“มากับใครเหรอ อืม รู้สึกคุ้นๆ เหมือนเราเคยเจอกัน” แล้วณดาก็หันมาทักทายพริมา ซึ่งนี่แหละสาเหตุแห่งความไม่สบอารมณ์ของเขา ที่รู้สึกว่าอีกฝ่ายมีความพยายามที่จะทำอะไรให้กระทบถึงพริมา...ไม่มากก็น้อย
พริมายิ้มให้อีกฝ่าย แต่ด้วยความที่เก็บความรู้สึกไม่เก่งนักก็ทำให้แสดงความสงสัยผ่านสีหน้าแววตา...ที่ทำให้ณดารู้ว่าพริมาจำเธอไม่ได้ ยิ่งรู้สึกคับแค้นใจว่าเธอคงไม่มีความหมายอะไรในสายตาของพริมาเลย ต่างจากเธอที่จำอีกคนได้ขึ้นใจกับการเจอกันแค่ครั้งเดียว
เดาไม่ผิดจริงๆ ว่าเด็กคนนั้นมีอะไรพิเศษต่อภาม และทำให้เธอกระเด็นออกจากชีวิตของเขาในเวลาไม่นานหลังจากที่ได้เจอกัน
ณดามองภามด้วยสายตาที่ภามรู้สึกถึงการท้าทาย เขาเองก็มองเธอด้วยความไม่พอใจให้รู้กันตรงๆ แต่ความกังวลมีมากกว่าร้อยเท่า เพราะรู้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีอะไรที่จะทำให้ณดาต้องเกรงใจ
“เหมือนครั้งก่อนเราก็บังเอิญเจอกันที่ห้างนี้” ณดาหันไปชวน พริมาคุ
