พยศรักแสนปรารถนา

บทที่ 5 มีดที่มองไม่เห็น 3

“แหมเวลาอยู่กับผู้ชายคนอื่นฉันก็ต้องแอ็บเป็นสาวน้อยขี้อ้อนน่ารักสิ นิสัยแบบที่คุณว่าเอาไว้ใช้หลังจากที่ความสัมพันธ์มันมากกว่านี้” รินรดาพูดแล้วยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะหรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา

“คุณพีรวัสมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ อะ ๆๆ อย่าบอกนะว่าแอบตามฉันมา คิดอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ” เธอแกล้งลองถามพีรวัส เพราะอยากรู้ว่าเขาจะตอบว่ายังไง

“ใช่พี่แอบตามเรามาเอง แต่อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่คิดอะไรด้วย เคยบอกไปแล้วแต่ถ้าจำไม่ได้จะย้ำให้ฟังอีกทีก็ได้ว่า พี่ไม่เคยแม้แต่จะคิดอะไรกับรดา ในสายตาพี่รดาก็แค่คุณหนูเอาแต่ใจตัวเองแถมตอนนี้ยังทำตัวไร้ศักดิ์ศรีมาหาผู้ชายที่คอนโดแบบนี้อีก เห็นแบบนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ไม่ได้คิดอะไรกับรดา” พีรวัสพ่นวาจาร้าย ๆ และดูถูกรินรดา เพราะโมโหที่อีกฝ่ายทำเหมือนจะรู้ทันเขา และเพื่อป้องกันตัวเองไม่ให้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนี้

รินรดาหน้าชาไปหมดเมื่อได้ยินคำพูดของผู้ชายที่ปักใจ นี่เหรอคำพูดของคนที่บอกจะปกป้องเธอ เขารู้จักกับเธอมาตั้งแต่เด็ก แต่วันนี้รู้สึกว่าเขาไม่รู้จักเธอ และเธอก็ไม่รู้จักผู้ชายตรงหน้าเลย คงจะถึงเวลาที่เธอต้องยอมตัดใจแล้วรักษาความสัมพันธ์แบบพี่น้องไปตลอดแล้วมั้ง

“ถ้าฉันมันไร้ศักดิ์ศรีและน่ารังเกียจขนาดนั้นต่อไปถ้าเจอหน้ากันก็ไม่ต้องทักหรือเข้ามาใกล้ก็ได้นะคะ เดี๋ยวเชื้อคนไร้ศักดิ์ศรีจะติดตัวคุณพีรวัสให้มัวหมองไปด้วย ถ้าต่อไปคุณเข้าใกล้ฉันอีกฉันจะคิดว่าคุณเองก็สนใจฉันเหมือนกัน แต่ถ้าเกิดสนใจขึ้นมาจริงคงต้องต่อคิวนะคะ ช่วงนี้ฉันฮอตน่ะหนุ่ม ๆ หล่อ ๆ รอเข้ามาขายขนมจีบฉันเพียบเลย” เธอพูดแล้วยกยิ้มมุมปากเหมือนเยาะเย้ยเขา แต่ในใจเธอกำลังร้องไห้ที่ตัวเองดูไม่มีค่าในสายตาเขาเลย

เมื่อเห็นว่าพีรวัสไม่ได้พูดอะไรต่อเธอก็เปิดประตูรถทันที แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปนั่งประตูรถก็ถูกผลักปิดอย่างแรง พอเธอจะหันไปต่อว่าริมฝีปากก็ถูกปิดทับด้วยปากหนาทันทีอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้แม้จะตกใจแต่เธอก็ไม่ได้อยู่เฉยเหมือนครั้งที่ผ่านมา เธอดิ้นรนหวังให้หลุดจากอ้อมกอดของพีรวัสที่ตอนนี้มันไม่ได้อบอุ่นเหมือนในอดีตอีกแล้ว

“ปะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณพีรวัส ไหนว่าฉันว่าน่ารังเกียจแล้วมาทำแบบนี้ทำไม” เธอพูดและดิ้นไปด้วย

“พี่แค่อยากรู้ว่าความฮอตที่รดาพูดมันจะฮอตแค่ไหน” พีรวัสพูดเสียงพร่าและก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอระหงต่อโดยลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน จนกระทั่งร่างบางในอ้อมกอดหยุดนิ่งไปทำให้เขาเผลอผ่อนแรงกอดรัดลง และมันก็เป็นโอกาสให้รินรดาหาทางเอาตัวรอด

เพียะ เพียะ!!

