ผมขอนะ...2

1832 Words

2 อืม… นี่ผมทำอะไรอยู่ไอ้ที่เปียกๆ ลื่นๆ อยู่ตรงคอผมนี่อีกคืออะไร รู้สึกอึดอัดไม่สบายตัวเท่าไหร่เมื่อสติเริ่มกลับมาแต่ยังคงหลับตาไว้ผมก็เริ่มทบทวนว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ ผมดื่ม… กับคนแปลกหน้าที่มาท้าทายแต่หลังจากนั้นผมก็จำไม่ค่อยจะได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น อืมมม… ทำไมยังอึดอัดอยู่นะหรือว่าเป็นเพราะเสื้อผ้าคิดแบบนั้นผมก็ขยับมือมาจับชายเสื้อตัวเองไว้ แต่! ... ผมจับไปโดนอะไรบางอย่าง ตกใจ! ลืมตาขึ้นมองก็พบกับความมืดและเงาดำทะมึนที่มันอยู่เหนือร่างกายผมถ้าลืมตาตื่นมาเจอแบบนี้ผมคงคิดว่า ‘ผี’ แต่จับดูแล้วไงเมื่อกี้ผมรู้ว่านี่แม่งคนแถมยังเป็นผู้ชายด้วยครับ “อะไรวะ!” ผมสบถและพยายามใช้สองมือผลักคนบนตัวให้ขยับออกไป แสงสีส้มนวลที่เปิดหรี่ๆ จากโคมไฟหัวเตียงปะทะเข้าที่ใบหน้า “คุณ!” ตกใจมากครับที่ร่างหนาคนนี้คือผู้ชายในร้านเหล้าแล้วนี่.. เรากำลังทำอะไรกัน! สติกลับมาครบถ้วนกวาดตามองไปรอบตัวก็รู้ว่ามันคือโรงแรมเตียงนุ่มแอร์เย็นแต่ร่างกายผมนี่ร้อนสุดๆ นั่นคงเป็นเพราะฝีมือเขา ขยะแขยง รังเกียจ ปลายลิ้นของเขาที่ยังเลียอยู่ที่คอ “คุณ! เป็นเหี้ยไรเนี่ยออกไปจากตัวผมเดี๋ยวนี้เลยนะ!” “ทำไมล่ะ…นายไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยรึไงไหนดูซิ” หมับ! ... “เชี่ย!” ผมแทบจะถีบตัวเขาออกไปเมื่อรู้ว่าเขาแกล้งเอามือมาจับน้องชายผม ตกลงนี่มันเป็นเรื่องแกล้งกันเล่นใช่มั้ย? ก่อนหน้าเขายังแสดงท่าทีสนใจอายตาอยู่เลยแล้วจะมามีความรู้สึกอะไรกับผมล่ะ แกล้งแหล่ะ! ... คิดแบบนั้นผมก็กลับมาฮึดสู้อีกครั้งผมไม่ได้เป็นผู้ชายอ่อนแออะไรเรื่องศิลปะการป้องกันตัวก็เคยเรียนอย่างจริงจังแถมป๊าป๊ายังส่งไปเรียนยิงปืน รับรองว่าถ้ามีมันอยู่กับตัวผมคงรัวใส่หมอนี่หมดแม็ก “ลุกออกไป!” ผมพยายามยกเข่าขึ้นมาดันเบียดสีข้างเขาเอาไว้มือก็จับล็อกที่คอเสื้อเตรียมจะเหวี่ยงเขาออกไปให้พ้นจากตัว แต่ก็ต้องกายเป็นผมที่งอตัวและพยายามดิ้นหนีซะเอง ขะ…ขนลุกซู่ไปทั้งตัว เพราะหมอนั่นลูบไปที่น้องชายผมคราวนี้มันไม่ใช่อารมณ์แกล้งหยอกเพราะน้ำหนักมือเขามันพอเหมาะพอดีเสียวจริงจังแบบไม่มีแสตนอิน “ตื่นตัวง่ายเหมือนกันนะ…” เสียงเขาดูจะพอใจที่เห็นผมเป็นแบบนี้ “ไม่!” ร้องห้ามก่อนเอามือขึ้นมาปิดปากเพราะกลัวเสียงครางมันจะหลุดรอดออกไป มือเขาสอดเข้ามาตามช่องว่างของขอบกางเกงยีนส์กับผิวกายเพื่อสัมผัสของผมให้ใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น ลูบและนวดคลึงแม้ผมจะขัดขืนด้วยการพยายามดิ้นหนีแต่ก็ยังหนีเขาไม่ได้ ทำไงดีวะ? ถ้าขืนยังปล่อยให้เป็นแบบนี้มีหวังคืนนี้ผมเสร็จเขาแน่ “ผม…ผมไม่ใช่” พยายามจะสื่อสารว่ารสนิยมทางเพศของผมไม่ใช่ในแบบที่เขาต้องการ “เหรอ? คิดว่าฉันจะสนรึไงจะผู้หญิงหรือผู้ชายอะไรที่อยากได้ฉันก็ต้องได้รู้ไว้ซะ!” เสียงทรงอำนาจบอกให้ผมเตรียมรับชะตากรรม เรื่องบ้าอะไรกัน… ยังไม่ได้ตั้งตัวก็ถูกจู่โจมมายังริมฝีปาก บด… แล้วก็จับปลายคางพยายามบังคับให้ผมเปิดปากรับเขาแน่นอนว่าพอรู้ผมก็ยิ่งกัดฟันแน่นรังเกียจปากนิ่มๆ รังเกียจปลายลิ้นที่เลียวนอยู่บนริมฝีปากผม เขาไม่บังคับเลือกจะขยับมือที่เคยบีบคางผมต่ำลงไปลูบจากปลายคางลงมายังลำคอและตอนนี้อยู่เหนือแผงอกความรู้สึกผมทั้งหมดไปจับจ้องอยู่ที่ฝ่ามือนั้น ไม่ทันระวัง… สุดท้ายคนเจ้าเล่ห์ก็กดฝังริมฝีปากพร้อมกับสอดลิ้นเข้ามาคลอเคล้าอยู่ในปากผม “อื้ม! ...” ต่อต้านแต่อีกอารมณ์ก็กำลังหวั่นไหว ผมดื่มมากเกินไปใช่มั้ยถึงทำให้ร่างกายมันเป็นแบบนี้บางช่วงของความคิดความรู้สึกมันกลับมีอารมณ์คล้อยตามมันคงเป็นเรื่องของสัญชาตญาณที่ต้องการปลดปล่อย มีสติหน่อยดิวะชุน! ... บอกตัวเองแล้วก็ขยับมือไปแปะต้องหน้าอกคนที่ยังโถมทับอยู่บนตัวผมตั้งใจจะผลักออกไปแต่เขากลับเข้าใจว่าผมยินดีเต็มใจเลยขยับมือมาจับมือผมไว้อีกทีกระชากมือผมออกเหวี่ยงลงไปที่ข้างหมอนมือเขายังตามมาจับสอดจับประสานกับมือผมไว้ ยอมรับจากใจว่าเขาจูบเก่ง จังหวะหลอกล่อที่ถอนริมฝีปากออกไปอย่างอ้อยอิ่งแต่สุดท้ายก็กลับโฉบเข้ามาเหมือนเมื่อกี้ทำลงไปเพราะต้องการเว้นให้ผมได้หายใจ ไหนจะการบดเร้าไล่ต้องไปทั่วทั้งริมฝีปากลิ้นที่ตวัดเคล้าอยู่ในปากมันก็บังคับให้ผมต้องตอบรับด้วยการขยับปลายลิ้นตามเขา หนีแล้วนะแต่ก็หนีไม่พ้นทำไมผมถึงต้องแพ้หมอนี่ทุกทีเลยนะ! ... หงุดหงิดตัวเองที่เริ่มจะเดินเข้าสู่ความพ่ายแพ้ ไม่! ... สะบัดหน้าหนีและพยายามที่จะลงจากเตียงมันได้ผลตรงที่ผมถอนริมฝีปากกลับมาได้แต่จังหวะไถลตัวลงจากเตียงนั้นผมกลับโดนเขาจับขอบกางยีนส์จากด้านหลังแล้วกระชากกลับไปบนเตียง หนัก! ... เพราะเขาเอาขามากดคร่อมขาผมไว้ “ดื้อจังนะ! เป็นเด็กดีซะถ้านายไม่อยากเจ็บตัว” “ทำไมต้องยอมวะ! ปล่อยดิ!” ผมพยายามดิ้นสู้ “นายหนีฉันไม่พ้นหรอก…” น้ำเสียงเขาดูมั่นใจมาก พูดจบเขาก็สอดมือเข้ามาพยายามจะถอดกางเกงผมพอปลดกระดุมได้เขาก็กระชากกางเกงลงเอามือมาบีบก้นแถมยังฟาดฝ่ามือลงมาสองสามที แม่งเอ๊ย! ... “หยุด! ...หยุดดิวะ!” “ชู่ววว…เงียบซะถ้าไม่อยากให้ฉันรุนแรง” ยอมก็คงกลายเป็นเมียเขาอ่ะดิเรื่องอะไรจะยอม “ปล่อย!” ผมยังคงตะโกนต่อไปมันเป็นทางเดียวที่ทำได้ในตอนนี้สู้ไม่ได้อย่างน้อยทำให้เขารำคาญจนหมดอารมณ์ก็ยังดีครับ พยายามเอี้ยวตัวหันไปมองเขาปากก็เอาแต่ร้องคำว่า ‘ปล่อย’ ได้ผลครับ… อยู่ๆ เขาก็ขยับลุกออกไปจากตัวผมนั่งลงข้างๆ ปล่อยผมเป็นอิสระเฉย…งงนะแต่ก็ต้องปกป้องเอาตัวเองให้รอดก่อนผมพลิกตัวกลับมานั่งรีบดึงกางเกงขึ้น จ้อง! และง้างหมัดซัดใส่หน้า ผั๊วะ! โดนเต็มๆ มุมปากเพราะไม่สู้ ผมไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรไม่สนใจไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากการออกไปจากที่นี่ผมเลือกที่จะลุกออกจากเตียงเดินตรงไปที่ประตูห้องระหว่างนั้นก็รูดซิปติดกระดุมกางเกงไปด้วย “เฮ้ย!” ร้องเสียงหลงเพราะเขาเข้ามาจู่โจมกอดเอวผมไว้และกระชากตัวผมเข้าไปหาตัวเขา “อะไรวะ!” มองมือเขาก่อนเงยหน้าขึ้นไปจ้องด้วยอารมณ์ไม่พอใจ “นายต่อยฉันเพราะงั้นต้องชดใช้” เหอะ! ผมมากกว่ามั้ยที่ต้องเป็นคนเรียกร้องสิทธิ์นั้นโดยจูบ โดนเลียคอ โดนกดแถมยังโดนตีก้นตั้งสามที ตรรกะเพี้ยนๆ ของหมอนี่มันน่านัก! เป็นพวกโดนสปอยตามใจจนเคยตัวสินะโคตรเอาแต่ใจดูเป็นคนจำพวกที่ใครจะขัดใจไม่ได้เลยสักอย่าง “คนแบบคุณมันน่าจะสูญพันธุ์ไปได้แล้วนะ” “ว่าไงนะ!” เขาขึ้นเสียงใส่ผมเป็นครั้งแรกสายตาดูหงุดหงิดไม่พอใจสุดๆ “ผมด่าคุณอยู่ฟังไม่รู้เรื่องรึไงแม่งโคตรบ้าอำนาจยังไม่หลุดออกมาจากยุคศักดินารึไงวะ” “ศะ…ศักดินา?” เขาย่นคิ้วเอียงคอเหมือนกับไม่รู้จักคำนี้ จริงสิ…เขาพูดไม่ชัดบางทีอาจไม่ใช่คนไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ได้ “เออ! ...