MAGKASUYO (SSPG)

CHAPTER: 5

“Oh? Naligaw ka dito?” tanong ko sa aking kaibigan na si William. Tahimik lang ito na nakaupo sa gilid na bahagi ng aming carinderia.

“Hindi ko alam kung kaya ko pa magtiis, nahihirapan na ako. Parang sasabog ang puso ko kay Lorna. Hindi ko alam, para na akong nasisiraan ng ulo,” mahina na sabi nito, na sa malayo nakatingin.

“Hahahaha! Sasabog alin, pantog mo?” pang-aasar ko dito na pinakyuhan lang ako.

“Mabuti ikaw, kahit sinong babae na gustuhin mo, ayos lang. Samantalang ako, hindi pwede. Ang hirap ng may pangalan na inaalagaan at may reputasyon na bawal madungisan,” nakaramdam ako ng lungkot habang nagsasalita si William.

Pero wala akong masabi na payo man lang, dahil ayaw ko rin magkamali. Isa pa, kahit anong sabihin ko, sigurado na siya lang din ang masusunod.

“Nandyan na pala, nasundan ka!” sabi ko kay William na nagkamot ng kanyang ulo na hindi makati. Halata na kunsumido ito sa kanyang pinsan na mapaglaro.

“Halika dito, sexy baby!” sabi ko pa sa dalaga.

“Oliver, nagugutom ako. Gusto ko ng igado,” paglalambing nito sa akin. Sabay upo sa isang hita ko at lumambitin pa sa aking batok. Sa ibang lalaki, wala itong pakialam. Mataray at masungit pa. Pero sa amin ni William, napakalambing nito.

“Wag ka masyadong malikot, baka matusok ka ng sandata ko, bahala ka. Siyam na buwan bubukol ang tiyan mo,” mahina na bulong ko dito na sobrang pasaway talaga! The more na sinasaway, the more na nagkukulit. Kaya't sa inis ko, inupo ko ito sa pagitan ng aking dalawang hita.

“O–Oliver,” mahina na bulong nito. Habang damang-dama ko ang pagtusok ng aking alaga sa kanyang butas, kahit pa may manipis na tela na nakaharang sa pagitan ng aming mga kaselanan, ay hindi naging hadlang, para makaramdam ako ng sarap, kahit sa ganitong paraan.

“Ano? Gusto mong butasin kita? Hindi ako si William na nagpipigil, handa akong makulong, mabuntis lang kita,” sabi ko dito na ngumuso lang at inismiran ako.

“Lagyan mo nga ng towel ang likod ko, nabasa ng pawis. Ang init kasi kanina, naglakad lang ako papunta dito. Walang available na tricycle at driver kanina ‘e,” malambing na sabi nito. Bahagya akong tumayo, habang nakaupo pa rin ito sa kandungan ko, hinugot ko ang bimpo sa likod na bulsa ng aking suot na pantalon at nilagyan ko nga ang likod nito ng towel.

Ang akala ni William, siya lang ang nahihirapan sa kalagayan namin. Hindi nito alam, maging ako nagtitiis din. Ang kabilaan na pambababae ko, ay panakip ko lang sa sobrang nakakapaso na kalokohan nitong si Lorna. Gumawa ako ng pangalawang pagkatao, ang babaero na Oliver. Para pagtakpan ko ang kabaliwan na madalas maramdaman ko, pag nandito ito.

“I'm going to try my luck with Gail, the daughter of our company's stockholder. Wish me luck, I might need it!” nagulat kami at nagkatinginan ni Lorna sa sinabi nito William.

“Hahahah! Yung pabebe na laging papansin sayo?” tanong ni Lorna kay William.

“Why not? She's beautiful and smart,” sagot naman ni William na humarap na sa amin, habang naiiling.

“Parang si Bea Borres ‘yun pag nagsalita ‘e,” natatawa na sabi ko sa aking kaibigan na kahit siya, natatawa din. Dahil madalas namin gayahin ang pananalita nun na maarte.

“Tang*na mo! Edi natatawa ka rin sa kalokohan mo!” dagdag na sabi ko pa.

“Oliver, nagugutom na ako,” malambing na sabi ni ni Lorna. Kaya't mahina ko itong pinalo sa hita, sabay tayo at nag lakad ako, papasok sa kusina.