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าหล่อเสียงดังไปทั่วบริเวณสองทีซ้อน ทำให้คนที่กำลังขาดสติรู้สึกตัวขึ้นมาพอกำลังจะเอ่ยต่อว่าก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังร้องไห้โดยที่ไม่เสียงร้องมีเพียงน้ำตาเม็ดโตและสายตาเท่านั้นที่บอกให้เขารู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป

“รดาพี่ขอโทษ พี่ไม่ตั้งใจ” คำพูดขอโทษของพีรวัสไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้นมาเลย ตรงข้ามมันเหมือนมีมีดปลายแหลมทิ่มลงมาที่กลางอก และรินรดาก็ทำบางอย่างที่ไม่พีรวัสคาดไม่ถึงคือ

เพียะ!

“เก็บคำขอโทษของคุณไปเถอะฉันไม่ต้องการ แต่ถ้าอยากขอโทษจริง ๆ ล่ะก็ต่อไปนี้อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ทำเหมือนเมื่อหกปีก่อนที่คุณเคยทำมานั่นแหละ” พูดจบรินรดาก็เปิดประตูรถแล้วรีบกดล็อคทันที

“รดาฟังพี่ก่อน! เปิดประตูมาคุยกันก่อน” พีรวัสพยายามเปิดประตูแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาเคาะกระจกเรียกหวังให้หญิงสาวเปิดประตูมาคุยกัน

รินรดามองหน้าผู้ชายที่ตัวเองรักและคิดว่าเขาจะดูแลเธอได้ดีไม่ต่างจากบิดาและพี่ชาย แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าตัวเองคิดผิด เขาไม่ใช่พี่พีทของเธออีกต่อไป คิดแบบนั้นเธอก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

พีรวัสมองตามรถคันหรูที่ขับเร็วออกไปจากคอนโดนี้ ไม่รอช้าเขารีบวิ่งไปที่รถของตัวเองทันที ตอนนี้เขาเป็นห่วงเพราะรินรดาขับรถเร็วมากกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น ถ้ารินรดาเป็นอะไรไปเขาจะไม่อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต

++++++

เสียงล้อเบียดเสียดสีกับถนนดังสนั่นทำให้คนที่อยู่ในบ้านต่างพากันตกใจแล้วรีบวิ่งมาดูและก็เห็นว่าเป็นคุณหนูของบ้าน นี่เป็นครั้งแรกที่รินรดาขับรถแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นบรรดาเด็กรับใช้ก็ไม่มีใครกล้าจะพูดหรือถามอะไรออกมาเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายอารมณ์ไม่ดี

“เกิดอะไรขึ้นใครมาทำเสียงดังหน้าบ้าน” เสียงประมุขของบ้านดังขึ้นและต้องเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนทำเสียงดัง

“รดาเป็นอะไรลูก เกิดอะไรขึ้นทำไมขับรถเร็วแบบนี้” จามรเดินเข้าไปถามลูกสาวที่เพิ่งก้าวเท้าลงจากรถ

“รดาไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ พอดีปวดหัวเลยรีบขับรถกลับบ้านน่ะค่ะ ขอโทษพ่อด้วยนะคะที่ทำให้ตกใจ” รินรดาพูดแต่ไม่ยอมเงยหน้ามองบิดาแต่อย่างใด

จามรเห็นความผิดปกติของลูกสาวเลยจับไหล่แล้วจับหน้าของรินรดาให้เงยหน้าขึ้นมามอง และก็ต้องตกใจเมื่อเห็นดวงตาบวมช้ำของลูก

“หนูร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรหนูบอกพ่อมาเดี๋ยวนี้”

“ปะ เปล่าค่ะไม่มีใครทำอะไรรดาเลย รดาปวดหัวมากเลยร้องไห้ออกมาค่ะ”

“ถ้าปวดหัวมากขนาดนั้นก็ไปโรงพยาบาลกันเดี๋ยวพ่อพาไปเอง” จามรพูดขึ้นแล้วกำลังจะหันไปเรียกให้คนรถเอารถออก แต่เสียงร้องห้ามของรินรดาก็ดังขึ้นมาก่อน

