"ม่านไหมพรุ่งนี้เราจะกลับบ้านกัน วันหยุดพ่อกับแม่อยากให้เราสองคนกลับบ้านท่านคิดถึงอยากเจอไหมกับพี่" ก่อนที่ผมจะเลิกงานพ่อของผมได้เดินเข้ามาบอกในห้องทำงานว่าแม่คิดถึง และบอกให้ผมพาม่านไหมกลับไปที่บ้านในวันหยุดนี้ ผมนึกขึ้นมาได้จึงรีบบอกเธอเพราะกลัวว่าจะลืมเหมือนกัน
"ค่ะ แต่ตอนนี้ไหมขอนอนก่อนนะคะไม่ไหวแล้ว" ไหมยังหลับตาพริ้มแต่ปากยังขยับพูดกับผมฟังแทบไม่ได้ยิน คงเพลียมากนั่นแหละ เพราะผมจับเธอเบิร์นไขมันและรีดน้ำออกจากตัวหลายรอบจนผมรู้สึกตัวเบาโหวง อารมณ์ที่หงุดหงิดและโมโหเมื่อช่วงค่ำหายไปอย่างปลิดทิ้ง ม่านไหมนอนตะแคงข้างให้ผม ผมขยับตัวเข้าไปนอนใกล้ๆ และดึงเธอเข้ามาสวมกอดพร้อมกับหอมแก้มนวลไปหนึ่งฟอด แก้มใสๆตอนนี้ขึ้นสีระเรื่อหลังจากเสียเหงื่อกับกิจกรรมเข้าจังหวะไปกับผม
"ฝันดีครับ" ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากม่านไหม มีเพียงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกได้ว่าเจ้าของร่างอันหอมกรุ่นและนุ่มนิ่มนี้ได้
