[Part Peerakan]
“ด่วนขนาดที่ผมกินข้าวก่อนก็ไม่ได้?” คำถามที่ปราศจากความเคารพนับถือ ถูกรัวใส่ทันทีที่ลูกน้องคนสนิทเดินมาหยุดยืนข้างๆ เพราะผมไปรบกวนเวลากินข้าว ไม่สิ…ความจริงคือผมรบกวนเวลาเต๊าะสาวของมัน
“ไม่ได้” ผมตอบเสียงแข็งพลางจ้องหน้ามันอย่างไม่สบอารมณ์ เห็นแล้วขัดหูขัดตาฉิบ…
อยากจะไล่แม่งออกซะเดี๋ยวนี้เลย
จังหวะหันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าด้านใน ฝีเท้าหยุดกึก เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่แฝงตัวอยู่ในหลายส่วนของความคิด นั่งก้มหน้างุดกับจานข้าวพลางเขี่ยไปมาทำทางเหงาหงอยแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน การกระทำเหล่านั้นมันส่งผลต่อความรู้สึกผมนิดหน่อย เพราะปกติ การกินสำหรับเธอดูเป็นเรื่องง่ายเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์แบบไหน
แววตาที่เคยใสก็ขุ่นหมองหม่นแสงลงไปเล็กน้อย หรือบางทีผมควรจะบอกในเรื่อง
ที่เธอสมควรจะรู้…
ผมถอนหายใจแรงหนึ่งครั้งก่อนก้าวเดินต่อ และตามมาด้วยไอ้ผู้ช่วยคนสนิทที่ทำหน้าหมดอา
