กรงทัณฑ์ขังรัก

บทที่ 8 ฝืนทน

พอผมบอกกับม่านไหมว่าจะออกไปหาปิ่น ผมก็ไม่สนใจว่าเธอจะทัดทานผมหรือเปล่า เพราะเธอไม่ได้มีความสำคัญต่อชีวิตของผม ผมพยายามโทรติดต่อปิ่นหลายเธอก็ไม่ยอมรับสาย คงจะโกรธผมมาก ผมร้อนใจจึงรีบขับรถไปที่บ้านของปิ่นมุก แต่ที่บ้านของเธอก็ดูเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่ที่บ้าน ผมลองโทรมาปิ่นอีกครั้งก็ยังไม่รับสาย ผมลองสอบถามจากแม่บ้าน ก็รู้ว่าบ้านของปิ่นตอนนี้ไม่มีใครอยู่ ปิ่นไม่ได้กลับมาบ้านเป็นเดือนๆแล้ว ผมจึงขับรถมาดูที่คอนโดปิ่นอีกครั้ง ก็พบกับความว่างเปล่า จนผมต้องขับรถมาค้างที่คอนโดและพยายามโทรติดต่อปิ่นยันเช้า แต่ก็ล้มเหลวเหมือนเดิม ผมเเพลียและหลับยาวจนได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"ครับแม่ ผมอยู่ที่คอนโดครับ แม่มีอะไรหรือเปล่า ทำไมผมต้องไปรับด้วยครับ คนขับรถก็มีทำไมไม่ให้คนขับรถขับรถพากลับละครับ ไม่เห็นต้องทำให้มันยุ่งยากเลย ก็ได้ครับเดี๋ยวผมไปรับ"ผมงัวเงียตื่นและควานหาโทรศัพท์เพื่อกดรับสาย ตอนแรกผมเข้าใจว่าเป็นปิ่นโทรกลับมาหาผม พอรู้ว่าเป็นแม่ของผมรู้ได้ทันทีว่าคงเป็นเรื่องของผู้หญิงคนนั้น ไม่รู้ว่าไปฟ้องแม่ผมยังไงบ้าง ผมคิดเรื่องดีกับเธอไม่ได้เลย ในหัวของยัยนั่นเต็มไปด้วยแผนการ สุดท้ายผมก็ไม่เคยขัดคำสั่งของแม่ได้สักครั้ง จนขับรถไปรับที่โรงพยาบาล และกลับมาติดแหง็กอยู่กับม่านไหมในห้องของผมอีกคืน

"ม่านไหมเมื่อไหร่เธอจะไปจากชีวิตของฉันสักที เธอรู้ไหมว่าฉันต้องอดทนกับเธอมากเท่าไหร่ ฉันแทบหายใจไม่ออกเมื่ออยู่กับเธอ" ผมรู้สึกเหมือนถูกบีบบังคับทุกทาง ผมอยากเลือกคนที่ผมต้องการจริงๆ ไม่ใช่คนที่ทุกคนพยายามยัดเยียดให้ผม ผมอยากมีความสุขและใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ผมรัก

"ไหมขอเวลาหน่อยค่ะ แล้วไหมจะเดินออกไปโดยที่ทุกคนจะมีความสุขเอง" ผมมองหน้าของเธออย่างคาดคั้นเอาคำตอบ

"แล้วมันเมื่อไหร่ ฉันต้องทนอยู่แบบนี้กับเธอจนถึงเมื่อไหร่" ผมตวาดใส่เธอเสียงดังลั่น ผมรู้สึกอัดอั้นทุกครั้งที่ต้องทนมองหน้าคนทรยศเพื่อนแบบเธอ แล้วปิ่นก็ยังติดต่อไม่ได้ ผมกระวนกระวายใจแทบบ้า ทุกอย่างมันถาโถมใส่ผมจนตั้งรับไม่ทัน ม่านไหมไม่มีคำตอบให้ผม และเลี่ยงพูดอย่างอื่น

"ไหมขอพักหน่อยได้ไหมคะพี่นที ไหมเหนื่อย" ผมเห็นใบหน้าที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวของม่านไหม ยิ่งทำให้ผมโมโหเข้าไปใหญ่ ม่านไหมกำลังเดินไปที่เตียงของผม ซึ่งผมเคยบอกเธอไว้แล้วว่าไม่อนุญาตให้ไปแตะต้อง ผมตรงเข้าไปกระชากแขนและเหวี่ยงเธอออกมา

"อ๊ะ!!ไหมเจ็บ" ไหมเซและล้มคว่ำลงที่พื้น พอเธอเงยหน้าขึ้นมาน้ำตาของเธอไหลพราก เมื่อเห็นน้ำตาและเห็นสายตาตัดพ้อ ผมก็เกิดความรู้ผิดขึ้นมาในใจ ที่ทำรุนแรงเกินไปผมแค่โมโหที่เธอไม่ใส่ใจคำห้ามของผม

