ปกติถ้าผมตื่นมาจะไม่เห็นม่านไหมอยู่ที่เตียง ไม่รู้ว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นเธอยังนอนอยู่ที่เดิม หรือว่าเมื่อคืนผมลงโทษเธอหนักมากไปหน่อย ผมพยายามเรียกและปลุกเธออยู่หลายครั้งเธอก็ยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาเลย จนผมพยายามเขย่าตัวเธอจึงได้รู้ว่าเธอตัวร้อน เมื่อเอามือสัมผัสที่หน้าผากทำให้รู้ว่าเธอจะเป็นไข้ ความรู้สึกผิดมันแล่นขึ้นมาทิ่มที่ใจ ผมคงรุนแรงกับเธอมากจนทำเธอเป็นไข้
"พ่อครับวันนี้ผมไม่ได้เข้าไปฝึกงานนะครับ ม่านไหมไม่สบายครับ เดี๋ยวผมอยู่ดูแลเองครับพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ครับพ่อ" ผมโทรเข้าไปลากับพ่อของผม ถ้าปล่อยเธอทิ้งไว้คนเดียวคงไม่ดี เพราะอยู่คอนโดไม่มีใครคอยดูแลเหมือนที่บ้าน สาเหตุที่เธอป่วยมันเกิดจากผม ผมต้องอยู่รับผิดชอบ เมื่อวางสายพ่อเสร็จผมก็เข้าแอปเพื่อสั่งข้าวต้มมาให้เธอเพื่อจะได้กินยา และหาผ้ามาเช็ดตัวให้เธอเพื่อลดอุณภูมิที่สูงของเธอ
"ม่านไหมเธอเป็นยังไงบ้าง ลุกไหวไหมจะได้มากินข้าวกิน