“ไม่ต้องไปหรอกค่ะเดี๋ยวรดาไปทานยาแล้วนอนก็น่าจะดีขึ้นแล้ว นะคะพ่อรดาไม่อยากไปโรงพยาบาล รดไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ” รินรดาอ้อนวอนบิดา

จามรมองหน้าลูกสาวอย่างสังเกตแล้วต้องถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ แต่ก็ไม่ลืมพูดกำชับ

“ถ้าอาการไม่ดีขึ้นหนูต้องบอกพ่อนะ เดี๋ยวถ้าพี่หนึ่งกลับมาพ่อจะให้พี่เขาไปดูอาการ ห้ามดื้อเด็ดขาดพ่อเป็นห่วงหนูมากนะ ไม่ว่าวันนี้จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นพ่อพร้อมจะรับฟังแล้วอยู่ข้างหนูเสมอ”

คำว่าเป็นห่วงและความไว้ใจเชื่อใจที่ออกจากบิดาทำให้น้ำตาที่พยายามเก็บไว้ตอนนี้มันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอโผเข้าไปกอดบิดาจนแน่น ไม่มีอ้อมกอดไหนอุ่นใจเท่าอ้อมกอดของบิดาอีกแล้ว

“ขอบคุณนะคะ รดารักพ่อที่สุดในโลกเลยค่ะ ขอเวลาหน่อยนะคะถ้ารดาพร้อมรดาจะเล่าให้ฟังทุกอย่างเลย”

“นานแค่ไหนพ่อก็รอได้ แต่ตอนนี้หนูไปพักก่อนเถอะ พักผ่อนให้สบายใจที่เหลือพ่อจะจัดการเอง” ตอนนี้ต่อให้รินรดาไม่บอกเขาก็พอจะรู้ว่าลูกสาวมีเรื่องไม่สบายใจอะไร เพราะมีไม่กี่เรื่องที่ทำให้ลูกสาวเขาร้องไห้ได้

รินรดายิ้มน้อย ๆ ให้บิดาแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที จามรมองตามหลังลูกสาวแล้วเดินกลับไปที่ห้องรับแขกแล้วโทรศัทพ์หาชนาเทพทันที

“เลิกงานแล้วรีบกลับบ้านเลยนะ...ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรดาถึงได้ร้องไห้กลับมาบ้านแบบนี้”

...

พีรวัสขับรถกลับมาถึงบ้านแล้วไปด้อม ๆ มอง ๆ แถวริมรั้วเพื่อมองดูว่ารถสีแดงคันเล็กของรินรดาจอดอยู่หรือเปล่า และต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่ามันจอดอยู่ในสภาพที่ดีไม่เสียหายตรงไหน ใจอยากไปพูดเคลียร์แต่ติดที่ว่าตอนนี้เป็นเวลาพักผ่อนของจามร และรินรดาคงไม่พร้อมจะรับฟังอะไรตอนนี้แน่เขาเลยตัดใจเดินเข้าบ้านไป มารดาไม่อยู่อีกตามเคยเมื่อเช้าท่านบอกว่าจะไปงานวันเกิดเพื่อนสนิทอาจจะกลับดึกหน่อยให้เขาเข้านอนเลยไม่ต้องรอ เขาเลยต้องนั่งทานอาหารคนเดียว ตอนแรกจะปฏิเสธแต่สายตาของป้าบังอรที่เป็นห่วงทำให้เขาพูดไม่ออกเลยได้แต่พยักหน้าแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร พอถึงเวลาเข้านอนภาพที่รินรดาร้องไห้ก็แว่บเข้ามาในหัวครั้งนี้หญิงสาวร้องไห้หนักกว่าครั้งในอดีตเสียอีก

“พรุ่งนี้ค่อยไปคุยอีกทีก็แล้วกัน คืนนี้เข้านอนได้แล้วไอ้พีท” เขาพูดกับตัวเองแล้วเอื้อมไปปิดโคมไฟแต่กว่าจะหลับก็ใช้เวลาไปหลายชั่วโมงเลย

ถ้าพีรวัสล่วงรู้อนาคตเขาจะได้รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น และมันจะเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นชนิดที่ว่าเขาคาดไม่ถึงและตั้งรับไม่ทันเลยทีเดียว

++++++