Her Secret Babymaker (Cougar Series #35)

Chapter 1

Andrea Thompson's POV

Inside the OR, we're operating an open heart surgery. It was obviously a life threatening condition to our patient, which have the effect of considerably limiting her life expectancy.

Patient Annaliza Falcueva Thompson, a 65-year old with coronary artery disease. This condition is usually caused by atherosclerosis, the narrowing or the blockage of the coronary heart disease.

Various drugs can be used to treat this kind of disease, including aspirin and beta blockers. But for some, specifically those elderly whose with another disease, often no longer works.

I sighed heavily multiple times after giving her the general anesthesia. This procedure ensures that they will be asleep and pain free through the whole surgery and operation.

Samantala, pasado alas dies na ng gabi and here I am, still wide awake. Madali lang sana ito kung tutuusin para sa akin, marami na akong operasyong nahawakan in my whole entire life of being Cardiologist surgeon.

Lahat iyon ay nagtagumpay at nagawa ko nang maayos na naging dahilan para makamit ko kung ano ang kinalalagyan ko ngayon. But this time, hindi siya ganoon kadali para sa akin.

Lalo pa at si Mommy ang pasyenteng nasa harapan ko. Kaya nasa akin lahat ng tensyon, iyong dapat na hindi ko naman maramdaman as a doctor operating this kind of surgery.

Ako pa yata ang nakararamdaman ng sakit na dapat si Mommy ang makaramdam. Ngayon lang ako tinablan ng pagkabahala at takot na magkamali ako na baka pumalya ako.

Ayokong dumating sa puntong iyon, bukod sa mawawalan ako ng ina, mawawala rin sa akin ang lahat. Ang lisensya ko bilang doctor at ang mana na dapat ay ililipat sa akin ni Lolo.

"Scalpel, please," mababang boses na utos ko sa mga naging assistance ko sa operasyong iyon.

Nananatili akong mahinahon. Siya namang lagay ng bagay na iyon sa nakataas kong kamay. Scalpel is knife with a small, sharp, sometimes detachable blade, as used by a surgeon in operating a surgery.

Ayokong matakot din sila, kaya jinakabahan man ay hindi ko iyon ipinahalata sa kanila, na kahit nanginginig ang kamay ay nagawa kong makagawa ng ten inches cut sa dibdib ni Mommy.

We need to cuts through all or part of her breastbone to expose her heart, kasabay nito ay ang pagtulo ng pawis sa leeg ko. Tagaktak na rin ang butil ng pawis sa noo ko, pati na sa likod at dibdib ko.

Idamay pa na masyadong mainit sa pakiramdam ang suot kong lab coat and surgical gown. The heart is now visible in our eyes and it made me even more anxious and trembled.

Kinakabahan man, I successfully created a graft to bypass blocked coronary arteries using a vessel from another part of her body. I used a healthy vein to make a new path around the blocked artery.

The sounds of her heart in the cardiograph echoes in the four corners of operating room. Sandali akong tumigil sa ginagawa para tingnan iyon, and there I saw Mommy's fainting heart.

Double time in saving her heart, at the end, we didn't make it. Sternal plating is done for people at high risk, so before we could completely closes the breastbone with wire, she had a heart attack.

God damn it!

"And do you ever think na mapapatawad kita?" singhal ni Daddy sa akin, pagkalabas ko ng operating room. "You're the worst doctor! Sana ay hindi ko na lang ipinagkatiwala sa 'yo ang asawa ko! Kung hindi lang kita anak, I could file a lawsuit against you!"

Bumuka ang labi ko para sana magsalita, upang bigyan ng paliwanag kung bakit na-heart attack si Mommy during the operation. I knew she had done so many surgeries in States.

Sa kagustuhang pagalingin si Mommy, ako ang nagkusang humawak sa operasyon niya. Gusto ko siyang pagalingin na hindi magawa ng mga doctor na humawak sa kaniya noon ngunit nagkamali ako ng desisyon.

"Dad..." buntong hininga ko, pilit pa rin ang sarili na gustong magsalita at magpaliwanag.

"Don't you ever dare, Andrea, from now on— don't call me your dad!" muli niyang bulyaw sa akin. "I will never ever forgive you, Andrea."

Kami na lang ang tao sa hallway na iyon, kaya naman ang boses nito ang naging musika sa pandinig ko, hanggang sa makababa ako at makapasok sa sariling opisina.

Kasabay nang pagsarado ko sa pinto ay ang pagtulo ng luhang kanina ko pa pinipigilan na huwag bumagsak. Sa lahat ng naisagawa kong operasyon, ito lang iyong iniyakan ko.

Bakit kung sino pa iyong malapit sa akin ay hindi ko nagawang magtagumpay? Bakit si Mommy pa, huh? Bakit ngayon pa ako pumalpak? f**k, this is so heartbreaking.

For how many years of being a Cardiologist doctor, they know me as cold with stony-faced, independent and strict woman who runs professionalism in my daily life.

Sa gabing iyon ay umiyak lang ako nang umiyak, doon ko ibinuhos ang mga hinanakit ko na noo'y naramdaman ko sa loob ng ilang taong pagtatrabaho ko rito sa Monte Alba Hospital.

Fifteen years to be exact— fifteen years! Sa sobrang dedicated ko sa trabaho ay hindi ko na namalayan ang pagdaan ng panahon at ngayon nga ay lagpas na sa kalendaryo ang edad ko.

Higit pa roon, I am now a forty years old. All my life, I was dreaming of becoming a general surgeon, I have so many achievements and my credentials are montrous that everyone will envy.

I grew up in a wealthy family, take note of they're known since my grandpa owns medical pharmaceutical, my Dad is the most popular business tycoon in the country.

Nag-iisang anak lang ako ng mag-asawang Thompson, kung kaya ay nasa akin lahat ng mga mata. Tagumpay ko ay tagumpay nila, kahihiyan ko ay siya ring reflection sa kanila.

Bata pa lang ako ay tinuruan na ako maging professional in so many ways, sa pagkamit ko rin ng pangarap ay napaglipasan na lang ako ng panahon, na hindi na sumagi sa utak ko ang magkaroon ng boyfriend.

Dati ay okay lang sa akin, naisip ko noon na ayos lang tumandang dalaga dahil masaya na ako sa kung ano ang mayroon at nakakamit ko. Marami akong pera, kaya hindi ko na kailangan ng lalaki sa buhay.

I'm a Cardiologist surgeon na nagawa kong isarado ang puso sa mga lalaki, I did not let them come near me. Masakit magkaroon ng sakit sa puso, but not everyone knows, mas masakit ang ma-brokenhearted.

Isa yata iyon sa pinagsisihan ko, kaya ngayon na napaglipasan na ako ng panahon ay mas natatakot akong pumasok sa isang relasyon dahil sino ba naman ang papatol pa sa akin?

Bukod sa pagiging sucessful sa buhay, wala na— tila dahong natuyo at ang tanging pag-asa na lamang ay madiligan.