“ฉันชื่อโดนัท ฉันเห็นว่าคุณเคยเป็นแฟนพี่สาวฉัน ฉันจะช่วยคุณเท่าที่ฉันจะทำได้” ฉันนั่งลงบนเตียงกับข้ามกับเขา ผู้ชายเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท กำลังนั่งกุมมือผสานกัน เขาเงยหน้ามองมาทางฉัน
“คุณไม่กลัวผมหรือไง”
“จะผิดไหม ถ้าฉันจะบอกว่า...ฉันกำลังล่าแวมไพร์” เขาทำหน้าตาสงสัยทันที ที่ฉันพูดคำนั้นออกมา ฉันเหมือนกับคนโรคจิตที่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องแบบนี่อยู่หลายปี ฉันคลั่งเรื่องพวกนี่ ฉันคิดมาตลอดว่ามันต้องมีพวกเขาอยู่ ต่อให้มันจะเป็นเรื่องเล่ามาหลายต่อหลายปีแล้วก็ตาม ต่อให้จะเป็นปี 2016 ปีที่เทคโนโลยีเข้ามาครอบคลุมจิตใจมนุษย์ขนาดไหน แต่ฉันก็ยังคิดเสมอ...ว่าพวกเขาไม่เคยหายไปไหน ยังคงหลงเหลือให้พวกเราตามหาเขาอยู่ แวมไพร์ตัวเป็นๆ กำลังอยู่ตรงหน้าฉัน ใบหน้าขาวซีด เนื้อตัวเย็นเฉียบ ผู้ชายคนนี่ยังมีอะไรให้ฉันค้นหาอีกมาก มันถึงเวลาแล้วละที่ฉันจะต้องช่วยเขา
“ว่าแต่...นายทำไมเข้าบ้านฉันได้ละ”
“ไม่รู้สิ แรงดึงดู