"ฉันไม่ตั้งใจ ฉันจะให้เธอนอนบนเตียงก็ได้ แค่คืนนี้คืนเดียว แต่ถ้าเธอหายแล้วก็กลับไปนอนที่ของเธอตามเดิม" ใจหนึ่งรู้สึกผิด ใจหนึ่งรู้สึกว่าเธอแกล้งทำ ผมเลยเลือกให้เธอนอนบนเตียงแค่คืนเดียว บางทีผมอาจจะยกเตียงให้เธอไปเลยก็ได้ เพราะผมจะไปอยู่ที่คอนโด ผมต้องเตรียมตัวไปฝึกงาน และมันใกล้ด้วยที่ทำงาน อีกอย่างจะได้ไม่ต้องเจอหน้าม่านไหมอยู่ห่างกันไปเลย

"ขอบคุณค่ะ" ม่านไหมเอามือเช็ดน้ำตาที่มันกำลังไหลออกจากตา และพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น ผมเบือนหน้าหันไปทางอื่น และเดินเลี่ยงไปหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อคลุมเพื่อไปอาบน้ำ ผมไม่อยากมองหน้าม่านไหม เดี๋ยวมันจะทำให้ผมใจอ่อนกับเธออีกครั้งเหมือนที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ พอผมเดินออกมาห้องน้ำ ม่านไหมก็เดินสวนกับผมหายเข้าไปในห้องน้ำแทน เราต่างคนต่างไม่พูดจา ใบหน้าของเธอก็ดูเหมือนจะยังเพลียอยู่ ผมจึงเลิกแขวะเธอสักคืน

"ฉันเอาหมอนข้างกั้นแบ่งที่นอนให้เธอแล้ว เธอห้ามข้ามมาฝั่งฉันเด็ดขาด สำหรับเธอที่เล็กๆก็คงพอ อย่าหวังมากไปกว่านั้น" ผมเหลือที่นอนให้เธอแค่ขอบๆเ ป็นไปได้ผมไม่อยากแบ่งให้ด้วยซ้ำ ฝืนทนอีกแค่คืนเดียว พรุ่งนี้ผมจะกลับไปอยู่คอนโดของผม

"ขอบคุณค่ะ" ม่านไหมไม่พูดอะไรอีกนอกจากเดินไปทาโลชั่น และกลับมาล้มตัวนอนบนเตียงฝั่งของเธอแล้วหลับไป ผมจึงเดินเลี่ยงไปนอนที่เตียงฝั่งของผม ต่างคนต่างนอนหันหลังให้กัน คืนนี้ผมรู้สึกว่าจะนอนหลับได้ง่าย เพราะได้กลิ่นหอมอ่อนๆ น่าจะมาจากกลิ่นโลชั่นของม่านไหม มันทำให้รู้สึกผ่อนคลายและเผลอหลับไปไม่รู้ตัว

"แม่ครับผมขอย้ายไปอยู่ที่คอนโดนะครับ ผมต้องไปฝึกงานจะได้อยู่ใกล้ๆ ผมเหนื่อยขับรถไกล" ผมกับพ่อแม่ และมีม่านไหมอีกคนที่นั่งทานข้าวเช้าอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยกัน ตอนแรกผมกะจะออกไปเลย แต่ต้องหยุดความคิดไว้ ต้องบอกพ่อกับแม่ไว้ก่อนดีกว่าจะได้ไม่โทรตามผมกลับมาที่บ้านเหมือนคราวที่แล้ว

"ก็ดีเหมือนกันอีกสองวันแกก็ต้องเข้าไปฝึกงานที่บริษัท น้องก็จะเปิดเทอมแล้วคอนโดแกใกล้มหาลัยด้วย น้องจะได้ปมาสะดวก" ผมเรื่มจะงงกับคำพูดของพ่อผม ฟังจากที่ท่านพูดถ้าผมเข้าใจไม่ผิด

"พ่อหมายความว่ายังไงครับ อย่าบอกนะว่าพ่อจะให้ม่านไหมย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกันกับผม" ผมอ่านความคิดและสายตาพ่อกับแม่ออก เรื่องอะไรผมต้องเอาเธอไปอยู่ด้วย ที่หนีไปอยู่คอนโดเพราะไม่อยากเจอหน้าเธอ

"ใช่นะสิให้น้องไปอยู่คอนโดกับแกด้วย ผัวเมียกันต้องอยู่ด้วยกัน เพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆจะแยกกันอยู่ได้ยังไง" แม่ของผมพูดเสริมขึ้นมาอีกแรง ผมจะหนีจากม่านไหมไม่ได้เลยหรือยังไงกัน ผมหันไปมองหน้าม่านไหม ส่งสายตากดดันเพื่อให้เธอรีบปฏิเสธ ถ้าปิ่นรู้ว่าผมเอาม่านไหมไปอยู่คอนโดที่ผมเคยอยู่กับปิ่น ปิ่นต้องไม่พอใจผมมากแน่ๆ เหมือนม่านไหมจะเข้าใจสายตาที่ผมกำลังสื่อถึงเธอ

