ล่ามรักของหวง

ภายห้องพักหรูราวกับโรงแรมในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่ดูน่าพักผ่อนหย่อนใจไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ที่ที่ใครจะอยากเฉียดเข้ามาเป็นผู้ป่วยหรือแม้แต่ญาติ หญิงสาวที่เป็นดั่งญาติเพียงผู้เดียวของผู้ป่วยอยู่เฝ้าไม่ห่าง เธอบรรจงเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนเจ็บอย่างอ่อนโยนใส่ใจ ดูแลอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่องแม้จะสามารถจ้างพยาบาลพิเศษให้ช่วยดูแลได้ แต่เธอก็เลือกจะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ดูแลและเคียงข้างเขาอย่างที่ทำมาเกือบตลอดชั่วชีวิต “รีบฟื้นขึ้นมาสิ อย่าขี้เซาให้มาก” คำบ่นไม่จริงจังพูดขึ้นหวังให้อีกฝ่ายได้ยิน เป็นเวลาสองวันสองคืนที่ดูยาวนานและเต็มไปด้วยความกังวล และในที่สุดการเฝ้ารอก็ผ่านพ้นไปด้วยดี เปลือกตาบางค่อยๆ ขยับเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า สติสัมปชัญญะแรกคือความรู้สึกเจ็บ แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าหล่อเหลากลับประดับด้วยรอยยิ้มทันทีที่เห็นภาพสะท้อนกลับในโสตประสาทตา “ควิน” เสียงเรียกแห่งความดีใจปลื้มปริ่มดังขึ้น ร่างบางลุกขึ้นกุมมือชายบนเตียงด้วยความสุขล้นที่เขาตื่นขึ้นมา “มีน” น้ำเสียงแหบแห้งของคนขาดน้ำจากการหลับใหลดังขึ้น การตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเธอเป็นคนแรกมันเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับเขา ไม่ว่าจะผ่านอะไรมาหนักหนาแค่ไหน ขอแค่ลืมตาตื่นขึ้นมาเป็นเธอที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็เพียงพอแล้ว “เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า” มีน หรือ มีนา ถามไถ่อย่างรีบร้อน สำรวจร่างกายช่วยเขาอีกแรงแม้ที่ผ่านมาเธอจะเป็นฝ่ายเฝ้าดูเขาตลอดไม่ห่างก็ตาม “เห็นหน้ามีนก็ไม่เจ็บแล้ว” ควิน ตอบกลับด้วยรอยยิ้มติดเล่น แต่เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ “ขอโทษนะ ขอโทษที่วันนั้นโทรหาควินกะทันหัน ไม่อย่างนั้นควินคงไม่เกิดเรื่อง” เมื่อเห็นว่าเขาไม่เจ็บปวดตรงไหนแล้วความรู้สึกผิดก็กัดกินใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเขาก็คงไม่รีบร้อนออกมากลางดึกจนเกิดเรื่อง “ไม่ใช่ความผิดของมีน ควินไม่ระวังเองต่างหาก” เพราะเขารีบเลยทำให้ประมาทและตามมาด้วยอุบัติเหตุแบบนี้ “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มีนน่าจะหัดจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่ใช่เดือดร้อนควินตลอด” น้ำเสียงและสีหน้าแววตายังเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดไม่คลาย “ควินบอกแล้วไง ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ แค่มีนบอกควินก็พร้อมจัดการให้ทุกอย่าง” ยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน บอกด้วยรอยยิ้มในคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้นานนับชั่วอายุเขา “.....” คำพูดของเขาเรียกน้ำตาของเธอได้ทุกครั้ง มันอันแน่นไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีวนกันอยู่ในอก แต่ถึงอย่างนั้น... “อย่าร้องสิ ควินไม่ชอบน้ำตาของมีนเลย” ขยับเกลี่ยน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนไม่เคยเปลี่ยน และยังคงเกลียดน้ำตาแห่งความเศร้าโศกของเธออยู่เสมอ แล้วหากใครที่ทำให้เธอสูญเสียมัน เขาไม่เคยคิดจะปล่อยไปง่ายๆ “อื้อ ไม่ร้องแล้ว” ตอบรับเช็ดน้ำตาให้หมดแล้วส่งยิ้มให้เขา “แล้วควินหลับไปกี่วันล่ะ” “สองวันสองคืนเลย แต่ดีที่อวัยวะภายในไม่เสียหายอะไรแค่ช้ำแล้วก็ร้าวบางส่วนเท่านั้น มีนก็เลยไม่ได้โทรบอกใคร” “มีนเฝ้าควินเองคนเดียวเลยเหรอ” ไม่เคยคิดอยากให้เธอติดต่อบอกใครอยู่แล้ว อีกอย่างบอกไปก็ไม่มีประโยชน์ “แล้วจะให้มีนไปไหนได้ ควินเป็นแบบนี้ถ้าไม่ได้อยู่ดูด้วยตัวเองก็คงกินไม่ได้นอนไม่หลับ” ยู่หน้าว่าให้เขาด้วยความห่วงหาอาทร สร้างรอยยิ้มแลความสุขให้เขาได้อย่งดี “นางฟ้าของควิน”