัวใจภาคินร่วงวูบ
เขามองเธออยู่นาน ก่อนหัวเราะในลำคออย่างขมขื่น
“ผมพยายามแค่ไหน…คุณก็ยังมองไม่เห็นใช่ไหม ว่าผมจริงใจกับคุณแค่ไหน”
พาฝันเงยหน้ามอง สบตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเขา แต่กับเขาคือคนที่เพิ่งรู้จักกันด้วยซ้ำ
ภาคินหลบสายตา ถอนหายใจยาว เขาพูดเสียงเบาแต่หนักแน่น
“ก็ได้…ถ้าคุณยังไม่พร้อม ผมจะไม่บังคับ แต่รู้ไว้เถอะครับพาฝัน ว่าต่อให้คุณผลักไสผมกี่ครั้ง…ความรู้สึกของผมก็ยังเหมือนเดิม”
พูดจบ ภาคินก็ลุกขึ้น เดินไปที่ระเบียง ปล่อยให้พาฝันนั่งตัวสั่นอยู่กับความลังเลและกำแพงที่สร้างขึ้นเอง
หัวใจของเธอเจ็บไม่แพ้เขา…แต่ก็ยังไม่กล้าเอื้อมมือไปหา
- Writer
