“พี่ภาม” พริมาเอียงหน้าหลบ เริ่มขยับตัวเพราะรู้สึกว่าภามจะทับเธอนานเกินไปแล้ว เขารู้ตัวและทิ้งตัวลงนอนข้างกัน หากก็ยังดึงเธอมากอดแนบอก โอบร่างชื้นเหงื่อที่เบียดชิดกันให้รู้สึกว่าความสุขสมนั้นยังโอบล้อมอยู่รอบตัว
ชั่วอึดใจในอ้อมกอดของเขา ภามยกใบหน้าขึ้นมากดจมูกโด่งบนหน้าผากอ่อนโยน สบตาเธอด้วยสายตาเป็นประกาย
“พี่รักพรีมนะครับ”
พริมากะพริบตาไปทีหนึ่ง ทำตัวไม่ถูกกับคำบอกรักไม่ตั้งตัวนี้ ไม่รู้ว่าจะต้องตอบกลับอย่างไร จึงทำได้แค่ซุกตัวกอดเขาแน่น ภามยิ้มกว้าง หัวใจเขาดีใจ เมื่อแปลเอาเองว่านี่คือคำบอกรักของเธอที่ตอบกัน
กดจูบลงบนศีรษะเธอแรงๆ อีกทีสองที สูดกลิ่นหอมให้ชุ่มปอด โอบกอดและลูบไล้ไปตามเนื้อตัวแบบที่พริมารู้สึกถึงความรักและหลงใหล
กุหลาบแสนสวยที่เขาเฝ้าฝันถึง จนมีโอกาสได้แย้มกลีบเข้ามาเชยชม หากความลุ่มหลงไม่อาจมลายหายไปไหน มีแต่จะยิ่งทวีคูณ
“พี่รักพรีมจัง”
เป็นคำรักครั้งที่สองที่คน