“Tigilan mo ang pakikipag lapit d’yan kay Lorna. sinabihan na kita ah? Bakit ba humaling na humaling kayong magkapatid sa babae na ‘yun?” sabi ng aking ina na tinawanan ko lang.

“Anong magkapatid, Ma? Papasa na ba akong Monsanto?” tanong ko sa aking ina na biglang naging balisa.

“Magkaibigan pala! Aba’y ang gwapo mo kaya anak! Mana ka sa akin, mas magandang lalaki ka pa nga kay William, lamang lang ang kaibigan mo ng isang paligo,” sabi ng aking ina na inilingan ko lang.

“Gusto ko si Lorna, at wala kayong magagawa doon, Ma. Wag mo na lang ako pakialam sa babaeng gusto ko, dahil mag-aaway lang tayo,” sabi ko dito. Sabay diretso sa refrigerator, kumuha ako ng karne na lulutuin, wala na palang ulam na igado, kaya't magluluto na lang ako, ng para sa dalaga.

“Ang bango,” nagulat ako ng may yumakap sa aking bewang. Hindi ko na kailangan pa itong lingunin, amoy pa lang alam ko na si Lorna ito.

“Amoy pawis na ako, sexy. Kaya't wag ka na yumakap. Hintayin mo na lang doon sa labas, malapit na itong maluto. Ano pa ba ang gusto mo kainin?” tanong ko dito na hindi sumagot. Kaya't pumihit na ako.

“Paano pag nagkaroon ng girlfriend si Kuya William? Kakalimutan na niya ako?” napangiti ako sa tanong nito. Halata na bothered ito sa sinabi ng aking matalik na kaibigan.

“Hayaan mo lang, dahil kahit ano ang gawin natin, pinsan mo pa rin si William. Pag nasa wastong gulang ka na, at kaya mo na ang sarili mo, pwede ka ng lumabag sa batas. You know what I mean, Lorna. Sa ngayon, hayaan mo si William na maglibang, baka mamaya mabaliw ‘yun kakaisip sa’yo, napaka pilya mo pa naman.”

“Paano pag na inlove ‘yun kay Gail?” tanong na naman nito.

“Edi mabuti, makakaiwas kayo sa kasalanan. Nandito naman ako, handang maging alipin ng pag-ibig mo,” ang unang sinabi ko ay seryoso. Pero ang pangalawa, binanggit ko sa tono ng isang awitin.

Maging ako, nag-aalala sa sasabihin ng mga tao kay Lorna o kay William man. Pareho silang mahalaga sa akin, kaya't hangga't maaari, ayaw ko mapahamak, isa man sa kanila. Noong una, hindi ko gaanong gusto si Lorna, dahil nga spoiled brat ito. Pero habang tumatagal, nakikita ko ang pagiging mabuting tao nito, kung paano niya tratuhin ang mga kasambahay nila, na para bang kapamilya talaga.

“Tulala ka na d’yan!” sabi ni Lorna na dinakma na naman ang alaga ko.

“Nawiwili ka kakadakma ah? Pag yan nagalit, pananagutan mo ‘yan.”

“Paano?” tanong nito na tinalikuran ko na lang. Dahil hindi ako maloloko ng inosenteng mukha nito. Pinatay ko na ang kalan at sinandukan ko na ito ng ulam at kanin sa plato. Nilagay ko sa tray at inakbayan ko ito, papunta sa lamesa kung saan nakapwesto si William.

“Ang tagal ninyo, bakit si Lorna lang ang may pagkain?” tanong ni William na poker face na naman at kasing lamig ng yelo ang mga mata. Walang emosyon.

“Sabi mo kanina kumain ka na? Ang gulo mo ah! Doon sa loob, kukuha lang ako. Magbayad kayo huh? Mga mayayaman kayo, wag kayong buraot!” sabi ko, sabay tayo.

Pagpasok ko sa kusina, sinilip ko ang dalawa na naiwan sa labas. Namumula ang mukha ni Lorna na para bang naiiyak na. Habang si William, tumitingin lang sa mukha ng dalaga, pag nakayuko na ito. Pareho sila nag-iiwasan ng tingin.