ลูกชายพ่อผมขอนะครับ

1 สถานบันเทิง เสียงดนตรีบีทหนักจังหวะสนุกสนานดึงให้ลูกค้าที่เข้ามาเที่ยวออกเสต็ปขยับตามรวมถึง อายตา เธอก็กำลังสนุกสุดเหวี่ยงกับการมาฉลองวันเกิดอายุครบ20ปี ไอ้เรื่องเที่ยวกลางคืนเนี่ยสำหรับอายตาคืองานประจำแต่เมื่อก่อนก็นั่งชิลอยู่ตามร้านเหล้าถ้าเข้าผับเธอต้องไปขอให้รุ่นพี่พาเข้าไปซึ่งอายตาไม่ชอบความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่ต้องพึ่งพาอ้อนวอนคนอื่น ยกเว้นนะ… ถ้ามันเป็นเรื่องระหว่างเธอกับพี่ชายอายตาจะกลายเป็นเด็กขี้อ้อนในทันทีเห็นเธอสวยมั่นแบบนี้โมเม้นต์เวลาอยู่กับพี่ไม่มีเพื่อนคนไหนเชื่อว่านี่คือตัวเธอ วันนี้ก็เหมือนกัน การฉลองครบ20 ปีบริบูรณ์ของเธอนั้นอายตาอ้อนให้พี่ชายมารับเธอคิดว่าอีกสักพักเขาคงจะมา พี่ชายที่พึ่งจะมาอยู่ด้วยกันกับเธอและแม่ได้ไม่นาน พี่ซายซึ่งอายุมากกว่าเธอเกือบจะสองปีพี่ชายที่ดีแสนดีตามใจเธอทุกอย่าง พี่ชายในแบบที่เธอฝันไว้เลยล่ะ... “เดี๋ยวค่ะพี่หนูไม่ได้สั่งนะ” อายตาบอกพนักงานที่จู่ๆ ก็เอาเหล้ามาวางที่โต๊ะเธอหันไปมองเพื่อนเหมือนถามว่าใครสั่งแต่ทุกคนก็พากันส่ายหน้า “โต๊ะนั้นให้เอามาให้ครับ” พนักงานชี้ไปยังผู้ใหญ่ใจดีอายตามองตามมือนั้นก็เห็นว่ามันมาจากผู้ชายโซนวีไอพีที่ดูดีมาก เสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมลงมาถึงกลางอกมันช่างกระชากใจเธอจะรับน้ำใจจากเขาเอาไว้ก็ได้ไม่ได้เห็นแก่กินแต่เห็นกับความหล่อของผู้ชายคนนั้น ชอบใครล่ะ? อายตาเริ่มหันไปมองเพื่อนๆ และคิดเข้าข้างว่าผู้ชายคนนั้นต้องสนใจเธอ เก้งออกสาวกับชะนีหน้าขาวอีกสองไม่น่าใช่ยังไงก็ต้องเป็นเธอแน่ สะบัดผมอย่างนั่นใจขยับมานั่งที่โต๊ะข้างป๊อกแป๊กที่เบะปากใส่ “โอ๊ย…งามแต้งามว่า…” เสียงประชดประชันจากป๊อกแป๊กที่เป็นภาษาคำเมืองเธอฟังพอรู้เรื่องแต่พูดไม่ได้เพราะไม่ได้เป็นคนเหนือเธอเกิดที่ยุโรปแต่มาโตที่นี่ “มันก็ต้องเป็นกูมั้ยล่ะ?” อายตาทำหน้ามั่นใจตอบกลับไป “ระวังตั๋วจะเก้วหนา” “เก้วไหนระดับนี้ไม่มีล่ะ” อายตาหันไปมองที่โต๊ะวีไอพีอีกครั้งแต่ว่า… เขาหายไป เธอรู้สึกอารมณ์เสียเล็กๆ จะว่าผู้ชายคนนั้นเป็นสเป็คเธอก็ได้ขาวแต่หน้าคมดูผสมๆ ระหว่างความไทยกับความตี๋ที่สำคัญสุดคือลุคที่ดูแบดๆ ร้ายๆ มองยังไงก็ใช่ไปหมดพูดแบบไม่โกหกคือเขาหล่อว่าพี่ชายเธอซะอีก กำลังจะหันไปหยิบแก้วเหล้าที่เขาเลี้ยงแต่ก็ถูกนางแป๊กชิงดื่มตัดหน้า “มึงงง! ...” ขึ้นเสียงใส่รู้เลยว่าไม่พอใจเอามากๆ “แก้วนี้ก็ได้นะครับถ้าไม่รังเกียจ…” อายตาหันควับไปตามเสียงที่คุยกับเธออยู่ไม่ไกล สบตากับผู้ชายหล่อร้ายที่มาจากไหนก็ไม่รู้แต่พออยู่ใกล้เขาอายตาก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาหล่อ มีรอยสักที่แขนเยอะมากอ่ะ… เธอมัวแต่พิจารณาตัวเขาจนลืมที่จะคุยกับเขา “ว่าไงครับ?” อายตารู้สึกว่าสำเนียงเขาไม่ชัดเท่าไหร่มันแปล่งๆ บางคำโดยเฉพาะครับที่ไม่ชัดเหมือนกับสำเนียงของพวกเด็กนอกหรือไม่ก็พวกลูกครึ่งแต่ไม่ใช่ช่างชาติที่พึ่งหัดพูดไทยแน่ๆ “ค่ะ” เธอยิ้มแล้วรับแก้วจากมือเขามา “อายตา!” เสียงผู้ชายที่ชัดกว่าคุ้นกว่าแทรกเข้ามาพร้อมกับคว้าแก้วเหล้าในมือเธอไป “พี่ชุน…” เธอมองพี่ชายที่จ้องด้วยสายตาตำหนิ “กลับบ้านพี่มารับแล้ว” “เดี๋ยวสิอายยัง…” เธอรีบขืนตัวห้ามพี่ชายที่ต้องการพาเธอออกไปจากตรงนี้ “boyfriend?” “ไม่ค่ะ พี่ชาย” อายตารีบปฏิเสธยิ้มเล็กๆ ที่เขาสนใจเธอ “อย่ายุ่งกับน้องผม” พี่ชุนดันแก้วเหล้ากระแทกใส่อกคืนกลับไปแถมยังจ้องด้วยสายตาที่เธอเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนพี่ชายที่อบอุ่นใจดีพอโมโหก็เกรี้ยวกราดแบบนี้งั้นเหรอ “ทำไม?” “ทำไมอะไร?” “ยุ่งกับน้องไม่ได้แล้วยุ่งกับใครได้ล่ะ?” เขาตอบกลับแถมยังยกยิ้มมุมปากดูตั้งใจกวนประสาทพี่ชุน เริ่มรู้ตัวว่าอยู่ต่อคงไม่เป็นผลดีเท่าไหร่เธอไม่อยากให้ใครต้องมามีเรื่องกันในวันเกิดเธอโดยเฉพาะพี่ชุน… “พอเหอะพี่ชุนอายผิดเองเรากลับกันเหอะ” เธอพยายามดึงแขนพี่ชุนออกมาจากการปะทะสายตาและอารมณ์ “เดี๋ยว!” เป็นเขาที่คว้าแขนพี่ชุนไว้ “อีอายมานี่” นางแป๊กรีบเข้ามาดึงเธอออกไป “เดี๋ยวดิมึงพี่ชุนล่ะ” “ไปก่อน” อายตาห้ามไม่ทันเพราะแรงเก้งสาวที่ฉุดเธอออกไปจากร้าน “เข้าไปเอาพี่ชุนออกมาก่อน!” เธอย้ำกับแป๊กที่ยังยืนตั้งป้อมขวางเธอไม่ให้เข้าไป “กลับบ้านเลยกูไปส่งมึงเอง” แป๊กไม่ฟังเอาแต่ลากเธอมาที่รถเพื่อนอีกสองคนก็ทั้งดันทั้งผลักไม่มีใครห่วงพี่ชุนสุดที่รักกันบ้างเลยเหรอ ไหนว่าพี่ชุนคือผัวไง? แล้วดูแต่ละนางตอนนี้ไม่มีใครห่วงผัวกันเลยนะ ตัดเข้ามาในร้าน ผมยืนเผชิญหน้ากับผู้ชายที่เคยให้ความสนใจอายตายอมรับนะครับว่าผมไม่พอใจ ผมหวงน้องสาว พูดแบบนั้นก็ได้เพราะอายตาน่ะเธอเป็นผู้หญิงมั่นๆ ไม่ค่อยระวังตัวเท่าไหร่นั่นยิ่งทำให้ผมห่วง การเจอกับคนที่เข้าหาในที่เที่ยวน่ะเป็นเรื่องธรรมดาแต่อายตาดูจะไม่โพรเทคตัวเองเลยครับเธอรับไมตรีจากคนแปลกหน้าง่ายไป ผม… ในฐานะของพี่ชายมันก็ไม่ผิดอะไรที่จะไปโพรเทคน้องตัวเอง “ขอโทษฉันซะถึงจะไปได้!” มองชายแปลกหน้าซึ่งยื่นเหล้าแก้วเจ้าปัญหากลับมาให้ผม หมายความว่าผมต้องดื่มขอโทษเขางั้นเหรอ? เพื่ออะไร? เพราะผมทำเขาขายหน้าหรือว่าพูดจาไม่ดีใส่เขากันล่ะ “ไม่!” ผมปัดแก้วในมือเขาออกไปให้พ้นตัว “นายทำเหล้าหกใส่เสื้อฉัน!” เขาหงุดหงิดขึ้นกว่าเก่าก้มมองเสื้อตัวเองซึ่งเปียกเป็นวงกว้างแต่มันก็ไม่มากมายอะไร “เท่าไหร่ล่ะ?” ผมควักกระเป๋าตังออกมาเตรียมจะจ่ายไม่ได้จะใช้เงินจบปัญหาแต่ถ้ามันสามารถจบทุกอย่างได้ก็จะทำดูจากการแต่งตัวที่ดูแพงทั้งเสื้อผ้าและหน้าตาผมก็น่าจะหมดหลายบาท ผมจ่ายไหวนะเผื่อเขาจะไม่รู้แม้สภาพผมตอนนี้จะดูไม่ให้ก็เถอะ “มีปัญญาจ่าย?” เขายิ้มเยาะกดตามองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ทำไมล่ะ? พ่ออิฐสอนมาว่าให้รู้จักใช้เงินเสื้อยืด299จากถนนคนเดินของผมมันผิดตรงไหน “เท่าไหร่ก็บอกมา…” “นายไม่มีปัญญาจ่ายหรอก” เขาวางแก้วลงบนโต๊ะเอามือล้วงกระเป๋าแล้วกดสายตามองผมให้แน่ใจอีกครั้ง แม่งเอ๊ย! ... คนแบบนี้นานๆ จะเจอทีมั่นหน้ามั่นฐานนะแล้วดูถูกคนที่อยู่คนละระดับกับตัวเองนี่… “ใครว่าผมไม่มี!” อยากจะเปิดแอฟให้ดูยอดเงินในบัญชีเลยครับอยากจะรู้เหมือนกันว่าใครแม่งจะมีมากกว่ากัน “หึหึ” “หัวเราะไรวะ! กี่หมื่นล่ะผมมีปัญญาจ่าย” “อวดดี…แต่แบบนี้ฉันก็ชอบนะ” พูดจบเขาก็คว้ามือผมให้เดินตามเขาไป “คุณ!” แน่นอนครับว่าผมต้องต่อต้านเขาไว้เรื่องไรจะยอมให้จับมือลากผมไปนั่นมานี่ “หุบปากแล้วตามมา!” เขาหันมาดุแถมกระชากแขนผมพาเดินต่อไป พวกบ้าอำนาจชอบใช้กำลังคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกมาจากซีรีย์คุณชายรึไงบ่นนะแต่สุดท้ายก็ยอมเดินตามเขามา ยืนมองคนหล่อที่ตอนนี้นั่งไกว่ห้างบนโซฟาตัวยาววางอำนาจเป็นคุณชายไฮโซข่มให้ผมกลายเป็นคนที่อยู่คนละระดับกับเขา จ้องหน้าเขาผมก็ต้องข่มอารมณ์ตัวเองไปด้วยครับบอกตัวเองในใจว่าต้องอดทนให้มากขอบคุณพ่ออิฐที่สอนให้ผมเป็นคนใจเย็นนะครับไม่งั้นตอนนี้ผมอาจด่ากลับหรือไม่ก็ซัดหน้าไปซักที “อะไร?” ถามเขาที่เอาแต่จ้องผมโดยที่ไม่พูดอะไร “นั่งสิ” “เราสนิทกันไรไง” ถามกลับด้วยความไม่เข้าใจว่าเขาต้องการให้ชดใช้ยังไงกันแน่ “ยังไงคืนนี้นายก็ต้องดื่มเป็นเพื่อนฉัน” “อยากได้คนชงเหล้านั่งคุยทีหลังก็ไปนั่งร้านที่มีเด็กนั่งดริ๊งนะ” “เป็นนายแทนได้มั้ยล่ะ?” “ไม่!” ตอบกลับแล้วหันกลับไปทางเก่าแต่ก็ถูกเขาดึงไว้ ไม่สิ! เรียกว่าแม่งกระชากดีกว่าเพราะตอนนี้ผมล้มหงายหลังมานั่งอยู่บนโซฟานุ่มๆ แถมหลังผมยังเอนไปพิงซบกับตัวเขาอีกต่างหาก “เชี่ย!” สบถแล้วก็ขยับออกแต่ดันถูกเขากอดไว้ “เชี่ยไรเนี่ย!” มองมือเขาที่ตะปบไหล่ผมเอาไว้แน่น “ดื่ม! ...อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้” พูดจบเขาก็ส่งแก้วเหล้ามาจ่อตรงหน้า “ผมไม่ดื่ม!” “ชอบให้บังคับเหรอ?” “คุณนี่แม่ง! ปล่อยผม!” พยายามสะบัดไหล่ออกจากมือเขาตอนนี้ผมหงุดหงิดอารมณ์เสียไปหมด “หึ…เล่นตัวเก่งยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนอีกนะนายน่ะ” “ว่าไงนะ!” หันควับไปจ้องตาที่ดูแคลนผมมาตั้งแต่ต้น เป็นคนไม่ชอบให้ใครมาดูถูกซะด้วยสิครับป๊าป๊าสอนให้รักศักดิ์ศรี พอเลือดขึ้นหน้าผมก็คว้าแก้วในมือเขามาดื่มแบบรวดเดียวหมด ให้มันรู้บ้างว่าลูกใคร… ปึง! ... กระแทกแก้วลงบนโต๊ะกระจกสะะบัดไหล่ออกจากมือเขาแล้วก็เอี้ยวตัวไปชงเหล้าแก้วใหม่ต้องการชุนในเวอร์ชั่นนี้ใช่มั้ย เด็กนั่งดริ๊งเหรอ? ได้… จัดไป… ดูดิ๊ว่าใครแม่งจะเมาก่อนกัน