ไม่รู้จักสินะโตมาจากที่ไหนเนี่ย?” “หึหึ…” เขาหัวเราะชอบใจแต่มือยังไม่ปล่อยจากเอวผมนะ “หัวเราะอะไร” “นายเป็นคนแรกที่ไม่กลัวแถมยังกล้ามายืนด่าฉัน” “ไม่ต้องมาขำเอามือออกไปจากเอวได้แล้ว!” “…ฉันเริ่มจะสนุกแล้วสินายนี่น่าสนใจกว่าที่คิดไว้อีกนะ” “ไม่ต้องมาชม” ผมเริ่มหมดอารมณ์ต่อปากต่อคำเอื้อมมืออ้อมหลังพยายามแกะมือเขาที่ประสานกักตัวผมไว้ “ชอบ…” “ห๊ะ!” หันควับไปจ้องเขาผมไม่แน่ใจว่าเขามีสติรึเปล่าถึงได้พูดคำว่า ‘ชอบ’ ออกมาได้ “เป็นของฉันซะฉันจะดูแลนายเอง” เขายิ้มแววตาก็อ่อนลงแต่ผมเนี่ยงงมาก… ไม่พอแค่นี้นะครับเขายื่นหน้าเข้ามาหาเพื่อจุ๊บปากผม อึ้ง ตกใจ กับอารมณ์ที่สุดจะแปรปรวนมันชวนให้ผมสับสนไม่เข้าใจเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่มองตารูปสระอิที่ดูไม่มีพิษภัย “นายชื่ออะไร?” “ไม่ต้องมาอยากรู้หรอก!” “ไม่เป็นไรถึงนายไม่บอกฉันก็สืบได้” เขายิ้มอีกครั้งขยับถอยหลังลงไปนั่งบนเตียง จ้องผมที่ยืนค้ำหัว แล้วก็เหวี่ยงผมลงไปบนเตียงเฉยเลยครับผมผิดเองเมื่อกี้ไม่น่าเคลิ้มเลย ยกหัวขึ้นก้มลงไปมองเขาที่กลับมานั่งคร่อมผมอีกครั้งสายตาเขาที่จ้องมามันทำให้รู้สึกว่าครั้งนี้นั้นเขาเอาจริง หมดเวลาเล่นแล้วครับ พรึบ! เขากระชากเสื้อผมขึ้น “เดี๋ยว!” ร้องห้ามเสียงหลงเพราะผมตกใจ สะดุ้ง! เพราะลิ้นเขาโฉบลงมาทักทายกับหัวนมผมโดนกระตุ้นแบบนี้มันก็มีอารมณ์สิครับแต่ยังสับสนกับตัวเองว่ารู้สึกยังไงกับคนบนตัวกันแน่ เกลียดขี้หน้า เกลียดนิสัย แต่… ก็แปลกๆ ในใจกับคำว่า’ ชอบ’ และสายตาที่อ่อนโยนของเขา ผมเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ตลอดชีวิตยี่สิบเอ็ดย่างยี่สิบสองปีผมไม่เคยมีอารมณ์ความรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายกับป๊อกแป๊กเพื่อนอายตาที่ประกาศตัวชัดว่าชอบผม ผมก็ยังไม่เคยคิดหรือรู้สึกกับคำว่า’ ชอบ’ ของน้องเขาแบบนี้ ทำไงดีผมต้องทำยังไง ยอมเขาเหรอ? ต้องยอมเขาใช่มั้ย? ในใจผมมันรู้สึกนิดๆ ไปกับเขาจริงๆ ใช่รึเปล่า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more