"คุณพ่อคุณแม่คะไหมว่าไหมอยู่ที่นี่สะดวกกว่าค่ะ จะได้ไม่รบกวนเวลาพี่นทีทำงานด้วยค่ะ เวลาเรียนไหมไม่ค่อยเป็นเวลาจะไปรบกวนพี่นทีเปล่าๆ" ผมพอใจกับคำปฏิเสธของม่านไหมมาก ผมจะได้ทำอะไรสะดวกๆหน่อย

"รบกวนอะไรล่ะหนูไหม แม่ว่าดีเสียอีกไหมจะได้ดูแลพี่ดูแลความเรียบร้อยของห้องให้พี่เขาคงไม่มีเวลาทำเอง หนูจะทำหน้าที่ของเมียได้เต็มที่ กินข้าวเสร็จหนูไหมขึ้นไปเก็บของที่จะย้ายไปคอนโดตาทีเลยนะ แม่จะได้ให้คนเอาไปส่งให้ แล้วหนูไหมก็นั่งรถออกไปพร้อมกันกับตาที ห้ามปฏิเสธ เสร็จแล้วพ่อกับแม่จะตามไปดูที่คอนโดด้วย" แม่ผมจัดแจงและมัดมือชกทุกอย่าง และหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ผมห้ามปฏิเสธ ผมคงเลี่ยงไม่ได้ ได้แต่ทำหน้าเบื่อๆเซ็งหงุดหงิดหัวใจมากอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมมีความคิดดีๆ ไม่ได้อยู่ที่บ้าน พ่อแม่ไม่เห็นผมจะได้จัดการตัวปัญหาได้สะดวก เอาให้วิ่งแจ้นหนีไม่ทันและไม่มีคนช่วยเหลือทางยิ่งสะดวกใหญ่ พอมาถึงคอนโดพ่อกับแม่ผมก็ตามมาติดๆ ห้องของมีข้าวของม่านไหมเพิ่มมา แม่ผมก็ทำหน้าที่แม่ผัวได้อย่างดี

"หนูไหมเอาของเข้าไปเก็บที่ห้องของตาทีสิ แม่จัดได้ช่วยจัดเข้าตู้ และกำจัดขยะเก่าๆที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าตาทีออกให้หมด" ผมมองแม่กับม่านไหมจัดของเข้าตู้เสื้อผ้า ทำอย่างกับผมไม่มีตัวตน ผมคัดค้านอะไรแม่ไปก็ไม่มีผลอะไรทั้งนั้น ได้แต่ปล่อยตามใจแม่ไป แม่กลับไปเมื่อไหร่ ผมจะจัดการทุกอย่างให้มันเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม

"ห้ามทำอะไรไม่ดีกับน้องเด็ดขาดแม่ขอสั่งห้าม และห้ามเอาผู้หญิงไม่ว่าคนไหนก็ตามมาที่นี่ แกอย่าลืมว่าแกแต่งงานกับน้องแล้ว ห้ามหักหานน้ำใจน้อง อย่าให้แม่รู้ไม่งั้นแม่จะจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง และไม่ไว้หน้าแกด้วย คืนนี้ห้ามหนีออกไปไหน อยู่เป็นเพื่อนน้อง แม่จะสั่งคนจับตาดูแกทุกฝีก้าวจำไว้ แม่กลับก่อนนะหนูไหม ถ้าพี่เขาทำอะไรไม่ดีกับหนูรีบโทรหาแม่ทันที แม่จะมาจัดการเอง" พอแม่ผมพูดเสร็จก็พากันออกไป ไม่วายกำชับให้ผมดูแลเธออย่างดี ที่ให้มาอยู่คอนโดด้วย ผมก็ฝืนทนเต็มที่แล้วอย่าให้ต้องมาดูแลกันเลย ผมรู้สึกว่าเธอลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวผมมากเกินไป

"ที่นอนของเธอคือโซฟารับแขก ไม่ใช่ห้องนี้ เธอเอาหมอนและผ้าห่มย้ายออกไปตรงนั้น ไม่ต้องเข้ามานอนในห้องนี้ มันไม่ใช่ที่ของเธอ มันคือที่ของปิ่นเคยใช้ เข้าใจใช่ไหม และมันยังคงจะเป็นของปิ่นเพราะฉันจะหาทางหย่ากับเธอให้เร็วที่สุด ยืนอยู่ทำไมออกไปสิ แล้วคืนนี้ฉันก็จะออกไปดื่มกับเพื่อน เพราะฉันเบื่อจะเห็นหน้าเธอเต็มทน" ผมไล่ให้ม่านไหมเก็บของออกไปนอนข้างนอก

"ไหมเข้าใจแล้วค่ะ" ไหมไม่ได้ต่อต้านและทำตามอย่างว่าง่าย ผมจึงรีบจัดแจงตัวเองเพื่อออกไปตามหาปิ่น และชวนปิ่นไปเที่ยวด้วยกัน ผมอาจจะนอนค้างกับปิ่นที่คอนโดไม่กลับมานอนที่นี่