“ผมไม่ตายง่ายๆ หรอกนะ” เขาค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ้น หนวดเครานี่ หน้าตาที่มีรอยคาบเลือด นี่เขาปล่อยร่างกายตัวเองให้โทรมขนาดนี่ได้ยังไง
“คุณก็รู้อยู่ ว่าผมไม่มีทางตาย เลิกทำหน้าตกใจได้ละ” เขาลุกขึ้นยืน เดินไปตรงดาดฟ้า เขายืนบนแท่นกำแพง ถ้าเขาก้าวพลาดแม้แต่นิดเดียว เขาก็ตกตึกนี่นี้แหละ
“หายไปไหนมา!!” ฉันตะโกนถามเขา ด้วยสีหน้ากังวล ด้วยสภาพแบบนี่ เขาต้องเสียใจมากแน่ๆ เขาต้องคิดว่าตัวเองคือต้นเหตุการณ์ตายของพี่เค้ก ยิ่งเห็นสภาพ ฉันก็ยิ่งเป็นห่วง ทั้งที่ฉันไม่น่าจะเป็นแบบนี่ด้วยซ้ำแต่ฉันกับรู้สึกว่าเขาคือตัวแทนของพี่สาวตัวเอง
“ก็ไม่ได้หายไปไหน” เขายืนอยู่บนแท่นนั้น อ้าแขนกว้าง สูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะหมุนตัวเองเข้ามาหาฉัน ส่วนฉันก็มองใบหน้าเขาด้วยความกังวล กลัวว่าเขาจะทำเรื่องอะไรบ้าๆ อีก
“ผมเหนื่อยจังเลย อยากจะพักแบบพี่คุณบ้าง” พอเขาพูดจบ เขาก็ทิ้งตัวเองลง นั้นยิ่งทำให้ฉันตกใจ รีบวิ่งชะโงกหน
