CHAPTER 07-02
หมอเหงา
“ลุกออกไป!!”
“บอกมาก่อนนับหนึ่งถึงสาม ไม่บอกผมปล้ำนะ”
“ก็...เหมือนกูใช้ชีวิตไปวันๆอ่ะ ชีวิตแม่งไม่มีอะไรเลย พอได้ฟังที่เล่าเมื่อกี้ก็นอยด์ๆ เมื่อก่อนก็คิดอยากจะช่วยเฮียทำงานนะ แต่กูมันไม่เก่งอะไรสักอย่างนอกจากใช้เงิน มาตอนนี้ธุรกิจมันอยู่ตัวทุกอย่างแล้วจนไม่เหลืออะไรให้กูเข้าไปช่วย”
แววตาหม่นแสงทำให้หมอเมฆรับรู้ถึงความรู้สึกของภภีม จริงๆ มาเฟียหนุ่มก็ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวอยู่เหมือนกัน มองอีกมุมหนึ่งที่มีแต่เงินคอยชุบเลี้ยงตัวเอง มีพ่อแม่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน พี่ชายคนเดียวก็โหมงานหนัก ที่เขามีก็แค่ลูกน้องของตัวเอง การสร้างพรรคพวกขึ้นมาทำให้ตัวเขาไม่เหงา อย่างน้อยๆก็มีเพื่อนคุยให้ผ่านไปแต่ละวัน
“ไอ้คินได้ยินคงดีใจตายเลยเนี่ย ผมว่าลองไปคุยกับมันดูก่อน มันต้องมีอะไรให้คุณช่วยบ้างล่ะ ด้วยความที่พี่แก่กว่านายนะ นายใช้ชีวิตประมาทเกินไป ไปทำงานกับไอ้คินเถอะเชื่อพี่หมอน
